Tears for Fears - Songs from the Big Chair (1985)

Sterker: alle bandleden vonden het niets. Een niemandsdalletje, hooguit een b-kant nummer. Het is dat David Bates (hoofd A&R) het nummer geweldig vond en er de perfecte 'autohit' in zag.

Listen wordt zowat de hemel in geprezen.

Al komt het nummer minder lang aan bod in de docu.

Weinig liefde hier op MuMe bedoelde ik.

Door het programma 'Classic Albums' afgelopen week, deze kraker uit 1985 voor het eerst sinds God weet wanneer weer eens opgezet. Ik was totaal verbaasd. Mijn conclusie was dat dit een veel betere plaat is dan ik mij kon herinneren en toen vond. Eigenlijk kwam ik er nooit doorheen. Nu zonder moeite.

Mooie docu overigens. Die man van de platenmij was geweldig, die zag nog steeds alleen maar dollartekens, maar, zijn oren zaten enorm op de juiste plaats. Wat ik kan beamen, is de uitspraak dat iedereen 'Shout' wilde zingen. Uit alle kamers van de eindeloos lange, donkere gang waar ik aan woonde in mijn studententijd klonk het nummer op. Iedereen vond het goed of had het gewoon in de kop zitten. Het staat nog steeds overeind.

Ik kende de band (toen) al, want had 'The Hurting' al twee jaar in huis.

Overigens speelde ik een paar weken eerder 'The Seeds Of Love' ook al en dat gaf een identieke ervaring. Sommige nummers bliezen me echt om ver.

Laatste weken weer een aantal keer gedraaid.
Album is goed overeind gebleven door de jaren heen, al vind ik hem nu ietsje minder goed dan vroeger. The Hurting is wel iets beter nog.

Shout is uiteraard het prijsnummer van deze plaat. Iedereen liep dat gewoon overal te zingen. Op straat, in winkels, op de fiets.
Terechte nummer-1 hit en classic uit de koude winter van 1985. Die gitaarsolo is nog steeds om te janken zo mooi.
Everybody Wants To Rule The World werd aansluitend ook nog nummer 2 en Head Over Heels haalde de tipparade nog. Hoor ik ook nog allebei graag en Everybody Wants To Rule The World schijnt tegenwoordig zelfs een meme te zijn.
The Working Hour en I Believe vind ik nu iets beter dan vroeger, maar Mother's Talk en Listen dan weer iets minder nu.

Maar toch dikke 4 sterren nog steeds. Nu The Hurting ook nog terug naar onder.

Op vinyl, in nieuwstaat, Hollandse persing en op CD (eerste uitgave)

Dibbel
Een meme? Een meme is toch een plaatje van iemand?

Een afbeelding, ja, maar vooral een kreet, die door herhaling een heel eigen leven gaat leiden. Internetmeme - Wikipedia - nl.wikipedia.org

Van Everybody... was het me nog niet opgevallen dat die het tot een internetmiem geschopt had, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Als je kijkt wat voor wereldleiders we hebben en wat voor puinhoop die ervan maken...

Over deze plaat: ik vond 'm in de jaren tachtig helemaal geweldig, maar die indruk is een beetje overvleugeld door andere TFF-platen. Zal ook wel komen omdat de singles helemaal stuk gedraaid zijn en ik zelf het album ook wel heel vaak voorbij heb horen komen. Toch blijft dit een prima album, met goede songs en een goed gedoseerde mix van elektronica, 'echte' instrumenten en menselijke emotie.

Everybody... mag ik trouwens nog steeds graag horen; die heeft een langer uithoudingsvermogen dan Shout, want dat nummer ben ik inmiddels echt een beetje zat. De echte pareltjes zitten 'm echter vooral in de albumtracks. The working hour met name, en in iets mindere mate I believe.

Volgens mijn kinderen kan een meme vanalles zijn: Een plaatje, een plaatje met een verhaaltje, een filmpje, maar dus ook een liedje.
Volgens mijn zoon zijn alle bekende hits ouder dan het jaar 2000 een meme.
Nog bekende meme-liedjes zijn bv. Africa van Toto, I'm A Believer van The Monkees, This Is How We Do It van Montell Jordan.

Over Je Wordt Ouder Papa heb ik ze gelukkig nog niet gehoord
Tot zover off-topic.

Euh, dat stukje Broken Live vind ik wat overbodig.

Ik kruip weer onder mijn steen. Ik heb geen kinderen en ik zit behalve Musicmeter/Discogs en wat outdoor-sites nooit op internet.

Ik kan me er dus echt helemaal geen voorstelling van maken. Gelukkig luister ik voornamelijk muziek die niemand boeit, dus wordt daar geen meme van gemaakt. Ik lees net dat ik een normie ben.

Over deze plaat: ik kende als kindje eigenlijk alleen Shout en Seeds of Love. We kijken geen tv dus wist niets van hits. Ik geloof dat we soms wel eens top-pop keken, maar mijn moeder had er een hekel aan.

Enfin, als twintiger had ik in een impulsieve en nostalgische bui deze en Seeds of Love of cd gekocht voor de discman voor bij werk (als archivaris mag je je eigen muziek luisteren) en toen dus pas de nummers allemaal ontdekt. Inmiddels is het 1999, dus heb ik de platen beiden 14 jaar na dato ontdekt.

Mijn favorieten waren direct Working Hour, Head over Heels en Shout/Everybody Wants to Rule the World.

I Believe en Listen vind ik vervelende, zagende nummers.

Reikhalzend heb ik destijds uitgekeken naar deze release. Met de single "Shout" had ik niet het idee dat het zo de verkeerde kant op zou gaan. Echter als groot fan van "The Hurting" waren de verwachtingen misschien ook te hoog gespannen. 35 jaar na de release valt het mij nog steeds niet mee maar is het wel een mooie bouwsteen geworden in het oeuvre van de band, waardoor de plaat nu wel iets zachter landt dan de deceptie zoals het toen destijds binnenkwam.

Shout is in toenemende mate even zes en een halve minuut doorbijten, te vaak gehoord, te hitlijst gericht, maar alles daarna is en blijft prachtig. Voor mij is the Hurting de opmaat naar deze, die ik in alle opzichten (song technisch, productioneel) net wat beter vind.

Roland Orzabal (22 augustus 1961 Portsmouth UK) en Curt Smith (24 juni 1961 Bath UK) brachten in 1983 het debuutalbum “THE HURTING” uit, een product dat perfect de sfeer in de muziekwereld weer wist te geven, op synthesizer gebaseerde new-wave, met aanstekelijke melodieën en mooie teksten. De druk was groot om het succesvolle album een opvolger te geven die net zo goed, zo niet beter zou zijn.
De legendarische single “SHOUT” gaf begin 1985 aan dat het wel goed zou komen met dat nieuwe album, wat maakte deze song een indruk op mij. De bijgaande videoclip versterkte dat gevoel alleen maar. “SONGS FROM THE BIG CHAIR” verscheen op 25 februari 1985 en sloeg in als een bom. De platinastatus werd in verschillende landen bereikt en de singles “SHOUT” en “EVERYBODY WANTS TO RULE THE WORLD” werden wereldwijd grote hits. Met een vaste groep muzikanten, naast Orzabal en Smith, Ian Stanley (keyboard) en Manny Elias (drums), aangevuld met enkele sessiemuzikanten, werd het album onder leiding van producer Chris Hughes in 1984 opgenomen en laat een, in vergelijking met het vorige album, een andere geluid horen.
“SHOUT” opent het album en deze nummer 1 hit in Nederland behoeft eigenlijk geen uitleg. Krachtige zang van Orzabal en indrukwekkende drums, bespeelt door Chris Hughes, wat een nummer! Het bijna even lang durende “THE WORKING HOUR” (zes en een halve minuut) begint met saxofoon, waarna een spannende opbouw in het nummer verwerkt is. De saxofoon blijft een prominente rol vertolken in dit nummer, de melodie is prachtig en het gitaarwerk subtiel. “EVERYBODY WANTS TO RULE THE WORLD” wordt door Curt Smith gezongen en deze zeer melodieuze, en uiterst commerciële track, was één van de laatste toevoegingen aan het album. De gitaarsolo aan het einde is prachtig en wat dat betreft is er in het begin al veel te genieten, want ook in “SHOUT” wordt er heerlijk gesoleerd. “MOTHERS TALK” heeft een typisch jaren tachtig begin, waarna opnieuw de drums leidend zijn. “We Can Work It Out”, een zin die je heel vaak hoort en misschien wel passend is in de donkere jaren ’80, met veel werkloosheid en de Koude Oorlog. Tears For Fears geeft je hiermee een positief gevoel mee!
“I BELIEVE” is een beklemmende ballad, schitterend gezongen door Orzabal en het heeft een heerlijke jazzy sfeer. “BROKEN” is de inleiding tot de derde single die van het album getrokken werd, althans in Nederland, “HEAD OVER HEELS”. In “BROKEN” zit een aantal herkenningsmelodieën van andere songs verwerkt en de overgang naar “HEAD OVER HEELS” is prachtig gedaan. De piano leidt het nummer op indrukwekkende wijze in, waarna een nummer volgt met een fenomenale melodie. Het eindigt met “BROKEN (live)”, waarna het langste nummer van “SONGS FROM THE BIG CHAIR” volgt, “LISTEN”. Dit door Curt Smith gezongen nummer grijpt voor een deel terug op de sound van “THE HURTING”. Het is een ballad, heeft een opnieuw beklemmende sfeer, prachtige instrumentatie in het lange intro, want pas na ruim 3 minuten begint het gezongen deel. Marilyn Davis zorgt voor het in het Spaans gezongen deel, waardoor het nummer elke keer weer van sfeer verandert. Briljant einde aan een briljant album, dat bijna 42 minuten duurt en een terechte klassieker is geworden.
Hierna duurde het 4 jaar alvorens de heren Orzabal en Smith tevreden waren over de opvolger, “SEEDS OF LOVE” en ook die is uitgegroeid tot een klassieker. Ze maken nog steeds muziek, ik hoop dat de bijna zestigers ooit nog met een nieuw album komen, want dat was voor het laatst in 2005, het ook prachtige “EVERYBODY LOVES A HAPPY ENDING”. En de kwaliteit van dat album, roept om een vervolg.

Het was weer erg fijn om de classic albums docu van dit album gisteravond weer te zien!

Ik heb gisterenavond ook genoten van de documentaire op NP0 3. Normaliter gaat om circa 22.00 uur mijn nachtkastlampje uit maar dat werd gisteren een uur later. "Songs from the Big Chair" is en blijft een fantastisch album.

Alleen jammer dat ze Broken vergeten zijn...

Au! Wat een vreselijke cover!☹️
Ik pak gauw het origineel uit de kast om weer bij mijn positieven te komen.

Shout was in de jaren 80 een kneiter van een hit.
Ondanks dat ik het een lekker nummer vond, heb ik het album nooit in die periode geluisterd.

Vele jaren later heb ik het album in de aanbieding gekocht. Met terugwerkende kracht kwam ik erachter dat het album meer is dan alleen "Shout".
Naast "Shout" springen de nummers "Everybody Wants to Rule the World", "I Believe" en "Head over Heels / Broken" voor mij boven de middelmaat uit.
Kortom, een lekker album uit de jaren 80 die de tijd des tands redelijk goed heeft doorstaan.

Oei.....zelfde ervaring hier tijdens dit nachtelijke uur. Jaren niet gedraaid, en wat een verrassing! Gewoon een fijne plaat. Heel bont, wat betreft sferen, maar toch ook heel passend binnen het geheel. Verhoogd naar 4*.

Vooral de niet singles zijn favoriet en bijzonder mooi van opbouw, melodie en stem. Hoog niveau plaat.

Ik vind toch vooral Head over heels briljant. Het ultieme Tears for fears moment. Een in alle opzichten fenomenaal goede track, die gek genoeg geen wereldhit werd na de twee eerste uiterst succesvolle singles van dit album. Die track alleen is al 5 sterren waard.

Helemaal eens. En het zingt ook nog eens zo ontzettend lekker mee in de auto!

Nanananana nanana naaaaaaahhh

Funny how... time flies!

Dat liedje met 'somethig wickd this way comes...' dat is oo erg lekker hoor.