Opeth - Blackwater Park (2001)

prachtige plaat ga lekker de 21 ste naar utrecht met mijn zoon

Ik neem aan dat je de 19e en/of de 20e bedoeld?

stom de 20 ste met mijn zoon

Waarom komen ze niet naar België, maar wel 2x(!) naar Nederland?

Omdat Belgen de grapjes van Mikael niet snappen.

prachtig concert alleen jammer van het parkeren kom uit limburg en moest 31 euro betalen .

Dat zal je leren uit Limburg te komen.

Ik snap 'm niet.

Ik wil 'm best nog een keer vertellen.

en ontopic:
Blijkbaar zijn we met de setlist toch genaaid, de eerste avond gewoon de toegift openen met Blackwater Park en dan de rest vd tour ons met Harvest afschepen.

zal verhuizen jij je zin

Doe dan.

Mag niet, dan komt de bezem erdoor hier.

Tijd om maar eens op te biechten dat ik dit album veel te lang niet de aandacht gegeven heb waarvan ik wel wist dat die het verdiende (aantal nummers ken ik uiteraard wel). En de beste manier om het album in zijn geheel echt te gaan luisteren is voor mij een vinylversie in huis te halen. En laat die nu binnen zijn

Vandaag de eerste rondjes laten maken, en het voldoet aan al mijn verwachtingen, zowel muziek als productie. Het knappe is wat mij betreft dat de vele invloeden in stijl nergens geforceerd voelen, het komt gewoon samen in een logisch en prachtig geheel. Nog geen definitief cijfer, maar ik zet hem nu toch al op 4,5.

Nummer 95 in de top 250, dit moet ik eens proberen dacht ik.
Ik ging hier wel met een beetje een dubbel gevoel in. Ik las ergens hier al dat er wat grunts zijn, iets waar ik hoeveel het ook probeer, nooit in lijk te komen. Ik houd best van stevige muziek en wat geschreeuw, zo'n oerlange grunt hoeft van mij niet. Vandaar dat ik ook afstand neem van de meeste death of black metal bands (correct me if i'm wrong) met de precieze genres.

A fijn, ik probeer hier toch blanco in te gaan.

Harvast was het eerste nummer wat ik luisterde en deze viel zeker mee! Mooie melodieën en ik moet zeggen dat dit nummer alleen al een tweede luisterbeurt verdiend.
Harvast- 7,5/10
The drapery falls is ook wel een prima nummertje, iets minder dan Harvast maar hier geldt ongeveer hetzelfde, het gitaarwerk is daarbij ook echt in orde. ''helaas'' de grunts waar ik het over had rond het midden van het nummer. Al stoor ik me er iets minder aan bij dit nummer.
The drapery falls- 7,0/10
Blackwater park, oei.. hier beginnen de grunts me tegen te staan. Heel jammer, want ik vind dit nummer instrumentaal gezien echt mooi. Zonder zang zou dit echt een prima nummer zijn.
Blackwater park- 6,0/10
Bleak heeft wel mooie overgangen en klopt echt als nummer. De grunts hierop zijn minder vervelend dan op blackwater park maar natuurlijk nog steeds aanwezig. Ik probeer daarom objectief te blijven door de grunts in deze niet super hard mee te tellen. Wel een beetje omdat het toch smaak blijft maar toch
Bleak- 6,5/10
The leper affinity- Gruwelijk nummer, letterlijk en figuurlijk. Zeer gave riffs waarbij de energie er vanaf spat. Na het midden is er een klein ruststuk die gevolgd wordt door muur van riffs.
The leper affinity- 7,5/10
Dirge for november is één van de betere nummers op het album. Prachtige melodieën en een nummer die gewoon klopt, van begin tot eind.
Dirge for november- 7,5/10
Patters in the ivy is het kortste nummer van dit album. Puur instrumentaal en ik vind het wel een prima tussendoortje tussen al het geweld van de andere nummers. Niet super bijzonder maar nuttig, in voetbaltermen is dit echt een stofzuiger, eentje die de ballen afpakt, het tempo eruit haalt en ze inlevert bij de persoon ( in dit geval nummers) die er meer mee kunnen
Patters in the ivy- 7/10
The funeral portrait is één van de mindere nummers voor mij. Hier stoort het grunten me wel verschrikkelijk. Dat maakt het overigens nog geen slecht nummer maar luisteren zal ik het waarschijnlijk niet meer.
The funeral portrait- 6,0/10

Ik kom dan ook ongeveer op 3,5 ster uit voor dit album. Dit is veel hoger dan ik verwacht zou hebben en wie weet groeit hij in de toekomst nog naar meer

P.s. mijn tracklist volgorde is idd wat anders dan de ''normale''.
En als laatste, een verassend mooie hoes. Meestal lijken alle hoezen in het metal genre erg op elkaar en vind ik ze spuuglelijk. Dit is wel echt een mooie hoor

Ik was als tiener een metalhead in de jaren 80 maar grunts vond ik niks aan. Pas rond mijn 40ste na meerdere luisterbeurten van dit album viel de grunt opeens helemaal op z'n plaats. Kwestie van afgestemd raken op de energie. En dan krijg je er plots een dimensie aan intensiteit bij. Komt vanzelf als je je vrijwillig blijft blootstellen aan dit minutieus brute geweld.

Wieweet, de tijd zal het leren

Kronos Kwestie van afgestemd raken op de energie.... die had ik zelf willen bedenken

Opeth is 1 van de weinige bands waar ik de grunts van kan hebben, zelfs omarm! Heel functioneel grunten in mijn ogen.

Ik heb een beetje getwijfeld of ik hier nu een score aan zou toekennen, maar zonder negatieve kritiek worden positieve verhalen mijns inziens ook betekenisloos – dus bij dezen: 1.5*

He Gijssie lekker naar Bowie en naar wat anders luisteren, dat is je goed recht maar hou je ver van Opeth en al helemaal van commentaar op deze band. Kennelijk niet jouw ding helemaal niet erg maar om je taalstudie te etaleren in een review pfffff

Ja, verdorie Gyzzz, je weet toch, niet vloeken in de metalkerk, en helemaal niet als je het nog goed verwoordt ook. Laat sneeuwvlokje123 toch rustig zitten in z'n bubbel.

Check het aantal stemmen!

Ja, het aantal stemmen . Niet eens met Gyzzz, die zelf toch imo aardig wat goede albums positief waardeert. Filosofum bijvoorbeeld. Doordacht en rauw. Dit album is doordacht, soms rauw en tegelijkertijd gepolijst. Met Steven Wilson achter de knoppen, kun je dat natuurlijk verwachten . Voor mij absoluut m'n favoriete metalalbum.

Nope, in 2023 klinkt dit nog steeds niet gedateerd. Een van de beste/mooiste metal albums en sowieso mijn favoriete death metal plaat.

Het piano outro van The Leper Affinity alleen al. Steven Wilson speelt in zijn eigen projecten ook een aardig potje piano, maar dit verstilde stukje sfeermuziek is gewoon om in te lijsten.

Als Pink Floyd metal zou maken.

Dit was ooit het album waar ik mee begon van Opeth, maar draai hem nog maar zelden. Afgelopen week in de auto weer eens opgezet tijdens woon/werk verkeer, en 3x compleet weer beluisterd. De opener is echt overdonderend, maar helaas dendert dat nagenoeg het hele album zo door met bijna geen rustpunten. Er blijven ook geen nummers hangen en vind hem vanwege het ontbreken van rustpunten dan voor mij een vermoeiend album om te luisteren. Dat dit voor velen de graadmeter is van Opeth snap ik zeker, want het is een enorm intens album, maar eigenlijk ook iets te intens, tenminste voor mij dan. Deze gaat een beetje in de lijn verder van de eerste 3 albums heb ik het idee. Misschien is het beter om deze eens thuis te beluisteren met koptelefoon op, dan ben je ook wat meer geconcentreerd dan in de auto.

Het vorige album Still Life bevalt mij veel beter, en vind ik wat makkelijker te behappen, ook blijven de nummers daarvan wat beter hangen. De 4 albums na Blackwater Park zijn met Still Life mijn favorieten van Opeth en denk dat mijn volgorde van de albums die ik op cd heb er ongeveer zo uit ziet:

1. Ghost Reveries 5*
2. Watershed 5*
3. Deliverance 4.5*
4. Still Life 4.5*
5. Damnation 4.5*
6. Pale Communion 4*
7. Blackwater Park 3.5*
8. The Last Will And Testament 3.5*
9. Heritage 3*

Wow, Pale Communion boven Blackwater Park. Dat zie je niet vaak, denk ik Wel een keiharde top 4

Gek genoeg vind ik mijn top 4 nog niet eens zo keihard maar juist erg afwisselend. Denk dat Deliverance dan nog het meest stevig is, maar over alle nummers genomen vind ik die ook nog wel meevallen. Pale Communion vind ik een heerlijk album, en op Damnation na het beste gruntloze album. Dit album kan ik maar niet inkomen, het is mij allemaal te druk en in mijn beleving een brei van geluid, maar dat ligt denk ik ook aan mijn geduld die ik niet eindeloos heb. Misschien valt deze toch nog ooit bij mij, slecht is het allemaal niet anders kom ik niet op een 3.5* uit

Blackwater Park: van 'lelijke lastpost' tot ‘potentiële top 2000-kandidaat'.

We schrijven het jaar 2016. Het jaar waarin ik het pas ontdekte Blackwater Park als een baksteen liet vallen. Totdat op een mooie dag in november Opeth in een mooi nieuw jasje op de deurmat plofte. Dit blijven natuurlijk bijzondere gebeurtenissen: albums die op deurmatten ploffen en de acceptatie van extreme zangpartijen. Dan is er vast meer aan de hand.

Maar ik begeef mij graag op het pad der waaghalzerij en luister naar de reeds bekende Opeth-albums in de nasleep van een wervelende luistersessie als gevolg van een bijzondere gebeurtenis. Want waarom zouden hier geen doorwrochte composities, woest aantrekkelijke en mooie melancholieke liedjes op staan?

Nou - dat kan ik alvast verklappen - die staan er op. Maar dat zijn niet de nummers The Leper Affinity, The Funeral Portrait en Blackwater Park. Dat blijven lelijke lastposten. Op enkele stukjes na, is er geen doorkomen aan. Daarentegen weet het briljante The Drapery Falls 'doorwrocht', 'woest aantrekkelijk’ en 'mooi melancholisch' wel moeiteloos aan elkaar te knopen.
The Drapery Falls mag wat mij betreft dan ook zo de top 2000 in. Net achter Bohemian Rhapsody. Ervoor mag ook. Dan zet ik na jaren eindelijk de radio weer eens aan. Ook Harvest, een liedje dat bijna net zo hard op de rem trapt als het flauwe instrumentaaltje Patterns in the Ivy, mag er zijn. Bovendien zou je dit wonderschone lied zo op een willekeurig album van Steven Wilson kunnen plakken.

Nu staan er heus wel meer aardige dingen op Blackwater Park. Zoals Bleak en het huiveringwekkende Dirge for November. Met twee favorieten en drie min of meer aardige tracks blijft Blackwater Park echter een middenmoter binnen het deftige repertoire van Opeth. De afwisseling is er wel, alleen moet ik de samenhang nog zien te vinden.

Blackwater Park aanhoren is kennelijk toch niet zo'n eenvoudige opgave als je slechts in de achteruitkijkspiegel kunt koekeloeren. Hier spreekt dus geen ‘early adopter’. Inmiddels heeft Opeth ook hier een leuk plekje tussen alle andere progmetalorkesten weten te veroveren.

En dan doen die paar lastposten er blijkbaar niet zoveel meer toe.