Joe Bonamassa - Black Rock (2010)

Wauw, wat maakt die man een hoop muziek. Hoop dat hij de stijgende lijn van zijn voorgangers handhaafd en dan wordt het weer smullen geblazen!

Hier kijk ik ook zeker naar uit. De productiviteit en constante kwaliteit is eigenlijk niet normaal . Ik zie dat B.B. King ook mee doet dus dat zal wel goed zitten. Word het zo toch nog een mooi muziekjaar met ook nog nieuwe DBT en Cash..

Wilde deze net zelf al insturen, want ik zag hem nog niet tussen de albums staan. Hier kijk ik bijzonder naar uit, zijn vorige cd en live DVD hebben me wat kippenvel momenten bezorgd.

Van deze plaat nu al aantal fragmenten gehoord.
Op deze website staat ook een interview met Joe waar behoorlijk wat lange fragmenten langskomen.

Na het horen van die fragmenten heb ik hem ook maar meteen ge pre-ordered.

Ze hebben het in een studio in Griekenland opgenomen en ook lokale griekse muzikanten mee laten spelen. En wat ik er zo van hoor klinkt erg goed..

Ik ben heel benieuwd!

Onvoorstelbaar hoeveel platen hij aan het uitbrengen is. Wanneer het weer zo'n hoog niveau haalt als zijn voorgangers ben ik dik tevreden. Kijk er naar uit!

Volgens mij is alleen Night Life daadwerkelijk met B.B. King.

Wederom weer een schitterende plaat en inderdaad is Nightlife het enige nummer met B.B. King.
Ik dacht eerst dat dit een samenraapsel was omdat er zoveel nummers aangekondigd waren met B.B. King.

Van heerlijke bluesrock naar ingetogen ballads deze man is echt van alle markten thuis.
Geen 1 verkeerd nummer hierop deze kan weer eens lang in de speler gaan zitten.

Voor de geïnteresseerden, een artikel over de opnames van dit album.

Black rock is minstens net zo goed als Sloe Gin , misschien zelfs iets beter. Vooral Night Life met BB en Look over Yonders Wall zijn parels.

Blue & Evil is een Bad-Ass track!

Vandaag origineel gekocht. En in het bijbehorende boekje zag ik tot mijn teleurstelling dat er maar een stuk of 5 songs van de hand van bonamassa zijn. De rest is allemaal covers. Toch wel jammer hoor. Maar aan de andere kant, als hij ze zo goed uitvoert valt er weinig te klagen. En de beste track, Blue & Evil, is van de hand van bonamassa zelf.

Aan het gemiddelde te zien denken meer mensen dat (vrijwel) alle nummers geschreven zijn door Bonamassa
De vele covers zijn zeker niet slecht gedaan, maar erg gevaarlijk in het genre blues, waar het draait om het gevoel dat de schrijver van het nummer wilde overdragen....

Hierop aansluitend wil ik zeggen dat ik de niet covers de beste nummers vind. Een paar covers is lekker, maar ik zie liever dat hij wat meer zijn eigen werk gaat maken. Maar het wil niet zeggen dat ik het slecht vind. Of dat het niet kan, kijk naar Eric Clapton bijvoorbeeld, die man heeft in principe ook veel gecoverd maar de gave om er toch een goed nummer van te maken.

Lekker plaatje van een erg productieve artiest. Volgend jaar weer eentje, Joe?

Tsja.. mij maakt het op zich niks uit of het nou covers zijn of niet.. Sloe Gin (het nr) is ook een cover en blijft een van mijn favorieten van hem..

Over het album.. Ik vind de Griekse muzikanten zeker een goed zet geweest en geeft het iets meer afwisseling in de muziek. Maar toch vind ik deze plaat net iets minder sterk van The Ballade of John Henry.. Op een of andere manier miss ik hier net de paar toppers ofzo.. Maar fans van Joe zullen het zeker geen slechte plaat vinden..

Mijn favo zijn Quarrymans lament en Three times a fool.

P.S. Hij staat in juli weer op NSJ dus liefhebbers moeten zeker kijken.

Eentje om naar uit te kijken, denk ik. Revolver was er zeer over te spreken.

Het is (oor mij althans) wel een groeier, moest er een beetje aan wennen, maar kwalitatief vink 'm beter dan the ballad of

Ik denk dat er binnenkort maar eens een keurmerk naar Joe Bonamassa genoemd moet worden, elke plaat lijkt een garantie voor kwaliteit zo ook deze. Ik blijf het ongelofelijk vinden, op zo'n leeftijd al een oeuvre van bluesveteraan, dat beloofd nog wat.

Met de covers heb ik totaal geen probleem, zelfs Bird on a Wire vind ik prachtig gedaan. Ik heb altijd gedacht dat er na de cover van Johnny Cash geen versie nog van toegevoegde waarde zou zijn, Joe bewijst mijn ongelijk.

Prachtige plaat ; Joe lijkt een vaste klant van mijn jaarlijstjes te worden.

Wat heeft "Steal your heart away" weinig stemmen. Dit is voor mij 1 van de betere tracks. Heerlijk nummer. Heerlijke cd!

Ik vind bluesrock an sich wel prima om naar te luisteren...op zijn tijd...want ik vind het over het algemeen wel wat eenzijdig. Maar Bonamassa weet zijn bluesrock gelukkig wel af te wisselen met subtiele toevoegingen, waardoor het fris blijft. Een geheel eigen versie van een Bird on a Wire van Leonard Cohen, is daar o.a. een voorbeeld van. Daarnaast zal Bonamassa ook wel zijn waardering hebben voor de LedZep rock en het spel van Page, getuige het Zeppeliaanse Blue and Evil. Goed album verder en luisterd lekker weg.

Goed album, dat zeker, maar de productie van dit album staat mij wat tegen. Het geluid is veel te dof. Dit probleem heeft het debuut van joe's band 'Black country communion' ook. Door de doffe productie grijpt het je niet echt bij de keel. Erg jammer, want het songmateriaal is naar mijn mening prima in orde. Ook al is Kevin Shirley een goede producer, ik vraag me af waarom hij voor dit geluid kiest. Ik ben benieuwd hoe jullie hier over denken.

Tja, dat is toch altijd erg persoonlijk richie. Mij spreekt de sound van beide albums juist wel erg aan, maar misschien heb jij wel een veel beter gehoor en hoor ik dat doffe gewoon niet. Al denk ik eerlijk gezegd datnhet geluid mij gewoon aanstaat . Het klinkt op een of andere manier wel erg groots; stadionvullend groots (soms moet je abstract zijn om iets uit te leggen ).

Maar ik ben wel erg benieuwd of dat hij het op zijn volgende album (release 16 maart a.s.) over een andere boeg gooit. Meer van hetzelfde zou prima zijn, verandering van spijs ook.

Een andere omgeving en cultuur levert vaak nieuwe inspiratie op. Al vanaf de openingstrack ‘Steal Your Heart Away’ zijn verwijzingen naar het archief van Led Zeppelin overduidelijk. ‘Quarryman’s Lament’ is zelfs een van de sterkste songs die hij ooit heeft opgenomen, op de voet gevolgd door ‘Blue and Evil’ dat onmiskenbaar geïnspireerd is op Led Zeppelins ‘Kashmir’ (Physical Graffiti, 1975). 'Bird on a Wire’ (Cohen) is een mooie ingetogen versie met Griekse klanken: the Balkan meets the Delta. Ander hoogtepunt is de samenwerking met BB King in Night Life, dat een heerlijke groove heeft. Kortom: Black Rock heeft niet geresulteerd in een Griekse tragedie, maar in een avontuur in de muzikale odyssee van Joe Bonamassa. Ben benieuwd naar naar zijn nieuwe album 'Dust 'Bowl'

Zeer gevarieerd album. Eigenlijk zoals we gewend zijn van Joe Bonamassa. Weer ontzettend goed, grappig (Three Times a Fool), mooi (Bird on a Wire), hard (Blue and Evil) en energiek (Look Over Yonders Wall). Een echte 'Massa'.

Luisterde deze Bonamassa na het luisteren van recenter werk: Dust Bowl en Don't Explain (samen met Beth Hart) en het debuut van Black Country Communion. Dit nodigde mij uit tot luisteren naar meer werk uit Joe's recente verleden (en dat is alleen al aardig wat luistermateriaal over de afgelopen vijf jaar! Over 's mans productiviteit is hierboven al genoeg gezegd).


Vind deze voorgenoemde recente platen duidelijk sterker dan Black Rock! Ik vind Quarryman's Lament - los van de solo persoonlijk niet zo'n sterk nummer. Krijg er bhoorlijk wat 'Marco Borsato kriegels' van met die (obligate?) fluit en instrumentatie op de 'achtergrond' . De tekst is van het nummer vind ook niet bepaald een hoogvlieger!

Ook Cohen's Bird on a Wire wordt met dit soort 'geriedel' niet bepaald een goede dienst bewezen als je het mij vraagt!

Dan is De cover van Blind Boy Fuller's Baby You Gotta Change Your Mind mijn inziens een stuk geslaagder: het zorgt voor een afwisselende en welkomen vrolijke noot op het album! Jammer dat we daarvoor tot het einde van het album moeten wachten. Was een leuke 'break' geweest in de songopbouw van het album

Verder natuurlijk een aantal (over)heerlijke gitaarnummers op deze plaat: (Blue and Evil, I Know a Place en Spanish Boots

Voorts bestaat de plaat uit een aantal middelmatige mainstream bluesrocksongs (zoals Wandering Earth en Look over Yonders Wall). Maar die middelmatigheid is door de kwaliteiten van Bonamassa nog zeker 'aardig weg te pruimen' .

In tegenstelling tot Dust Bowl en Don't Explain zal ik Black Rock denk ik niet al te vaak aan mijn oren voorbij laten trekken.

Gun hem nog wat luisterbeurten, echt hij is zo slecht nog niet. Maar ik vind t ook wel een van zijn mindere, eerlijk is eerlijk. Het geluid vind ik ook een beetje dof...

Wat is Joe Bonamassa toch productief. Hij presteert het om minimaal een album per jaar uit te brengen, soms meerdere, al dan niet in combinatie met zijn andere projecten als Black Country Communion, of zijn samenwerking met zangeres Beth Hart. En dan tussendoor ook nog touren! Het knapste van dit alles is, dat het totaal niet ten koste gaat van de kwaliteit.

Ook deze "Black Rock" is weer een ijzersterke plaat. Wel moet ik bekennen dat het even duurde, voordat ik dat in zag. In eerste instantie was ik wat teleurgesteld. Ik miste op deze plaat de prachtige slow blues nummers van Joe Bonamassa. Voor mij zijn dit de nummer waarop zijn stem en prachtige gitaarspel het mooiste tot uiting komen. Op "Black Rock" kiest Bonamassa over de gehele linie voor de wat meer stevigere approach. Daarom miste ik de rustpunten, al is de Leonard Cohen cover van "Bird on a Wire" heel mooi gedaan.

De meeste andere nummers zijn uptempo en rockend, met aan de basis onvervalste blues. Het album klinkt wat donkerder, al denk ik dat dit meer productietechnisch is. Het geheel komt daardoor wat harder over. De eerste drie nummers nemen je direct op sleeptouw. Stuwende en energieke bluesrock, waarop Joe met hartelust zijn gitaar laat zingen en scheuren. In het begin vond ik het gebruik van traditionele Griekse instrumenten (het album is in Griekenland opgenomen) overbodig en soms zelfs storend. Nu heb ik dat een stuk minder, al voegt het voor mij persoonlijk aan de beleving van de nummers niet veel toe.

Het nummer "Night Life" samen met B.B. King is absoluut een hoogtepunt van deze plaat. Het bevat die typische B.B. groove en de heren wisselen onderling smaakvolle blueslicks uit. Ook het Led Zeppelin-achtige "Blue and Evil" met die "kashmir"-achtige Zep sound is om van te smullen.

Wederom puik werk van workaholic Joe Bonamassa. Zulke muzikanten moeten worden gekoesterd. Joe Bonamassa houdt de blues anno nu levend door de traditionele bluestradities te eren en deze te voorzien van zijn eigen hedendaagse interpretatie. Diep respect!

Aardig stukje blues. Had eerder wat werk gehoord, maar nooit een hele cd. Niet alle nummers even goed, maar er zitten enkele heerlijke bij !

Goed album weer van Joe. Steal your heart away en Blue and evil zijn wereldnummers, maar de rest mag er ook zijn. Het album bevat zoals gebruikelijk een mix van eigen nummers en songs door anderen neergepend. Ik heb de mooie digipack uitvoering.

Ik vind deze plaat nogal tegenvallen. Te hard en te vol geproduceerd. Ik hoor allen harde drums en heel veel leadgitaar. Op de hele plaat is nergens echt rust, wat heel beklemmend aanvoelt. Zelfs de akoestische stukken klinken te hard en blikkerig.

Sommige covers/standards heb ik trouwens in gavere versies gehoord. Voor een bluesplaat is het té hardrock en voor een hardrockplaat weer te tam.

Dan vond ik Black Country Communion toch gaver.
Blue and Evil is dan toch wel het leukst, ook al is het Kashmir versie honderdzoveel. Samen met het allerlaatste nummer, is het wel het hoogtepunt van de plaat.