Coheed and Cambria - Year of the Black Rainbow (2010)

Kijk hier heel erg naar uit, 1 van mijn favo bandjes.

dit gaat idd weer de moeite worden!

Ik heb de limited edition met het boek erbij besteld ^^

Ik heb gehoord dat de drummer van Dillinger Escape Plan nu ook zijn debuut maak in de studio van Coheed And Cambria
Dit wordt de 4de cd op rij dat goed word.. let maar op!

Ik heb de CD geluisterd en die beviel me erg goed. Ik merkte gelijk dat het drumwerk drukker is, dat komt door Chris Pennie, die op de drumkruk heeft gezeten voor mathcore-helden The Dillinger Escape Plan. Er zit meer elektronica in en het allemaal wat zwaarder en donkerder. Erg verassend, niet van die vrolijke liedjes als Feathers van No World For Tomorrow. Nu 4,0*, maar dat kan zeker nog meer worden. De band brengt weer een heel ander album en flikt niet hetzelfde kunstje nog een keer. Dat is nou iets om toe te juichen.

Inderdaad, niet hetzelfde kunstje, maar wel onmiskenbaar de Coheed sound. Na de uitstekende live release "Neverender: Children of the Fence Edition" hebben ze wat mij betreft een meer dan uitstekende plaat gemaakt.

Buiten de single "The Broken" vind ik de punkrocker "World of Lines" en de epische afsluiter "The Black Rainbow" de hoogtepunten op dit album. Beste album tot nu toe.

Ik heb nu alle 5 de albums van Coheed & Cambria (nou ja 4 nog) en ik moet zeggen dat dit album me in eerste instantie tegen viel. Dat kwam omdat ik een album had verwacht in het verlengde van Good Apollo I'm Burning Star IV enzovoorts. Dat pakte helaas niet zo uit. Na aantal luisterbeurten worden de nummers wat beter. Ik geef dit album alvast 4* omdat het toch een band is dat hoog in mijn bol zit.

Het album valt mij inderdaad ook wat tegen. Het songmateriaal is gewoonweg wat minder sterk en pakkend dan op de vorige albums. Er zijn veel rustige songs die maar wat voortkabbelen en de uitschieters zijn op één hand te tellen. Natuurlijk, de plaat klinkt best lekker en de band heeft genoeg kwaliteit in huis om er geen misser van te maken, maar ik ben er niet kapot van.

Het album viel me in het begin ook een beetje tegen, maar hoe meer je het luistert, hoe beter het wordt.

Best teleurstellend dit, had een stijgende lijn verwacht maar helaas.
Eerste helft van het album is nog vrij goed, maar vanaf track 9 weten de nummers mij niet meer te boeien.

Ben groot Co & Ca fan al van SSTB en ze blijven me elke keer verbazen met een toch steeds ander album dan de rest en dat is ze deze keer ook weer super gelukt.

Alle nummers net wat compacter en donkerder...misschien wel hun beste album tot nu!

Paar berichten hier voor zei ik dat het album wel eens hoger dan 4 sterren zou kunnen krijgen, maar dat wordt dus lager. Ik had No World For Tomorrow weer eens geluisterd en daarna Year of the Black Rainbow, en dan vond ik hem helemaal niet zo goed. Het begin is heel sterk, maar met Far heb je al een enorm zeiknummer Dat Coheed dat maakt! Ook Made out of Nothing vind ik niks aan net als Pearl of the Stars en dan zijn er nog paar middelmatige nummers. Ik ga het verlagen van 4 sterren naar 3 sterren. Deftones viel ook al tegen en deze ook. Gelukkig hebben we de nieuwe van MGMT

Hemel!

De zanger heeft me toch een partij zanglessen genomen.... ergerde ik bij voorgaande albums nog finaal de grond in vanwege de vervelende zangstem die de PRACHTIGE muziek van Coheed steeds verpeste.... en nu zet ik plotseling het nummer 'the broken' op en wat blijkt! DE MAN KAN ZINGEN!

Super om te horen Geen idee ook waar hij het zomaar vandaan haalt.

Ik mis juist iets in Claudio zijn stem wat ik op het vorige album wel hoorde. Hij zingt goed op dit album maar het doet me niks in tegenstelling tot een nummer als Mother Superior van het vorige album wat mij kippevel bezorgt, wat zingt hij mooi op dat nummer! De nummers op dit album blijven niet hangen.

Op een enkel nummer na geef ik je gelijk, er blijft weinig hangen. Ook na tig keer draaien lukt het me niet datgene er in te horen wat ik wel in andere Coheed cd's hoor. Het is allemaal zeker niet slecht, maar ook niet meer dan dat

Probeertie nou op een metal zanger te lijken?

Vond dat rare stemmetje van voor heen wel ok bij de muziek passen eerlijk gezegd

Deze plaat begint eigenlijk ontzettend sterk met de eerste vier nummers. Het is jammer dat het daarna een stuk minder wordt. De band doet zijn best, maar het niveau van voorgaande platen word hier zeker niet gehaald. Dat betekend echter niet dat dit een slecht album is. Nog steeds is het onmiskenbaar Coheed en het is duidelijk te horen dat ze een nieuwe drummer hebben.