De laatste jaren bewees Brand Nubian-lid Sadat X zichzelf geen goede dienst. Zijn albums werden nauwelijks door het publiek gevonden, en als dat al wel het geval was dan werden ze matig ontvangen. De eens zo befaamde rapper - die samenwerkingen met onder meer A Tribe Called Quest, KMD, Lord Finesse en Kool Keith aanging - kan zodoende nog maar op weinig steun rekenen. Maar hij geeft vooralsnog niet op en probeert het dit jaar opnieuw met Wild Cowboys II, waarvan de titel duidelijk verwijst naar het in 1996 verschenen Wild Cowboys.
Daar houdt de vergelijking nog niet mee op, want ook op Wild Cowboys II werkt Sadat X samen met vertrouwde gasten. Zo hebben Diamond D, Pete Rock en DJ Spinna een belangrijk aandeel in de producties en rappen Lord Jamar, Kurupt en Shabaam Sahdeeq allen een gastverse. En niet alleen deze gasten doen vermoeden dat Sadat X weer naar het jaren 90-geluid terug wil, ook de muziek zelf klinkt verouderd. Waar dat met regelmaat nog voor succes zorgt - bijvoorbeeld omdat de ‘pure hiphopliefhebber’ graag een oldschoolsound hoort - klinkt het op dit album allemaal erg achterhaald. Met name wegens het gebrek aan opvallende samples. Toegegeven: ook in de jaren 90 waren de beats - in vergelijking met nu - een stuk kaler, maar zo leeg als dat ze nu op Wild Cowboys II klinken was zelfs toen niet het geval.
Neem enkel al een track als Still on Deck, waar de beat (van DJ Spinna) een te hoge vervelende pieptoon bevat, waardoor het haast voor lichte gehoorschade zorgt. En ook het refrein draagt niet bij aan het luisterplezier: op een zeurderige manier wordt er geschreeuwd dat de cowboys het na al die jaren nog steeds voor het zeggen hebben. En om nog even door te gaan op de refreinen: deze zorgen voor een extra ergernis op nagenoeg elke track dat ze aanwezig zijn. Niet zozeer omdat ze tekstueel niets voorstellen, maar meer omdat ze negen van de tien keer worden geschreeuwd. Overigens zorgen ook de coupletten niet voor meer luisterplezier, want de lusteloosheid waarmee Sadat X rapt kenmerkt een MC die er eigenlijk helemaal geen zin meer in lijkt te hebben.
Is er op Wild Cowboys II dan helemaal niets te beleven? Toch wel. Zo klinkt Long Years met Grand Puba en Lord Jamar als een leuke Brand Nubian-reünie, waar eindelijk betere teksten centraal staan. De weinig opvallende beat van Buckwild op dit nummer zorgt ervoor dat de aandacht extra op de rappers kan worden gevestigd. De drie rappers wisselen op een traditionele manier verzen uit, over de lange tijd dat ze in de scene zitten . Dit klinkt weliswaar wat uitgekauwd, maar uit de kelen van deze drie heren komt het doordacht over, waardoor ook dit album haar hoogtepunt te pakken heeft. Alhoewel, de bijdrage van Vast Aire kan ook als een pluspunt worden gezien. Daar hoeft de Cannibal Ox-rapper niet eens echt zijn best voor te doen, want waar hij normaal gesproken om zijn inventieve lyrics bekendstaat, is het nu voornamelijk zijn kenmerkende stoïcijnse flow die het onderscheid weet te maken.
Het is trouwens niet voor niets dat Sadat X nauwelijks voorkomt in de recensie over nota bene zijn eigen album. Hij slaagt er op Wild Cowboys II namelijk nauwelijks in de aandacht op zichzelf te vestigen. Als je goed naar hem probeert te luisteren hoor je een inspiratieloze rapper die met weinig zin zijn teksten - die ook al niet het noemen waard zijn - opdreunt. En zo lijkt ook de loopbaan van Sadat X met de welbekende nachtkaars te maken te krijgen
bron:
www.hiphopleeft.nl