David Wiffen - David Wiffen (1971)

dankzij Jasper ontdekt!! Past wat mij betreft in 't ere rijtje van de beste vergeten meesterwerken der singersongwriters. Wiffen zit in mijn favoriete schemerzone van soulvolle country waar Dan penn en jim ford ook in zitten. Lekkere zware stem, gitaar en piano mooi afgewisseld. Driving wheel een bescheiden hitje destijds en een aantal keer gecoverd. Never make a dollar that way geeft mij elke keer kippevel. erg mooi, aanrader!!! Zelfs de country niemandalletjes worden steeds beter.

Zelden was ik zo onder de indruk van muziek als toen ik voor het eerst het liedje One Step hoorde. Ik werd in nog geen 3 minuten compleet betoverd door de muziek, door de tekst en niet in de laatste plaats door de stem van David Wiffen.

Ik moet er niet aan denken dat ik m'n verdere leven had moeten doorbrengen zonder ooit deze stem gehoord te hebben. Werkelijk een genot om naar te luisteren. En hij heeft naast een gouden stem ook nog is een gouden pen. Nummers als "Never Make a Dollar That Way", "I've Got My Ticket", "Driving Wheel", "Mention My Name in Passing" en "More often than Not" zijn stuk voor stuk zelf geschreven juweeltjes.

Dan staan er ook nog wat countryniemendalletjes op (Blues was the name of the song, What a lot of Woman"), die ik net als Conrad steeds beter ga vinden, alhoewel ze het niveau wel enigszins omlaag halen.

Canada heeft grootheden voortgebracht als Neil Young, Leonard Cohen en Joni Mitchell. Qua talent doet David Wiffen hier zeker niet voor onder en past hij in het rijtje. Helaas is zijn oeuvre, in tegenstelling tot bovengenoemde namen, beperkt gebleven tot 2 studioalbums begin jaren '70 (Coast to Coast Fever ook zeker luisteren!), een vroege liveplaat uit 1965 (met vooral covers) en een eind jaren '90 uitgebracht album met vooral nieuwe versies van oud materiaal. Het is niet anders, maar dat wat hij wel heeft gemaakt moet gekoesterd worden, en wat mij betreft in het bijzonder dit debuutalbum.

Onevenwichtig debuut door van talent overlopend Engels-Canadees songwriter.
Hij heeft zoveel te bieden. Voor een lp teveel !
'Never Make a Dollar' is om te huilen, zo mooi. 'One Step' is het vormsel voor Tom Rush, die voor mij van 'Driving Wheel' de defenitieve versie maakte.
Weer een mooi bijna vergeten pareltje dankzij Jasper en Obsessie, bedankt jongens!

ps. Kennen jullie Michael Hurley - Armchair Boogie ? Anders, maar ook genieten !

Ik ben wel benieuwd hoe dat zit met 'One Step'. Ik weet dat dat geschreven is door ene meneer of mevrouw Dunham, maar wie dat is en of het speciaal voor David Wiffen is geschreven weet ik niet. Ik wist ook niet dat Tom Rush dat liedje heeft opgenomen (van Driving Wheel wist ik het wel). Weet jij hier misschien meer van? Rush heeft trouwens wel een neusje voor het uitzoeken van mooie liedjes om te coveren. Zijn versie van Jackson Browne's These Days vind ik echt zeer geslaagd.

Michael Hurley wel is van gehoord maar niet meer dan dat, zal er is naar op zoek gaan binnenkort.

Ik heb deze plaat door jou ontdekt, Jasper, dus ik weet er niet veel meer van dan jij.
Dat 'One Step' het vormsel voor Tom Rush was, daarmee bedoel ik dat Rush qua stem en stijl in Wiffen een model zag.
Verder googlen brengt me tot duistere zaken, zoals de naam Richard Patterson, waarmee Wiffen en Bruce Cockburn de groep 3's a Crowd vormde. 1 lp : 'Cristopher's Movie Matinee' , mij totaal onbekend.
Van Bruce Cockburn heb ik wel lp's, vooral het vroege werk : aanbevolen !

These Days vind ik nou echt vintage Rush, overtreft het origineel.
Tom Rush (1970) , op MuMe niet te vinden...mooie plaat !

Na vele draaibeurten besloot ik deze op cd te kopen, is ie niet meer te krijgen, zag dat vinyl meer dan 170 dollar werd geboden. Jammer gaat me te ver.

ga trouwens gelijk die tom rush is proberen, ben tot nu toe niet echt onder de indruk van hem(hou niet van covers). geef mij maar Tom Paxton "things i notice now" uit '69, niet op mume, bijvoorbeeld.

Gisteren op dit album gestuit en ik moet zeggen dat het me wel bevalt. Het is al eerder gezegd, maar de man heeft een prachtige stem.

Kwam deze cd tegen in de top 10 van Muziekobsessie. Mooie, goed in het gehoor liggende muziek gezongen door een prima zanger. Onbegrijpelijk dat deze muzikant niet bekender geworden is.

kijk waar de top 10 allemaal niet goed voor is! Had 'm ook voor iemand van de plaatboef gekopieerd en daar gaat 't als een lopend vuurtje. Hij had zelfs 't origineel op een beurs gevonden. kost wel wat, zeker die plaat hiervoor is heeel duur. Raar eigenlijk dat er nooit een fatsoenlijke remaster cd van dit album is verschenen. ik denk dat dit vele zal aanspreken.

Ik vind hem steeds beter worden! Schande dat deze cd niet gewoon te koop is

Op de nieuwe box van Leo Blokhuis staat "One step". Misschien dat dit tot hernieuwde belangstelling voor David Wiffen kan leiden en een heruitgave van deze cd.

Mooie muziek. Het blijft me fascineren waarom de ene singer-songwriter bij mij absoluut geen indruk achterlaat en de andere -PANG- meteen in de roos schiet. Het moet de betoverende zware stem van David Wiffen zijn. Bij mij komen associaties met Fred Neil en Gordon Lightfoot boven drijven. Vooral de beknoptheid van zijn songs spreekt me aan. Geen oeverloos gemusiceer, maar puntige, kernachtige songs, helder en sober uitgevoerd.
Al mijn idolen uit dit genre en die tijd (Tim Buckley, Tim Hardin, Fred Neil, Nick Drake) zijn dood. Raar om te beseffen dat deze man nog leeft. Misschien krijgt hij zijn verdiende roem nog vóór zijn dood.

”Well, I can't say much in a phone call, baby you know how it is / But I sure can tell you one thing, oh won't you listen to this?” In tegenstelling tot een aantal van mijn voorgangers, ben ik niet heel extreem enthousiast over David Wiffen’s stem. Toch intrigeert hij me, dat komt misschien ook door zijn talent als tekstschrijver, en niet in de laatste plaats de variatie die er op dit album te vinden is. Hoewel het album sober van aard blijft, weet hij met succes andere genres te vermengen met het voornaamste genre die op ieder nummer naar boven duikt: (de) folk. Dat maakt het een prachtig, en divers album.

Het mooiste moment is waarschijnlijk tegen het soul en zelfs rock aanleunende Driving wheel, maar ook het ‘donkere’ Never make a dollar that way mag zich zeker scharen onder de hoogtepunten van 't album, iets wat mede te danken is aan de prachtige, ietwat mysterieuze, tekst. Twee andere toppers zijn de onversneden folk nummers One step en More often than not, die beide de eerder aangegeven ‘soberheid’ van het album het best weten te vertegenwoordigen. Het country nummer I’ve got a ticket weet met zijn karakter voor wat variatie te zorgen, maar misschien zijn het wel de “niemanddalletjes” van het album What a lot of woman en ook Blues was the name of the song die zorgen voor de meest opvallende toevoegingen. Ze tappen dan ook voornamelijk uit het jaren ’20-’30 rhythm en blues vaatje. Misschien wel niet helemaal geslaagd voor een album uit 1971, maar zeker opmerkelijk, ook omdat ze een bepaalde cabaret-sfeer uitademen. De veelzijdigheid qua stijlen, en de manier waarop ze in het repertoire verwerkt zijn, valt te prijzen. Het enige nummer dat mij tegenstaat is de cover Since I fell for you. In de eerste plaats heeft David Wiffen helemaal geen covers nodig, en in de tweede plaats mis ik de passie en bezieling waarmee andere vocalisten hem inzingen. Verder zijn er, voor mij in ieder geval, geen negatieve momenten te bespeuren, al moet ik erbij zeggen dat het voor mij geen meesterwerk is.

David Wiffen mag wat mij betreft wat meer onder de bekendheid komen.

Vandaag een korte bespreking op mijn blog :

Music that needs attention: David Wiffen - David Wiffen - musicthatneedsattention.blogspot.nl

Prachtige intieme nummers, soms sober (zoals One step), soms ook met verrassende dramatische arrangementen (Never make a dollar that way, Driving wheel, Mr Wiffen). Eigenlijk maar twee mindere nummers, What a lot of woman en Blues was the name of the song, gelukkig meteen ook de twee kortste nummers van het album, hetgeen overigens ook niet veel zegt omdat de plaat als geheel sowieso helaas maar 29 veel te korte minuten duurt. Hoogtepunten voor mij: One step, Driving wheel en Mr Wiffen, maar de overige vijf nummers kunnen daar op een ander moment van de dag ook wel aanspraak op maken.

Zijn stem en de sfeer die die oproept doet me eigenlijk aan veel andere namen denken: Jerry Jeff Walker, Jim Croce op z'n bedachtzamere momenten, het geruststellende van Gordon Lightfoot, Tim Hardin (More often than not doet me muzikaal sterk denken aan Lady came from Baltimore) en vooral de world-weary maar toch tegelijk zo begripvolle stem van David Ackles. Zelfs het licht Sinatra-achtige van Since I fell for you stoort niet. Prachtig en warm.

Een grote verrassing, met dank aan BobbieMarley.
 

En ik ken het weer dank zij Muziekobsessie. Waarvoor nog steeds dank!

Goed nieuws. Op 15 april wordt dit album opnieuw uitgebracht op vinyl!

En op CD?

Ik dacht eerst dat ie ook op cd zou uitkomen, maar ik ben bang dat ik dat verkeerd begrepen heb (of de platenmaatschappij heeft de plannen veranderd).

Hoe dan ook, waar ik me nog meer op verheug is een dubbelalbum met onuitgebracht materiaal en demo's, dat uit moet gaan komen op het kleine label Mousehole Music. Niet minder dan 15 niet eerder uitgebrachte liedjes zouden daar op moeten staan. Daar ben ik zeer benieuwd naar, zeker omdat ik een interview van Wiffen heb gelezen waarin hij zegt dat hij bij het opnemen van die liedjes 'in particularly good form' was. Voorlopig zie ik op de site van Mousehole al een maand of 4 dezelfde foto van Wiffen staan met de tekst "coming soon".

Beetje het zelfde verhaal als met Two Sides To Everystory van Gene Clark dus op High Moon records...?

Volgens mij wordt het debuut alleen op vinyl uitgegeven.

Hier een nummer van de obscure lp 3'sA Crowd - Christopher's Movie Matinee, met Patterson, Cockburn en vooral Wiffen, die weer prachtig zingt.

Ja schitterend, zeker mijn favoriete nummer van dat album. Ook van 3's a Crowd zou er een dubbelalbum op stapel staan met onuitgebracht materiaal en demo's. Ben ik ook benieuwd naar. Het lijkt inderdaad een beetje op dat Gene Clark verhaal. Ach ja, ik heb de tijd, ik ben sowieso al blij dat er mensen zijn die zich er mee bezig houden om werk van Wiffen onder de aandacht te brengen en dat dit soort projecten (ook de vinylheruitgave van dit album) in de planning staan.

Goed nieuws. Zie zojuist dat ie ook op CD opnieuw is uitgebracht! Met 4 extra tracks. Zag 'm bij Amazon voor een normale prijs.

Zie dat er 20 feb een album uitkomt genaamd Songs From The Lost & Found. Verder weinig info gevonden hierover. Weet niet of dit de opnames zijn waar Jasper naar refereert. Ben zeer benieuwd.

Ja dat is die collectie van onuitgebracht materiaal waar ik het over had. Op True North komt ie uit, toch niet op Mousehole (waar nog steeds diezelfde foto staat met "coming soon"). Maakt ook niet uit, verheug me hier zeer op. Ondertussen moet ik de heruitgave van "David Wiffen" nog steeds bestellen trouwens, ga ik deze week nog doen.

Fijne plaat van David Wiffen, een wat vergeten muzikant en liedjesschrijver uit de jaren '60 en '70 (zoals er wel meer zijn natuurlijk). Dit solodebuut (ik reken de live-opnames uit 1965 nu even niet mee) bevat voor het merendeel eigen nummers, en de mate waarin Wiffen erkenning kreeg doordat anderen zijn songs coverden, is al een indicatie voor de appreciatie vanuit de muziekgemeenschap, maar volgens mij toch ook van de kwaliteit van zijn songs.

Twee van die songs werden reeds voor de release van deze plaat uitgebracht door anderen: Driving Wheel door Tom Rush, More Often Than Not door Jerry Jeff Walker. Met enig gevoel voor fantasie zou je het verwanten kunnen noemen; ook Rush en Walker schreven eigen materiaal (al bestond de 1970-plaat van Rush waarop dit nummer staat uitsluitend uit (folk)covers), en moesten het hebben van hun karakteristieke stemgeluid en vaak intimistische sound.

Wiffen staat bij mij echter nog een trapje hoger, vooral omdat hij met zijn bariton de songs echt naar een hoger niveau weet te stuwen. Het klinkt allemaal erg mooi, maar niet opgepoetst of zo; oprechte emoties. Daarnaast is het intimistische karakter van deze plaat een pluspunt, en worden er op fraaie, smaakvolle wijze country-invloeden in verwerkt (heus niet elk liedje).

Jammer genoeg zou zijn ster snel tanen, zoals dat voor menig artiest nu eenmaal het geval is. Het succes bleef uit in vergelijking met andere artiesten, Wiffen ontwikkelde een nogal destructieve relatie met de fles (de beste man is nog wel onder ons en leeft ondertussen al een hele tijd alcoholvrij, dacht ik) en hij stopte met opnemen en optreden. Erg jammer, maar niet elk talent ontplooit zich ten volle natuurlijk, en Wiffen zocht dan maar zijn heil als chauffeur (wat enigszins ironisch kan klinken gezien zijn alcoholmisbruik).

Maar goed, de muziek dus. Wiffen zingt hier grotendeels met zijn kenmerkende bariton, al wisselt hij soms over naar ietwat hogere regionen. Het is echter zijn bariton die me het meest aanspreekt en heel wat warmte aan de liedjes toevoegt, zoals in de opener, die me meteen op een prettige manier het album in trekt. De warme stem van Wiffen werkt geweldig, maakt de sfeer aangenaam en gezellig, het werkt simpelweg uitnodigend – de tekst van het nummer is ook erg optimistisch gestemd, er spreekt hoop en liefde uit.

Dromerigheid is ook een element dat ik in hoge mate in dit plaatje, dat net geen halfuur in beslag neemt, ontdek. Daar zit die bariton van Wiffen voor iets tussen, maar ook de muzikale omlijsting. Vooral wanneer de country-invloeden naar voor komen (pedal steel!), zoals op het stemmige maar toch ook weemoedig klinkende I’ve Got My Ticket word ik helemaal meegevoerd in Wiffen’s droomwereld, waar het leven wat makkelijker te verdragen lijkt als in de realiteit.

Luchtigheid is ook niet uit den boze bij Wiffen. Het pianoriedeltje in What Alot of Woman is stemt me meteen in een vrolijke bui, de tekst houdt het midden tussen gepoch en zelfspot. Het korte Blues Was the Name of the Song kan ook gerust onder die noemer worden geschaard. Niet de beste songs op de plaat, maar ze zorgen wel voor ademruimte.

Wiffen is echter op z’n best als die dromerige weemoed de boventoon voert. Hoe betoverend mooi klinkt niet het soulvolle Since I Fell for You? Hoe besmettelijk het poëtische verlangen in prijsnummer Driving Wheel? Hoe de arrangementen van Mention My Name in Passing nét goed zitten, en niet overhellen naar feeërieke pathos?

In het pakkende slotnummer komt dat alles nog ‘ns samen: de dromerige manier van zingen, de smaakvolle muzikale omkadering, de scherpe lyrics. Vooral de laatste strofe (oké, er volgt er eigenlijk nog één, maar die wordt na twee regels afgekapt) hakt er stevig in:

”Ah so pass the bottle, now give it here
There’s so many reasons to drink it dry
Ease my pain and likely kill me
Hey, have another here to go.
And you will believe that it happens more often than not
Here’s to all the bottles that I’ve drunk in my time
Whatever they were.”

Een noodkreet om hulp van een door het leven getekende alcoholverslaafde. Wiffen zou zijn strubbelingen uiteindelijk wel te boven komen, maar een veelbelovende carrière werd wel gefnuikt, deels door de drank. Gelukkig heeft hij ons wel dit prachtplaatje nagelaten.

4,5 sterren