Metallica - Ride the Lightning (1984)

Ja, ik had eigenlijk niet anders verwacht dan dat dit album nog steeds een dikke schot in de roos zou zijn. Waar Kill 'Em All jeugdige onbezonnenheid toont, is dit album al behoorlijk volwassen met een paar van de beste metal(lica) tracks ooit.

Het geheim van Ride The Lightning zit hem vooral in hoe ongelooflijk afwisselend het album is. Bassist Cliff Burton die de rest van de band muziektheorie bij bracht, het blijft een prachtig verhaal. Na all-out thrashers, gaat het album over in het sublieme For Whom The Bell Tolls met krachtige oorlogsteksten en een strak marcheerritme, om vervolgens over te gaan in het hartverscheurend mooie Fade To Black. Hilarisch hoe mensen er toentertijd boos om waren. Hier hoor ik ook meteen weer waarom Metallica boven een Slayer uitstijgt voor mij.

Escape is een vreemd lied dat het album van een maximale score weg houdt. Muzikaal is het nog steeds top notch, maar het refrein loopt niet lekker, kennelijk omdat de platenmaatschappij wilde dat er wat radiovriendelijks uitkwam. Nog steeds een goed lied, maar het klopt ergens niet helemaal. Gelukkig trekt Creeping Death het album meteen weer op. Er zijn weinig thrashnummers die zo'n vet meeschreeuw stuk hebben als het "DIE BY MY HAND"-gedeelte. De tweede, lage stem onder het refrein geeft het lied ook een fantastiche, duistere vibe. En zo'n instrumental als The Call Of Cthulhu (ja, Lovecraft-enthousiasteling hier, ik noem onze Ancient One bij zijn echte naam. Iä! Iä! Cthulhu fhtagn!) is natuurlijk ook prachtig. Al valt stiekem wel een beetje op dat Ulrich's drumpartijen hier al een beetje in het niet vallen bij het geweld van de gitaren.

Geen volledige bak door Escape dus, maar de 4.5 sterren zijn dik verdiend. Een zeer invloedrijk, krachtig en afwisselend album.

Voorlopige tussenstand:
1. Ride The Lightning
2. Kill 'Em All

Ik vind Escape te gek. Juist zo'n mooie bijdrage aan de afwisseling.

In de laatste, pak em beet, tien jaar heb ik maar heel weinig muziek gedraaid van metallica. Altijd was het debuut mijn favoriet en de laatste tijd vermoedde ik al dat Master of Puppets de lead over zou nemen. Ride The Lightning was van het oude werk altijd mijn minst favoriete. Natuurlijk ben ik dol op For Whom The Bell Tolls, Fade To Black en uiteraard Creeping Death, maar een aantal andere songs deden me weinig.

Van die gedachte is nog maar weinig over. Ride The Lightning overrompelt me een beetje met doordacht spel en een sprong voorwaarts als het gaat om de ontwikkeling van deze band. De rauwe, soms ongecontroleerde energie heeft plaatsgemaakt voor een veel bedachtzamer geluid. Met de kennis van nu is dit dan ook de opmaat voor Master Of Puppets en joost mag weten wat Cliff Burton uit zijn hoge hoed getoverd zou hebben. Ik heb wel echt de indruk dat Burton flink zijn stempel heeft kunnen drukken op de band. Met For Whom The Bell Tolls en Creeping Death levert Metallica zijn beste songs tot nu toe af, maar slaat verder de plank ook niet mis. Escape is een niet onaardig nummertje, maar tegelijkertijd ook niet bepaald boeiend. Dit album is overigens wel echt een topper.


Tussenstand:
1. Ride The Lightning
2. Kill 'Em All

Cliff Burton drukte zeker zijn stempel op de band, ik durf wel te beweren dat Burton de Metallica sound voor het grootste gedeelte bepaalde.
Een groot deel van Kill 'em All is van de hand van Mustaine.
Niets negatiefs over Kirk Hammet en Jason Newsted maar wat als Burton en Mustaine nog steeds deel uit maakten van Metallica..
...dan hadden we niet het geweldige Megadeth gehad.

En was Flotsam & Jetsam een stukje groter geworden.

Ja inderdaad ja, over stempels drukken gesproken.

Ik heb in het verleden bij dit album geschreven dat ik het vanwege de brakke productie veel minder sterk vond dan het debuut. Hoewel ik de productie nog steeds niet het grote pluspunt vind van deze plaat is het nu ook weer niet zo dat het de plaat enorm onderuit haalt. De nummers zijn dermate sterk dat die een wat mindere productie prima overleven. Bovendien is de laatste remaster een verbetering ten opzichte van mijn oude cd. Omdat de nummers op Lightning gemiddeld genomen gewoon beter zijn dat die op Kill, waardeer ik Lighting nu boven Kill.

Verrassend volwassen album al van een stelletje begin 20-ers. Begint natuurlijk fantastisch met de eerste 4 nummers , die wmb allen metallica klassiekers zijn. Dan kakt het wel in met escape en trapped under ice. Creeping Death is dan weer geweldig en Call of Kthulu ook goed (maar Orion op het volgende album vind ik wel een slagje beter nog)

Wat mij betreft het op 1 na beste album van Metallica na Master of Puppets , dat geen echte inkakkers als escape kent , en veel beter klinkt.

Een jaar na het stevige debuut van de heren en wat een groei hebben Hetfield en Co doorgemaakt. Het vele touren heeft de band geen windeieren gelegd. Het zelfvertrouwen spat er vanaf, navenant hieraan is de technische vooruitgang die de mannen hebben geboekt. Fade to Black en The Call of Ktulu, songs die een grote ontwikkeling verraden. For Whom the Bell Tolls, wat een riff na het intro, fantastisch. Het venijnige van Fight Fire with Fire is ook het vermelden waard.
Het titelnummer, Trapped Under Ice en Escape vind ik een slag minder, maar dat heeft ook te maken met het hoge niveau van de al eerder aangehaalde nummers. Creeping Death is dan weer een monster van een song.
Zo is Ride een stap voorwaarts gebleken en liet de band al blijk geven van een interessante muzikale ontwikkeling.

Tussenstand:

1. Ride the Lightning
2. Kill 'Em All

Rond 1993 door met name Sad But True als jochie van 13 fan geworden van Metallica - Black album. Toen vrij snel de voorgaande albums gekocht. Weet nog dat ik ride the lightning toen vrij teleurstellend vond. Inmiddels opgeklommen tot mijn 1 na favoriete Metallica album na Master of Puppets.
Er zit gewoon geen enkel zwak moment in. Momenteel vind ik For whom en creeping death nog de twee beste nummers, maar de titeltrack en escape spreken me ook meer en meer aan.
Verwacht deze nog vele jaren intensief te gaan draaien al denk ik niet dat het voor mij ooit boven Master of Puppets zal komen

Master Of Puppets en ... And Justice, ik was daar ook altijd groot fan van. Maar als ik het intro hoor van Fight Fire With Fire weet ik het weer zeker: Ride The Lightning veranderde alles. Dat superbrute, lompe geluid als de elektrische gitaar invalt.... nog steeds kippenvel.

Ride The Lightning was de blauwdruk voor Master Of Puppets, en definieert eigenlijk waar Metallica voor staat. ...And Justice For All was nog te gek, daarna was het voor mij eigenlijk klaar. The black album trok ik niet echt. Niet eens omdat ik nou zo'n die hard metalfan was of zo. Maar te saai, te lang.

In de jaren '80 vond ik ook Anthrax, Megadeth en Testament goed. Zelfs Slayer kon me soms bekoren (South Of Heaven, vooral). Toen alles nog extremer moest, ben ik afgehaakt. Binnen de superharde metalvarianten lopen geweldige muzikanten rond, maar ik vind er echt geen ene reet aan. Ik kan de snelheden niet meer bijbenen met mijn hersenen, dat is het vooral. Ik respecteer het, maar het is niet voor mij.

Ben weleens benieuwd hoe de huidige metalgeneratie aankijkt tegen deze plaat. Gezapig? Of baanbrekend? Een beetje wat Deep Purple In Rock is voor 50 Plussers? Het hakt er nog steeds lekker in, toch? TOCH?

En toen werd het stil... Ik ben het dan wel met je eens, maar je vroeg het niet aan mij, he?

Aan mij ook niet. Maar meer dan vier sterren gemiddeld uit meer dan duizend stemmen zegt volgens mij genoeg.

Op discogs is een test pressing van dit album voor 5000 dollar verkocht.

Metallica - Ride The Lightning (Vinyl, US, 1984) For Sale | Discogs

Metallica - Ride the Lightning

Heerlijk album van Metallica om ruim driekwartier te genieten van heerlijk harde metal. De speelduur en het aantal nummers is echt perfect voor dit soort muziek. De sound hier bevalt me ook nog niet iets meer dan op Master of Puppets, daar voelt het wat meer gepolijst. Geef mij maar liever wat lomper
Mijn favoriete nummer van Metallica is Fade to Black, echt prachtig hoe dat nummer zowel gevoelig als hard kan zijn. Ook For Whom the Bell Tolls, Trapped Under Ice en Creeping Death vind ik fantastisch en maken dit een fantastische luisterervaring. The Call of Ktulu verveelt ook nooit, ondanks dat het bjina 9 minuten instrumentaal is.
Fight Fire with Fire vind ik wel het minste nummer, heb het album best vaak geluisterd maar dat nummer pakt me eigenlijk nooit. Klein smetje op een verder fantastisch album.

4,5*

Niks smetje geweldige opener van een ook verder geweldige plaat. Mijlpaal in onze rijke metalgeschiedenis.

Ik ben niet de superfan van Metallica, maar kan de groep wel smaken. Ride the Lithning is een gevarieerd virtuoos album geworden met 8 nummers, dus geen overbodige last. Ook wat afwisseling in de nummers, want bij sommige albums wil de verveling wel eens toeslaan. Je hoort dat de groep in vorm is.

Bij het eerste nummer sloeg de bliksem al in... hifi defect. Jammer...

Kijk dit is de shit! Een album dat ik door en door ken en bijna perfectie bereikt. Net als de meesten heb ik ook niet zoveel met Escape, een nummer dat ik leerde kennen door een cover van Hatebreed nota bene. Plus instrumentale nummers kietelen me ook nooit op dezelfde manier.
From...Tolls ken ik via de film Spawn, erg nostalgisch word ik daar van. Maar Creeping Death en Fade To Black blijven ook torenhoge favorieten.
Kan ook nooit zo goed kiezen tussen deze en z'n voorganger, dus wordt weer een muntje opgooien.

1. Ride the Lightning
2. Kill em All

Top album, ik heb ‘em daarstraks nog eens gedraaid
Toch nog hun beste album vind ik, staat geen enkel slecht nummer op.
Allemaal stuk voor stuk klassiekers!
Daarom een dikke 9,5/10!

Tussenstand:
1. Ride the lightning
2. Kill em all
3. Master of puppets
4. And justice for all

Geweldig album Toen Metallica nog echt Metallica was maakte ze nog maar zulke albumsVan begin tot eind heerlijk dus en dikke 5 sterren

Discussie even uit het forum gehaald.



Eens, Metallica zijn geen virtuozen, hoewel ik wijlen Cliff Burton wel een klasse appart vind. Ik verwacht niks van Metallica, zeker niet iets wat er niet is. Dat James geen weteldzanger is ben ik met je eens, dat hoeft in dit genre ook niet. Ik ken inderdaad talloze thrashplaten met matige zangers. Echter het drukwerk van Lars vind ik zelfs voor een thrashplaat onder de maat. Met een betere Drummer hoeft er toch niks van het thrash gevoel verloren te gaan. Er zijn talloze steengoede thrashplaten met betere veel betere drummers. Ik vind dit overal echt wel en sterk album, maar dat is ondanks het drumwerk en niet dankzij.

Voor opgesteld, ik ben geen kenner van de technische vaardigheden van Lars, er is altijd veel kritiek geweest op de prestaties van onze kleine Deen. Ik heb mij daar nooit aan gestoord, zal mede door mijn gebrek aan kennis zijn geweest t.a.v. drumpartijen en dergelijke. James viel altijd wel in mijn pulletje, zeker vanaf eind jaren 80, begin jaren 90 ontwikkelde Hetfield zich naar mijn mening tot een degelijke zanger. Zal wellicht met smaak te maken hebben. Trash was het tegen die tijd al niet meer maar dat is een andere discussie. Ride the Lightning is meer dan de som der delen. De heren lieten een opmerkelijke groei zien, het is geen furieuze trash, maar dat boeit mij ook niet. Het is een pareltje en zeker voor het jaar 1984 is de schijf een lust voor het oor, enige technische beperkingen weten ze wat mij betreft goed te maskeren.

Nou dat begon het wel een beetje te worden hoor

Maar jij bedoelt waarschijnlijk thrash.

trash/thrash daar is ie weer

Mijn favoriete Metallica is The $5.98 E.P., waarmee ik maar wil aangeven dat dat rommelige in hun spel me erg goed beviel destijds. De albums Ride the Lightning, Master of Puppets en ...And Justice for All zijn om die reden ook nog helemaal top. En of dat nou thrash metal is? Ach, met die hokjes heb ik me in de korte tijd dat ik me in metal interesseerde niet bezig gehouden.... Ik koester de periode '84-'88 in ieder geval.

Een technisch betere drummer is niet per definitie een 'betere drummer'. Metallica groeide uit tot de grootste metalband ter wereld zonder noemenswaardig commentaar op het drumwerk en het is niet dat liefhebbers en critici toen doof waren of zo. Ik ben geen fan van de man, maar zijn stijl (of het gebrek eraan) draagt bij aan het totaalgeluid van de band.

Het pottengerammel op St. Anger is natuurlijk een ander verhaal. Ik ben geen historicus in deze materie maar veronderstel dat daar de kritiek op Lars terecht begonnen is (en onterecht met terugwerkende kracht). Op latere albums zitten de drums vaak te luid in de mix. Als medeoprichter en -songwriter van de band denk ik dat hij zich als drummer teveel in de kijker (en het oor) wil spelen. Maar die kritiek op zijn vroegere drumwerk vind ik nergens over gaan.

Dat jij dit overall echt wel een sterk album vindt terwijl je je mateloos zit te ergeren aan het drumwerk is best bijzonder.

Het drumwerk stoort me mateloos, eens. Maar de plaat vind ik overall echt wel sterk, de nummers zijn gewoon heel erg goed qua compositie en arrangement. Dat is ook de reden dat ik hier ‘maar’ 4 ster voor geef en geen 5. Zo bijzonder is dat toch niet.

Wanneer de kritiek op Lars begonnen is weet ik overigens ook niet (ook Eddie is geen geschiedkundige), maar ik weet niet beter dan dat hij bekritiseerd wordt.

Lars Ulrich is vooral een creatieve drummer, vooral op de eerste vier platen. Nooit een technische hoogvlieger geweest (op ...and Justice for All na), maar wel met een hele eigen stijl. Zijn ritmes zijn zelden echt rechtlijnig en hij legt vooral accenten en fills op plekken waar een meer conventionele drummer ze nooit zou plaatsen. Helaas is dat laatste aspect inderdaad iets waar hij veel te ver in doorgedreven is, en in combinatie met een niet al te beste timing wordt dat redelijk catastrofaal voor de gehele band, al heb ik het idee dat hij de laatste tijd weer iets meer zijn spel naar de basis aan het halen is.

Ik zie niet wat het probleem is met het drumwerk hier. Er staan best gave fills op en ook een aantal fraaie accenten. Zoals het geraas in Fight Fire.., het dubblele basswerk dat het slot van Fade To Black zo mooi afmaakt, alle accenten in Call Of Ktulu usw. Toch een aantal iconische momenten bijelkaar. Dat heb ik met mijn schamele drumpraktijken nooit voor elkaar gekregen.