Tears for Fears - Songs from the Big Chair (1985)

Voor de rest...ach ja....... blijft "Songs from the Big Chair (1985)" gewoon een geweldig goed album . 5*****

.......Hans Teeuwen in "Dat dan weer wel" en niet "Industry of love"...(effe een detail).....

@Hans Brouwer: Huh? Ja, natuurlijk, dit is een prachtig album. Uitermate geschikt om lekker uit je spiekertjes te laten knallen.

Dit album is naar mijn mening een van de jaren 80 hoogtepunten , met vooral een geweldig begin ( de eerste 3 nummers Shout / The Working Hour / Everybody Wants To Rule The World ).
Maar ook de overige nummers mogen er zijn!!

Via dit album TFF ontdekt, en per ongeluk The Hurting gekocht, die achteraf beter bleek te zijn, maar Shout opende mijn ogen.

Gister de LP gekocht. Erg mooie hoes

Probaby their best album ever!
Ga me toch eens de geremasterde, vol bonustracks gestopte plaat aanschaffen, donderdag zijn onze eindejaarsaankopen, het zou er eens moeten van komen!

****

met "Shout" had men een onberispelijk nummer 1 hit in handen en met de opvolger "everybody wants to rule the world" was het gedurende een korte periode de populairste band ter wereld. Gezien het gebodene geen geringe prestatie. Ik vond het na het prachtige "the hurting" een ware marteling, en dat is geen grapje.

Gisteren op vinyl gekregen van de vader van een vriend. Binnekort maar eens naar gaan luisteren!

Vermoedelijk hun meest succesvolle plaat en dat is best wel terecht.
De nummers spreken aan en zitten over het algemeen goed in elkaar.Shout en Everybody Wants To Rule The World zijn van die nummers die een tijdloos effect hebben.Al heb ik ze misschien toch wat te vaak gehoord.Een nummer als Head Over heals vind ik persoonlijk een boeiender nummer,prachtige melodie en dat hemelse pianoriedeltje erin.
The Hurting is misschien een wat spannender album.Minder commercieel,maar dit TFFwerkje mag er best zijn.Veel albums uit deze periode(1985)zijn nog nauwelijks het aanhoren waard.Dit blijft goede kwaliteitspop.

Tja, de eeuwige saxofoon is voor veel lieden al vrij onverteerbaar... maar op The Working Hour (een van de weinige nummers die voor de gemiddelde radioluisteraar op deze plaat überhaupt nog te ontdekken valt), vind ik hem toch wel prachtig.

Die saxofoon in "The working hour" is inderdaad prachtig .

De rest ook, kan ik zeggen als Tears for Fears fan, althans als fan van de drie albums uit de jaren '80. 4 Sterren, omdat hier simpelweg geen zwakke nummers op staan.

Het oh zo vrolijk klinkende "everybody wants to rule the world" doet wonderen. Mothers Talk is een vreemd liedje, maar is erg pakkend, en de gitaarstukje erin zijn gaaf. Het "mixen" van Broken en Head over Heels is ook leuk gedaan.

SHOWT!! SHOWT!! LETTITALLOWT!

De commerciele kwaliteit van Song from the Big Chair staan ik schril contrast met de artistieke hoogstandjes op de Hurting.
De B-kant (nr 5-9) geeft hier ook B-kwalitiet in songs,

Van dergelijke berichten word ik altijd een beetje verdrietig .

Met het prachtige 'Head over heels' als beste song van dit goede album.

Songs from the big chair behoort zeker tot mijn favoriete jaren 80 albums. Ik mag het altijd nog altijd graag horen. De singles zijn natuurlijk overbekend, maar ook een nummer als "The Working hour" is heerlijk om te luisteren. Een aanrader is overigens de Mobile Fidelity Sound Lab (MFSL) versie van dit album. Naast de uitstekende geluidskwaliteit staan hier als bonus tracks de extended mixen van Shout en Everybody wants to rule the world op. Sterker nog Shout duurt zelfs nog een half minuutje langer op dit album dan op de vinyl maxi single uit 1984 (8.15 i.p.v. 7.40). De MFSL gold versie is wel moeilijk te verkrijgen overigens, maar op Ebay nog wel te vinden.

niet te geloven dat het nummer "listen" zo weinig stemmen krijgt...
ik krijg er tranen van zo mooi!

En zo is het!

(Ja, een van die weinige stemmen is van mij)

Ik heb er ook op gestemd hoor.

Yep, ik ook. Meesterlijk nummer!

Monument van de jaren 80, als ik hem weer opzet sla ik shout en everybody wants.... maar over want die ben ik toch wel beu. Ik vond everybody wants.........eigenlijk altijd al een standaard nummer, waarvan de tekst het nog speciaal maakte.
Listen is ook mijn favoriet, maar het is natuurlijk niet het gemakkelijkst in het gehoor liggende deuntje.

Heb deze cd ondertussen al 3 keer aangeschaft (met vinyl versie zelfs 4 x)

Blijft een super album, alleen geeft men steeds weer een hernieuwde versie uit....

De laatste, dubbele is echter wel erg compleet, en erg fijn, en toch ook weer de moeite waard om aan te schaffen. Want ook de remixen en b-kanten zijn erg prettig!!

Lekkere diepe plaat

Wat mij opvalt aan Tears for Fears, is dat ze zo ontzettend expressief en extrovert zijn, maar op een vrij prettige manier.
Ik heb nog niet veel nummers van deze plaat in het geheugen, maar everybody wants.. is echt een smaragdje en een nummer om steun uit te putten( om bijvoorbeeld morgen een valentijnskaart in iemands zijn kluisje te gooien...).

wordt vervolgd!

Je moet het maar durven. Je nieuwe album, dat de eerste successen met The Hurting een goed vervolg moet geven, openen met 6.31 minuten aan pure bombast.

Tears for Fears deed het met Shout, en het werd een wereldhit. Uiteraard was er een radiovriendelijke 7” versie voor nodig, maar de albumversie blijft onovertroffen. Shout klinkt zoals de songtitel: hard, strak en markant. Met stuwende percussie en pompende synths en een weergaloze gitaarsolo die keurig binnen het hakstrakke kader marcheert. Geen seconde te veel. Een monumentje.

Het was de leading single van het album en het nummer dat Tears for Fears definitief op de wereldkaart zette. Met Everybody Wants To Rule The World en Head Over Heels volgden daarna nog twee wereldhits.

Maar als Songs from the Big Chair één ding duidelijk maakt, dan is het wel dat Tears for Fears meer is dan een goed geoliede hitmachine. Dit album bulkt van de pareltjes, en die zijn echt niet allemaal op de hitparade gericht.

Neem The Working Hour. Aangezwengeld door een zwoele saxsolo en een formidabele grand piano tune. Pas na twee minuten puur muzikaal genot neemt de stem van Roland Orzabal je mee op weg. Fantastisch.

Maar ook het slaapwiegende I Believe is een albumjuweeltje. Na het stampende Mothers Talk heerlijk tot rust komen op de deinende vocals van Curt Smith. Dit nummer werd uiteindelijk als laatste single uitgebracht, in een soulful re-recording.

En dan Listen, met een gitaarriedel die ergens tussen het reportoire van Pink Floyd en Marillion valt, wederom akelig briljant. En wie geen rillingen krijgt van de vocale eruptie aan het einde moet naar de dokter.

De singles natuurlijk. Everybody Wants To Rule The World is net als Shout een klassieker. 25 jaar later nog steeds niet kapot te krijgen.

Head Over Heels is misschien nog wel mooier, en vormt op Songs from the Big Chair een perfecte eenheid met Broken.

Een monument van het decennium. Songs from the Big Chair verdient een standbeeld. Waarom staat dit album eigenlijk niet in mijn Top 10?

Ik ben het met je eens Sebas, "Songs from the Big Chair (1985)" verdient inderdaad een standbeeld. Waarom "Songs from the Big Chair (1985)" niet in je persoonlijke album top 10 staat weet je zelf natuurlijk het beste. Als ik je een tip mag geven: haal die nummer 5 (Coldplay - A Rush of Blood to the Head ) uit je top 10 en vervang deze door dit allerbeste Tears for Fears album .

Een compliment voor je lovend bericht .

Nam Orzabal niet de vocalen van I believe voor zijn rekening? Ik dacht ook lange tijd dat Smith de vocalen deed, maar kwam er naderhand (mede vanwege de videoclip van de soulful re-recording) achter dat dit Roland was (*pakt de song er toch maar weer even bij*). Hmm, nu ik 'm nog eens goed luister is dit toch onmiskenbaar Roland, dat ik dat niet eerder had waargenomen. Smith mist de power om die stevige uithalen te kunnen doen. Luister maar!

Ik ga 'm straks nog eens bestuderen. Ik zou zweren dat het Smith was, maar het kan best. Ik vind de stemmen van Smith en Orzabal overigens geweldig samengaan. Alsof ze voor elkaar gemaakt zijn.