The Jon Spencer Blues Explosion - Orange (1994)
mijn stem
149 stemmen
0
geplaatst: 1 juli 2013, 20:59 uur
Ik ben niet vies van een potje vuige rock & roll en blues. Jon Spencer Blues Explosion heeft dit tot hun handelsmerk verheven. Toch heb ik moeite om een heel album van deze heren uit te zitten. Dit komt doordat enerzijds vuige en groovende tracks worden afgewisseld met nummers die ik alleen maar kan omschrijven als een flinke bak teringherrie. En dat trek ik toch niet helemaal. Ik heb echt wel een zwak voor Jon Spencer Blues Explosion en "Orange" kent zeker zijn momenten, maar als een echte albumluisteraar is "Orange" voor mij te heftig.
0
geplaatst: 4 februari 2017, 23:55 uur
Vergeet The Ramones: The Jon Spencer Blues Explosion kunnen pas rock 'n' roll uitbenen tot haar essentie, het tot haar zuiverste en extreemste vorm van pure opwinding parodiëren en het tegelijk tot Kunst verheffen. Jammer dat de nummers ietwat van wisselende kwaliteit zijn maar bv. zo'n nummer als 'Full Grown' (of 'Dissect': ook een favoriet van me) is van ongeëvenaarde klasse en intensiteit. Het is rock 'n' roll geheel over the top getrokken en dan nog eens over the top getrokken. De adrenaline en testosteron spuit van het vinyl. Dit is pure opwinding. "Baby, baby, you sure like to fuck!!"
1
geplaatst: 28 januari, 17:23 uur
Geplaatst in de album top 100 van...
De IRL nochtans zeer verlegen en bescheiden heer Jon Spencer veranderd zodra hij een scherpgesneden maatpak heeft aangetrokken, zijn haar eens goed in de gel heeft gezet en een gitaar omhangt in JON SPENCER, de überbronstige megamacho voorman van The Blues Explosion, motherfucker!
Op Orange komt de bluesnoisepunk van het trio na een paar veelbelovende platen tot haar volle recht. Als een stoomwals spelen de heren elk jeugdhonk de vernieling in en roepen dan heel vaak "the Blueees explosion" en "motherfucker". De kracht van Orange zit hem in de verscheidenheid, elk nummer heeft iets eigens, zoals bijvoorbeeld: de blaxploitation-violen in Bellbottoms, de thereminsolo in Dang (motherfucker), stoffig orgeltje (very rare), yeahyeahyeah-koortje (Blues X Man), een expliciete tekst over neuken (Full Grown) en de op dat moment zeer hete Beck ca. 'Loser' die aan het einde van Flavor opbelt om een stukje via de telefoon in te rappen.. En los van al die toeters zijn de liedjes ook gewoon heel sterk. Muziek voor een ouderwets ruige stapavond, moederneukers!
Aangekruist als favoriet:
1. Flavor (feat. Beck)
2. Bellbottoms
3. Sweat
De IRL nochtans zeer verlegen en bescheiden heer Jon Spencer veranderd zodra hij een scherpgesneden maatpak heeft aangetrokken, zijn haar eens goed in de gel heeft gezet en een gitaar omhangt in JON SPENCER, de überbronstige megamacho voorman van The Blues Explosion, motherfucker!
Op Orange komt de bluesnoisepunk van het trio na een paar veelbelovende platen tot haar volle recht. Als een stoomwals spelen de heren elk jeugdhonk de vernieling in en roepen dan heel vaak "the Blueees explosion" en "motherfucker". De kracht van Orange zit hem in de verscheidenheid, elk nummer heeft iets eigens, zoals bijvoorbeeld: de blaxploitation-violen in Bellbottoms, de thereminsolo in Dang (motherfucker), stoffig orgeltje (very rare), yeahyeahyeah-koortje (Blues X Man), een expliciete tekst over neuken (Full Grown) en de op dat moment zeer hete Beck ca. 'Loser' die aan het einde van Flavor opbelt om een stukje via de telefoon in te rappen.. En los van al die toeters zijn de liedjes ook gewoon heel sterk. Muziek voor een ouderwets ruige stapavond, moederneukers!
Aangekruist als favoriet:
1. Flavor (feat. Beck)
2. Bellbottoms
3. Sweat
* denotes required fields.