Metallica - Ride the Lightning (1984)

Mooi om eens de mening te lezen van iemand die zelf drummer is, Don Cappuccino.

Eddie, de vraag is dan waarom precies het drumwerk je hier zo mateloos stoort. Ik ben tien jaar ouder dan jij en kende Metallica van bij hun debuut. Ik kende een hoop andere metal liefhebbers (waaronder mijn twee broers) en las ongeveer alles over metal wat er in die dagen in het Nederlands over te lezen was. Nooit kritiek over het drumwerk opgevangen (wel wat productie betreft ivm. het drumgeluid op And Justice). In de jaren negentig met Load en Reload volgde ik het niet meer zo maar ik kan me moeilijk voorstellen dat het drumwerk van Lars al in die pre-internet periode bekritiseerd werd.

Wat ik niet goed vind aan zijn drumwerk is dat zijn snareslag niet constant is, zijn bassdrumslag is niet constant. Zijn fills passen niet goed in de nummers (vind ik). Hij speelt geregeld uit de maat (dat is op de plaat overigens niet zo moet ik toegeven). De jaren 80 zijn van voor mijn tijd, maar ik weet niet beter dan dat Lars bekritiseerd is, ook in het pre-internet tijdperk al. Ik vind (let op ik vind) zijn drumstijl gewoon niet lekker dat blijft altijd een kwestie van smaak natuurlijk. Eddie heeft overigens ook jaren gedrumd, dat neemt niet weg dat ik de wijsheid in pacht heb. Juist het commentaar wat ik op Lars heb (over een niet constante slag), kreeg ik ook altijd van mijn drumleraar, en later mijn bandgenoten te horen.

Niet constant in kracht/volume bedoel je?

Ja precies. Niet constant in kracht en dus volume.

Lars is geen Dave Lombardo, Charlie Benante, Gene Hoglan of Greg Hall (persoonlijk favorietje) maar was midden jaren '80 wel een smaakvolle en herkenbare trommelaar. Ik heb nooit kritiek gehad op z'n vroegere werk. De laatste, grofweg, 25 jaar wordt elke metalplaat platgetriggerd, als dat niet zou gebeuren vielen er veel meer metaldrummers finaal door de mand. Geef mij dan maar de "wiebelige" Lars.

Dat laat geen enkele twijfel inderdaad.

De kleine menselijke 'foutjes' in de muziek maken dat het leeft. Bij optredens van Metallica was de zang van Hetfield het grootste probleem volgens mij. Hij klinkt nu live echt veel beter, maar op studioalbums vind ik 'm hier en bij de opvolger op zijn best.

Ik mis dat venijnige van Hetfield wel tegenwoordig. Hij klinkt nu soms als het kleine broertje van Danzig.

Maar dat van die constante slag usw is kritiek die echt pas veel later kwam. Volgens mij gewoon toen Metallica andere wateren ging bevaren en men op het opkomende internet (drum)stokken zocht om de band mee te slaan. Het werden er meerdere: Napster, Kirks solo's, het wegmixen van Jason's bas op Justice en dus ook Lars' drumwerk.

Ik stond een tijdje geleden met de auto in één of andere file door wegenwerken, de ramen stonden open en de muziek stond luid. Erg luid zelfs. Misschien asociaal naar de andere mensen die in diezelfde file stonden, maar laat ik mezelf maar wijsmaken dat ik er een aantal mensen een plezier mee heb kunnen doen. Vooral door zelf ook mijn mond te houden en niet (teveel) mee te zingen, dat doe ik enkel maar als de autoramen gesloten zijn. Een andere reden is ook omdat ik qua stem de James Hetfield van Ride the Lightning het liefste hoor. Het titelnummer snijdt door alles heen, bij Trapped Under Ice maak ik alles kapot wat ik in mijn handen krijg en Fade to Black lijmt het zowaar allemaal terug aan elkaar. Het is moeilijk uit te leggen wat er nu juist zo goed is aan dit album, maar het is zo'n plaat waar alles mee lijkt te zitten. Fight Fire with Fire is een opener om U tegen te zeggen en je kan je toch ook geen betere afsluiter dan Call of Ktulu indenken? Tel daar dan nog eens een ode bij aan Ernest Hemingway (één van mijn favoriete schrijvers) en je weet het wel. De eerste 5 albums van Metallica staan ten boek als klassiekers, maar voor mij staan Kill 'Em All en Ride the Lightning toch nog net een (serieus) trapje hoger. Wat me eerlijk gezegd wat als een verrassing komt, want toen ik zo'n 15 jaar geleden een diehard Metallica fan was, dan vond ik juist dit album een wat zwakker broertje. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze dan.

Mijn exemplaar sluit dan weer af met The Call Of Ktulu.

Verder met je eens hoor. Ride The Lightning is ook mijn favoriete album van Metallica.

Crap, de hitte heeft een slachtoffer gemaakt. Uiteraard is Call of Ktulu de afsluiter, heb het aangepast.

Na de megakraker Kill 'em all is het zaak om het succes te continueren. Daarin slagen de heren ruimschoots in. Ben het volledig eens met metalfist. Het album begint snel en het eindigt heavy. The call of Ktulu is 1 van m'n vele favorieten evenals Orion van de Masters of puppets album en het bijna instrumentaaltje To live is to die van de And Justice for all album. Verschil met hun debuut is dat het aantal snelle nummers terug is gebracht tot 2. Op Kill 'em all waren het er maar liefst 5. Dit album is harder en heavier. Ride the lightning, For whom the bell tolls, Creeping death en The call of Ktulu zijn echt heavy nummers. De "2/4 rockballad" Fade to black en de "1/4 rockballad" Escape zijn ook nummers die goed en prettig in het gehoor liggen. Al vind ik Escape de ietwat mindere van dit album, maar slecht is het natuurlijk niet. Bij het schrijven van Escape zijn de heren begonnen te twijfelen. Van moet het nou een ballad worden of een heavy nummer. Nou we doen het maar allebei : de coupletten heavy en de chorus is het rockballad gedeelte, persoonlijk vind ik het rockballad gedeelte wat zeurderig overkomen. Anyway Escape was dus een voorbode want 4 jaar later werd er opnieuw een "1/4 rockballad" geschreven en die kwam op het And justice for all album : One, en dat werd een groot succes en terecht. De "2/4 rockballad" Fade to black vindt ik persoonlijk een prachtig nummer met een waanzinnig en snel einde ook de opbouw en de heavy tussen stukken vind ik waanzinnig. Ook dit was een voorbode want 7 jaar later werd er weer een "2/4 rockballad geschreven en die kwam op de Black album : Nothing else matters en ook dit werd een groot succes en volledig terecht. Het verschil met Fade to black is dat er geen heavy tussen stukken in zitten. Op het moment dat de gitaarsolo werd ingezet werd het even heavy en vervolgens eindigt het in de "easy listening rock" stijl in tegenstelling van Fade to black. Als de heren ergens aan beginnen dan wordt het vroeg of laat wel een succes dat is ook de kracht van deze band. Helaas helaas wordt dit album door Metallica zelf grotendeels vergeten. Slechts 2 nummers halen de set lijst : For Whom the Bel tolls en Creeping death. De overige 6 nummers wordt niet of nauwelijks gespeeld, Fight fire with fire en Trapped under ice zijn lekkere recht toe recht aan rampestampers. The call of Ktulu - wat ik vaak op gitaar speel op standje buren ruzie- is echt een waanzinnig nummer en zeer geschikt als afsluiter van een concert. Het mag niet zo zijn, het is een luxe probleem als je als band heel veel goeie nummers schrijft - en Metallica heeft legio goeie nummers- dan vallen er ook vaak goeie nummers buiten de boot. Metallica is overigens niet de enige met dit luxe probleem. Al met al is dit nog steeds een waanzinnig goed album wat ik nog vaak draai. Uit die krankzinnige tachtiger jaren waarin we verwend werden met heel veel goeie albums.

Nu de laatste noten van The Call of Ktulu geklonken hebben, begrijp ik waarom ik Ride The Lightning altijd 1 van de betere Metallica albums heb gevonden. Misschien wel de beste zelfs. Om eerlijk te zijn rate ik de 1e 5 allemaal even goed dus het is ook maar net welke stijl Metallica ik op dat moment het liefste wil horen. Ride The Lightning staat vol met machtige riffs die net als op Kill 'Em All nog een rauw randje hebben. Creeping Death en For Whom The Bell Tolls zijn mijn duidelijke favorieten, ook live deden deze nummers het altijd goed. Fade to Black is een 1e soort ballad die ze hebben geschreven, Hetfield zingt hier nog wat vals, maar dit past juist wel bij het desperate gevoel dat ze met het nummer mee willen geven. Ook wel bijzonder om het "refrein" geen vocals mee te geven maar alleen te spelen, pakt goed uit. Trapped Under Ice en Escape worden vaak als mindere nummers bestempeld, ik vind ze goed passen in het geheel. De bridge van Trapped Under Ice is mij na de 1e keer luisteren altijd bijgebleven, Scream from my soul, fate, mystified, hell, forever more!. Als afsluiter 1 van de betere instrumentale nummers die op een plaat zijn gezet. De opbouw, de overgang, de solo's, het klopt allemaal. Al met al dus gewoon weer een top album

1. Ride The Lightning
2. Kill 'Em All

Ik hou ervan om de achtergronden van albums uit te zoeken - maar hier? Alles is al eens gezegd en genoteerd, met hierboven een leuke discussie over het drumspel van Lars Ulrich.

In 1984 werd Metallica met Ride the Lightning voor mij dé koploper in metal, dankzij gecompliceerdere composities dan op het toch al sterke debuut. Daarin veel tempowisselingen plus messcherpe riffs.
Wat hielp was de knallende productie van Flemming Rasmussen, in die dagen voor heftiger metal eerder uitzondering dan regel. De zang van James Hetfield was stukken beter dan op Kill 'em All en niet veel later vroeg ik me af waar ik eigenlijk aan had moeten wennen.
Wat ook bij mijn herinneringen hoort: de terechte steun van Aardschok, spannende tijd was dit toch! De New wave of British heavy metal was voorbij gestreefd, oordeelde deze grote fan van vooral Saxon en Maiden.

Anno Domini 204 zijn de grootste favorieten dan ook niet verrassend: Fight Fire with Fire (alleen het intro al blijft zó lekkerrr), For Whom the Bells Toll, Fade to Black, Creeping Death en (het toen verrassende instrumentale) The Call of Ktulu met z'n Iommi-drietoon.

Mijlpaal. Klassieker. Maar ook daarmee vertel ik niets nieuws.

Album nummer 2 en ze zetten direct groots in. Fight Fire with Fire had ik hier al als favoriet aangevinkt en die blijft gewoon mooi staan. Machtige albumopener. En deze wordt opgevolgd door klassieker na klassieker. Verder kan ik er niets anders over zeggen dat dit gewoon een meesterlijk sterk album is.

Het debuut was al fraai en de heren laten op Ride the Lightning een opmerkelijke groei horen.
De band draaide overuren op het podium en dat is te horen. Bijna exact een jaar na Kill 'Em All komt men met de strakke opvolger.
Wellicht een fractie minder rauw dan de eersteling maar wat je daar voor terugkrijgt; variatie alom, strakke thrash- en speedmetal en volwassen composities.
Waar het debuut nog vol stond met rauwe jeugdige bravoure en ook dito teksten vormt Ride the Lightning in alles een stap voorwaarts.
Hoogtepunten te over; maar Fade to Black, wat een machtige song, het stuwende Creeping Death of het kont schoppende Fight Fire with Fire, stuk voor stuk klasse songs.
Beste track blijft voor mij; For Whom the Bell Tolls, niet alleen vormen de kerkklokken een fraai eerbetoon aan de titelsong op Sabbath's debuut, maar hoor ik daar ook niet in een riff waar jaren later veel ''groove metal'' bands een moord voor zouden doen.
Op Master of Puppets zou alles samenkomen voor mij, de sound was perfect uitgekristalliseerd en de songs waren af.
Hetfield zou nog wat gerijpter voor de dag komen en de afwisseling is zo mogelijk nog groter, die plaat zou mij ooit de knock-out bezorgen.
Met Escape en Trapped Under Ice ben ik wat minder tevreden en daarmee scoort de plaat dik op punten, maar ga ik (net) niet tegen het canvas.