Iggy Pop - Blah-Blah-Blah (1986)

In 1986 pakt Pop uit met zowaar een ultra-toegankelijk Popalbum! Een groot commercieel succes ook. De plaat heet "Blah Blah Blah" en is medegeproduceerd en geschreven door: David Bowie. Een commercieel en uiterst toegankelijk album dus, maar vrees niet: ook een goed album, met een Pop die beter zingt dan ooit, en bevat popparels zoals , het zeer Bowie-esque "Isolation", mede geschreven door de man, zeker ook "Cry For Love", én "Real Wild Child (Wild One)" , dat hem opnieuw in de hitparade brengt. Het toegankelijke poppy album, staat in fel contrast met Iggy's live set, die ook dan compromisloos hard blijft.

Het nummer "Real Wild Child" vind al snel zijn weg naar de live sets, zij het in een iets ruiger jasje.

Ik vind dit dus niks, het is duidelijk te horen dat Bowie hier veel in de pap te brokken had, Iggy en Bowie zijn dikke vriendjes, dat is algemeen geweten, maar ik prefereer toch de hardere kant van Iggy, als ik een Bowie-plaat wil horen zet ik wel een Bowie-plaat op. Niet dat ik Bowie niet goed vind, voor de slechte verstaanders, maar dit album komt me meer voor als een Bowie danwel een Iggy-album en dat vind ik wel spijtig...
Nuja, Iggy heeft genoeg platen die ik wel dik in orde vind, dus de schade blijft beperkt

Destijds onthaald als 'de grote comeback van Iggy Pop', nu het product van iemand die wanhopig de tijdsgeest probeerde te vangen. Iggy scoorde weer hits, maar veel voegden die niet toe tot zijn imposante oeuvre.
De platen hierna vormden weer een opgaande lijn ontdanks sommige gladde resultaten.

nou ja fire girl, isolation, cry for love en winner's & losers zijn puike nummers hoor ..

ff waarderen: 3.5

In "cry for love" en "winners and losers" zit textueel toch de essentie van waar het in dit leven om draait?

Machtige nummers overigens, onvergetelijk en onbegrijpelijk dat zij, net zoals zovele andere parels uit dat decennium, in de plooien van de tijd zijn verzeild en niet meer worden gedraaid.

Praatvogel

Hoe kun je drums zo laten klinken....Bweeeh.
Een beetje meer warmte er in graag, dit lijken wel fuckin computer drums!

zeer sterke plaat van ig met vriendje bowie , en den iggy was terug de goede weg op , ' shades ' is subliel gewoon , en wat hij hier mooi op croonen ,

Een poppy album. Niet dat dit slecht is; het klinkt gedateerd, ik luister Iggy liever rocken.

Vrij leuke plaat. Het is niks vergeleken met zijn 2 eerste platen maar het pakt leuk uit. De openingstrack is een geweldige single.

Buiten een uitgebreide compilatie en zijn 2 albums uit 1977 is deze Blah-Blah-Blah het enige reguliere album nadien dat ik nog heb beluisterd. Met punk heeft dat weinig vandoen (rock/pop lijkt mij een betere omschrijving) maar de songs mogen er wel zijn hoewel sommige duidelijk de stempel van Bowie dragen zoals het overigens prachtige Isolation. Met Real Wild Child scoorde Iggy terug een hit maar Cry for Love vind ik hier het prijsnummer.
Minpunt is het mechanische drumwerk (wat Erwin.c zegt).

Genre Punk... als dit punk is ben ik zeker hardrocker.

Ik hoor in deze video Shades voorbijkomen: YouTube - Bowie, Iggy 1987 . Klink erg sterk. Glad wellicht, maar Iggy heeft een geweldige soulvolle stem, heerlijk.

Real Wild Child klonk midden jaren 80 wild, ongepolijst en ruig. De tand des tijds heeft er voor gezorgd dat het nummer nu heel erg eightees is gaan klinken, zelfs netjes en tussen de lijntjes. Gek wat tijd doet. Het predikant punk slaat eigenlijk nergens op. Iggy klinkt een beetje zoals Bowie in de jaren 80 klonk. Niet slecht, zeker niet. Mooi, hier en daar, maar de spanning waar Iggy zo goed in is, is hier ver te zoeken.

Real Wild Child klinkt als Billy Idol, maar die gitaar blijft wel heerlijk.
Helaas te veel op de achtergrond gemixt.

De grunge heeft ervoor gezorgd dat rauwere producties terug meer de norm werden en dat vele jaren '80-opnames daardoor gladder klonken. Real Wild Child deed mij destijds ook aan Billy Idol denken.

Heb het aangepast naar Pop/Rock, want Punk leek me toch ook niet het correcte genre.

Precies wat mij ook erg tegen staat, lijkt bijna wel een Stock Aitken en Waterman productie soms. Maar ja, het was natuurlijk niet Bowie's beste tijd (creatief gezien, commercieel gezien wel) en die heeft toch de productie gedaan. Duidelijk 80's geluid is het resultaat en een paar aardige nummers.

Prima album, de invloeden van Bowie liggen er wel dik bovenop, maar daar heb ik geen moeite mee.

Aardige plaat waar Bowie inderdaad de grote aanjager is. En zoals al eerder vermeld een stuk toegankelijker met zelfs wat hitjes. Maar wat mij betreft niet echt interessant. Over het algemeen wel wat beter dan zijn vorige platen. Dat Pop ook een goede toegankelijke plaat kan maken bewijst hij met Brick by Brick. Deze valt nog tussen wal en schip vind ik.
Winners & loosers en Cry For Love zijn mijn favorieten nummers.

Moeizaam popjaar ook. Weinig verheffends op albumgebied.
Is dit ook zo'n gelikte produktie Iggy ?

Behoorlijk gelikte produktie ja.

Dacht ik al. Ik hoor Iggy Pop toch het liefst basic. Rauw en oprecht.

Gelukkig keert hij bij Instinct ook weer terug naar zijn roots. Wat mij betreft ook de enige plaat uit de jaren 80 die goed is.

Niet heel denderend en heel poppy/toegankelijk, maar verder wel vermakelijke plaat!

Niet echt een Iggy Pop plaat om heel enthousiast over te worden.Een paar goede nummers met onder meer Cry for love en Winners & losers maar het merendeel van de songs komt nauwelijks boven de middelmaat uit.De al eerder genoemde gelikte productie maakt het er ook niet beter op.Krappe voldoende omdat het album in zijn geheel toch wel lekker weg luistert,al blijf ik een voorkeur houden voor zijn steviger werk.

Ik tracht empatisch te zijn naar mensen die Iggy zo genegen zijn dat ze hier feestpunten tegenaan gooien. Zelf ben ik wat geschokt door het gebrek aan kwaliteit van deze (toegegeven: "eighties") plaat. Dit klinkt me heel erg fout in de oren...

Raar, dan zet je deze gewoon niet op toch?