Grateful Dead - The Closing of Winterland (2003)

Garcia is wel eens wat beter bij stem geweest maar de heren spelen lekker bedreven. Vier uur is misschien wat overkill maar een completere setlist als deze is zeldzaam. Al mis ik persoonlijk nog loser en row Jimmy en wat blues for Allah.

Winterland is altijd een belangrijke plaats geweest voor de Grateful Dead. Het was daar dat ze in 1974 aankondigden dat ze gingen stoppen met toeren voor onbepaalde tijd (zoals gedocumenteerd in The Grateful Dead (1977) maar ook Steal Your Face! (1976) en The Grateful Dead Movie Soundtrack (2005) maar in 1978 was het Winterland zelf dat er mee ophield. Een locatie waar talloze grote bands hebben opgetreden - onder andere The Last Waltz (1978) van The Band is daar opgenomen - maar het was wel toepasselijk dat het de Dead waren die dit afsloten.

Ze hadden natuurlijk een goede band met Bill Graham, oftewel Uncle Bobo zoals uit dit concert blijkt, en het resultaat is één van de meer langere concerten die de band ooit speelde. Met zijn meer dan 4 uur (er zijn shows die nog langer zijn zoals die in het Robert F. Kennedy Stadium op 10 juni 1973) is dit een serieuze zit te noemen maar hij is het wel volledig waard. Momenteel nog tot vrijdag gratis te zien in de wekelijkse Shakedown Stream op YouTube (en check zeker en vast ook de Q&A met Donna Godchaux) en het is alleen jammer dat je deze keer zelf voor je ontbijt moet zorgen in tegenstelling tot de gelukkigen die er indertijd effectief bij waren. Soit, de heren starten klokslag 12u 's nachts en doen dat met een heerlijke Sugar Magnolia die meteen het tempo zet. De eerste set is geweldig met een heerlijke Scarlet Begonias die in Fire on the Mountain overgaat maar ook de trage versie van Friend of the Devil mag er zijn. Je zou verwachten dat je met zo'n speelduur meer nummers dan gemiddeld gaat krijgen en hoewel dat voor een stuk klopt, zijn het vooral toch veel langere versies. De liefhebbers van de jammende Dead komen hier absoluut aan hun trekken maar voor mij had dat een beetje averechts effect.

Hoewel averechts is misschien niet helemaal het juiste woord maar zo halverwege de tweede set zit er wel wat een inzakking. Nu ben ik sowieso geen al te grote fan van Space/Drums/Rhythm Devils/ofhoejehetookwiltnoemen maar de 20 minuten durende versie van Not Fade Away daar vlak achter was wat teveel. Gelukkig maken ze dat absoluut goed met een spetterende derde set waar je Dark Star, The Other One, Wharf Rat en Saint Stephen voorgeschoteld krijgt. Eindigen doen ze met een energieke Good Lovin' en dan nog Casey Jones en Johnny B Goode als encore. Al is het daar nog altijd niet ten einde, want er volgt dan nog een fijne And We Bid You Goodnight om echt af te sluiten. Geen idee wat het met dat nummer is, maar ik word er altijd instant goedgezind van. In ieder geval bevat Closing of Winterland een gevarieerde setlist (al zijn er voldoende nummers die ik mis) en krijg je één van de weinige performances van From the Heart of Me, het nummer dat door Donna Godchaux op Shakedown Street werd gezongen en ze mag dat hier (uiteraard) ook doen.

De DVD duurt trouwens wel een kwartiertje langer dan de CD blijkbaar, waarschijnlijk hebben ze de gigantische joint die uit de lucht komt gevlogen om het concert te starten eruit gelaten? Alsook het geklungel van Bob Weir met zijn gitaar voor de eerste encore. In de tweede set krijgen de Dead nog bezoek van onder andere gitarist John Cipollina (van Quicksilver Messenger Service), auteur Ken Kesey op iets dat de Thunder Machine wordt genoemd en Greg Errico (van Sly & The Family Stone) als derde drummer. Tel daar dan ook nog eens 2 mondharmonica's bij (van Matthew Kelly en Lee Oskar) en je snapt misschien waarom de 2e set nogal in het honderd loopt qua jammen.