John Hiatt - The Open Road (2010)

Potdorie een nieuwe John Hiatt!!
Daar ben ik erg nieuwsgierig naar.

Ik ook.

Van Hiatt hoor je echt NIETS meer, ik verwacht op zijn minst een goed album.

Ben nu het titelnummer aan het luisteren Father en dat klinkt lekker hoor, smaakt naar meer!!!

Luisterpaal?

Nee, the site the Hype machine, ik had er nog nooit eerder van gehoord, maar het titelnummer kan je alvast beluisteren.

Vanmiddag gekocht en mijn eerste indruk is goed, e.e.a klinkt vertrouwd sterk, ik kom nog met een definitieve waardering die ongetwijfeld positief zal uitvallen.

Leuk plaatje van John Hiatt, waar ik verder enkel 'Bring The Family' van heb. Daardoor heb ik dus niet veel materiaal om mee te vergelijken. Zijn stem klinkt een beetje als een kruising tussen Bob Dylan en John Fogerty, vind ik... Of zit ik er nu helemaal naast?

3,5 sterren

Bring The Family, Slow Turning, Stolen Moments, Perfectly Good Guitar en Walk On waren geniaal, daarna werd het minder en deze cd gaat op de automatische piloot.

Het titelnummer had zo door Bruce Springsteen geschreven en gezongen kunnen worden.

Het zal wel niet als compliment bedoeld zijn, maar ik WIL dit graag als een compliment beschouwen. Bruce is namelijk een meester in songwriting.

Ik ben het wel een beetje met Thuurke eens dat John Hiatt de grandeur van vroeger heden ten dage ietwat mist, maar het fameuze vijftal platen die door Thuurke aangehaald worden zijn ook van een zeer hoog niveau.
Na het album Walk On vond ik het ook allemaal ietjes minder worden.
Desalniettemin heeft Hiatt me met dit album positief verrast, nu na enkele luisterbeurten ga ik het album steeds meer waarderen en kruipen de nummers meer en meer onder de huid.
Ik blijf elk album wel genieten van de beste man want een echt slechte plaat heeft hij mijns inziens nog nooit gemaakt.
Het titelnummer opent direct al lekker, andere uitschieters vind ik Go Down Swingin, My Baby,Homeland en Movin On.
Absolute aanrader van liefhebbers van deze artiest.

Gewoon als vanouds een goede plaat, niet subliem, gewoon lekker.

Like a freight train, Hiatt in a nutshell. Maar ja daarmee heb je nog geen briljant album. Toch lekker in een mager muziek jaar 2010.

John Hiatt klinkt op dit album wat rustiger en bedachtzamer als van de albums die ik van hem ken zoals; Slow Turning, Stolen Moments en vooral Perfectly Good Guitar. Het vuur is wat gedooft lijk het wel en een knabbelend open haartje is ervoor terug gekomen. De melodie met een ruw randje is op dit Open Road spaarzaam aanwezig. Opener The Open Road en Homeland hebben het nog wel in zich. Daarnaast vooral wat laidback bluesy nummers, die niet verkeerd klinken trouwens, maar mij minder aanspreken. Muzikaal is het best in orde, maar ik had er misschien toch wel iets meer van verwacht.

Opgenomen in Hiatt's studio home en zelf geproduceerd klinkt het album minder doorwrocht dan anders. Zijn road band klinkt goed, maar John zelf iets minder geïnspireerd. Maar gelukkig is het nog van een beduidend hoger niveau als zijn eerste platen. Hiatt heeft americana omarmd. Dat is zijn stijl geworden. Daar drukt ie zich in uit. Soms wat beter dan op dit album.

John Hiatt heeft deze eeuw alleen maar prima platen gemaakt. Dit vind ik elk geval de lekkerste, en misschien wel de beste. Niet vergelijken met Bring the Family, mensen, want dat was de vorige eeuw. Fijn dat deze plaat veel blues-invloeden heeft.

Deze afgelopen dagen weer eens meerdere malen beluisterd.
John Hiatt heeft het bij een niet blues liefhebber als ik toch maar mooi voor elkaar gekregen dat ik zelfs een nummer als Like A Freight Train steeds beter begin te vinden.
Chapeau voor John!
Blijft een heerlijk album deze The Open Road.