Opeth - Blackwater Park (2001)

bijzonder sterke plaat, kende eerst alleen maar damnation maar wou nog wat meer horen van Opeth.
Prachtige riffjes en goede songstructuur, ik ben onder de indruk

Blackwater Park is en blijft voor mij een speciaal geval. Het is een geweldige plaat die heel erg goed op mij over komt, mits ik er voor in de stemming ben. En dat is ook meteen het nadeel aan de plaat. Ik kan er bijna nooit met volle teugen van genieten. Maar áls ik dan ook echt in de stemming ben, is hij geniaal en weet hij me een dik uur lang te boeien!
Dit album is moeilijk nummer voor nummer te beoordelen, aangezien het voor mij echt een brok gevoelens is. Gevoelens van onvrede, pijn en agressiviteit voeren hier op het eerste gehoor de boventoon. Dit zijn natuurlijk niet de meest positieve gevoelens, maar deze worden dan ook gelukkig ruimschoots gecompenseerd door de acoustische stukken, die voor mij de rust, vrede en harmonie vertegenwoordigen. Zo krijg je dus een wisselwerking tussen de twee uitersten. En ik luister het album dan ook vaak als ik vertwijfeld, geschokt of teneergeslagen ben. Het brengt je uiteindelijk vooral rust, maar het geeft je ook genoeg ruimte om je af te reageren en even alles er uit te laten komen. Dit werkt dan ook versterkend, en heel typerend hier voor is het eerste nummer. Het begint vrij hard, waardoor je je agressie even flink kwijt kunt, waarna er een aantal rustige stukken komen, om even pauze te nemen, en eigenlijk in te zien dat het allemaal zo slecht nog niet is.
Het klinkt heel raar, maar het is voor mij een soort trip door de gebeurtenissen die zich dan hebben afgespeeld. Je denkt er over na, komt irritaties tegen, gooit die er uit om vervolgens compleet tot rust te komen.
Dit geldt echter niet alleen voor de nummers op zich maar ook voor de plaat in zijn geheel. Natuurlijk, de afsluiter en tevens ook het titelnummer is zeker geen ballad te noemen, maar dat is ook niet noodzakelijk. Het hoeft niet altijd in rust te eindigen. Het is een proces, en als er aan het einde van dat proces alle agressie uit is, dan is het ook goed. Daar is een rustig einde niet noodzakelijk voor.

Zoals jullie wel merken vind ik het een prachtig album, maar heeft het zoals ik al zij ook een speciale band met me. Ik luister het album amper, en als ik het luister, is dat vaak op de pc of zo terwijl ik de cd wel thuis heb staan (maar ja, huisgenoten...). Áls ik echter de plaat luister, doe ik dat met een reden, en ik moet zeggen; hij heeft me nog nooit teleurgesteld. Het is voor mij een middel om moeilijke tijden door te komen. Er kleven vele herinneringen aan dit album, die vaak niet al te leuk zijn, maar is dat een reden om hem minder te waarderen? In tegendeel, het geeft maar weer eens aan wat voor effect dat dit album kan hebben.
Ik kan gewoon niets anders doen dan dit album vijf sterren geven.

5*

Geef dit album 5 sterren omdat dit mijn eerste cd was die ik gekocht heb van opeth.
En sindsdien fan.
Na die tijd heb ik de complete collectie van Opeth aangeschaft.
Moest eerst wennen aan de grunts maar als je daar overheen stapt
en aan gewend ben kan ik me moeilijker een betere metalband voorstellen op dit moment alhoewel ik : Isis, Agalloch, Ulver Neurosis ,en Drudkh ook hoog inschat, is bij mij de liefde voor metal begonnen bij Opeth.
PS tip die ik nog niet hier gezien heb: Be Lakor uit australie
Album :Stones Reach.
ook geweldige Death Metal.

Dit album mag het titel van meesterwerk zeker dragen. Als een "perfect storm" van verschillende factoren zitten we hier precies op het moment in de ontwikkeling van Opeth waarin alles eigenlijk bij elkaar komt. De voortschrijdende muzikale vaardigheden van de bandleden, de sterker geworden cleane zang van Akerfeldt, de verfrissende inbreng van Steve Wilson die het album ook nog eens een superieure productie weet mee te geven en de groeiende vaardigheid van de band om prachtige hooky melodieën tevoorschijn te toveren komen samen op een manier die alle verwachtingen overtreft.

Naar eigen zeggen heeft de band zich meer dan ooit gepusht om tot een organische wijze van muziek maken te komen en het resultaat klinkt er ook naar. Het album is een geheel geworden waarin een prachtige donkere sfeer door alle nummer heen sijpelt en ondanks de lange composities en vele omslagen de spanningsboog altijd in het oog gehouden wordt.

In plaats van liedjes hebben we hier te maken met muzikale passages die simpelweg ondergaan moeten worden. De enorme drive en power die ondanks al deze complexiteit aanwezig blijft is met name bewonderenswaardig.

Minder dan vijf sterren zou misdadig zijn.

Blackwater Park betekende de definitieve doorbraak van de Zweedse death metal band Opeth. Toen het album in 2001 uitkwam werd het onthaald op erg goede kritieken, en sindsdien wordt het vaak vernoemd in lijstjes allerhande. Het is waarschijnlijk het meest succesvolle album in het genre, en wordt vaak aangegeven als een ideaal startpunt om kennis te maken met de typische death metal zang, de grunt. Hier kan ik enkel mee akkoord gaan, want ook ondergetekende leerde grunten appreciëren dankzij Blackwater Park. En hoewel het album zijn zwakkere momenten kent, is het een terechte mijlpaal in het genre.

Toen het album uitkwam in 2001 had Opeth al een serieuze muzikale evolutie doorgemaakt. Ze begonnen met melodische death metal op Orchid ('95) en Morningrise ('96), en eens ze internationaal doorbraken verbreedde hun muziekstijl zich. Vanaf My Arms, Your Hearse ('98) werden de nummers iets korter en werd er meer aandacht besteed aan contrast en dynamiek binnen de nummers zelf, met sfeerwisselingen gebaseerd op de overgangen van akoestische passages naar harde stukken. Dit was mede te danken aan de komst van hun nieuwe drummer, Martin Lopez, die ook op Blackwater Park in erg goeie doen is. Hij weet de death metal kant van de muziek te ondersteunen met woeste drums, en de kalme stukken voorziet hij van een meer jazzy percussie. Still Life ('99) was een verdere verdieping van hun evolutie, en Blackwater Park kan op zijn beurt beschouwd worden als een meer gepolijste vorm van hun muziek, en is in zekere zin hun magnum opus. Het idee van een concept album lieten ze achterwege, en met behulp van producer Steven Wilson (van Porcupine Tree) perfectioneerden ze hun geluid.

Sindsdien wordt de muziek van Opeth benoemd met de term 'progressieve death metal'. Zware drums, virtuoos gitaarspel en diepe grunts worden afgewisseld met rustigere akoestische passages. Zo een dynamiek is een riskante aangelegenheid, maar bij Opeth zijn de rustigere passages volwaardige delen van de nummers. Het succesvol afwisselen van de cleane vocalen met de grunts draagt daar zeker bij mee, want het is weinigen gegeven om zo schitterend te zingen en te grunten als de frontman Mikael Akerfeldt. Zijn gewone stem lijkt wat op de stem van Steven Wilson van Porcupine Tree, en hij kan er erg goed mee overweg. Vooral het veelvuldig gebruik van harmonieën valt me erg in de smaak. Ook de zware zang is een schot in de roos. Zijn grunts zijn diep en indrukwekkend, en verbazingwekkend melodieus voor zulk een beklemmende stijl. Het teruggrijpen naar effecten (zoals op Dirge for November) is dan ook totaal overbodig, en ik vind het een spijtige tendens dat daarvoor op latere albums steeds vaker zou worden geopteerd. Het gitaarspel is eveneens indrukwekkend, met veel afwisselende riffs en erg veel aandacht voor melodie. De twee gitaristen (Akerfeldt en Peter Lindgren) vullen elkaar goed aan en zorgen samen met de bas (Martin Mendez) voor een vol geluid dat zeker wat te vergelijken valt met Porcupine Tree. Er wordt af en toe wat bluesy gesoleerd, aan een relatief rustig tempo en nooit overdadig lang.

Het moet gezegd worden dat ze hun nummers soms wel wat te veel rekken. Enkele riffs worden te vaak herhaald en daardoor slepen vooral de overgangsstukken in de nummers wat aan. De nummers in het midden van het album lijden daar wat onder. Ook zijn niet alle riffs even goed, maar met de enorme overdaad aanwezig op Blackwater Park is dat eigenlijk muggenziften. Dankzij het expressieve drumspel van Lopez komen de logge riffs immers echt tot leven waardoor de muziek nooit in sloomheid verzandt - iets wat bij zulke zware muziek wel eens wilt gebeuren. Ook hier weer is heel wat te danken aan de uitstekende productie van Wilson. De drums zijn erg helder, en alle instrumenten komen dankzij de reverb echt samen in de mixing zonder hun eigenheid te verliezen.

The Leper Affinity opent op magistrale wijze met een traag aanzwellend dissonant akkoord dat plots explodeert in één van de sterkste riffs van het album. Scheurende gitaren en excellente percussie maken het een erg vlot vloeiend nummer. Hoogtepunt is zonder twijfel het moment waarop Akerfeldt voluit 'Deafening shrieks pierced the night' schreeuwt, kippenvel moment. Rond 8:00 schudt Lopez dan zo'n sexy drum fill uit zijn mouw, en de outro wordt ingezet. Als epiloog komt er dan een enkele piano, akelig eenzaam een einde gevend aan het nummer.

Vervolgens gaan ze echt de progressieve metal richting uit met Bleak, dat hoge schrille elektrische gitaar combineert met sprankelend akoestische gitaar. Dit is waarschijnlijk hun beste combinatie van cleane vocalen en grunts. De extra zang van Steven Wilson geeft de rustige passage helemaal het Porcupine Tree sfeertje mee, dat dan opengebroken wordt met denderende drums. Aan het eind van het nummer is er wel een lelijke passage wanneer de gitaren herleidt worden tot geluidsruis. Harvest is een akoestische ballade, ingetogen drums en uitsluitend cleane vocalen. Een ideaal nummer om Opeth te leren kennen, maar een beetje magertjes in vergelijking met de eerste twee nummers. De single The Drapery Falls is weer een zwaarder nummer, met wel veel cleane vocalen en een rustig tempo. Het sleept hier en daar wat aan, maar het blijft nog steeds een erg goed nummer.

Dirge for November is voor mij het minste nummer op het album. Hoewel de akoestische outro na zes minuten prachtig is, is het begin van het nummer wat eentonig. Eén van de voornaamste punten van kritiek die Opeth te verduren krijgt is meestal dat alle nummers hetzelfde procédé bevatten, en dat speelt hun hier wat parten door het ontbreken van een echte climax. Leuke riffs genoeg, maar ze zijn een beetje doelloos. Een van de zwaarste nummers op het album is The Funeral Portrait, dat opgebouwd is rond een wel heel erg lekkere gitaarriff. Akerfeldt doet hier ook enkele ferme uithalen met een aanzwellende grunt. Beetje verrassend dat het hier het minst favoriete nummer van het album is (Pattern in the Ivy en de bonusnummers buiten beschouwing gelaten). Het instrumentale Patterns in the Ivy is een kort nummer met enkel gitaar en piano, en dient als een adempauze vooraleer het titelnummer aftrapt. De afsluiter is een waarlijk episch nummer dat vooral dankzij de sterke zang en loeiharde drums een ontzagwekkende finale kent.

Nu ik toch al zo'n lap tekst heb neergeschreven kan ik evengoed een woordje spenderen aan de verpakking. De hoes van Blackwater Park is mijn favoriete Opeth hoes, en eigenlijk de enige die ik echt geslaagd vind. Het stelt een mistig moeras voor met op de achtergrond vage gestaltes, mooi glad gephotoshopped. Een beetje zoals de muziek dus: duister en mysterieus, in zekere zin akelig, maar dankzij de productie toch erg aangenaam om te bewonderen. Het tekstboekje kan helpen om de grunts te ontcijferen, want bij momenten is hij wel nogal lastig te verstaan. Spijtig is dat eigenlijk niet, want veel diepgang is daar niet te vinden. The Leper Affinity gaat over een brutale verkrachting, the Funeral Portrait over een seriemoordenaar, ... de standaard death metal thematiek. Het titelnummer behandelt de neerwaartse spiraal van een dorp (Blackwater Park) dat in de greep is van een pandemie, en uiteindelijk ten onder gaat aan aan de duistere natuur van de inwoners, en hun onvermogen om zich te bekommeren om de zieken (This doesn't concern me yet/ Still far from the knell/ Taunting their bereavement). Wel leuk om eens op te letten, maar een boodschap zit er dus niet in. Pure entertainment, en erg goede wat mij betreft. Het album zakt af en toe wat in - de opener en de afsluiter steken er duidelijk bovenuit - maar minder dan zéér goed wordt het nergens. Een aanrader voor liefhebbers van zware metalen, en een uitstekende manier om grunts te leren appreciëren.

Ik vind dit een van de beste platen die gemaakt zijn.
De hele cd is gevuld met een prachtige donkere sfeer.
Toen ik de plaat voor het eerst luisterde was ik er nog niet helemaal weg van, maar even doorbijten en er opent zich een prachtige wereld.
In elk album van Opeth zit deze spannende sfeer.
Mijn favoriet is The Drapery Falls,
Natuurlijk 5 sterren voor Blackwater Park, en een plek in mijn Top 10.

Opeth - Blackwater Park

Nu ik deze plaat de laatste tijd iedere dag eens opzet vond ik het wel tijd om eens een stukje neer te pennen voor dit meesterwerk. Mensen die niet zo veel van Metal kennen gaan misschien toch Blackwater Park want onder de muziekfanaten is dit een zeer bekende plaat en hier op Musicmeter een van de best scorende Metal platen. Deze plaat was ook mijn eerste Metalplaat.

Als deze plaat niet zo'n mooie hoes had dan had ik waarschijnlijk deze plaat nooit beluisterd en had ik nooit bands als: Cult of Luna en Agalloch leren kennen. Want natuurlijk had ik deze plaat al eens zien staan in bepaalde lijstjes hier op Mume maar ik had zoals de meeste mensen denk ik een vooroordeel over Metal volgens mij bestond een Metalband uit een zanger die daar maar wat staat te schreeuwen een paar gitaristen die wat snaren aanslaan en een drummer die probeert om zijn drumstel kapot te krijgen.

Maar niets is minder waar, Opeth is technisch een erg sterke band die de ene na de andere sterke riff uit hun mouwen schudt. Ook Blackwater Park zit vol sterke riffs bijvoorbeeld de openingsriff van: The Leper Affinity. Na een "zoemend" donker aanvoelend geluid dat de hele tijd maar luider wordt beukt The Leper Affinity er direct in met een erg sterke riff.
De drumroll op ongeveer 3/4 van de song is ook erg sterk er wordt fantastisch gedrumd.

De grunts van Mikael zijn op zijn minst fantastisch te noemen maar ook zijn cleane vocalen zijn erg sterk. Natuurlijk weet ook iedere fan van deze plaat dat Blackwater Park geproduceerd is door Steven Wilson en ik ben een niet zo'n groot kenner van produceren alhoewel ik af en toe zelf ook eens een beat maak en die dan zelf mixt en zo maar dat even terzijde. Maar wat ik wou zeggen je moet gewoon geen kenner zijn om yte horen hoe goed deze plaat geproduceerd is.

Wat Opeth als band ook speciaal maakt is hoe goed ze harde stukken met erg sterke grunts geweldig afwisselen met rustige stukken met een akoestische begeleiding en de cleane vocalen van Mikael. Favorieten aanduiden bij dezeplaat is ook erg moeilijk want zo hebben we: The Leper Affinity die er direct inbeukt, The Funeral Portrait met de geweldige riffs, het 12 minuten durende spektakel: Blackwater Park en nog veel meer.

De ene geweldige riif na elkaar en de ene prachtige solo na de andere, als luisteraar worden we zeker verwend met deze plaat. Soms gebeurt het dat ik na 3 uur deze plaat nog altijd niet volledig heb beluisterd want sommige songs durf ik zeker een paar keer op repeat zetten.
Je blijft hier maar nieuwe dingen in ontdekken zelfs opvallende riffs dat ik zelf verwonderd ben dat die riff me nog niet was opgevallen.

Als ik dan toch een klein minpuntje mag geven is dat ik toch wat grunts mis bij Harvest.
Maar gelukkig zingt Mikael weer erg sterk en is ook de muziek erg sterk, maar ik mis gewoon op Harvest een riif met een elektrische gitaar of een solo. Maar dat is maar een klein minpunt.

Conclusie: deze plaat kan je gerust iedere dag eens draaien zonder dat hij gaat vervelen in tegendeel hij wordt alleen maar beter en beter. 5 sterren en ik wou dat ik kon zeggen dat ik hem verhoog naar een 6* dat doet me er aan denken dat ik bij hhet Topic: Wat mis je op Mume nog moet aanvragen of ze niet kunnen instellen dat je een 6* voor deze plaat kunt geven.

Een favoriete Opeth-album uitkiezen, is geen makkelijke opgave. De band is sinds Orchid eigenlijk al een van de origineelste en meest eigenzinnige metalbands die ooit uit het genre is voortgekomen. Uiteindelijk een toernooitje gehouden tussen Orchid, My Arms Your Hearse, Still Life, Blackwater Park en Ghost Reveries die allen voor de titel streden.

Uiteindelijk is Blackwater Park dan uiteindelijk toch als winnaar uit de bus gekomen. Waarom? In een discografie vol met memorabele momenten, staat Blackwater Park vol met enkele van de meest ingenieuze, verrassende en onvoorspelbare composities die je in het metalen landschap zal tegenkomen. Opeth is geen death metal band met proggy intermezzo's. Neen, de death metal, de doom, de prog, de folk, de blues, de jazz zijn in de sound van Opeth allemaal versmolten tot een amorf seksloos wezen. En nergens valt dit beter op dan in deze Blackwater Park.

Ding...ding...ding...we have a winner!

Na Riverside, Amorphis, Paradise Lost en Dream Theatre mij ook opnieuw in Opeth verdiept.
Vreemd genoeg zakt bij het meer toegankelijke Dream Theatre juist mijn waardering, terwijl de overige bands wel prima aanslaan.
Vroeger begreep ik helemaal niks van grunt, nu ook nog niet heel erg veel, maar de toevoegende waarde in death metal ervaar ik in ieder geval wel.
Het gejaagde tempo wordt juist door die trage oerkreet even afgeremd, waardoor de gejaagde muziek net wat meer diepgang krijgt.
Voorheen klonk het voor mij voornamelijk angst aanjagend, nu ervaar ik het meer als klagende pijn.
Emoties die juist extra kracht krijgen.
Opeth is niet de eerste band in dit genre waarbij ik kennis maak met grunten, mijn oorsprong ligt meer in de eerste albums van Paradise Lost en Within Temptation.
Daar kwam het vaak wat sprookjesachtig over; een beetje het Beauty and the Beast verhaal, op Blackwater Park klinkt het alsof het in de diepe wouden van Zweden een communicatiemiddel is, welke al eeuwen eerder is ontstaan.
Echt terug naar de tijd van de Vikingen.
Natuurlijk is dit onzin, maar op de een of andere manier klinkt het natuurlijk, een traditioneel cultuurverschijnsel.
Muzikaal is het een verrijking dus.
Bij Opeth is genoeg variatie in tempo, rustmomenten gevolgd door een stuk steviger werk.
Toen ik een aantal jaren geleden dit album kocht, kon ik het moeilijk in een keer af luisteren.
Had ik dat maar wel gedaan, dan was ik al lang verder gekomen dan het etiketje Death Metal.
Nu ervaar ik het geheel totaal anders, en hoor ik wel de kracht in de songs.
Voor mijn gevoel overheerste het gejaagde tempo, nu weet ik dat dit maar een fractie van het geheel is.

Ik wilde al een jaar een Opeth marathon doen. Vorig jaar hadden een paar bands nog voorrang en daarna was de herfst al afgelopen. Nu de bomen weer oranje-rood gekleurd zijn, de dagen korter worden en het weer kouder en natter, is het weer tijd voor Opeth. Misschien voelde ik dat instinctief aan toen ik nog op de havo zat en ik dit album kocht. Op dat moment het laatste album van de band. Kort daarna kwam Deliverance uit en zag ik de band voor het eerst live. Opeth heeft een geweldige indruk gemaakt en waar veel bands later toch wat tegen zijn gaan vallen, doen deze Zweden dat niet.

Blackwater Park is nog altijd dat pareltje. Ik ben de band in al die tijd wel veel beter gaan begrijpen. Opeth is veel meer dan de band die death metal en progrock combineert met nummers van tien minuten. Sowieso hoor ik de death metal eigenlijk niet, maar eerder een smeltkroes van allerlei stijlen (ook wat niets met rock en metal te maken heeft). Ik hoor nu veel beter de ingenieuze composities vol slimmigheden (zoals het zingen door een telefoon). De orchestraties zijn rijk en zorgen desondanks voor een prachtige desolate sfeer. De vele afwisselingen voelen heel natuurlijk aan. De eerste helft is net een tikje briljanter en ik begin toch te vrezen voor mijn gedoodverfde favoriet. Opeth maakt wederom geen fouten. De volle 68 minuten op dreef. Weinig bands die ze dat nadoen.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Still Life
3. My Arms, Your Hearse
4. Orchid
5. Morningrise

Ik ben persoonlijk van mening dat muziek is uitgespeeld na The Drapery Falls. Laten we ook maar stoppen met proberen dat nummer te evenaren, het gaat hem niet meer worden. Chapeau Åkerfeldt, achievement unlocked.

Ik zal 16 geweest zijn toen mijn neef me een kopie van dit album gaf en we het in de auto aanzetten. Een enorme verrassing: grunts en het was toch geen herrie. Vandaag de dag blijft Blackwater Park nog steeds een waar spektakel waarvan ik compleet begrijp dat het ook bij de prog-'mainstream' is doorgebroken. In een bepaald opzicht is dit album vrij toegankelijk (relatief weinig harde stukken en de grunts komen in combinatie met de muziek vooral melancholisch en bijna sereen over), maar de composities zelf zijn alsnog sterk doordacht. Het gebruik van de akoestische gitaar blijft hier het grootste pluspunt, het levert zeer angstaanjagende en sfeervolle passages op.

Heel veel beter dan Still Life is het album niet, maar het is wel een stukje perfectie. The Drapery Falls is zoals eerder gezegd voor mij een perfecte track en zorgt voor de klassieke status.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
3. Still Life
2. My Arms, Your Hearse
3. Orchid
4. Morningrise

Opeth - Blackwater Park

Het beste album van Opeth als je het mij vraagt. Bij een eerste luisterbeurt vallen de grunts op z'n minst gezegd op, na een aantal keer luisteren is het simpelweg een must have voor dit album. Het album zit boordevol sfeer en weet je van begin tot eind geboeid te houden.
Beste nummer is voor mij The Drapery Falls, hier worden de grunts perfect gebruikt om een climax te bereiken. Maar Blackwater Park doet hier niet veel voor onder, van de hoeveelheid riffs in dat nummer kun je bij wijze van spreken een heel album op baseren.
Harvest is dan weer een wat rustiger nummer, maar misstaat ook zeker niet na de eerste twee die er hard aan toe gaan. Als ik de minste zou moeten opnoemen zou dat Dirge for November zijn, maar ook die is van niveau.
Overigens leuk om Steven Wilson terug te horen in dit album (luister maar eens goed naar de laatste twee zinnen van The Drapery Falls). Zo zie je ook die invloed weer terug in het album.

5*

Het moet er toch eens van komen maar hoe uit je je gedachten na al die jaren bij één van je favoriete albums omdat je het altijd maar uitstelt, omdat er al zoveel mooie dingen hier over dat album zijn gezegd, omdat je meer dan eens de juiste woorden niet vindt, spijts al mijn langere berichten van bij tal van albums, roemrucht of net onder het maaiveld?

Kun je zo diep gaan in een album dat een zo blijvend merkteken achterlaat in je muziekbeleving, in je diepe roerselen, in je persoonlijkheid? Het is haast als die Alpenwandelingen, wetende dat je bloed, zweet en soms tranen zult laten bij het bestijgen maar ook wetende dat de beloning volgt in een kleine euforie na die zware inspanning: de climax met het wondermooie uitzicht (en pijnlijke knieën).

Dit album is een inspanning, omdat hier weer een aantal vooroordelen de kop opsteken en vooroordelen dienen om de kop in te slaan, daar blijf ik bij: stel je open voor iets nieuws. Progressieve Death Metal luidt vaak de omschrijving van deze geweldenaar van een album ingeblikt door een groep met een niet in hokjes in te delen naam, met een albumtitel dat.. nieuwsgierigheid opwekt.

Wat is progressief? Wat is Death Metal? Het woord Death is aan de orde, vaak een bittere smaak in de mond toebedeeld door minder Metal gezinde mensen, omwille van die negatieve bijklank. Niemand houdt van de Dood, ik ook niet en als hij in mijn weg durft lopen... Muziek dient om de innerlijke mens te sterken, met soms droevige muziek, met liever opgewekte muziek, maar het mag geen pastiche worden. Het moet uit het hart komen, primordiaal voor mij.

Natuurlijk was ik als hopelijk waardig ouder wordende metaalhoofd destijds bekend met dat ultrazwaar geluid en dat grunten bij een aantal groepen in die niche wereld, maar mijn voorkeur lag toen elders, andere muzikale uitspattingen, andere zangers met een krachtig loepzuiver geluid. En dan kom je dit tegen, ook al een aantal jaren geleden, en een nieuw universum openbaart zich. Dit album leerde mij omgaan met het fenomeen “grunten” en het genre (inderdaad, dat lelijk woord alweer), een openbaring.

Al mijn hele leven horende dat ik vaak afwijkend gedrag vertoon omdat ik mijn weg volg en niet die van de verwachtingen van anderen beschouw ik dit album als één lang nummer met verschillende tussenstadia, een enkel nummer beluisteren op dit album vind ik nog altijd tijdverlies door de bijkomende honger om alles hierop te degusteren. Ik kan nog altijd niet uitleggen waarom een dergelijk zwaar album met hevige punches me tot rust brengt. Natuurlijk is het de muziek zelf, ik denk dat het de totaalbeleving is om hier rustig voor te zitten met de soms droevige teksten voor mij maar vaak sluit ik gewoon de ogen en dwaal ik mee op de melodielijnen, inderdaad, dit album zit tjokvol geweldige melodieën maar ook met de “hooks”. Wat zijn “hooks”? Herkenningspunten telkens opnieuw van vaak geniale muziek. Voorbeelden in overvloed dus ik ga me tegen mijn karakter in beperken: het zoemend intro waarop alles losbarst, het mijn adem stokkende Bleak met dat machtig middenstuk, gevolgd door twee “rustigere” nummers om dan weer flink op te bouwen naar de ultieme climax met de moeder van alle grunts in Blackwater Park zelf, de Apocalyps nabij. En dan is het weer rustig inademen, de ogen opendoen en merken dat je koffie koud staat of je drankje lauw is en de wereld is blijven ronddraaien.

Even teruggrijpen voor de aandachtige lezer hiervan: de juiste woorden, een te leveren inspanning met de beloning, een geweldenaar, uit het hart, een nieuw venster in het leven. Mijn favoriet blijft mijn favoriet tot in de eeuwige dagen en dat is Don't Break the Oath van een nog zo haast unieke groep, Mercyful Fate. Dit album blijft één van mijn andere favorieten omdat Blackwater Park dat waard is, het wordt eeuwig, het is eeuwig, dat voel ik. Een master class in Metal. Basta.

Meesterlijk prog metal album welke tegelijkertijd wat mij betreft de allermooiste death metal plaat ooit gemaakt is. Al jaren in mijn top 10 en zal er denk ik nooit uit gaan.

Afgezien van sommige breaks kiest Opeth er normaliter voor om elke opvolgende riff behoorlijk lang te herhalen, maar omdat die riffs allemaal zo goed en verschillend van elkaar zijn, stoort dat geen moment.

De combinatie van elektrische gitaren en sprookjesachtige akoestische interludes, de sfeerverhogende delay’tjes van producer Steven Wilson, de angstaanjagende maar tegelijkertijd heerlijk klinkende grunts.. en zelfs de cleane vocalen klinken hier nog niet té gekunsteld. Die klinken puur, eerlijk en vooral niet te geschoold.

Dit is gewoon verreweg de beste plaat voor mij die binding heeft met death metal. Ik stel me altijd voor in een ijskoud bos ‘s nachts te lopen waar het gevaarlijk is, maar waar ook de mooiste dingen te zien zijn. Dát gevoel kunnen uiteindelijk maar weinig albums me geven, zo beeldend.

Als iemand nog een goede plaat weet die een beetje in dit straatje ligt dan hoor ik dat graag! En dan niet van Opeth natuurlijk.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #233

Een review schrijven voor deze Opeth-plaat voelt alsof ik in mijn paarse ANWB-regenjas de keet van de Hells Angels binnenloop en aan de bar vraag of ze ook ranja verkopen. Om vervolgens bij de vraag wat ik hier te zoeken heb tevreden naar mijn elektrische tourfiets met waterdichte fietstassen te wijzen.

Als ik op deze site kijk naar de paar metalplaten waar ik een hoge score aan geef liggen die allemaal aan de randen van het genre - of dat nou is omdat ze een knalgroene of -roze hoes hebben, een wisselwerking met ambient aangaan of eigenlijk meer Punk dan Metal zijn. Het genre heeft me al regelmatig verbaasd, met als meest recent voorbeeld Burzum, wier 'Filosofem' plaat tot mijn eigen verwarring goed landde bij mij. Nu zie ik mezelf hier evengoed al in de rondte consumeren en recenseren als die vervelende hipster die eigenlijk niets met metal heeft maar wel graag Deafheaven en Nadja luistert (overigens twee acts die zich in ieder geval nadrukkelijk onttrekken aan de metal-standaarden - of clichés, zo u wilt). Daarom wil ik proberen te duiden hoe ik dit album ervaar.

Sommige mensen lezen graag 700-pagina-dikke fantasyboeken die spelen in een wereld waarin door een individu (de schrijver) alles verzonnen is. De losse elementen voelen voor mij daardoor per definitie dun en weinig geaard, hoeveel moeite je er als lezer/luisteraar ook in stopt. Zo voelt deze muziek voor mij ook: er is wekenlang geoefend om een bepaalde sfeer en compositie te creëren, maar die voelt ondertussen zo bedacht en gekunsteld aan dat ik er haast niet naar kan luisteren. Grunts of schreeuwen vind ik prima – althans, die stoten me als kunstvorm an sich niet af, maar het is boven alles juist de cleane zang, zoals op ‘Bleak’, die eerder op de lachspieren werkt dan dat ik er op enige manier serieus naar kan luisteren. Wat die zanger ook zingt, ik geloof hem niet omdat het me belachelijk en fantastisch (in de verkeerde zin van het woord) in de oren klinkt. Zelfs de rustmomenten zijn vreselijk opgeblazen en theatraal, waardoor er feitelijk geen rustmomenten zijn en de contrasten allemaal bovenop de zwaar opgeblazen productie plaatsvinden en zo helemaal niet contrastrijk aanvoelen. Vrijwel elke gitaarsolo wordt van zoveel pathos voorzien dat het haast onmogelijk wordt om er nog normaal naar te luisteren. Nergens word je eens op het verkeerde been gezet, en de broodnodige knipoog ontgaat me hier dan ook volledig.

De plaat is heel makkelijk beluisterbaar door de duidelijk identificeerbare melodieen en rechttoe-rechtaan structuren, maar er wordt hier toch een enorme lading opgeblazen dramatiek over me uitgestort. Het meest storend wordt dat als er "epische" gitaarstukken worden ingegooid zoals op 'Dirge for November’ vanaf 2:40. Bij zoveel opgeklopte dramatiek krijg ik een gevoel van Bassie en Adriaan die in een UFO worden achternagezeten door Vlugge Japie in een Lord of the Rings kitschdecor. Het voelt allemaal zo verschrikkelijk arbitrair en daardoor nergens urgent aan. Het is technisch ongetwijfeld briljant maar welbeschouwd gebeurt er voor mijn gevoel vrijwel niets relevants op deze plaat vol stadionrock on steroids.

Nou las ik op eerdere albumpagina’s alhier dat progliefhebbers deze plaat saai en eentonig vinden. Ik wist werkelijk niet wat ik zag: deze plaat gaat juist ten onder aan een gebrek aan eentonigheid. De krankzinnige geldingsdrang van zowel zanger als instrumenten maakt dat beiden vrijwel permanent “aan” staan. Maar het is uiteindelijk vooral de esthetiek waar ik niets mee kan. Die hooguit op mijn lachspieren werkt terwijl de plaat ondertussen geen enkele vorm van ironie of zelfspot toont.

Ik heb een beetje getwijfeld of ik hier nu een score aan zou toekennen, maar zonder negatieve kritiek worden positieve verhalen mijns inziens ook betekenisloos – dus bij dezen: 1.5*

Blackwater Park: van 'lelijke lastpost' tot ‘potentiële top 2000-kandidaat'.

We schrijven het jaar 2016. Het jaar waarin ik het pas ontdekte Blackwater Park als een baksteen liet vallen. Totdat op een mooie dag in november Opeth in een mooi nieuw jasje op de deurmat plofte. Dit blijven natuurlijk bijzondere gebeurtenissen: albums die op deurmatten ploffen en de acceptatie van extreme zangpartijen. Dan is er vast meer aan de hand.

Maar ik begeef mij graag op het pad der waaghalzerij en luister naar de reeds bekende Opeth-albums in de nasleep van een wervelende luistersessie als gevolg van een bijzondere gebeurtenis. Want waarom zouden hier geen doorwrochte composities, woest aantrekkelijke en mooie melancholieke liedjes op staan?

Nou - dat kan ik alvast verklappen - die staan er op. Maar dat zijn niet de nummers The Leper Affinity, The Funeral Portrait en Blackwater Park. Dat blijven lelijke lastposten. Op enkele stukjes na, is er geen doorkomen aan. Daarentegen weet het briljante The Drapery Falls 'doorwrocht', 'woest aantrekkelijk’ en 'mooi melancholisch' wel moeiteloos aan elkaar te knopen.
The Drapery Falls mag wat mij betreft dan ook zo de top 2000 in. Net achter Bohemian Rhapsody. Ervoor mag ook. Dan zet ik na jaren eindelijk de radio weer eens aan. Ook Harvest, een liedje dat bijna net zo hard op de rem trapt als het flauwe instrumentaaltje Patterns in the Ivy, mag er zijn. Bovendien zou je dit wonderschone lied zo op een willekeurig album van Steven Wilson kunnen plakken.

Nu staan er heus wel meer aardige dingen op Blackwater Park. Zoals Bleak en het huiveringwekkende Dirge for November. Met twee favorieten en drie min of meer aardige tracks blijft Blackwater Park echter een middenmoter binnen het deftige repertoire van Opeth. De afwisseling is er wel, alleen moet ik de samenhang nog zien te vinden.

Blackwater Park aanhoren is kennelijk toch niet zo'n eenvoudige opgave als je slechts in de achteruitkijkspiegel kunt koekeloeren. Hier spreekt dus geen ‘early adopter’. Inmiddels heeft Opeth ook hier een leuk plekje tussen alle andere progmetalorkesten weten te veroveren.

En dan doen die paar lastposten er blijkbaar niet zoveel meer toe.