Dame Shirley Bassey - The Performance (2009)

Zeer sterk album, waaraan songschrijvers als Manic Street Preachers, John Barry en Richard Hawley hebben meegewerkt.
De arrangementen zijn mooi en Bassey klinkt nergens 'over the top'. Ze heeft een plaat gemaakt die haar 'oude' fans zal behagen en nieuwe liefhebbers aantrekt. Knap.

Shirley Bassey is meer dan een diva

De reeds 72-jarige Shirley Bassey heeft voor het eerst in 20 jaar een nieuw studio-album (The Performance) afgeleverd. Mijn nieuwsgierigheid gaat niet alleen uit naar de muziek, maar ook naar de kwaliteit en power van de stem van de Dame.

“we stayed at Grouse Lodge Studios in Ireland. We ate there, slept there and recorded there, and it was great fun,” says Dame Shirley, “in spite of the rain.” Soon, word was getting out that she was loving the songs, and when this artist loves a song, it becomes forever Basseyfied. (Bron: www.dameshirleybassey.com)

Shirley Veronica Bassey werd in 1937 in Cardiff Wales geboren uit een Nigeriaanse vader en een moeder uit Yorkshire. Met het overwinnen van de nodige tegenslagen (twee huwelijken, een dood gevonden dochter) heeft zij zich ontwikkeld tot een grote vedette met een zeer krachtige, emotievolle en eigenzinnige zangstem, die velen uit duizenden weten te herkennen.

The Performance is een afwisselend album, waaraan vele grote namen hun bijdrage hebben geleverd. Naast de bijdragen van John Barry (bekend van de James Bond muziek) en Rufus Wainwright zijn er ook verrassende bijdragen van de Manic Street Preacers, Take That’s Gary Barlow en The Pet Shop Boys.

De uitvoeringen van de nummers zijn zoals we van Bassey mogen verwachten: rijk georkestreerd en veel nadruk op violen en blazers. Persoonlijke favoriet blijft The Apartment. Een nummer geschreven door Rufus Wainwright. Of dit album ook aanslaat bij een jong en hip publiek valt te bezien. Het uitstapje met the Propellerheads (History Repeating) uit 1997 krijgt geen vervolg in een poppy song. Meer dan een verwijzing naar dit hitje van destijds is er op The Performance niet terug te vinden. Dat is jammer, maar ook begrijpelijk omdat het buiten de samenhang van het album zou vallen.

Al met al een luisterwaardig fris album waarop duidelijk te horen is dat la Bassey nog steeds over een magistrale stem beschikt die nauwelijks aan kracht heeft ingeboet. De Nederlandse zelfuitgeroepen diva’s mogen dan ook een diepe buiging maken naar en voor de door Queen Elizabeth II benoemde Dame Shirley Bassey.

tekst overgenomen van mijn nieuwsblog

Bassey's klassieke manier van performen en nummers brengen wordt zo langzaamaan een 'lost art', daarom alleen al verdient dit album meer aandacht dan het waarschijnlijk zal krijgen. Shirley Bassey wordt door veel muziekliefhebbers doorgaans gemeden en dat heeft ze natuurlijk voor een stuk aan zichzelf te danken: haar materiaal was vaak wisselvallig en de kitsch en het materialisme waarvan haar imago doordrongen is, worden evenmin door iedereen gesmaakt.

Niettemin heeft Bassey één onmiskenbare troef die ervoor zorgt dat ze in de kijker blijft lopen: een klok van een stem, die ook nu ze in de zeventig is nog niets aan kracht heeft verloren.

Dit album is een verbetering tegenover 'Get the party started', een album van een tweetal jaar geleden dat een wat bizarre mix van remixes van oude nummers bevatte, aangevuld met covers van hedendaagse popnummers. Afgezien van de knaller 'Living tree' en de grappige Pink-cover 'Get the party started', was het album een kleine mislukking.

Op The performance wordt geen wanhopige poging gedaan om Bassey zo hip mogelijk te doen klinken, en wordt gekozen voor een meer klassieke benadering, wat haar troeven meer tot hun recht doet komen.

Onder begeleiding van Bond-componist David Arnold worden een dozijn songs van een interessante groep artiesten tot een mooi geheel gebreid. De opener is het sterkst: 'Almost there' begint subtiel en eindigt in groot bombast, het soort van nummer waar alleen Bassey nog mee weg kan komen, en dat doet ze ook op een indrukwekkende manier.

De rest van het album haalt dat niveau niet meer, maar is wel zeer kwaliteitsvol en consistent. Bassey zingt iets zachter dan vroeger, maar nog altijd met veel kracht, en dat klinkt erg aangenaam. Zowat alle bijdrages zijn van een goede kwaliteit, al zakt het niveau even bij de twee nummers van componist Arnold zelf ('As God is my witness' en 'No good about goodbye', wat iets te veel als een Bond-pastiche klinkt) en de verderlichte song 'Nice men' van de hand van KT Tunstall.

Toch is dit een knappe plaat die Bassey perfect tot haar recht doet komen.

Mooi album, dat hierboven al heel goed is beschreven. Beste nummers wat mij betreft: Almost There, The Girl From Tiger Bay en The Performance Of My Life.

Mijn eerste van Shirley en wat een openbaring, wat een stem, fenomenaal!
Deze ga ik nog vaak draaien.

Mooie plaat van deze destijds zeventiger plus knalmadam meer dan uitstekend bij stem.

Hoogtepuntje voor mij het van de Manic Street Preachers afkomstige The Girl From Tiger Bay.

De grande dame uit het VK komt in november met een nieuw album, zeer benieuwd of ze dan het niveau van deze super productie nog kan evenaren.

Al Decennia lang volg ik The Dame Bassey, die alleen al met haar markante stem een volstrekt eigen stijl en sfeer meegeeft aan al de nummers die zij zingt. Wanneer ze daarbij ook nog fraai materiaal aangereikt krijgt (zoals op dit album) en zich weet te omringen met goede producers en musici danken het bijna niet misgaan.

De opener Almost there is van een grote schoonheid en zoals hier al eerder aangegeven zingt zij het naar een geweldige climax.
Het fijne van aan dit album is, dat het een grote diversiteit aan sfeer en songs levert, nr. 2The parament is volledig anders, met een geweldige Spaanse gitaar erin en Shirley die op een venijnige manier de tekst zingt, overtuigend en direct.

Ook de bijdrage van The Manic Steer Preachers, lijkt haat op het lijf geschreven en doet niet onder voor hun eigen versie van de song. Maar het hoogtepunt wordt echt gevormd door No good about goodbye, dit is echt old Vintage Bassey van het allerbeste soort, hoog niveau, grand cru.
Hierop laat ze horen nog steeds te beschikken over een stem met orkaankracht 9.
grote klasse!

Het album sluit af met het mooie ingetogen The performance of my life.
Ik hoop zeer dat zei ons nogmaals trakteert op een onvolprezen stuk muziek, zoals vele malen hiervoor!
In november weten we het.

Maar met The Performance heeft ze ons al voorzien van een absoluut geweldig album, weinigen die haar dit nadoen op deze leeftijd.

Prachtige vrouw, prachtige stem, prachtig album. Vooral productie technisch klinkt dit top, ik ben zelf vooral gecharmeerd van haar jaren 70 werk maar als je dit op je 70+ nog neer weet te zetten ben je wel een hele grote ster. Wie komt hier nu bij in de buurt qua zangeres, ik zou het niet weten...