Small Faces - Ultimate Collection (2003)

De meest volledige compilatie van Small Faces want al hun hits staan erop evenals de B-kanten en heel wat albumwerk.
Rauwe rock'n roll, even energiek als aanstekelijk getuige hun hitsingles als What'cha Gonna Do About It?, Hey Girl, All Or Nothing, het psychedelisch getinte Itchycoo Park en het erg Britse Lazy Sunday.

Super compilatie van deze invloedrijke engelse band. Mooi verdeeld over de Decca en Intermediate jaren. Alle singles, B-kanten en heel veel album tracks, geven een goed overzicht wat deze band allemaal in zijn mars had. Van pop tot rauwe blues tot aan hun psychedelische periode. Alles in mono wat mono moet zijn, en de rest later in stereo. En op een mooie manier gere-masterd. Steve Marriot richtte later, tesamen met Peter Frampton, Humble Pie op en de rest ging door als The Faces met Rod Steward..

Al jaren op de plank tss mijn verzameling
Pas nog beluisterd ,zag dat ik deze nog geen sterren gegeven heb
Meest complete overzicht van Small Faces
Sluit me helemaal aan bij de berichten van de 2 heren hiervoor
Mooiste songs vind ik nog steeds : Tin Soldier en All Or Nothing

Merkwaardig dat ik het zo lang zonder dit overzicht van de Small Faces in mijn platenkast heb uitgehouden. Met hun complete discografie in de hand lijkt dít toch wel de ultieme compilatie, met zo ongeveer alles wat ik essentieel vind (natuurlijk niet héél Ogdens' nut gone flake, maar wel een ruime zeven van de twaalf nummers daarvan), alles in de juiste chronologie, en een goed geluid (en inclusief You need loving, zeg maar de proto-Whote lotta love). De eerste CD ("The Decca sessions") begint met rhythm & blues die in de richting van de pop evolueert, de tweede CD ("The Immediate sessions") perfectioneert die pop en schuift dan op naar de psychedelica, en wat bij het geheel vooral opvalt is dat er eigenlijk geen enkel nummer opstaat waar níét iets bijzonders gebeurt, een loopje, een solo, een koortje, of gewoon de briljantie van het totaal – Itchycoo Park en Lazy Sunday behoren niet voor niets tot het collectieve popgeheugen van een hele generatie.
        Uiteraard springen naast die twee klassiekers ook de andere grote hits eruit (All or nothing, Here come the nice [hier trouwens consequent met een enkelvoudige werkwoordsvorm geschreven], Tin soldier), maar mijn persoonlijke favorieten zijn toch de net iets minder bekende nummers, zoals de onvoorstelbare power van hun laatste single Afterglow (of your love), de pastorale verstildheid van The autumn stone (het titelnummer van de postume verzamelelpee waardoor ik deze band leerde kennen), of het magnifieke I'm only dreaming, nota bene "slechts" een B-kantje, maar toch ook weer zo'n klein groeibriljantje, met z'n kwetsbare en ingetogen begin (effectieve xylofoon), dan wat meer up-tempo terwijl Marriott zich herpakt, en dan tenslotte het voluit gaan tijdens het einde. Vier geweldige muzikanten, een stem als een orkaan, en de compositorische kwaliteiten van het magische duo Lane/Marriott – in deze band viel alles op z'n plaats.
        Er moet dus een tijd zijn geweest waarin de Beatles, de Stones, de Who, de Kinks, de Yardbirds en de Small Faces tegelijkertijd actief waren, nog afgezien van de Hollies, de Zombies, Herman's Hermits, Manfred Mann en de Spencer Davis Group. The mind boggles.
        Wat is dat trouwens toch met die boekjes van sixties-bands-compilaties? Bij mijn Kinks-verzameling zijn twee pagina's met teksten omgewisseld, bij mijn Animals-boxje zijn een paar alinea's helemaal verkeerd in de tekst geplaatst, en bij deze Small Faces-CD zijn pagina's 1 en 5 van het boekje verwisseld (en nee, niet zodanig dat je de nietjes kunt lostornen en de pagina's daarna weer goed kunt samenvoegen). Niet belangrijk genoeg om terug naar de winkel mee te gaan (waar natuurlijk sowieso zou blijken dat àlle boekjes die fout bevatten), maar wel irritant.

Heb hetzelfde met mijn Animals Complete dubbel-CD. Doordat een paar alinea's zijn ongewisseld spring je van 1966 weer terug naar 1965. En het is ook niet te corrigeren.
Bij mijn CD heruitgave van het Kinks album 'Schoolboys In Disgrace' wordt er in het informatieboekje in de liner notes nog gewag gemaakt van enkele live bonus tracks uit de Schoolboys era maar die zijn er uiteindelijk nooit op geplaatst.
Hoeveel moeite is het om iemand de laatste versie even te laten lezen voordat je het spul in grote hoeveelheden laat drukken?

Ja, wat je in je eerste drie zinnen beschrijft bedoelde ik ook, ik heb ook dat The complete Animals-boxje. En wat de rest van je bericht betreft, je zou een apart forum kunnen wijden aan alle CD's waarop de op het hoesje afgedrukte tracklisting niet klopt met de CD zelf (nummers die wel op het hoesje staan maar niet op de CD, de volgorde die verkeerd is vermeld, beloofde bonustracks die er niet op staan, nummers die er opeens in een live-versie op blijken te staan... )

De eerste zin van de All Music Guide-biografie van deze band : "Small Faces were the best English band never to hit it big in America." Ach, ik weet het wel, je hebt de Beatles, de Stones, de Kinks, de Who, en dan heb ik het alleen nog maar over de sixties... maar bij zeker de helft van de vijftig nummers op deze compilatie bekruipt mij het idee dat die AMG-zin uit het begin van mijn bericht het héél goed zonder de laatste zeven woorden zou kunnen stellen.