Blur - Leisure (1991)

"Leisure" is een geslaagd debuut, dat echter wel de schaduw van het grote oeuvre van Blur over zich heen heeft. Als ik er toch bewust bij was geweest in '91 (maar neen, toen was ik net pas geworden) had ik kunnen horen dat het hier ook zeker ging om een grote belofte, die gelukkig ook ingelost zou worden.

Wat Blur op het debuut doet is nog niet zo Kinks- en Small Faces-gericht als op de tweede, waarop britpop een definitieve vorm vond en journalisten voor dat album de term uitvonden. Toch is "Leisure" ook qua geluid op en tops Brits omdat zowel shoegazing als Madchester hierop een plaats heeft. Neem opener "She's So High" waarop er nog wat van de drugsroes van het uitgaan aanwezig is, maar eigenlijk een soort poppy variant is op het geluid waar bands als Slowdive later mee zouden doorbreken. Ook het prachtige, emotionele "Sing" is een duidelijk voorbeeld van shoegazing, maar dan wel met een pianodrone bij de breed uitwaaierende feedback. Atmosfeer zou zich later nog sterker ontwikkelen bij Blur.

Ook zou Blur later nog met dans-/dance-ritmes werken en zou men geregeld flirten met disco, house en Pet Shop Boys. Hier is het nog het Happy Mondays-achtige dat bijvoorbeeld sterk terug is te vinden in "There's No Other Way". Synthesizers komen hier nog niet echt bij kijken, dit is gewoon muziek om op te dansen, maar dan met gitaar, basgitaar en drumstel gemaakt. Later zou de electronica toch wel steeds meer zijn weg vinden in het Blur-geluid.

Rest mij te concluderen dat dit zeker een geslaagd debuut is waarop er allerlei interessante voorschaduwen van het latere werk van Blur op aan te wijzen zijn. Daarnaast heeft het album een stel behoorlijk sterke singles (ja, "Bang" is ook best leuk), aangevuld met een aantal sterke albumtracks als "Sing", "Wear Me Down" en het subtiel exploderende "Birthday".

Erg goed debuut van Blur. Dit album heeft best wel wat shoegaze, het is lekker galmerig. She´s So High is echt een ijzersterk nummer en daar valt gelijk de samenzang op. Bij There´s No Other Way moest ik denken aan Primal Scream en dan vooral Screamadelica. Ik ben zeer benieuwd wat me nog te wachten staat van Blur. Dit is in ieder geval een goed begin, 4 sterren.

Debuut van Blur. Invloeden van Madchester (There's No Other Way) en Shoegazing duidelijk hoorbaar. Met name Sing vind ik een briljant nummer. Daarin schuilt de klasse.
Wear down is een geweldig slot. Repetition de skipper hier.
Over veelzijdigheid niet te klagen bij Blur. Zeker als je ziet wat de heren hierna nog aan albums af gaan leveren.

Duidelijk de minste Blur. She's So High is fantastisch, Sing een mooie voorbode voor de latere experimentele koers, en There's No Other Way een toffe hit, maar verder ontbreekt het Blur hier nog aan goede liedjes. De koek was in deze baggy-stijl blijkbaar heel snel op, gelukkig vonden ze snel hierna een muzikaal habitat waar ze wel tot volle ontplooiing wisten te komen!

Apart. Ik vind dit gewoon al een sterke debuutplaat. Inderdaad nog een andere stijl dan waar ze groot in zouden worden, maar eigenlijk draai ik deze net zo graag als de albums hierna. Ik denk zelfs dat ik hem nog iets liever hoor dan Modern Life Is Rubbish bijvoorbeeld. Sing en She's So High zijn inderdaad fantastisch, maar buiten die twee vind ik de plaat ook gewoon heel consistent.

Da's raar, minstens vijf nummers op deze plaat zou ik toch willen klasseren als de minste Blur-nummers ooit. Modern Life Is Rubbish is dan weer één van mijn favorieten, dus dat snap ik al helemaal niet! Een klassieke smaken verschillen!

Ik vind dit album veel beter dan wat ze later hebben gedaan. Ik vind de latere zeker goed. Maar dit is hoe ik Blur heb leren kennen en dat vond geweldig. Dat was min of meer tussen een album tussen Ride (begin periode) en The Charlatans (ook begin periode) in. En zoals Ride als The Charlatans hadden net als Blur een super debuut.

Dat was de Madchester Scene. Seks, drugs en rock'n'roll. Maar dan dansbaar en feesten.

Ik hoor ook wel wat diverse stijlen in dit debuut van Blur. Shoegaze, conventionele rock en toch ook al wel dat herkenbare britpop geluid. Hoewel het lastig is dat geluid precies te definiëren. Lekker album, niet hoogstaand.

Volgens mij wordt dit album vaak als de minste van Blur beschouwd. Zou kunnen, maar dat zegt meer over de rest van het oeuvre dan over deze plaat. Leisure zit bij ons nu al maanden in de cd-wisselaar en hij wil er maar niet uit. Wat een oorwurm! Ongecompliceerd. En zoals Cor hierboven zegt: divers qua stijl.

Het oeuvre van blur heb ik behoorlijk kriskras ontdekt. Als ik een album van hen aan een prijsje zag liggen, nam ik het mee. Achteraf gezien is dat misschien jammer, want ik denk dat het interessant is om het in chronologische volgorde te ontdekken. Maar de ontdekkingstocht was daardoor, tot nu toe, zeker niet minder leuk.

Dit album wordt vaak aanschouwd als een eerder mager debuut, dat een opstapje zou vormen naar het betere werk van Blur. Daar ben ik het eigenlijk niet helemaal mee eens. Ik vind dit eigenlijk een behoorlijk gevarieerd en leuk album. Het is (wat mij betreft) ook minder simpel dan het op het eerste gehoor lijkt. Hoe meer ik het album luisterde, hoe meer verborgen pareltjes er naar boven kwamen.

Voor mij is het dus gewoon een goed debuutalbum. Niet meer, maar zeker ook niet minder.

Moeilijk om favorieten aan te duiden, maar ik denk dat ik uiteindelijk toch bij de klassiekers uitkom.

Favorieten: Sing, There's No Other Way en She's So High

3,5*

Aardig debuut van Blur, met een paar echte uitschieters ('She's So High', 'Sing'). De rest voelt vaak een beetje aan als goedbedoelde poses van een talentvol bandje dat nog zoekt naar een eigen smoel, en nog niet altijd het lef heeft zich kwetsbaar op te stellen. Geen plaat die ik nog heel vaak draai.

Door singles She's So High en There's No Other Way heb ik altijd gedacht dat dit album van Blur een stijloefening was in de "baggy" en shoegaze-muziek van Slowdive, en Madchestergroepen als The Happy Mondays en The Stones Roses.

Die framing is niet helemaal bijgesteld, maar ik ben wel verrast door hoe goed en zelfverzekerd de band hier eigenlijk al klinkt. Los van High Cool en Birthday vind ik dat er eigenlijk geen slechte tracks opstaan, met een paar uitschieters (Slow Down, Repetition, Fool, Sing, eerdergenoemde singles).

De melodiën zijn sterk, de gitaarmuren goed geproduceerd en Albarns stem klinkt hier al super.

Halfje omhoog. Nu ik het album weer eens herluister in de special edition, vind ik het toch prima klinken allemaal. Natuurlijk is 'There's No Other Way' terecht de knaller hier, maar 'She's So High' en 'Sing' zijn ook echte Blur klassiekers. En waar ik de rest voorheen niet zo bijzonder vond, zijn eigenlijk al die tracks prima te genieten. 'Slow Down', 'Bad Day' en 'Fool' bijvoorbeeld zijn ook heerlijk. Alleen op het eind zakt het wat in; 'Come Together', 'High Cool' en 'Birthday' zijn toch wel wat zwakkere broeders. Maar op de special edition hoor je toch ook veel moois. Als ze de drie genoemde nummers hadden vervangen door 'I Know' (nota bene een dubbele A-kant met She's So High' destijds), het prachtige 'Inertia', of 'Luminous', had er wellicht 4 sterren in gezeten.