The Tallest Man on Earth - The Wild Hunt (2010)

The Tallest Man On Earth heb ik leren kennen dankzij een kennis, die me zijn debuutplaat 'Shallow Grave' leerde kennen. Ik moet eerlijk bekennen, ik was meteen verkocht. Ik keek dan ook erg uit naar deze opvolger, benieuwd of hij een even hoog (of nog hoger) niveau zou halen.

Kristian Matsson, want zo staat het op onze vriend z'n identiteitsbewijs, is een begaafd gitarist met een wel erg aparte stem die sommigen onder ons (mij incluis) erg aan Bob Dylan denken. Mij doet hij het meest denken aan de Dylan van z'n debuut, rauw, puur, prachtig.

Het eerste nummer heet 'The Wild Hunt', en zo heet de plaat ook. Het is een vrij ingetogen song, heel mooi allemaal. 'Burden Of Tomorrow' is het nummer dat erop volgt, en is minstens even mooi; prachtige zanglijnen ("But I Won't fight this stranger that you should fear; so I won't be your burden of tomorrow, dear").

Het gitaarlijntje van 'Trouble Will Be Gone' is heerlijk; het sleept je meteen mee en doet je inzien wat een begaafd muzikant die Kristian Matsson toch is.

'You're Going Back' blijft me tot nu toe het minst bij van alle songs, waarmee ik niet wil zeggen dat het een zwakke song is. Hier staan GEEN zwakke songs op, vandaar mijn hoge quotering voor dit pareltje.

'The Drying Of The Lawns' heeft ook weer zo'n gitaarlijntje dat dwingend is en zegt: "naar mij moet je luisteren, en genieten". Het tempo ligt iets lager dan op de voorgaande nummers, maar dat is niet erg; het is alsof hij voor zichzelf (en de luisteraars) even een rustpauze inlast, een moment van verpozing...

... om dan weer een paar versnellingen hoger te schakelen met het vinnige 'King Of Spain', waarin ook een kleine hommage aan Dylan ("And I'll wear my boots of Spanish leather)?

Na dit nummer komt mijns inziens het beste nummer van de plaat: 'Love Is All'. Weer wat rustiger, het klinkt ook een beetje bluesy vind ik. Echt een magnifiek nummer, met een prachtige tekst ook. Dat reffrein alleen al : "Oh, I said I could rise; from the harness of our goals; here come the tears; but like always, I let them go".

'Thousand Ways' is een meer dan degelijk nummer, maar blijft me ook elke keer wat minder bij dan andere nummers. Als ik het nummer beluister, vraag ik me telkens af: "Waarom blijt dit prachtnummer nooit in mijn hoofd hangen?", maar het zij zo.

'A Lion' Heart' is ook weer zo'n nummer met prachtige gitaarlijn, die je meezuigt in de wereld van Kristian Matsson, een wereld die je onderdompelt in een melange van pure schoonheid en soberheid. Van deze song blijft me vooral deze lijn bij: "When he's coming down the hills or you". Geweldig hoe Matsson daar al z'n gevoel en passie in kwijt kan.

De afsluiter verrast me. The Tallest Man On Earth speelt piano! De klanken die hij eruit weet te krijgen, passen erg goed bij z'n stem (het lijkt wel zo'n ouwe, versleten piano, en slaagt er goed in melancholie op te wekken), maar toch vind ik z'n stem beter passen bij gitaar. Toch is dit niet slecht, en wees eerlijk, dit nummer staat toch als een huis, het is een erg sterke pianoballad, en een heerlijk rustige manier om een fantastisch album als dit af te sluiten.

Met 'The Wild Hunt' heeft The Tallest Man On Earth weer een bijzonder geslaagd album weten uit te brengen. Het is misschien niet vernieuwend of wereldschokkend, maar dit is gewoon een meer dan uitstekende plaat van een vat vol talent uit Zweden waarvan we het laatste nog niet gehoord hebben.

4,5 sterren

Plaat als een ruwe diamant, oftewel: ouderwets slordig plaatje van een man met een akoestische gitaar. De invloed van Dylan ligt er dik op, zoals vaker opgemerkt, hoewel je misschien ook kunt zeggen dat dit muziek is die gemaakt wordt volgens een traditie waarin Dylan het meest voor de hand liggende referentiepunt is.

Maar hoe je de dingen ook aankleed, 'even the President of the United States sometimes must have to stand naked,' en de naaktheid van deze liedjes maakt het integer en persoonlijk genoeg om te vergeven dat hier geen nieuwe grenzen worden opgezocht. Zo word ik er weer aan herinnerd hoe lekker het is om gewoon een lelijke stem eerlijke liedjes te horen zingen.

De kwaliteit van de liedjes is bij dit soort platen altijd het belangrijkste criterium, en die zit wel snor hier. Tot nu toe heb ik twee liedjes ontdekt die aanspraak kunnen maken op tijdloosheid: het titelnummer en Love is All. Liedjes die niet origineler of muzikaler zijn dan de rest, maar net ietsje dieper snijden, de kern weten te raken. Misschien dat verdere luisterbeurten nog meer juweeltjes onthullen, maar de meeste andere tracks vind ik toch in min of meerdere mate onderdoen aan die twee. Mijn aandacht verslapt een beetje na een kwartier luisteren, maar de plaat duurt niet lang genoeg om echt te gaan vervelen. Al met al knap werk, een sympathiek plaatje. 3,5 ster met een neiging naar vier.

Mooi album. Ik hoor hier af en toe wat Bob Dylan in, iets wat toch redelijk duidelijk is.

Het is een mooi, intiem album geworden. Het lijkt alsof de zanger de nummers in z'n kamer heeft geschreven en hem nu in de woonkamer voor jou komt brengen.
Ik hou van de kale en karige productie. Gitaar en zang gecombineerd met goede songwriting valt altijd in m'n smaak. The Tallest man on earth laat zich niet vangen aan de moderne druk om overal tierlantijntjes te hangen in de muziek. Het heeft effect. Af en toe een banjo (?) of piano ertussen en that's it. I like it.

Toch maar een 3,5 omdat lang niet alle nummers me overtuigen (hoewel ze wel aangenaam luisteren zijn), de stem is me soms iets te veel en het is, laten we eerlijk zijn, niets grandioos of vernieuwend. De "bekendheid" die hij nu vergaart... zou hij niet op dezelfde golf als Mumford & Sons zijn gesprongen?(al is hij wel al langer bezig)

Hoe langer ik deze luister, hoe mooier hij wordt. Vind hem nog een stuk straffer dan de eerste. Het titelnummer en Love is All zijn ongelooflijk mooi, maar ook de andere nummers zijn prachtige luisterliedjes..

dikke 4*

Door de mooie hoes en de talrijke lofredes heb ik me nog maar eens gewaagd aan een album met het label folk erop, en het is helaas niet mijn ding gebleken. Het probleem is de zeurige zang, die ik echt niet kan uithouden voor een half uur. Eén nummer nog net, maar daarna krijg ik het er echt benauwd van. Spijtig, want met de muziek is er niets mis. Het gitaarspel is best leuk, en gezien de korte duur van het album lijkt het niet al te eentonig, ook al is het dat wel. Met een aangenaam stemgeluid had dit best in de smaak kunnen vallen (Nick Drake vind ik dan weer wel top), maar nu geef ik toch een onvoldoende.

Die zeurige zang kan ik anders niet lang genoeg horen. Slechts met een gitaar of banjo gewapend levert de Zweed Kristian Matssoneen dijk van een album af. Back to basic. De liedjes klinken al snel vertrouwd en warm in de oren, door de fijne melodieën en die heerlijke schuurpapierenzang.

Zijn gitaarspel is van een hoog niveau, zeker voor een singer/songwriter. Luister maar eens aandachtig naar het vliegensvlugge gitaarspel op Troubles Will Be Gone. Tussen de bedrijven door weet hij ook met gevoelig getokkel ons een boeiend verhaal te vertellen, zoals The Dying of the Lawns. Genieten geblazen.

Waar ik nog het meeste van geniet is dat deze troubadour liedjes maakt die nog onvergetelijk recht uit het hart zijn. Zo puur en recht voor je raap. Een foutje hier en daar. Rommelig. Rauw. Who cares. En daar ligt de kracht van deze kleine, lange man: oprechte liedjes maken zoals het ooit bedoeld is om een verhaal te vertellen, zonder enige poespas.

Door zijn intense beleving weet hij mij met gemak een ruim half uur te boeien, en dat slechts met minimale begeleiding. Knap, zeer knap. Alleen de grootmeesters konden dit.

Afgesloten wordt met de piano ballad Kids on the Run waarmee hij het album een onverwachts, maar effectieve wending geeft. Hiermee bewijst hij een muzikant te zijn die alle facetten van het vak beheerst om ooit tussen de grootmeesters te kunnen staan.

Kristian Matsson is de man die achter de Tallest Man On Earth schuilt, sterker nog hij is de enige. want vaak wordt er in zijn muziek geen ander instrument gebruikt dan zijn eige akoustische gitaar. Matsson is geboren op 30 maart 1983 in zweden, waar hij nu nog steeds woont. Hij heeft twee albums op zijn naam staan Shallow Grave en The Wild Hunt. die laatste is van dit jaar en heb ik twee maanden geleden gekocht. wat een fantastische plaat. Ge-Wel-Dig! ik heb hem nu veertig keer geluisterd en hij verveeld nog geen seconde. Zijn muziek is uniek, dat komt door zijn zeer aparte stem en warme akoestische gitaargeluid dat de muziek helder en mooi maakt. Doordat er zware galm op de gitaar staat krijgt de muziek een warme sfeer mee, en in combinatie met die unieke stem is het gewoon prachtig. Perfecte muziek voor een donkere koude herfst dag, Een kopje thee erbij en voilà! heerlijke avond, mijne is compleet

4,5*

van: Daan's Muziek blog: The Tallest man on Earth - daanmuziek.blogspot.com

De opvolger van Shallow Grave is op alle punten beter. Ten eerste zijn de eerste twee nummers met afstand de beste nummers die The Tallest Man tot nu toe gemaakt heeft. Daarnaast bevat het album ook parels als Love is All en Kids on the Run. Eigenlijk vind ik alleen King of Spain iets minder, vooral omdat het wat uit de toon valt. Aan zijn stemgeluid was ik gek genoeg snel gewend, en vooral zijn uitbarstingen en soms speelse wijze van zingen bevalt mij zeer goed. Wat mij betreft is dit een blijvertje en ik kan niet wachten tot ik hem live zie over een maand.

Een jonge Bob Dylan en een vrolijke Nick Drake jammen met een uncredited banjospeler.
Dat in een hedendaags folkjasje met wat lichtere teksten dan eerdergenoemden en je hebt The Wild Hunt.

Ik kan wel genieten van deze plaat. Het titelnummer en King Of Spain als hoogtepunten.
Ook de piano op het slotnummer vind ik heel mooi.
Het is niet goed genoeg voor 5 sterren, maar 4 sterren dekt de lading behoorlijk.

The Tallest Man on Earth - The Wild Hunt

Een lange weg ligt voor ons, zo lang dat je zelfs het einde van de weg niet kunt zien.
We zijn op weg naar het dorp, na een tijd liften we, een truck stopt en we mogen in de achterbak zitten. Vrijheid! De zon daalt en op het eind van de dag zijn we aangekomen. Een man met een gitaar, nee het wordt hier nergens origineel of vernieuwend.
Maar soms is het beter om gewoon oprecht te zijn en er geen doekjes om te winden.

De speciale stem van de zanger wendt al vlug en het is zeker geen plaat die je pas na vele luisterbeurten kunt begrijpen. De korte nummers volgen elkaar in een snel tempo op.
Ook kan de man aardig gitaar spelen, leuke folk melodietjes komen uit mijn boxen.

Ja The Wild Hunt is je een ruim halfuur vrij voelen, geen verplichtingen en je hebt niets te doen.
Een mooie Folk plaat is dit geworden dit: The Wild Hunt. 3,5*

De Arthur-Recensies deel 7: waarin Arthur ongegeneerd de betweterige folkpurist uithangt

Tja, als je als muzikant echt wil opvallen moet je natuurlijk geen singer-songwriterplaat maken. Het recept is al bijna net zo klassiek als het oude Griekenland: een mannetje met een gitaar, liefst eentje met mooie teksten en een stemmetje die de minder geoefende luisteraar afschrikt, en eventueel nog wat piano-of vioolbegeleiding. Die elementen zijn op deze plaat allemaal netjes aanwezig, dus ik begrijp wel waarom de man besloten heeft om tenminste in zijn artiestennaam wat originaliteit aan de dag te leggen. The Tallest Man On Earth noemt de Zweedse Kristian Matsson zichzelf, maar met stoere bombast heeft zijn muziek niks te maken.

Goed, The Tallest Man On Earth is niet bijster origineel, maar hoeft dat erg te zijn? Helemaal niet, maar het zorgde er wel voor dat ik bij de eerste paar luisterbeurten moeite had om mijn aandacht erbij te houden. Alsof ik naar afgekeurd materiaal van een niet goed bij stem zijnde-Bob Dylan aan het luisteren was. Ik raakte er simpelweg niet enthousiast van.

Nu ben ik een paar luisterbeurten verder en inmiddels is het me gelukt los te komen van het bronmateriaal, en de plaat gewoon op zichzelf te beoordelen. Conclusie: hier staan enkele bijzonder mooie liedjes op (The Wild Hunt, The Burden Of Tomorrow en King Of Spain, ik kijk naar jullie) maar helaas ook enkele liedjes die nog steeds overkomen als oninteressante Dylanouttakes (You’re Going Back en Thousand Waves, nu mogen jullie je aangesproken voelen). Het is moeilijk om in dit classic folk-genre uit te blinken als je kleppers als Bob Dylan, Leonard Cohen en Nick Drake tot je voorgangers mag rekenen, en The Tallest Man On Earth slaagt er deze keer niet in om uit te blinken met zijn album. Misschien de volgende keer, want deze jongen lijkt wel nog meer in zijn mars te hebben.