Miles Davis - Blue Period (1953)
mijn stem
14 stemmen
0
geplaatst: 29 september 2011, 16:01 uur
Davis bracht in deze periode best veel van die korte albums uit. Deze klokt af op 22 minuten. Misschien zit hier de kracht ook wel in, want het is volop genieten.
0
geplaatst: 18 januari 2020, 11:54 uur
Thematisch bijeengebracht plukje Miles Davis-opnames uit 1951, uit de tijd dat hij en Sonny Rollins meer tijd kwijt waren met heroïne scoren dan goede muziek maken.
'Bluing' en 'Out of the Blue' stammen uit oktober van dat jaar, een aardige sessie met Rollins, McLean (altsax) en Walter Bishop, Jr. (piano), Tommy Potter (bas) en Art Blakey (drums). De openingstrack is wellicht het beste wat die sessies hebben voortgebracht, vanwege een mooie, gloedvolle solo van Davis aan het begin. McLean steelt de show met een korte maar puntgave solo op 'Out of the Blue.'
Desondanks klinken beide nummers een beetje onderontwikkeld, missen ze iets eigens, ondanks het jeugdige enthousiasme van Blakey en McLean die hun best doen de pit er een beetje in te houden. Dit was één van de eerste sessies die voor lp-release werden opgenomen (in plaats van het single-formaat waar nummers tot drie minuten beperkt moesten blijven), en de indruk is een beetje dat die tijd moest worden vol gespeeld. Deze opnames kwamen later terug op de langspeelplaat Dig, die als geheel een stuk beter te genieten is.
Tussen die twee tracks wordt 'Blue Room' geplempt, tien maanden ouder maar weer met Davis en Rollins, nu met John Lewis op piano, Percy Heath op bas, en Roy Haynes op drums. De geluidskwaliteit is zelfs voor Prestige-begrippen abominabel, wat op zich niet uitmaakt want de track is toch al niet te best. Dieptepunt is de korte solo van Rollins op het einde, die klinkt alsof hij net wakker is. Twee takes van dit nummer verschenen later op de lp Miles Davis And Horns (1956), en op de tweede take speelt Rollins niet eens meer mee. Het kost geen moeite om te begrijpen waarom.
'Bluing' en 'Out of the Blue' stammen uit oktober van dat jaar, een aardige sessie met Rollins, McLean (altsax) en Walter Bishop, Jr. (piano), Tommy Potter (bas) en Art Blakey (drums). De openingstrack is wellicht het beste wat die sessies hebben voortgebracht, vanwege een mooie, gloedvolle solo van Davis aan het begin. McLean steelt de show met een korte maar puntgave solo op 'Out of the Blue.'
Desondanks klinken beide nummers een beetje onderontwikkeld, missen ze iets eigens, ondanks het jeugdige enthousiasme van Blakey en McLean die hun best doen de pit er een beetje in te houden. Dit was één van de eerste sessies die voor lp-release werden opgenomen (in plaats van het single-formaat waar nummers tot drie minuten beperkt moesten blijven), en de indruk is een beetje dat die tijd moest worden vol gespeeld. Deze opnames kwamen later terug op de langspeelplaat Dig, die als geheel een stuk beter te genieten is.
Tussen die twee tracks wordt 'Blue Room' geplempt, tien maanden ouder maar weer met Davis en Rollins, nu met John Lewis op piano, Percy Heath op bas, en Roy Haynes op drums. De geluidskwaliteit is zelfs voor Prestige-begrippen abominabel, wat op zich niet uitmaakt want de track is toch al niet te best. Dieptepunt is de korte solo van Rollins op het einde, die klinkt alsof hij net wakker is. Twee takes van dit nummer verschenen later op de lp Miles Davis And Horns (1956), en op de tweede take speelt Rollins niet eens meer mee. Het kost geen moeite om te begrijpen waarom.
* denotes required fields.
* denotes required fields.