The Jon Spencer Blues Explosion - Orange (1994)

Hehehe.. wat een reacties weer .
Ik weet niet eens meer hoe ik deze band heb leren kennen..
weet alleen dat ze sinds een jaartje of 4 te vinden zijn in mijn muziekcollectie..

Ja gewoon lekkere rock 'n roll.. Hele vage muziek eigenlijk toch wel.. zoals al eerder is omschreven.

Moet dit album weer eens wat vaker opzetten.. yeahea

Al tijdje niet meer beluisterd en in eerste instantie een 4 gegeven. Maar naar aanleiding van berichten toch maar halfje erbij. Want inderdaad, het continue uitschreeuwen van briljante one-liners, de rauwe direct naar de strot grijpende rock n roll... Yeah!

Fantastische muziek! Ik wist niet dat vies zo lekker kon zijn...

In welk nummer zit deze heerlijke oneliner verborgen ? Ik ben het nog niet tegengekomen.

Dissect, 1:13. Het lijkt wel een bijbelvers zo. 'The gospel of Jon', zullen we maar zeggen.

Dit is de allerlekkerste blues explosion plaat van allemaal. Die oneliners en energie doen het nog steeds goed. Ik weet nog goed dat ik toendertijd stevig omver geblazen was door meneer Spencer en zijn vriendjes.

Gemidddeld nog geen VIER voor deze prachtplaat..????
Dankzij Spencer leerde ik Crypt kennen en beleefde ik in de ontdekkingstocht die daarop volgde de mooiste 5 jaar van mijn muziekgeschiedenis (en zelfs van mijn leven zou ik durven zeggen - of is dat heimwee naar de nineties... )

Ik ben niet vies van een potje vuige rock & roll en blues. Jon Spencer Blues Explosion heeft dit tot hun handelsmerk verheven. Toch heb ik moeite om een heel album van deze heren uit te zitten. Dit komt doordat enerzijds vuige en groovende tracks worden afgewisseld met nummers die ik alleen maar kan omschrijven als een flinke bak teringherrie. En dat trek ik toch niet helemaal. Ik heb echt wel een zwak voor Jon Spencer Blues Explosion en "Orange" kent zeker zijn momenten, maar als een echte albumluisteraar is "Orange" voor mij te heftig.

Over hypes gesproken Ronald, dit was er ook echt een hoor. In ieder geval wel in de OOR van 1994 waar ie volgens mij zelfs tot album van het jaar is gekozen. Draai 'm echt nooit meer, hoewel ik het wel een goede plaat vond destijds.

Ja, dat was er zeker een. Ik luister er soms naar, maar dan alleen maar naar een aantal nummers, zelden in zijn geheel.

Een hype!? In de zin van meer aandacht krijgen dan het verdiend? Dat denk ik toch niet. Sensatie lijkt me een betere woordkeuze, vooral ook live.
Blijft voor mij één van de beste '94 releases, én de beste schijf van de Blues Explosion, net iets beter nog dan Now I Got Worry.
Ik ga trouwens ook met matige regelmaat op beiden nog wel eens uit de bol!

Als je de hype gelooft noem je het een sensatie, lijkt me logisch.

en als je de sensatie niet voelt, vind je het een hype... ook logisch

Mietjes...

Straf voor Ronald: 10 x na elkaar beluisteren op volume 6 (rest van de familie naar de bakker sturen uiteraard). Niet gaan zitten, gewoon mee-schreeuwend huppelen en quasi ritmisch op en neer springen.
Wedden dat de 2,5 alras verdubbeld wordt?

Niet dus...

Vergeet The Ramones: The Jon Spencer Blues Explosion kunnen pas rock 'n' roll uitbenen tot haar essentie, het tot haar zuiverste en extreemste vorm van pure opwinding parodiëren en het tegelijk tot Kunst verheffen. Jammer dat de nummers ietwat van wisselende kwaliteit zijn maar bv. zo'n nummer als 'Full Grown' (of 'Dissect': ook een favoriet van me) is van ongeëvenaarde klasse en intensiteit. Het is rock 'n' roll geheel over the top getrokken en dan nog eens over the top getrokken. De adrenaline en testosteron spuit van het vinyl. Dit is pure opwinding. "Baby, baby, you sure like to fuck!!"

Bellbotoms wordt echt geweldig gebruikt in de opening van de filmBaby Driver

na al jaren luisterplezier; +0,5 voor het roepen van je eigen bandnaam dwars door de muziek

Geplaatst in de album top 100 van...

De IRL nochtans zeer verlegen en bescheiden heer Jon Spencer veranderd zodra hij een scherpgesneden maatpak heeft aangetrokken, zijn haar eens goed in de gel heeft gezet en een gitaar omhangt in JON SPENCER, de überbronstige megamacho voorman van The Blues Explosion, motherfucker!

Op Orange komt de bluesnoisepunk van het trio na een paar veelbelovende platen tot haar volle recht. Als een stoomwals spelen de heren elk jeugdhonk de vernieling in en roepen dan heel vaak "the Blueees explosion" en "motherfucker". De kracht van Orange zit hem in de verscheidenheid, elk nummer heeft iets eigens, zoals bijvoorbeeld: de blaxploitation-violen in Bellbottoms, de thereminsolo in Dang (motherfucker), stoffig orgeltje (very rare), yeahyeahyeah-koortje (Blues X Man), een expliciete tekst over neuken (Full Grown) en de op dat moment zeer hete Beck ca. 'Loser' die aan het einde van Flavor opbelt om een stukje via de telefoon in te rappen.. En los van al die toeters zijn de liedjes ook gewoon heel sterk. Muziek voor een ouderwets ruige stapavond, moederneukers!

Aangekruist als favoriet:
1. Flavor (feat. Beck)
2. Bellbottoms
3. Sweat