The Tallest Man on Earth - The Wild Hunt (2010)

Hahaha: "...deze jongen..."

"Deze jongen" is toch al 35, maar soit.

29 volgens Wikipedia...

Voor ik begin met zijn nieuwe plaat te ontdekken, heb ik nog maar eens deze opgelegd, en hopelijk zal zijn nieuwe werk evenveel emotie en dynamiek bevatten als dit moderne meesterwerk, met als hoogtepunten 'The Wild Hunt' en 'King of Spain'.

PS: Net ontdekt dat zijn vrouw ook een singer-songwriter is, onder de artiestennaam 'Idiot Wind' (wat ook een song is van Bob Dylan). Zeker ook eens de moeite om te beluisteren!
Idiot Wind - Canary Bird

Live in Utrecht

Burden of Tomorrow

King of Spain

Voor diegenen die de stem niet echt prettig vinden en het album willen weggooien, probeer het nog eens een keer met de treble zo'n 50% omlaag en eventueel de bass een 20% hoger. Op mijn speakers thuis was het prima luisteren naar Kristian Matsson. Echter in mijn auto was het een stuk minder. Kan dus aan iets te scherpe speakers liggen.

Wat blijft dit toch een onwaarschijnlijk mooi album.

De eerste echte regen valt weer, het is net geen dertien graden.. de eerste blaadjes dwarrelen..
De metereologische herfst is weer begonnen, de stem van Matsson bied troost als de koude wind door de kieren blaast.

'Kids on the Run' vond ik een van de mooiste nummers van 2010, hemels.. De eerste sneeuw viel en het schemerde, schitterend.
Het geeft ook een aanloopje naar 'There's No Leaving Now', wat al met al een stuk aangekleder is dan zijn twee voorgangers.

Ik heb hier overigens een singletje van The Tallest Man, met daarop 'King of Spain', 'Graceland' en 'Where I Thought I Met The Angels'.
Graceland is een Paul Simon cover, ik ben benieuwd!

Wat blijft dit toch een klasseplaat! 10 songs, een stem en een gitaar en nergens loert de verveling om de hoek. Stuk voor stuk sterke songs, deze moet gewoon 5 sterren krijgen (naar mijn bescheiden mening).

En was graceland goed? Groet

Jazeker

Haha mooi man jaren later het er nog over hebben. Ik ga deze plaat volledig analyseren vanuit mn bed

Soepele cross-over van Bob Dylan en Steve Forbert, ietwat snerpende stem. Ongecompliceerde troubadour met akkoordenliedjes die ook als verhaaltjes sprankelen.

Even tussendoor: wat-een-gitarist.

Love Is All is gewoon puur genot (ik kan hem nu acceptabel spelen).

Absoluut meesterwerk, waar geen enkel minder nummer op staat. Voor mij wordt dit album door The Tallest Man on Earth enkel overtroffen door z'n laatste worp, die ik nog genialer vind.

Heel moeilijk om favorieten aan te duiden, maar uiteindelijk ga ik voor Kids on the Run en Burden of Tomorrow.

5*

Deze kleine grote Zweed heeft met de The Wild Hunt een imposant album afgeleverd. Hij weet in zijn eentje een behoorlijke gelaagde sound uit zijn gitaar te trekken. Zijn nummers kennen een heerlijk dynamisch karakter en zijn teksten zijn niet alleen aangrijpend, maar hij weet ze nog zéér meeslepend voor te dragen. Songwriting van de bovenste plank.

Ik kende deze Zweed al van 1904 en Sagress en dat waren beide nummers die me zeer sterk bevielen, dus ik was wel benieuwd naar zijn hoogst gewaardeerde album hier op MuMe die in de top-250 staat.

De sound doet me sterk denken aan de opgefokte Dylan van Subterranean Homesick Blues en ook zijn nasale stemgeluid heeft hier voor mij duidelijke parallellen mee. Alleen is dat net de sound waar ik al wat sneller op uitgeluisterd raak en zeker als ik het album nog een tweede keer draai valt het me toch op dat zijn overstuurse stem me op momenten wat begint te storen. Gelukkig neemt hij op het tweede deel van het album (vanaf Love Is All) wat gas terug en komt de schoonheid van zijn songwriting wat meer naar boven.

Het album laat daarom bij mij finaal een wat wisselvallige indruk na, waarbij ik vermoed dat mijn score niet snel zal stijgen.