Ten Years After - Ten Years After (1967)

De plaat klinkt net zo bleekjes als de hoesfoto eruit ziet. I Can't Keep From Crying en Help Me zijn de tracks die dit album toch over de streep trekken.

Vond deze zo goed dat ik hem op vinyl aangeschaft heb. Een loom nummer als Spoonful is gewoon genieten. I can't keep from cryin is ook geweldig vind ik. en bij losing the dogs krijg ik die grijns van wat krijgen we nu? Die piano, die opgewektheid.... Al luister ik gemakkelijker naar hun Live at the filmore east dan naar de studioalbums. Hoe zou dat toch komen

Misschien niet het beste album, maar bevat toch een aantal klassiekers (I can't keep from.... en Help me)

k'vind de extra nummers Portable people (grappig orgeltje) en The Sounds toch wel leuke nummers

Dit debuut had ik eerst als 9 tracks-CD en toen waren mijn meest favo-tracks
I Can't Keep from Crying, Sometimes (van Al Kooper en Blues Project geleend), Spoonful (ook al gedaan door Muddy Waters, Cream, Q65, etc.) en Help Me.
Die extra bonus tracks (sommigen waren mij ook al bekend van het sterke live-album Undead) laten horen dat deze band alsmaar beter werd en van blues steeds meer naar een fusie tussen blues-rock-jazz overging.
Ten Years After is (zonder Alvin Lee) nog steeds goed bezig, maar ze staan helaas wat minder in de picture dan toen snel-kunnen-spelende Alvin de frontman was.

Ik vind het eerste album van Ten Years After een prima album.
De plaat bestaat uit (semi) akoestische rocknummers en een paar (slow) blues nummers. De meeste nummers zijn geschreven door zanger/gitarist Alvin Lee, die bekend stond om zijn virtuoze en snelle gitaarspel. Spoonful en Helo Me zijn bluesnummers die geeschreven zijn door Willie Dixons en Sonny Boy Williamson II

Jeetje, nooit geweten dat ik Ten Years After zo fantastisch zou vinden. Al vanaf de eerste noten bevalt alles hieraan.

De vocalen, het orgel, de gitaar, de mix van jazz/blues en psychedelica.

Dit schijnt één van de eerste british blues-explosion-platen te zijn. En ik ben direct hongerig naar meer Ten Tears After en Alvin Lee.

Mssr Renard schreef



Leuk om te lezen. Ik weet niet of je Recorded Live al hebt beluisterd. Mijn eerste live album. En het blijft super om te draaien. Het gitaarspel van Alvin Lee is van uitzonderlijk niveau.

Nummer 71 in de 100 Greatest Albums of 1967 en 148 in Best Ever Albums. Beide veel te laag natuurlijk.
Vandaag weer beluisterd en toch maar weer 4* gegeven. Mede ook door de toegevoegde bonustracks.
Had ze altijd graag eens willen zien, maar is er niet van gekomen.
Een mooie uitvoering van Spoonful en Help me zijn de toppers wat mij betreft. The Sounds en Woodchoppers Ball (live opname) zijn als bonusnummer ook erg fraai.

Vooral in retrospect gezien vind ik dit een matige en saaie bluesrockplaat. Alvin Lee is weliswaar een prima gitarist, maar van zijn vingervlugge spel ben ik niet zo erg onder de indruk (daar gaat het namelijk niet om - in de eerste plaats gaat het om de expressie) en zijn stemgeluid in vooral de échte bluesrock nummers vind ik ronduit lelijk. Chick Churchill op orgel steelt voor mij de show en de ritmesectie vind ik ook lang niet slecht, dus dit album overleeft mijn opruimwoede. Ik bezit de remaster uit 2002 met bonusnummers, waarvan ik vooral Portable People heel erg fijn vind.

Kennelijk min of meer hun podiumrepertoire, met wat korte bluesjes die wel de hoofdmoot van hun set zullen hebben uitgemaakt, en drie lange show-stoppers die nu voor de meeste gebruikers hier (inclusief mijzelf) als de hoogtepunten gelden. Toch moet ik het met mijn betreurde voorganger eens zijn dat ik het gitaarspel tijdens die lange work-outs niet echt geweldig vind: met name op Spoonful bestaat die solo eerder uit korte hektische frasen dan uit lange melodielijnen, en dat levert voor mij eerder een freaky effect op dan dat ik meegesleept word door lyrisch vermogen.
        Dat ik de plaat dan toch een ruime voldoende geef komt omdat het geheel voor mij hierbij groter is dan som der delen: een ontspannen staalkaart van wat deze band allemaal kan, met een heerlijk Hammondorgel, een soepele ritmesectie, een paar verrassende nummers (het jazzy Adventures of a young organ, het up-tempo Losing the dogs met z'n contrasterende deprimerende tekst), het lekkere geluidsbeeld van het geheel, en bovenal de twee krakers I can't keep from crying sometimes en Help me (die allebei zes jaar en acht platen later op Recorded live nog steeds tot de hoogtepunten behoren). Met name het fundament van dat laatste nummer is indrukwekkend: de bas lijkt in de loop van dit nummer steeds dieper te worden, alsof Leo Lyons op magische wijze tijdens het spelen de stemknoppen van zijn basgitaar steeds lager draait zonder dat hij daarmee bij de rest van de band letterlijk "uit de toon" gaat vallen. Help me is echt een uitstekend argument vóór het beluisteren van muziek op een normale degelijke hi-fi-installatie in plaats van via Spotify over de telefoon.
        Overigens heeft Droombolus het in het allereerste bericht over de bleke hoesfoto, maar dan zou hij de kartonnen replica van deze albumhoes in de 10-CD-box Ten Years After 1967-1974 eens moeten zien. De voorkant heeft gewoon de oorspronkelijke foto, maar voor de achterkant hebben ze de hoes van een oude en duidelijk vaak opgelegde vinylplaat gebruikt, inclusief vuile bruine randen, een koffievlek bij de titels, en de welbekende donkere cirkelrand waar de afdruk van de langspeelplaat van binnenuit door het witte karton heenkomt. Authentiek!

Ten Years After heb ik ooit leren kennen door het magistrale nummer 'I'd Love to Change the World' alleen heb ik mezelf er op betrapt dat ik het andere werk van deze band nauwelijks ken. Eigenlijk helemaal niet zelfs, alleen dat ik het album 'A Space in Time' een aantal keren heb opgezet, mede door dat prachtige nummer.

Nu zo in deze dagen heb ik eigenlijk nog geen luister marathon lopen, Pink Floyd loopt tot zijn einde en ik ben de laatste puntje op de i aan het zetten om de 2024 releases af te luisteren. Ik was nog op zoek om toch een echt leuke Blues rock bandje te volgen, en elke keer kwam ik toch ook weer terug bij deze band. Op zich een leuk album om mee te beginnen maar, meer dan dat vond ik het ook niet echt worden. Misschien had ik er soms wat meer pit in willen hebben, het is overigens wel precies wat ik er van had verwacht. Maar met wat er nog gaat komen in het achterhoofd is dit toch wel een vrij tamme start, en ik weet niet of ik het album nog veel vaker zou gaan draaien.