Porcupine Tree - Metanoia (1998)

Het label Snapper Music komt op 27 februari met een (mid-price) re-release van Metanoia. Metanoia bevat improvisaties ten tijde van de opnamen van het magnifieke Signify-album. Eerst was Metanoia alleen op vinyl gereleased en in 2001 nog eens 5.000 CD-exemplaren op het Delerium-label.
Aanvankelijk waren er geen plannen om Metanoia nog eens uit te brengen, maar om de bootlegs uit Rusland op de Europese en Amerikaanse markt tegen te gaan gebeurt dit toch. Gelukkig maar, want dit meesterwerk ontbreekt nog in mijn collectie.
Volgens de website van Porcupine Tree zal de nieuwe uitgave dezelfde muziek bevatten, maar dan geremasterd en in een digipack-omslag.
Noteren dus: 27 februari a.s.

Ik heb het genoteerd Dynamo, zit op het moment te genieten van Mesmer I . Wat een lekkere funky track is dat! De ideale soundtrack voor alle retro-seventies-films.

Edit: album inmiddels in zijn geheel beluisterd: die openingstrack somt in feite wel het hele album op. Uiteraard heerlijke muziek, maar erg veel gebeurt er niet en na een kwartier begint lebowski ernstig af te dwalen. 3*

Metanoia kan al voorbesteld worden bij Burningshed:

http://www.burningshed.com/index.asp?page=tracks&main=pt&label=4&id=98

Ik vind hem na 1 luisterbeurt nog niet echt interessant. Dat eerste nummer is wel leuk maar verder kabbelt het maar een beetje voort zonder dat er echt wat spannends gebeurt. Maar slecht is het zeker niet, het geeft wel een mooie sfeer. Voorlopig 3*

het nadeel met porcupine tree is soms dat ze de dingen nogal onduidelijk maken. metanoia was als een tussendoortje bedoeld met improvisaties van de signify sessies. eerst als dubbele 10inch, later als eenmalig gereleasde CD. door dit soort dingen te blijven heruitgeven krijgt zo'n release ineens de status van volwaardig album en wordt het ook als zodanig bekeken. het had beter geweest dit soort albums wat minder regulier uit te geven. nu snapper de gehele delerium catalogus heeft overgenomen zal er alleen nog maar meer uit gaan komen (spiral circus, etc, etc)

Dat is toch juist mooi? Dat ik dit niet bijster interessant vind betekent niet dat ik het niet hoef te hebben. Het is toch een welkome aanvulling van mijn Porcupine Tree verzameling. En al die andere improvisaties en tussendoortjes moet ik ook zeker hebben als PT-fan.

Zo denk ik er ook over.

Hmmm... komt Spiral Circus ook uit op cd? Cool... Nu nog PT's uitvoering van The Cross van Prince er bij, die ze van de heruitgave van Yellow Hedgerow Dreamscape hebben gelaten als ik me goed herinner.

Dit is de minst leuke CD van Porcupine Tree die ik ken. Teveel freaky geluidjes en te weinig power. Er wordt wel een mooie sfeer neergezet, maar uiteindelijk is het teveel van het goede.

het zijn dan ook geimproviseerde stukken van de signify opnames en de bedoeling was om de release bij een gelimiteerde oplage te laten.

Dat was passender geweest.

Aardig albim, maar vind het persoonlijk wel het minste wat ik van de band gehoord heb.

Ik heb wat passages beluisterd maar tot nu toe word ik er niet echt warm van. Veel psychedelische rammelklanken en gefreak, weinig melodie en mooie spacy solo's. Denk dat ik deze maar voorbij laat gaan. Misschien zal ie me ooit nog pakken maar voorlopig nog lang niet.

Dat is wellicht ook de bedoeling... Verder moet je zoiets gewoon helemaal luisteren en niet "wat passages".

Dat gaat deze jongen niet volhouden...... die kent zichzelf te goed.

Is dan ook vooral een serie improvisatie opnames als ik me niet vergis... Beschouw ik niet echt als een volwaardig minutieus gecomponeerd album zoals een FOABP of zelfs Stupid Dream dat volgde op Metanoia...

Tja, het merendeel komt nogal chaotisch over en weinig genietbaar..... het maalt maar door en na een tijdje wordt het gewoon strontvervelend. Iets wat ik weer helemaal niet heb met b.v. Voyage 34 en de Moonloop EP's........ een totaal ander karakter.

Mesmer I is echt 8 minuten genieten, heerlijk spacey trippend nummer. De rest moet ik nog luisteren.

"Metanoia" is een beetje een buitenbeentje in de discografie van Porcupine Tree. De nummers op "Metanoia" komen voort uit geïmproviseerde jams tijdens de opnamen van het album "Signify". Je kunt je daarom ook afvragen of je "Metanoia" moet zien als een volwaardig Porcupine Tree album. Desalniettemin is dit album gewoon uitgebracht, zij het in een beperkte oplage. "Metanoia" klinkt ook echt anders dan de meeste Porcupine Tree albums, maar ik moet zeggen dat het wel een intrigerende en enerverende luisterervaring is. Waar normaalgesproken Steven Wilson de hoofdrol opeist, is zijn bijdrage ogenschijnlijk relatief beperkt, zeker omdat de vocalen volledig ontbreken. Daarentegen zijn de bijdragen van drummer Chris Maitland, maar met name van bassist Colin Edwin zeer duidelijk hoorbaar. Met name die laatste eist een prominente rol op met zijn prachtige intense baslijnen. Met name "Mesmer I" en "Mesmer II" zijn van hoog niveau. Daarna wordt er iets te lang voortgeborduurd op hetzelfde thema, waardoor de spanning wat wegzakt en ik de aandacht wat verlies. Bij "Metanoia II" wordt de spanning weer opgebouwd, waardoor het album met een positief gevoel wordt afgesloten. Het gesproken "Milan" vergeet ik gemakshalve even. Een tussendoortje of niet, "Metanoia" is een dromerige luisterervaring en bewijst maar weer eens het muzikale vakmanschap van Steven Wilson en zijn kornuiten.

Dit blijf ik geen echt album vinden. Pure jamsessies. Mijn voorganger heeft het goed verwoord. Ik zie dit echt als een ep of collector's item.

Geen volwaardig album in de traditionele betekenis: dit zijn instrumentale, grotendeels geïmproviseerde en lang uitgesponnen tracks die zijn opgenomen tijdens de sessies voor het Signify-album. In de beste momenten meeslepend en haast hypnotiserend, een beetje in de stijl van Tool; in de minste repeterend en saai. Absoluut de moeite waard voor fans van de band, maar de rest kan dit links laten liggen.

Prachtige hoes trouwens.

Ik vind dit allemaal toch wel heel erg dun. In het begin moest ik vooral denken aan het enige album van Rain Tree Crow, een associatie die ik al had voordat ik me realiseerde dat Richard Barbieri op beide platen voor een belangrijk deel van de soundscapes verantwoordelijk is, en ook een associatie die nog versterkt wordt doordat de fretloze bas van Colin Edwin me meteen aan Mick Karn doet denken, maar verder gaat de vergelijking mank, want de improvisaties op Metanoia blijven bijna constant in de lucht hangen zonder ergens heen te gaan, en zelfs de opmerkelijke momenten zoals die drie synth-noten aan het begin van Mesmer III lopen over in de daaropvolgende vrijblijvende passages zonder dat er iets interessants mee gebeurt of er ergens een echt sterke climax gloort. Het klinkt allemaal prachtig, en het is mooi als mensen hier van kunnen genieten (en dat meen ik serieus en zonder enige ironie), maar als ik zo'n imposante catalogus als Steven Wilson had zou ik er niet over peinzen om ook dít uit te brengen, laat staan jaren later nog eens geremasterd en extended te re-releasen (hoewel het natuurlijk begrijpelijker wordt wanneer daarmee bootleggers de wind uit de zeilen wordt genomen).