Emerson, Lake & Palmer - Live at the Royal Albert Hall (1993)

Dit is een live show uit de Black Moon tour van 1992. Hoewel ik het reünie album een gigantische flop vind mag deze show er best zijn. 'Paper Blood', 'Romeo & Juliet' en 'Black Moon' stellen niet veel voor, maar met de rest is niet veel mis.

Wat wel een beetje steekt is dat 'Tarkus' maar 9 minuten duurt. Dit is ook niet het complete concert. Daarnaast had Greg Lake z'n beste tijd gewoon gehad. Ik herinner me dat Keith Emerson ook flink pissig was dat hij en Carl Palmer elke dag oefenden om in vorm te blijven en dat Lake niet naar een zangcoach was gegaan.

Palmer is geweldig in vorm, en Keith is natuurlijk nooit slecht, maar het is allemaal minder spectaculair dan voorheen. Misschien had hij al wat last van de beschadigde zenuwen in z'n rechterhand. Er is ook een Live at the Royal Albert Hall dvd (andere tracklist) waarin je hem over z'n pols ziet wrijven en daar wappert hij ook met z'n handen.

De dvd is wel de betere keuze. Hoewel het geluid wat te zacht is, en de shots soms op Keith's hoofd gericht zijn i.p.v. op zijn vingers is het toch leuker om de band te zien. Daarnaast bevat de dvd 'Pictures at an Exhibition'. Tijdens de 'Finale' gaat Keith zijn hammond orgel met een mes te lijf, springt er op, en uiteindelijk ligt hij onder dat orgel en speelt hij achterstevoren Bach.

Greg Lake ziet er alleen als een vieze, pappige, oude man uit. Je moet het dan maar op de koop toe nemen dat hij z'n shirt niet dichtdoet....

Wat ik me voor al herinner van dit live-album is het feit dat de drums van Palmer zo verschrikkelijk plastic klinken wat voor een groot deel komt door het feit dat hij in die tijd zijn hele drumset vol gehangen had met 'triggers' en dus het feitelijk drumgeluid uit een kastje kwam....

Wat dat betreft was de korte toer een x-tal jaren laten, toen ze in Paradiso stonden, een heel stuk beter. Dit was de ELP zonder veel poespas en een behoorlijke retro sound.

Overigens, de toer van Emerson + Lake, die afgelopen week in de VS zou starten, is slecht op gang gekomen want de eerste 3 concerten zijn gecancelled zonder enige opgaaf van reden. De eerste avond stond het publiek al zelfs in de zaal en was alles op het podium al opgesteld..... Da's geen goede reclame voor de heren.

Welcom Back Old Farts To The Show That Never Starts

Die opmerking over de drums klopt inderdaad.

De comeback van het trio naar aanleiding van het album Black Moon . Ik heb de heren tijdens dezelfde tour gezien in Den Haag .
De produktie houdt niet erg over . Beetje schel en dun , geen mooie volle concertsound in ieder geval .
Ik sluit me in veel gevallen aan bij Stijn's stukje .
Lake is niet in vorm . De verhalen deden de ronde dat hij net herstellende was van een infectie aan zijn stembanden , of keel , dat weet ik niet precies . Echt lekker soepel zingt hij in ieder geval niet meer .
Emerson speelt inderdaad goed , vertrouwd , maar allang niet meer echt verassend .
Palmer fit als altijd, produceert net als op Black Moon een vervelende drumsound die inderdaad nogal getriggert is . Zeker niet passend bij de oudere stukken .
De mannen staan technisch gezien hun mannetje en Pirates vind ik het beste uit de verf komen . De Black Moon stukken geven hooguit wat verandering in het totaalpakket (rechtlijniger vooral )
Lake's zijn rustpuntjes waren doorgaans altijd de moeite waard , maar hier lichtelijk ontsiert door zijn aangetaste stemgeluid .
Tarkus is leuk om nog een keer terug te horen al is het hier door die electronica van Palmer lichtelijk chaotisch . Knife Edge kent veel betere liveuitvoeringen en de instrumentaaltjes van Emerson mag hij van mij thuis in zijn schuur gaan zitten spelen .
Het is degelijk ,zeker niet slecht , maar de heren halen niet meer het niveau van vroegere tijden .

Palmer is absoluut een fantastische drummer, maar de drums klinken hier inderdaad voor geen meter. Verder vrij wisselvallig, het ene nummer is erg sterk, het andere nummer gepingel maar weinig coherentie. Toch was dit een erg onderhoudende show zo te zien. Volgens mij is deze show wel een redelijke kennismaking met het werk van de heren.

Ik zou dan toch gaan voor de jaren 70 E.L.P live concerten. Zingt Lake veel en veel beter, en zijn de drums tenminste acoustisch.

Die In Concert-plaat uit '79 heb ik nooit zo geweldig gevonden en als ik de berichtgeving zo lees, en Live at the Royal Albert Hall hoor, moet ik haast wel concluderen eens voor die Welcome Back My Friends, to the Show That Never Ends-plaat te gaan, wil ik ELP in volle glorie live horen. Van dat naderhand uitgebrachte werk ken ik Live at the Mar Y Sol Festival '72. Eenmaal in de ELP-sferen en gewend aan de sound, vind ik die Royal Albert Hall-CD best wel genietbaar, op de zang na. Toch wel een beetje schrijnend, die hese stem van Lake in Still... You Turn Me On.