The National - High Violet (2010)

In prima kwaliteit kunnen luisteren gelukkig (of ben ik niet kritisch genoeg ? ). Maar in die National-hype ga ik niet intrappen hoor ! Alles wat die band doet is perfectie, volgens velen die de aanloop naar deze plaat onder woorden brachten. Nou, dat kan alleen maar tegenvallen lijkt me.
Goed, Terrible Love, een typische National-opener met een prachtige opbouw en climax. Zo! Die zit. Meteen wordt een stapje terug genomen met Sorrow; een rustig nummer. De zin die steeds herhaald wordt "I don't wanna get over you", brengt me toch steeds weer in Magnetic Fields-sferen, maar dat is mijn tick
Anyone's Ghost, een lekker refrein, bijna pop, wordt mooi uitgebouwd, en toch kleingehouden. Fijn nummer. Dit wordt opgevolgd door de prachtige opening van Little Faith. Een vervormde gitaar wordt gevolgd door piano en een rustige vocaal. Het getokkel op de viool (denk ik) op de achtergrond doet me denken aan het prachtige geluid van The Clogs, een zij-project van The National. 'We'll play Nuns vs Priests, until somebody wins ...'. Erg actueel hoor . Deze plaat lijkt erin uit te blinken, want wederom vindt er een prachtige opbouw plaats in het nummer om vervolgens weer in piano en vervormde gitaar te eindigen.
Tja, Afraid of Everyone, wat daar over te melden? Typisch National; zegt dat iets ? Een mooie rol van de ritmesectie, een heerlijke rol eigenlijk ! Bloodbuzz Ohio kennen we. Een prachtig nummer wat hier een prima plek heeft gevonden in het geheel van High Violet. De sfeer is er een van lichte melancholie, met name door de mooie melodieen en het geluid ... en die stem. Erg mooi weer.
Lemonworld doet een klein stapje terug en blijkt een mooi, wat ingehouden tussenstap. Bij Runaway wederom dat mooie 'Clogs-geluid' bij de opening. Een prachtig rustig nummer, mooi begeleid door strijkers en blazers, op de achtergrond. Wat mij betreft heeft Matt Berninger hier de hoofdrol; prachtige zang ! Het tempo gaat licht omhoog in Conversation 16 welke zich ontpopt tot een wat luchtig, maar vol refrein 'Beceause I'm Evil'. Mooie achtergrondzang
Vooralsnog is England mijn persoonlijke favoriet. Een nummer vol verlangen waarin de vele kwaliteiten van deze band helemaal tot zijn recht komen.
De afsluiter Vanderlyle Crybaby Geeks doet er weinig voor onder. Wat een heerlijk refrein !
Jammergenoeg is dit het einde van deze prachtplaat. Ik had verwacht met een prima gevoel deze High Violet te beluisteren, en hem aan te kunnen sluiten bij het prachtige rijtje cd's wat The National tot nu toe heeft afgeleverd (met name de vorige twee), maar het gaat verder. Op High Violet horen we een band die wat compositie en sfeer betreft op een of andere manier toch nog een stap voorwaarts heeft weten te maken. Prachtig.
Hype On !

Toen Ruby1966 mij in 2005 Alligator tipte spraken haar vergelijkende namen wel aan. Toch bleek het niet de klassieker die het misschien op grond van die namen had kunnen worden.
Opvolger Boxer deed het dan gelijk een heel stuk beter.
Ik was eigenlijk best verbaasd over hoe er naar dit nieuwe album was uitgekeken. Had ik iets gemist? Is deze band inmiddels zo gegroeid? Zo groot geworden? Heeft het zo'n cultstatus bereikt die ik blijkbaar even niet heb gezien?
Ik weet het niet, maar zelf keek ik helemaal niet reikhalzend uit naar High Violet. Natuurlijk ben ik nieuwsgierig, maar deze band is mij iets te neutraal om er zo enthousiast over te wezen zoals ik veel mede-users hier zie doen.
Eigenlijk had ik dat helemaal niet willen zien: dit album had ik heel neutraal zonder enige voorkennis willen beluisteren. Ik ben er in geslaagd voor wat betreft de al bekende nummers al dan niet live, want die heb ik allen niet gehoord tot nu toe. Maar het enthousiasme hier op de site is me dus niet ontgaan en soms wordt je er in meegesleept en soms werkt dat ietwat tegen. Bij mij het laatste in dit geval want ik denk dat ik een stuk kritischer ben gaan luisteren.
Okay, The National moet je vaker horen, de kwaliteit van de cd zelf is uiteraard mooier en beter dan een rip-versie, maar dat maakt voor mij meestal niet zo heel erg veel uit om in elk geval al enigszins te kunnen bepalen wat mijn eerste indruk is. En wat is die eerste indruk dan wel?

Opener Terrible Love deed me in elk geval al heel weinig. Misschien wel omdat ik dit album net even wat kritischer ben gaan benaderen?! Gelukkig veranderde dat al bij het sfeervolle Sorrow dat aan de ene kant iets onderkoelds heeft (mede door de zang) en tegelijkertijd heel warm overkomt (dankzij de instrumentatie). Enige nadeel is dat het nummer redelijk monotoon blijft en niet echt een spanningsopbouw kent.
Toen ik de eerste seconden van Anyone's Ghost hoorde moest ik opeens denken aan Chris Isaak. Ik weet het; een zeer curieuze vergelijking. Ik denk dat het komt door de trieste manier van zingen. Sferisch komt het namelijk meer in de buurt van bandjes als Editors. Misschien dat The National iets tijdlozer klinkt. Ook dit nummer is behoorlijk koeltjes en ook hier mis ik iets waarvoor ik echt goed warm zou kunnen lopen.
Misschien dat Little Faith dat gaat doen. Het start al lekker gruizig en slaat dan om naar een gedragen manier van voordragen. Dit spreekt dan al gelijk goed aan. De instrumentatie is hemels mooi en de zang geeft het daardoor net even een aparte twist. Alsof ik even moest warmdraaien, want dit is het eerste nummer dat me echt bevalt.
Het lijkt of ik er wat beter in zit inmiddels want Afraid of Everyone doet het ook niet slecht. Qua sfeer moet ik wat denken aan Midlake; niet dat ze er direct op lijken, maar ook die slagen er in om met een vrij sobere sound toch een uitstekende sfeer neer te zetten. Het zijn hier absoluut de details die het hem doen. En Sufjan? Het zal best dat ie meedoet: zijn stempel is dan in elk geval niet enorm groot.
Bloodbuzz Ohio is zeer herkenbaar The National waarmee ik maar wil zeggen dat deze mannen er goed in slagen een geheel eigen sound voort te brengen.
Lemonworld lijkt op het eerste gehoor een vrij eenvoudig nummer, maar als je goed luistert hoor je een hoop mooie laagjes en kleine twists die het bijzonder maken. Ik kan me zo voorstellen dat dit nét even mooier klinkt als je dit vanaf zilveren schijfje hoort.
Op Runaway klinkt de zang van Matt Berninger ijzersterk. Hij weet met zijn vrij monotone geluid enorm veel sfeer te scheppen. De begeleiding is redelijk minimaal maar dat zorgt juist voor de kracht ervan. Het is lieflijk maar absoluut niet zoet en oh wat zijn die blazers hier mooi zeg. Absoluut een hoogtepunt van dit album.
Conversation 16 is iets dwingender van tempo maar nergens zal deze band echt uit de band springen op High Violet. Hier valt de achtergrondzang enorm op: alsof een kerkkoor heel lichtjes van zich mag laten horen: bescheiden, maar wel degelijk aanwezig. Ook hier heb ik toch ergens weer dat 'Midlake-gevoel'.
De piano in het intro van England deed me heel even denken aan een nummer van Sufjan Stevens alleen weet ik even zo snel niet welke. Het grappige is dat ik hier blijkbaar wel een Stevens-sfeer hoor en niet op Afraid of Everyone. Dat doet er verder ook niet zo veel toe want wat er wel toe doet is het feit dat dit wederom een heel mooi nummer is geworden met dank aan de strijkers die hier te horen zijn: niet dwingend, niet op de voorgrond tredend, maar perfect hun plaats kennende waardoor alle puzzelstukken zo goed in elkaar passen. En dan toch tegen het einde aan een stukje spanningsopbouw: tergend langzaam komt het er dan toch van.
Vanderlyle Crybaby Geeks is een uiterst passende, sfeervolle afsluiter met heerlijke samenzang. Het lijkt haast wel een wiegenlied waarmee afscheid genomen wordt van High Violet.

Tja, High Violet.... ik ben er kritsch naar gaan luisteren, heb er vooraf niets van beluisterd maar kon me niet bedwingen om te wachten tot de release (cd is uiteraard in de voorbestelling gegaan).
Het is een album zoals je het kunt verwachten van deze band en het is er eentje die misschien niet 1-2-3 te doorgronden is. Toch denk ik wel dat getrainde National-oortjes al redelijk snel hun weg kunnen bepalen voor wat betreft deze 11 nummers.
Voor mij was het een wat trage start, maar eenmaal warm gedraaid wel genietend van een heerlijke cd.

Naar dit album heb ik heel erg uitgekeken, dus gisteren was ik blij te horen dat er een lek op het internet was verschenen. We hebben al mogen genieten van een aantal fantastische nummers die al vrijgegeven waren, dat maakte mij meer nieuwsgierig naar dit album.

Het album opent met Terrible Love , wat we al kenden van de live versie in de show van Fallon. Ik was helemaal ondersteboven van dit nummer. Hier en daar heb ik gelezen dat het een te hoog U2 gehalte zou bevatten, maar dat nummer vind ik verre van U2. Als ik aan U2 denk, denk ik aan groots en galmende gitaren. Groots vind ik The National niet en galmende gitaren hoor ik ook niet echt terug. Op dit nummer wordt gewoon lekker op de gitaren geramd als een gek en dat vind ik heerlijk. Vooral op het laatste komt er nog een extra gitaar bij, geweldig vooral in combinatie met de drums. Toen ik de studio versie hoorde viel het me allemaal een beetje tegen. De productie is een beetje rommelig en wellicht komt het door de lage kwaliteit dat het me nog niet helemaal overtuigd. Ik mis vooral de energie die ik wel voelde in de live versie. Ik moet wel zeggen dat de achtergrond zang hier wel mooi uit de verf komt. Al met al is dit natuurlijk een sterk nummer want ik zit nog altijd met de live versie in mijn hoofd die ik misschien even aan de kant moet zetten en gaan genieten van dit nummer.

Sorrow, een wat rustiger nummer, maar een heel erg mooi nummer. Wat me weer opvalt zijn de geweldige backing vocals.

Anyone's Ghost, zoals al meerdere mensen zeiden is dit een wat meer pop gericht nummer, maar dit stoort me niet want ook dit is een goed nummer met heerlijke drums.

Little Faith, ook dit is weer een heerlijk nummer. Het bouwt een bepaalde spanning op en laat mij denken dat er aan het einde een geweldige climax komt, deze komt net niet maar dit nummer wordt wel geweldig afgesloten.

Afraid of Everyone, dit nummer kende ik in eerste instantie van een live versie, niet al te beste kwaliteit maar het was duidelijk hoorbaar dat dit een geweldig nummer was. Toen de studio versie op het web verscheen was ik verkocht en in love met dit nummer. Wat een fantastisch nummer met geweldige achtergrond zang. Op het einde komen er zware drums bij, kippenvel. Absoluut een hoogtepunt!

Bloodbuzz Ohio, prachtig nummer met heerlijke drums.

Lemon World, weer een wat rustig nummer maar o zo lekker. Ik begin The National steeds meer te waarderen, de band is zo goed in het maken van rustige en kleine nummers, maar ook zo goed in het tekeer gaan op de gitaren, geweldig.

Runaway, dit is ook absoluut een van de hoogtepunten op dit album. Het wordt zo prachtig klein gehouden met geweldige blazers. Wat ik nog niet heb gezegd is dat ik de stem van Matt Berninger geweldig vind, hij zingt zo constant en zo zuiver.

Conversation 16, in dit nummer komt weer de achtergrondzang prachtig naar voren. Ook dit is weer een erg mooi nummer.

England, mooi nummer wat echt prachtig eindigt, ik kan niets anders zeggen.

Vanderlyle Crybaby Geeks, dit nummer had ik ook al eens beluisterd op youtube, ook een live opname dus niet al te goede kwaliteit. Toen vond ik het nummer een beetje zeurderig overkomen. Maar eigenlijk is dit een super mooie afsluiter van een top album. Heel mooi refrein met prachtige instrumenten.

Tja, ik heb eigenlijk alleen maar lof voor dit album. Een minpunt of een slecht nummer staat er eigenlijk niet op, het zij stuk voor stuk prachtige nummers. Wat ik mooi vind, en wat mij opvalt, aan dit album is de prachtige achtergrondzang en samenzang, dat komt zo goed uit de verf op dit album. Daarnaast zijn de drums een belangrijke en stabiele factor op dit album. Eigenlijk vallen hier de puzzle stukjes perfect in elkaar en is dit album echt fantastisch.

4.5*

Vandaag nogmaals geluisterd. Het is zeker een album waar ik graag naar terugkeer. Sorrow blijft voorlopig een beetje achter bij mij. Evenals de afsluiter Vanderlyle. Voor de rest vind ik ieder nummer eigenlijk heel genietbaar. De eerste vier nummers achter elkaar luisteren heerlijk weg. Het blok met Terrible Love, Anyone's Ghost en Little Faith is voorlopig zelfs het sterkste deel van de plaat voor mij. Vooral het refrein op Little Faith, echt hemels en wat een tekst! Op Anyone's Ghost valt vooral de zang me op. Heel erg doods en afwezig, die tweede stem op de achtergrond zorgt voor een heel apart sfeertje. Afraid of Everyone is ook zeker goed, maar ik heb nog een beetje het idee dat er meer mee gedaan had kunnen worden. Ook heb ik moeite om het aandeel van Sufjan hier te ontdekken.

De tweede helft van de plaat begint sterk met Bloodbuzz Ohio, toch wel de terechte single want eigenlijk samen met England het enige nummer met wat hitpotentie (eigenlijk te verwaarlozen, dit hele album is duidelijk niet gemaakt om hits mee te scoren). Bloodbuzz is een lekker vlot nummer, rijk aan instrumentatie en weer die melancholische teksten. Lemonworld begint heel interessant met een zeer catchy melodie, maar ik ben nog niet overtuigd van de verdere verloop van dit nummer.

Van Runaway ben ik wel zeker: Prachtig nummer! Misschien iets te lang? Maar verder niets op aan te merken. Ook hier weer de tekst die mij overtuigt. En ook die prachtige trompetgeluiden die richting het einde steeds verder aanzwellen. Ja, het tweede blok van Bloodbuzz Ohio tot England weet me alleszins te boeien. Met England zelf als het hoogtepunt. Prachtige instrumentatie. Heel anders eigenlijk dan we gewend zijn van The National. Het klinkt best vrolijk, gemoedelijk. Het is heel groots met de piano klanken als zwaartepunt.

Tot slot valt dus ook de afsluiter me nog ietwat tegen. Ik had misschien teveel gehoopt op een echte knaller. Zoals Mr. November op Alligator. Maar daar is dit echt het album niet voor. Duidelijk is dus dat ik dit voor een groot deel gewoon een zeer geslaagde plaat vind. Hij wordt tot nu toe ook steeds beter per luisterbeurt. Hij is weer een stapje rustiger in vergelijking met Boxer, die ook al niet zo hyper was. Opvallend zijn vooral de prachtige teksten, die Boxer overtreffen en de instrumentatie, waar nog meer zorg in wordt gestoken dan voorheen. Ook het werk van de drummer blijft me boeien. Hij drumt heel statisch, maar het past goed in de rest van het geluid van de band.

Minpuntje van de plaat is dat het soms een tikkeltje te rustig wordt. Op Sorrow, Afraid of Everyone en Vanderlyle lijkt de lijn een beetje te ontbreken. Het is te weinig melodieus voor me, maar misschien hoor ik het gewoon nog niet.

Vooralsnog ga ik voor 4 sterren.

Eerste post ......

Ondanks dat ik regelmatig op de site spiek voor inspiratie had ik me tot op heden nog niet ingelogd.....

Maar na een vol weekend de NY Times stream grijs te hebben gedraaid vond ik het toch tijd worden om mijn bewondering voor deze gasten te delen...

High Violet pakt me gelijk en ondanks dat ik niet elk nummer even vaak heb beluisterd heb ik eigenlijk geen matig of zelfs gemiddeld nummer gehoord.

Of ie beter is dan Boxer is natuurlijk lastig te zeggen op 1 weekend luisteren maar ik denk misschien wel dat ie Boxer (bij mij althans) zelfs kan overtreffen. En dat had ik eigenlijk voor onmogelijk gehouden.....

Vind hem zo op de eerste keer horen iets meer neigen naar het tweede gedeelte van Boxer (mijn favoriete gedeelte, ik betrap me erop dat ik daar vaak begin bij Green Gloves)

Echt ongelooflijk mooi, de donkere stem van Berninger past perfect bij de muziek. Knap ook hoe in elk nummer een soort onderhuidse spanning zit...

PS Mooi om te zien dat High Violet al op 3 staat in de rotatielijst voordat het is uitgekomen
PS2 Puike gebruikservaring van de site --> hulde aan de makers!

Prima muziek van The National.
Alleen werd ik door Alligator en Boxer nog niet geheel gepakt.
Vanwaar die omslag?
Waarschijnlijk de gerijpte zang.
Het melancholische treurgedicht roept vergelijkingen op met Leonard Cohen en Robert Smith.
Perfect verweven in Sorrow.
Raakvlakken met een band als Tindersticks zijn aanwezig.
Echter minder dan in voorgaand werk.
Meer aansluiting bij Editors (plaats het intro van Little Faith in hun laatste album) en Interpol.
Bij Interpol ervaar ik echter stagnatie en Editors bereikte ook niet het gewenste effect bij In This Light and on This Evening.
Hier lukt het dus wel.
Subtiele beats.
Zonder de bombast groots kunnen klinken.
Postpunk invloeden sijpelen door.
Backing vocals laten mij verlangen naar albums van The Church.
Heerlijke jaren tachtig nostalgie.
Toch duidelijk een eigen geluid.
Ik verwacht dan ook dat dit probleemloos live is waar te maken.
Nergens gekunsteld of bijgeschaafd.
Geen gladde productie.
The National is de zaaltjes ontgroeid.
Zitplaatsen en stilte maken plaats voor hard gejuich.
Zwetende massa in drukbezochte weides.
Deze zomer zullen we het ervaren.
Verovering van het festivalpubliek.
Matt Beringer heeft in ieder geval de looks van een publieksliefhebber.
Hopelijk kan de frontman het te verwachten succes aan.

In ons huidige muziekklimaat komt het maar al te vaak voor dat goede rockbandjes met hun debuut door pers en publiek de hemel in worden gehypet, om bij hun tweede plaat alweer te worden afgeschreven. Het is godvergeten moeilijk muzikaal te rijpen als je onder druk staat van verwachtingen. Gelukkig zijn er nog bands die de kans krijgen een natuurlijke groei door te maken en daarmee tot kwaliteit te komen die beklijft. The National is zo'n band. Dit vijftal debuteerde negen jaar geleden in de luwte van de luwte, brak pas in 2007 met hun vierde langspeler Boxer door naar een wat groter publiek (mede dankzij Obama, die de single 'Fake Empire' gebruikte voor zijn campagne) en met hun nieuwste album High Violet lijkt het er zowaar op dat deze band best wel eens in de categorie van een R.E.M. of een Radiohead kan eindigen. Het zou volledig terecht zijn, want The National maakt liederen van een hemelbestormende schoonheid. [Lees verder op: kasblog]

Deze recensie van mij is ook gepubliceerd op webzine Hard//Hoofd, vandaar dat ik 'm niet in z'n geheel copy-paste (zoals ik vroeger altijd deed met mijn recensies op MuMe).

Om dan maar nog even met een stukje exclusieve tekst te eindigen:

Of dit de beste plaat van het jaar is weet ik niet, maar hoe dan ook de meest verslavende.

4.5/5, maar als ik heel eerlijk ben alleen omdat ik nog een beetje kritisch wil overkomen.

Beste nummer: elke draaibeurt weer een andere en elke track is al minstens 1 keer favoriet geweest. Op dit moment: Lemonworld.

Geweldig album, is totaal "under my skin" gekomen.
Ik heb de eerdere albums nog niet geluisterd, er is zo veel om te luisteren

Zijn het aanraders?

High Violet is heerlijk intense indierock die hier en daar ontsiert wordt door de experimentatiedrang van The National. In grote lijnen is hun muziek hetzelfde gebleven. Matt Berninger, met zijn monotone bariton, kan nog steeds als geen ander melancholie in zijn stem leggen. De instrumentatie is massaal verrijkt met violen en cello's, hoorns, trompetten, en zo kan ik nog even doorgaan met instrumenten opnoemen. De uitgebreide arrangementen zijn een succes, want ze helpen mee bouwen aan dat typisch The National sfeertje.

Over de drummer heb ik al heel wat superlatieven gelezen, en op Boxer vond ik ook dat de drums uitstekend waren. Helaas is High Violet qua percussie bij momenten erg rommelig, mede door de snerpende klank die de cimbalen hebben meegekregen op sommige nummers. Het einde van Terrible Love is hiervan een perfect voorbeeld, dat vind ik dus echt een vreselijk geluid. Ook Afraid of Everyone, waar de instrumenten samen met de 'ooh-ooh' achtergrondzang een enorme gelaagdheid weten te vormen heeft als outro zo'n vreemde semi-kakafonie die me echt niet ligt. Brian Devendorf blijft natuurlijk een fantastische drummer, die de nummers van de nodige punch voorziet (Conversation 16; 1:50 - zo moet dat dus, drummen), alleen wordt hij soms genekt door de productie, die hem steevast vooraan de mix plaatst.

In tegenstelling tot het al geniale Boxer staan hier geen mindere nummers op. Dit hangt samen met het feit dat het tempo hier wat hoger ligt, en het album nergens dreigt stil te vallen. Helaas worden enkele nummers dus wel ontsiert door lelijke passages. Dat heeft te maken met de erg wisselvallige productie. Het album voelt soms wat aan als een compilatie, doordat de nummers onderling zo verschillend klinken. The National hebben met andere woorden hun geluid geperfectioneerd, maar ze zijn af en toe in de val getrapt om hun muziek kunstmatig interessanter te willen maken.Neem nu Little Faith. Eerst een lelijke intro, en dan een goddelijke baslijn met die waanzinnig mooie zang, ondersteund door rustige strijkers en sprankelend gitaarspel. Dan vraag ik me echt af wat hun bezielde om er die intro (en outro) aan toe te voegen.

De beste nummers zijn diegene die netjes binnen de lijnen kleuren, want daar is The National gewoon de beste in zijn genre. Stuk voor stuk zijn het nummers met een eigen smoel die gestaag opbouwen naar een climax. Uitschieter is de combo Conversation 16 en England, twee epische nummers die zonder twijfel het beste zijn wat The National tot dusver heeft gemaakt. Na die dubbelslag voelt de afsluiter Vanderlyle Crybaby Geeks een beetje overbodig, alsof het album beter was geëindigd met England.

Uiteindelijk blijft dit nog altijd een steengoed album, alleen is het spijtig dat The National, net als bij Boxer, de kans heeft gemist om een echte klassieker te maken. Derde keer, goede keer?

Bijna 900 berichten, waarvan 10 als mening gemarkeerd, staan al bij het nieuwe album van The National. Eventjes eerlijk wezen, iets toevoegen dat jullie nog niet wisten, dat zal ik niet kunnen doen. Ik kan wel zeggen dat ik de plaat erg weet te waarderen, en regelmatig draai. Genieten is dat.

'High Violet' is op de eerste plaats een geheel, en geen verzameling van losse songs naar mijn mening. Zo kan ik niet meteen een favoriet nummer opnoemen, omdat ze allemaal hun rol spelen in dit prachtige landschap dat The National schept. 'Runaway' bijvoorbeeld, klinkt als enkel nummer helemaal niet meer zo magisch als op de plaat zelf, als in het geheel. Staan er dan helemaal geen radiogenieke songs op? Jawel hoor, ik tel er een tweetal, 'Anyone's Ghost' en 'Lemonworld', dat zijn volgens mij nummers die het op de radio niet onaardig kunnen doen.

De succesvolle ingrediënten van The National kennen we eigenlijk al van 'Boxer', en ook al van daarvoor. De stem van Matt Berninger is zeker een pluspunt voor mij, zwaar, melancholisch, droefgeestig. Het accurate drumwerk mag er ook zeker zijn, en natuurlijk datgene wat er wordt uitgevoerd met viool, cello, blazers, weet ik wat nog allemaal.. Ik heb de indruk dat het allemaal wat grootser is dan op 'Boxer', en dat de instrumentatie beter is uitgewerkt. Zo is afsluiter 'Vanderlyle Crybaby Geeks' op het eerste gehoor een simpel, nogal makkelijk aandoend nummertje, maar het is toch allemaal heel erg fraai qua opbouw.

Tekstueel hebben we natuurlijk ook niet te klagen, ik heb altijd een voorliefde gehad voor de enigmatische teksten van Berninger. Verschillende thema's worden aangesneden. In 'Sorrow' vecht Berninger tegen al het verdriet in de wereld, 'Afraid Of Everyone' is een titel die zichzelf toch een beetje verklaart, en in 'Conversation 16' ontpopt Berninger zich als hersenvretende, kwaadaardige leugenaar (vrije interpretatie ).

Misschien nog een greep in de fraaiste momenten op deze plaat - de allerfraaiste dan, want het zijn er nogal veel!

“I gave my heart to the army; the only sentimental thing I could think of” (Lemonworld)

“Don’t be bitter Anna; I know how you think
You’re waiting for Radio City to sink
You’ll find commiseration in everyone’s eyes
The storm will suck the pretty girls into the sky” (Little Faith)

“What makes you think I’m enjoying being lead to the flood?” (Runaway)

“Try to be nice stay the night with the sinners
Try to be nice stay the night with the sinners
Try to be nice cos we’re desperate to entertain” (England)

“…” (…)

Ik waardeer deze plaat iets meer dan ‘Boxer’, maar toch blijft ‘Sad Songs For Dirty Lovers’ m’n favoriet, omdat die heerlijk rauw en, …, tja, dirty is.

4,5 sterren

Ja, prachtige melodieën. Ja, schitterende stem en doordachte arrangementen. Maar nee, het mist de urgentie die Alligator en, vooral, Boxer (het beste medicijn tegen een midlife crisis sinds een veel te jonge vriendin) wel hadden.

Soms wat dreinerig, maar als het ruwer mag worden (de 'demotrack' die als opener fungeert) stiekem ineens weer prachtig. Waar ik de teksten van Boxer soms letterlijk droomde - het sarcasme van Squalor Victoria, de lyrisch puberale zieligheid van Ada - moet ik helaas concluderen dat The National ook op dat front dit keer net wat minder overtuigt.

De spuuglelijke hoes vergeef ik ze, ruimhartig als ik ben, vandaar de 3.5. Modern music doesn't get much better, but The National can potentially transcend modern music. Zoiets. Dus.

Bijna alles wat ik in mei schreef over het jongste album van The National, het onvolprezen High Violet, sta ik nog steeds achter. Nog nooit hoorde ik zo’n subtiel album, een prachtplaat met zo veel nuances en details, een meesterwerk vol contrast en vol emoties. Ik moet oppassen dat ik niet ga overdrijven, maar dat High Violet de beste plaat van 2010 is kan ik met honderd procent zekerheid zeggen.

Misschien dat mijn enthousiasme voor het in mei uitgekomen High Violet mijn blik op de onlangs uitgebrachte expanded edition benevelt. Normaal ben ik toch wel enigszins verontwaardigd als een band een paar maanden na hun albumrelease alweer met een expanded, extended of limited edition komt, vol met matige B-sides en overbodige live-nummers om het net verkregen succes om te zetten in cijfers met veel nullen en klinkende munten. Zelfs als zo’n bonus-CD wél relevant blijkt te zijn – zoals bij Deerhunter’s Microcastle of Disintegration van The Cure – blijft het moeilijk om een licht gevoel van onvrede te verkroppen. Maar bij The National lijkt het geen enkele moeite om in te denken de groep als een soort Sinterklaas ons nog acht nummers cadeau geeft om de kerstdagen van een soundtrack te voorzien. ‘Dank u, Sinterklaasje!’ Slechts voor de objectiviteit van Beautiful Freaks heb ik geprobeerd enkele kritische kanttekeningen te plaatsen bij deze nieuwe release van The National.

Nu hoort The National’s expanded edition van High Violet duidelijk in de laatste categorie. We horen drie sterke live-tracks, een nummer dat The National al speelden in Tivoli en op Haldern Pop en een andere versie van ‘Terrible Love’, een van de sterkste tracks op het originele album.

Zoals High Violet opende met ‘Terrible Love’, zo doet ook de bonus disc dat. Maar waar het origineel letterlijk een ruwe diamant was, rauw en onaf, maar zo puur en intens, klinkt deze versie verzorgd en voller, gevuld met strijkers en een xylofoontje. Op het youtube-filmpje zien we een kijkje achter de schermen, waar de stemming vrolijk is. Doordat ‘Terrible Love’ inmiddels al in mijn geheugen gegrift stond als een duister en depressief nummer krijgt deze frivole versie een beetje een wrange nasmaak. Het melige gevoel van die paar seconden die voorafgaan aan het nummer lijken haast te suggereren dat Matt Berninger en de rest van de band het niet menen.

De blazers die ‘Wake Up Your Saints’ laten eenzelfde opgewekte stemming horen. Blijkbaar maakt geld wel gelukkig. Maar bij ‘Wake Up Your Saints’ heeft dit gevoel iets veel natuurlijkers, wat het nummer ten goede komt. We horen Berninger niet meer over vrolijke violen heen zingen hoe hij door drugs en liefdesproblemen niet meer in slaap kan vallen, maar luisteren naar een totaalplaatje dat een glimlach tevoorschijn tovert en tegelijkertijd een goed liedje is. Toch is het te hopen dat dit niet de richting is die The National op wil gaan.

Wat dat betreft klinkt ‘You Were a Kindness’ een stuk hoopvoller. Een neerslachtig nummer zoals we van The National kunnen verwachten, waarbij alles klopt. De schaarse muzikale begeleiding, de diepe stem van Berninger die in mijn verbeelding altijd uit de keel van een betraand gezicht komt en een prachtige tekst. ‘You were a kindness when I was a stranger,’ zingt Berninger en het lijkt erop dat ‘You Were a Kindness’ verdergaat waar ‘Terrible Love’ ophield. En dan heb ik het nog niet over de zorgvuldig geplaatste koortjes en het bescheiden orgel, die het nummer afmaken, het toefje slagroom in een dampende mok chocolademelk die hoort bij een koude winternacht.

Ook ‘Walk Off’ en ‘Sin-Eaters’, twee B-kantjes, de laatste afkomstig van de single ‘Bloodbuzz Ohio’ zijn sterke nummers met bijna alles wat The National zo’n geweldige band maakt. Hoewel ‘Sin-Eaters’ niet voor niks een B-side is zou ‘Walk Off’ niet misstaan hebben op High Violet zelf.

Het hoogtepunt van High Violet‘s expanded edition vinden we pas op het einde, in de vorm van drie schitterende live-tracks die allemaal op een bepaalde manier anders zijn dan het origineel. ‘Bloodbuzz Ohio’ wordt een stuk rustiger uitgevoerd met een lichte piano, nauwelijks opvallende drums en sereen en melancholisch meespelende blaasinstrumenten. Al het nerveuze dat de studio-versie had, het zenuwachtige dat Matt Berninger ook tijdens zijn optredens laat zien, lijkt te zijn verdwenen. Als ik deze uitvoering luister zie ik de band liggen in het zachte gras van hun gezamenlijke thuisplaats Ohio, zonder lasten en zorgen, een welverdiende vakantie.

‘Anyone’s Ghost’ daarentegen is live opgepompt tot een popsong met een stevig tempo. Maar ook hier is deze verandering geen achteruitgang. Ik denk dat ‘Anyone’s Ghost’ juist door deze haast punky uitvoering veel meer tot zijn recht komt, namelijk een uitstekend popnummer met hitpotentie.

Zoals het een goed album betaamt komt het prijsnummer pas op het allerlaatst. In dit geval is dat een live-opname van ‘England’, dat ook op High Violet al een van de allermooiste nummers was. Telkens verbaas ik me er weer over hoe een nummer zo melancholisch kan beginnen, groots opgezet en zowel door de orchestrale begeleiding als de tekst over engelen en kerken haast een sacraal gevoel teweegbrengend, en kan eindigen in een agressieve ontlading, een einde waarin álles wordt gegeven. ‘England’ is ook live een nummer waarbij je slechts je adem kan inhouden vanaf de eerste seconde en pas als ook de laatste piano-akkoorden langzaam uitgeklonken zijn diep kan zuchten. Het is een song die live niet alleen mooi maar ook verstikkend is. Het is ongekend hoeveel intensiteit The National weet aan te brengen in een paar minuten, hoe Matt Berninger met een schreeuw vanuit het diepste van zijn hart mensen aan het huilen kan maken van pure gelukzaligheid.

En voor één keer weet ik het zeker: dat alles, die sterke teksten, die schitterende melodieën, die prachtige orchestratie en die overweldigende intensiteit, die zijn belangrijker dan al het geld op de wereld. En dát is de reden dat The National mij alsnog op m’n knieën dwingt en dat het applaus dat we horen als ‘England’ wegvaagt klinkt als de vleugelslag van een vlinder, terwijl het minstens het volume van de meest verwoestende orkaan zou moeten hebben. Dat is de reden dat ik alleen maar kan zeggen: The National flikt ‘t weer.

Eerder verschenen op Beautiful Freaks

Ooit schreef ik dat High Violet een drugs is. Telkens grijpend naar de drug om weer zo'n overweldigend gevoel te ervaren. Een drug die voor één ieder binnen handbereik is, en daarom ook zo razend populair is.

Mijn eerste ervaring met deze drug was vergelijkbaar met mijn eerste joint (en meteen de laatste). Het was ontmoedigend en niets wees erop dat ik het ooit weer zal proberen. Het begon met die lelijke hoes, met daarin vijf mannen je kil en emotieloos aan staren. En zo voelde ook de muziek aan: kil, afstandelijk, emotieloos en monotoon. Alle loftrompetten waar niet aan mij besteed. Waar kwam toch alle heisa vandaan die dit bestempelen als het magnus opum van The National?

Uit nieuwsgierheid haalde ik deze plaat nog enkele keren uit de kast. Maar die enkele keren mondden uit tot een vaste regelmaat in mijn dagpatroon, om uiteindelijk vast te stellen dat je onbewust verslaafd bent geraakt aan High Violet. Ongemerkt hadden Berninger & co mij bij hun kladden, om nooit meer los te laten.

Inmiddels kan ik vaststellen dat High Violet werkelijk alles heeft van wat ik van een album verlang. Een indringende sfeer, melancholie in de vorm van een gitzwart zingende Berninger, een spanningsboog die je constant voelt mede gevormd door de intense en contrastrijke teksten (Conversation 16!), rijk aan instrumenten met allen een toegevoegde waarde en dat alles verpakt in fantastische composities.

Na de inname van deze drug met ingrediënten waan ik mij in andere wereld. Van de noise-opener Terrible Love tot aan het pakkende Bloodbuzz Ohio en van de tranentrekkers Sorrow en Runaway tot aan het angstaanjagende Conversation 16. Allemaal even mooi.

Bijzondere aandacht verdiend het nummer Engeland. Wat een hemelsmooi en overstijgend nummer, met een fantastische opbouw, een dubbele versnelling ingeluid door blazers en pompende drums, de intrigrerende zang over een liefde van ver weg. Pure perfectie.

Na Vanderlyle Crybaby Geeks met het hemelse (Ja, alweer!) refrein is de trip ten einde. Voor de zoveelste keer. De drugs is uitgewerkt en laat mij gedesilliosioneerd achter. Een leegte die alleen maar op te vullen is door snel weer naar die drug te grijpen.

Ja, zoals RensZ al zegt, 14.99. Zet ik voorlopig eerst nog wel even High Violet op

Is sowieso niet onverstandig, vind het nog steeds een heerlijk genietbare plaat. Ik kan alleen niet zeggen dat het een groeiplaat is, of vol zit met verborgen pareltjes. Dat is dan toch meestal een minder goed teken voor de langere termijn, maar goed.

Met High Violet wordt de lijn die is ingezet met Boxer doorgezet. Naar mijn gevoel levert dit een aantal sterke nummers op, zoals het meesterlijke Terrible Love (beste nummer van The National), Conversation 16 en England. Maar er zijn ook een aantal nummers die wat door de mand vallen, en vooral opvallen door een vorm van eentonigheid. Nummers als Little Faith en Lemonworld beschouw ik niet bepaald als het beste werk van The National.

Maar The National bewijst met High Violet nogmaals dat dit een band is om rekening mee te houden. De drie bekende albums van de band heb ik allen hoog gewaardeerd, en hoewel ik Alligator op dit moment het hoogst inschat, hoop ik toch dat The National blijft vernieuwen, hoewel er dan natuurlijk wel de kans bestaat dat het vernieuwen ten koste gaat van de toegankelijkheid.

Men zou kunnen stellen dat perfectie niet bestaat maar dit album benadert die perfectie voor mij wel. Drie kwartier genieten, keer op keer. De nummers zijn stuk voor stuk zeer goed tot geweldig en vormen dan nog eens een prachtig geheel ook (hetgeen Alligator bv wat mist). Zo'n nummer als Vanderlyle is niet direct mijn favoriet maar staat daar wel op de perfecte plaats. De perfecte manier om zo'n plaat af te ronden.
Zijn er dan geen "minpunten"? Toch wel, op het album staat de "verkeerde" versie van Terrible Love, Anyone's ghost mist wat kracht en Runaway duurt een minuutje te lang waardoor het een deel van zijn kracht verliest voor mij. Maar dat zijn niet meer dan details op zo'n geheel.

Persoonlijke favorieten:

-de laatste minuut van Terrible Love
-de achtergrondzang tijdens Sorrow
-de "Soul soul soul soul" van Afraid of everyone
-het refrein van Bloodbuzz Ohio
en de opbouw van England


Prachtplaat!!

Bijna een jaar geleden op een mooie dag dacht ik om nog eens naar mediamarkt te gaan om nog eens wat cd’s aan te schaffen. Het plan was om alleen cd’s te kopen die ik al eens beluisterd had en heel goed vond, maar sommigen zullen zich er wel in herkennen dat ze altijd meer geld verdoen dan wat het plan was. Zo gebeurde ook op die dag want ik zat wat rond te kijken weet niet meer welke groep ik zocht maar ik zat te kijken naar de nieuwe cd van The National: High Violet. Had wel eens van die groep gehoord maar nog nooit iets van beluisterd dus dacht ik maar laat ik eens wat fragmentjes beluisteren in mediamarkt zelf gewoon voor te weten hoe het klinkt. Toen ik het nog maar op had staan wist ik deze CD kan ik niet laten liggen, wat klinkt dit goed zeg.

Eenmaal thuis gekomen met onder andere nog wat andere cd’s die ik heel graag hoor. Wou ik toch eerst eens High Violet beluisteren want ik was wel benieuwd. Terrible Love kwam uit mijn boxen en 1ste seconden dacht ik echt wat een miskoop heb ik hier gedaan. Wat een herrie vond ik dat zeg. De volgende liedjes vond ik al iets beter maar echt goed vond ik het allemaal niet maar dan kwam lemonworld wat ik op 1 slag heel goed vond en nog altijd. De laatste liedjes kwamen allemaal stuk voor stuk goed en vooral Vanderlyle Crybaby Geeks vond ik een pareltje. Na 1 keer luisteren was ik verre van overtuigd maar er stonden wel een paar mooie liedjes en vooral de laatste dat ik dacht laat ik het nog eens afspelen. De CD werd iedere keer beter en tegen dat ik ging gaan slapen had ik hem zeker al 8 keer beluisterd. Ook de volgende dag wou ik direct luisteren naar deze cd ik was officieel verslaafd, zo verslaafd dat ik direct een ticket wou kopen voor The National in de Ancienne Belgique, ik was nog juist op tijd (tickets waren op 1 dag of zoiets uitverkocht). Was ik blij dat ik die CD gekocht had. Mijn favorieten zijn nog altijd Vanderlyle Crybaby Geeks en Lemonworld, maar de rest vind ik nu ook allemaal prachtig nu. Nu bijna een jaar later ligt deze CD nog altijd af en toe eens op en ik vind deze CD nog altijd goed.

Ondertussen heb ik ze ook al 2 keer live gezien en per concert dat ik van hen zie hoe beter ik hen vindt. Ook heb ik al de andere albums al beluisterd maar deze vind ik toch iets beters, het is een beter geheel, daarom staat dit album ook geheel terecht in mijn top 10. Deze CD is dan ook volgens mij mijn beste spontane koop ooit. Ik raad dan ook iedereen aan om deze CD zonder voorkennis te kopen het maakt hem alleen nog prachtiger dan het album al is.

The National – High Violet

High Violet is zo’n plaat die heel veel tijd bij mij nodig had. Toen dit album eind 2010 in alle eindejaarslijstjes voorbijkwam kon ik niet begrijpen waarom dit album zo goed ontvangen werd. Ik had het album zo’n 3 keer gehoord en ik vond het maar een saai en eentonig geheel. De lage stem van Matt Berninger was op sommige nummers erg mooi maar had ook zeker zijn mindere momenten.

Vorig jaar ben ik dit album veel intensiever gaan beluisteren en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. High Violet behoort nu tot mijn favoriete albums, en staat op de vierde plek in mijn Top 10.

High Violet staat vol met prachtige nummers en er is geen enkele misser te vinden. Als ik dan toch favorieten moet kiezen zullen dat Runaway, Bloodbuzz Ohio, Vanderlyle Crybaby Geeks, England en Sorrow zijn. Maar in ieder nummer zit iets dat me aantrekt en waar ik maar geen genoeg van krijg. Iemand beschreef dit album hier als een drug, een mooie benaming als je het mij vraagt.

Ik kan dit album nog altijd opzetten en High Violet zorgt nog steeds voor prachtige luisterbeurten waarin dit album alleen maar beter lijkt te worden, en niets lijkt in te boeten aan schoonheid.

Dit geniale album is zonder twijfel één van DE beste platen allertijden (toch als het van mij afhangt). Het scoort misschien minder dan 'The Boxer' maar toch denk ik dat The National vooral door dit album de geschiedenis in zal gaan binnen een goede 20 jaar wanneer de impact echt duidelijk blijkt.

Dit album heeft geen enkele misser, en kent eigenlijk alleen hoogtepunten. Vooral Terrible Love, Sorrow, Bloodbuzz Ohio, Afraid Of Everyone, Conversation 16, Lemonworld en Vanderlyle Cry Baby Geeks zijn van ongekend niveau en zijn simpelweg steengoede nummers. Ik vind haast geen superlatieven om dit album te beschrijven, maar Absolute perfectie komt toch gevaarlijk dicht in de buurt.

Goedemorgen, ik ben onverwacht toch weer terug bij mijn beginscore. Dat ligt allereerst natuurlijk aan de vele prachtige songs op dit High Violet, zoals Anyone's Ghost, het briljante en trieste Afraid of Everyone, de fraaie drums en percussie op Bloodbuzz Ohio & het oh zo mooie Runaway.

Minstens zo belangrijk is dat dit album niet bepaald saai is, een gevaar dat aanwezig is bij de muziek van the National. Er zijn voldoende tempowisselingen in en er zit genoeg variatie tussen rust en 'wat steviger' muziek. Ook de elektrische gitaar speelt zijn rol en de drums zijn ook opvallend goed. Kortom: een fraai en compleet album van the National.

Dit is nog eens klassewerk. Zie er maar eens in te slagen, na Boxer een plaat neerzetten die mogelijk nóg beter is. High Violet is dat wat mij betreft, al scheelt het niet enorm veel. Via de ladder zijn Bloodbuzz Ohio, Conversation 16, Afraid of Everyone en England enorm gegroeid. Inmiddels behoren alle vier de nummers tot mijn persoonlijke favorieten. Na Boxer heb ik nu ook High Violet intensief beluisterd, en wat opvalt is dat er echt geen enkel slecht nummer op deze plaat te vinden is. Het is hooguit zo dat er niveauverschil bestaat tussen de hierboven genoemde toppers (en Runaway, die ik ook steeds beter ga waarderen) en de rest van de nummers. Zo is een aardig nummer als Lemonworld toch wel een stuk minder dan een aantal andere nummers op deze plaat. Ook met Terrible Love heb ik persoonlijk iets minder. 5* geef ik daarom (nog) niet. High Violet kent een aantal hoogtepunten, en doordat er geen slechte song op het album te bekennen, is deze plaat ook een waar luistergenot. Benieuwd of deze nog mag gaan groeien.
4,5*

Soms is het alsof een artiest jouw leven bezingt. Hoeveel depressieve mensen kwijnden weg bij Ian Curtis of Thom Yorke? Hoeveel homoseksuelen hebben troost gehaald uit de teksten van Morrissey? Zelf heb ik nooit zo iemand gehad. Tot Matt Berninger ten tonele verscheen.

Wat Boxer startte (we’re half-awake in a fake empire), completeerde High Violet. Het album beschrijft de zoektocht van een gedesoriënteerde (jonge)man in een maatschappij (Silver City) waarin men vervreemd van elkaar raakt.

Een maatschappij bestaande uit rollenspellen, waarbij de link naar social media snel gemaakt is. Een façade van rozengeur en maneschijn (try to hold it together until our friends are gone) wordt opgehouden. Een terugkerend thema in veel van zijn teksten en wat mij betreft tot perfectie verheven op de opvolger Trouble Will Find Me, bijvoorbeeld in Don’t Swallow the Cap:Maar evengoed op High Violet in Anyone’s Ghost:
Deze dramaturgische benadering zal velen niet vreemd zijn. Het aantal columns dat ik de afgelopen jaren heb gelezen waarin jongeren oproepen tot ‘gewoon jezelf kunnen zijn’, is niet meer op twee handen te tellen. De ‘like’-cultuur die ontstaan is, wordt weergaloos in tekst gevangen tijdens de climax van England: afraid of the house, ‘cause they're desperate to entertain.

Niet alleen de sociale druk wordt groter, ook de politieke druk wordt groter. Aanslagen in Parijs, terreurdreiging en religieuze extremisten beheersen de media (venom radio and venom television). Oplossingen zijn niet voorhanden en het is zo’n rommel geworden dat niet meer duidelijk is wie de held is en wie de schurk (lay the young blue bodies with the old red bodies). En alsof politieke onrust nog niet genoeg is, hebben we ook te maken met een economische crisis ( I still owe money to the money to money I owe). Matts fatalisme eet hem langzaam op vanbinnen (your voice is swallowing my soul).

Matt probeert ergens positiviteit vandaan te halen (If I was less than amazing, I do not know what all the troubles are for), maar het wordt steeds lastiger om nog vreugde te vinden (all our lonely kicks are getting harder to find). Hij zet het op een drinken (I was carried to Ohio in a swarm of bees), denkt terug aan vroegere, betere tijden (I was a comfortable kid) en probeert zich verstoppen in een Lemonworld. Hij zoekt afleiding (I'll try to find somethin' on this thing that means nothin' enough), maar het is slechts oppervlakkige voldoening (ice for their fevers / I don’t have the drugs to sort it out). Het zal niemand verbazen dat hij uit Ohio komt. Echter, zijn banden met het thuisfront zijn niet bijster sterk (I never thought about love when I thought about home).

Vooralsnog weinig positieve noten. Het is dan ook geen toeval dat The National het imago heeft van de dronkaard die naar huis waggelt, omdat de lokale pub dicht ging. Antidepressiva in Sorrow, drank in Bloodbuzz Ohio en drugs in het algemeen in Afraid of Everyone, het is zware kost. Toch is het slotnummer een mooi lichtpuntje aan het eind van de tunnel. Ondanks de dubbelzinnige tekst is de aard van het nummer lieflijk en intiem. Een soort lullaby. Matt zoekt lichtpuntjes in zijn leven, heeft de hoop dat alles ooit goedkomt. Ooit zal hij zijn plaats kennen. Dat hier nog een lange weg te gaan is, blijkt wel uit de opvolger van High Violet. Veel van de beste albums ontstaan uit persoonlijk leed en High Violet is daar geen uitzondering op. Het heeft iets wrangs, maar High Violet is een weergaloos album.

Wat nog rest is vertellen wat Matt dan precies tot mijn held maakt. Ik ben geen sociopaat, maar zijn worsteling boeit mij mateloos. Zijn zoektocht naar de ‘juiste’ plek in de maatschappij en de machteloosheid als het gaat om politieke vraagstukken wordt op High Violet tot briljante muziek verheven. Hij zingt woorden die mijn leven beschrijven, hij stelt zinnen samen die uit mijn mond hadden kunnen komen en componeert nummers die stuk voor stuk de oorzaak zijn van kippenvel en vochtige ogen.

Lekker album van de heren, ze kwamen op stoom. Vreemd genoeg is de alternate versie van terrible love beter dan de albumversie. De live meezinger met de fake titel vanderlyle kan mij eveneens minder bekoren.