Lindsey Buckingham - Law and Order (1981)

Een nummer als Trouble bewijst eens en te meer dat Lindsey Buckingham Fleetwood Mac #3 was en Fleetwood Mac #3 Lindsey Buckingham.

De eerste solo worp van Buckingham en je hoort de klasse .Het is weliswaar niet heel toegankelijk voor iedereen,maar wat een heerlijke composities en wat een virtuoisiteit op de gitaar.Wel een beetje ingehaald door de tijd deze plaat ,maar evengoed magistraal en onmisbaar in de collecties van mensen die van spannende gitaarmuziek houden.

Je kunt alles wel direkt voor geweldig en fantastisch door laten gaan, ook zeker tegen de tijd dat het is uitgebracht, maar in dit geval gaat dat mij te ver. Zeker, het is Buckingham, het heeft onmiskenbare kwaliteiten. Maar nu we meer dan 25 jaar verder zijn dan L&O, moeten we concluderen dat dit één van zijn minsten is. Niet gemakkelijk aan te komen overigens, het beste is via ebay oid.
L&O kent enkele slappe covers en is als geheel niet goed genietbaar, wat leidt tot skippen en een onvoldaan gevoel. Kies bij Buckingham solo werk vanaf Out of the cradle (1992)

Vraag me af wie die "we" zijn??
Ja ,nu we 25 jaar verder zijn heeft iedere artiest zich wel ontwikkeld of juist niet .Ieder hoort wat hij wil horen in de muziek en is dat niet het mooie ervan?Ik blijf het een mooie verfrissende plaat vinden en misschien juist wel in de melee van die jaren 80 meuk een verademing.Ben blij dat we het zo oneens zijn,musician,want dat houdt het toch leuk?

Ja, het houdt het leuk, maar na Tusk, de daaropvolgende Live tour van Fleetwood mac, was en blijft Law and order (aansluitend op die chronologie) erg magertjes, ook al in die tijd. Op z'n zachtst gezegd geen vooruitgang. Dat zeg ik dan, om er geen ruzie met je over te krijgen.

Nah ,ruzie zal je met mij niet krijgen hoor .

OnbegrijpelijkdatTrouble geen hit is geweest in ons land .
Ik meen te horen op de achtergrond de dames van Fleetwood Mac , misschien weet Musician hier het fijne van .

Ik heb niet meer dan hoesinformatie, waaruit blijkt dat Christine McVie achtergrond vocals heeft gedaan op Shadow of the west.

De drumpartij van Mick Fleetwood op Trouble (en waarschijnlijk LB's eigen, hoge harmony) doen inderdaad denken aan Fleetwood mac.

Nederland en waarschijnlijk ook België waren toen maar magertjes geïnteresseerd in dit soort muziek. Anders dan in Amerika, kreeg zo'n cd als Law and order of de single Trouble, op de radio ook nauwelijks maar enige aandacht. tot mijn grote ergernis, ook al in die tijd. Met enig geluk wijdde Oor vier regeltjes aan de cd.

Lindsey speelde op die lp alle instrumenten zelf. Hij had wel Mick Fleetwood én Christene McVie als gastartiesten bij de opnames, dus het zou Christene wel eens kunnen zijn, vermoed ik. Trouble speelt Lindsey tegenwoordig ook bijna altijd bij live optredens

Ik heb het nog even opgezet, maar ik geloof het toch niet Ad, die achtergrond vocalen van Christine McVie op Trouble. Anders had Buckingham het wel als info in de hoes geschreven, net als gedaan is bij Shadow in the west.

Vandaar dat ik ook zei, dat ik het vermoedde, musician. Ik wist het ook niet zeker. Maar Trouble blijft een geweldig nummer, zeker op zijn verschilende live-performances.

Deze Law en order vanaf het eerste moment dat ik de plaat hoorde steengoed gevonden. Hele ontspannen plaat van Buckingham, los en pretentieloos gespeeld en gezongen, bovendien is de productie sober gelaten waardoor het opvallend is hoe hoog de kwaliteit van bijna alle nummers is. Vanaf de openaar, het idiote maar lekkere Bwana pakt de plaat die ik veel beter vind als de Fleetwood mac plaat Mirage die in dezelfde periode uitkwam.

Laat musician maar kletsen over "magertjes" en zo, hier slaat Buckingham nog verder links af dan op Tusk. Totaal wars van enige commerciele drijfveren zet hij hier een eigenzinnig popalbum neer dat schreeuwt om aandacht: maffe koortjes, zijn eigen stem vervormen tot een Stevie Nicks-achtig geluid ( toch wel zijn artistieke wijze van wraak nemen op haar mega-solosucces ), demo-achtige productie, kortom, nog meer dan Tusk werpt deze plaat zijn schaduw vooruit naar de jaren 90 en zelfs het eerste decennium van deze eeuw: veel "high-tech-lo-fi" indie-folkrockers en singersongwriters laten echo's horen van deze aanpak. Voor die tijd eigenlijk bijzonder baanbrekend. Luister maar naar Joanna Newsom, Elliott Brood, Cave Singers, Decemberists, Low Anthem, allemaal schatplichtig aan Lindsey's aanpak op Tusk en Law & Order.

Ja het rammelt,
ja het is eens niet perfect,
ja, hij gooide er zijn eigen commerciele glazen mee in,
ja, hij slaat er wel eens een enkele keer op door en dan de plank mis.

Niets neemt weg van de klasse en drang tot zichzelf heruitvinden die deze plaat in elke groef uitstraalt.

Niet geschikt voor gladde radio-oortjes.

Ik hoop niet dat het één slaat op het ander.

Wel vind ik het erg opmerkelijk, dat Lindsey Buckingham er zelf (solo + fleetwood mac) ook voor heeft gekozen om vanaf 1992 een andere en m.i. betere richting in te slaan, tot nu aan toe.

Dan kun je mij verwijten dat ik die eerste albums van Lindsey Buckingham ten onrechte te magertjes vind, blijkbaar vond hij het zelf ook tijd om uit een ander en beter vaatje te gaan tappen.

Waarschijnlijk ook tot zijn grote voldoening: het leidde tot grote internationale erkenning en betere kritieken dan zijn (eerste) voorgangers. Zo erg afwijkend zijn mijn standpunten nu ook weer niet: ik ben het eens met de weg die Lindsey Buckingham zelf is ingeslagen.

En laten we eerlijk zijn: Say you will, Under the skin en Gift of screws laten qua composities en uitvoering geen spaan heel van Law and order. Of heb je dan weer radio-oortjes, als je dat vind?

De man heeft zich "doorontwikkeld" zeg ik liever. Er zitten tussen deze en de andere albums meer dan 20 jaar. Mag je dan een beetje zoeken naar je eigen stijl. En daarvoor hoef je ook geen radio-oortjes voor te hebben.

Law & Order en in nog grotere mate Go Insane, leverden hem ook zeer postieve recensies op wereldwijd ( in nederland L&O niet echt trouwens). Net als UTS (zeer opmerkelijk, want dat is geen makkelijk toegankelijk album) en GOS (in mindere mate trouwens). Ik heb niets tegen jouw voorkeur voor laatstgenoemde fase. Ik heb het over het stellige toontje waarop je dit als ondermaats typeert. Ieder zijn mening, maar ik vind het een platte argumentatie. Lindsey's composities op Tusk zijn niet veel "complexer" of "bovenmaatser" dan op Law & Order. Jouw argumentatie dat Lindsey het met je eens is omdat hij een andere weg is ingeslagen is echt van de pot gerukt. Natuurlijk is hij een andere weg ingeslagen. Dat doet hij op elke nieuwe soloplaat. Jezelf ontwikkelen doe je door telkens nieuw terrein te verkennen. Ik vind Law & Order een juweel. Geloof me, ik heb maak een veiliger stelling dan jij als ik zeg dat Buckingham dat zelf ook vond in 1981.

Wel grappig om in veel berichten iets herkenbaars te lezen zoals deze van Shackinup.
"zijn eigen stem vervormen tot een Stevie Nicks-achtig geluid"
Vooral in het nummer "I Must Go" (overigens niet op dit album!!!)
vind ik dat hij hier en daar wat stemmen heeft vervormd wat doet lijken op die van Christine en ook weer van Stevie. Ze hadden er zo maar in mee kunnen zingen.
Trouble is een hitje geweest wat toch veel mensen kennen in mijn omgeving. Als ik echter de CD "Law & Order" laat horen schrikken mensen zich wild. Wat een herrie zijn de meeste reakties. En ja, ik moet toegeven dat ik het idd wat rommelig vind. Ik herken mij dus ook helemaal in de tekst van (wederom) Shakinup;
Ja het rammelt,
ja het is eens niet perfect,
ja, hij gooide er zijn eigen commerciele glazen mee in,
ja, hij slaat er wel eens een enkele keer op door en dan de plank mis.

Ik ben vanochtend eens wakker worden op de tonen van dit album. Lekker hard op de koptelefoon. In alle bovenstaande reakties staat wel iets waars (zelfs onder die van mezelf).
Bij deze raad ik iedereen aan dit album nog eens te beluisteren of herbeluisteren. Het is echt een erg goed album. Klinkt lekker onbevangen. En je moet zeker niet gaan vergelijken met Gift of Screws en/of Under The Skin. Daar zit zo'n 25 jaar tussen, dus dan krijg je zo'n appels en peren verhaal.
Gewoon lekker genieten van een speelse en onbevangen Lindsey, vooral Johnny Stew. Wat een heerlijk tempo!!!!!!!!!!!!!!!!!

Weer eens geluisterd na lange tijd. Ik vind dit album goed maar dan ook niet meer dan dat.
Er staan hele sterke nummers op maar erg matige als "I Was I" en "September Song".
Ik vind dit album als geheel niet zo sterk in de melodieen. Beetje belegen, zelfs voor 1981.

John-nay, John-nay, JOHN-NAYYYYYY!!!!

Ook deze dankzij m'n schatje aan kunnen schaffen.
Een geweldig, onconventioneel album dat overduidelijk met behulp van drogerende middelen tot stand lijkt te zijn gekomen. Zijn voorliefde voor Brian Wilson komt hier misschien het duidelijkst naar voren.
Het lavert tussen korte, bondige liedjes die duidelijk een Tusk-stempel dragen (denk That's Enough For Me, I Know I'm Not Wrong) en overtuigend gebrachte covers die terug gaan tot de jaren '50 (It Was I).
En natuurlijk ook de should've-been monsterhit Trouble en het geweldige Shadows Of The West (met gastbijdrage van Christine McVie)..
Johnny Stew is overigens een eerbetoon aan John Stewart waarvoor Lindsey geproduceerd heeft (tipnotering in 1979 met Gold, waarop naast Lindsey op gitaar ook Stevie Nicks te horen is).

Prima solo-album dan in het verlengde ligt van Tusk waarin hij alle instrumenten voor zijn rekening neemt. Ritmisch vrij experimenteel maar met catchy melodieën zoals Trouble (dat nog het meest op een Fleetwood Mac-hit lijkt) en It Was I (zopas ontdekt dat het een cover is). Vind ik uiteindelijk interessanter dan de Fleetwood Mac-albums die nadien kwamen.

Lees nu de oude discussie die over de kwaliteit van deze plaat ging.
En lees een opvallend statement, als tegeltje te gebruiken: als je latere platen van een artiest mooier vindt, dan is de artiest in kwestie het met je eens, gezien zijn ontwikkeling.

Een mooie stelling.

Helaas gaat het vaak andersom, jeugdige overmoed en creativiteit verzandt vaak in gezapige herhalingsoefeningen.

Dáár heeft Lindsey Buckingham bepaalt geen last van gehad al die jaren.

Wie houdt van langdurig meeslepende solo's komt hier enigszins bedrogen uit. Het zijn aardige liedjes waarbij Lindsey het niet schuwt een aantal hits uit zijn jongensjaren een eigen interpretatie te geven.

Maar ik vind een kopie van September song of A Satisfied mind niet echt spectaculair te noemen.
Twee andere nummers springen er nog wel wat uit, Mary Lee Jones en Johnny Stew. Maar voor echt vuurwerk op gitaar (zowel elektrisch als akoestisch) moet je inderdaad voor latere albums kiezen.

Je houd van al je kinderen hoe verschillend ze ook zijn, zo is het ook met platen van een artiest. Law and order heeft vooral heel veel sfeer, en geen gitaar die de overhand heeft, wat een bewuste keuze was, anders had hij wel een ander soort plaat gemaakt.