Miles Davis - In Concert: Live at Philharmonic Hall (1973)

Niet de beste line-up van zijn jaren 70 bands en dat merk je. Toch klinkt het best lekker en swingt het hier en daar behoorlijk (de 2 Theme's). Rated X is hier veel minder scherp dan de studioversie (de bassist wordt pas na 5 minuten wakker), maar de solo van Miles in de laatste 2 minuten is meersterlijk.

Met: Miles Davis (elektrische trompet); Carlos Garnett (saxofoons); Cedric Lawson (toetsen); Reggie Lucas (elektrische gitaar); Michael Henderson (elektrische bas); Al Foster (drums); James Mtume (percussie); Khalil Balakrishna (elektrische sitar); Badal Roy (tabla)

Opgenomen in New York op 29 september 1972, een paar maanden na de sessies voor On the Corner. Behalve de hoes zijn ook de muzikale ideeën een voortzetting van die plaat, Davis had duidelijk een soort nieuwe niche voor zichzelf gevonden want hij zou dit soort muziek blijven maken totdat hij in 1975 (tijdelijk) met pensioen zou gaan.

Langgerekte, nogal dwarrelende stukken die ergens tussen de elektrische funk en de jazz-avantgarde blijven hangen, waarmee je de band in ieder geval moet nageven dat het niet echt klinkt als iets anders dat toen werd gemaakt (zover ik weet). Davis maakte zich deze stijl in de komende jaren nog beter eigen, in deze betrekkelijk vroege fase luistert het allemaal prima weg maar hangt het ook een beetje als los zand aan elkaar.

Het oorspronkelijke dubbelalbum had niet de namen van de gespeelde composities zoals hierboven: de eerste vier nummers stonden op de eerste LP die Foot Fooler heette, en 'Ife' en 'Right Off/ The Theme' werden gelabeld als Slickaphonics. De tweede LP vind ik het beste, als ze het daarbij hadden gehouden was mijn waardering misschien iets hoger uitgekomen.