Verrassend gemoedelijke registratie van een optreden in de London Palladium, op 21 september 1975, zeker als je het vergelijkt met de live-albums die in gevangenissen werden opgenomen. Johnny Cash klinkt niet heel erg enthousiast, komt zelfs af en toe wat uitgeblust over, al kan dat ook een vorm van berusting zijn die met de jaren over je neerdaalt.
De set die gebracht wordt, is natuurlijk wel erg leuk (oude favorieten als Big River en [/i]Rock Island Line[/i] worden afgewisseld met onbekender werk als Strawberry Cake en Navajo), en de verhaaltjes/grappen/anekdotes tussendoor storen hier allerminst.
Ook markant: wanneer June Carter The Church in the Wildwood wil aanheffen, wordt de zaal ontruimd naar aanleiding van een mogelijke bomaanslag van de IRA, wat voor de nodige opschudding zorgde. Het bleek echter gelukkig loos alarm, en niet veel later kon het concert worden hervat. Aan het eind van het concert grapt June Carter zelfs nog dat ze bang is voor een nieuwe bommelding, omdat zij weer gaat zingen.
3 sterren