The Miles Davis / Tadd Dameron Quintet - In Paris Festival International de Jazz, May 1949 (1977)
mijn stem
4 stemmen
Verenigde Staten
Jazz
Label: Columbia
-
Rifftide (4:34)
-
Good Bait (5:48)
-
Don't Blame Me (4:19)
-
Lady Bird (5:00)
-
Wah-Hoo (5:34)
-
Allen's Alley (4:25)
-
Embraceable You (4:03)
-
Ornithology (3:46)
-
All the Things You Are (4:17)
1
geplaatst: 5 april 2021, 14:19 uur
Met: Miles Davis (trompet); Tadd Dameron (piano); James Moody (tenorsax); Barney Spieler (bas); Kenny Clarke (drums)
Bijeengeraapt uit radio-uitzendingen van shows die de band tussen 8 en 15 mei gaf in concertzaal Salle Pleyel in Parijs. Het was Miles Davis' eerste reis naar Europa, en vooral de Parijse kunstwereld lijkt hem te zijn bijgebleven (in het bijzonder zangeres/actrice Juliette Gréco, met wie hij een verhouding begint). Wel herinnert Davis zich dat hun optredens op het 'Festival International de Jazz' een succes waren.
Aan het enthousiasme van het applaus te horen had hij gelijk, maar deze release maakt me niet echt aan het juichen. Daarvoor is de opnamekwaliteit gewoon al te 'meh'. En dan heb je ook nog een Franse radiopresentator die zichzelf blijkbaar graag hoort praten, en meerdere keren dwars door de muziek heen babbelt (in alle eerlijkheid, hij had niet kunnen voorzien dat hij daar ruim zeventig jaar later voor zou worden bekritiseerd op een muziekforum, natuurlijk).
De muziek is vooral historisch interessant. Van de samenwerkingen tussen Dameron en Davis zijn mij verder geen opnames bekend (al ben ik geen expert). Davis doet wat aankondigingen tussen de nummers, nog in zijn 'normale stem' die nog niet de bekende rasp was geworden (omdat hij schreeuwende ruzie maakte met iemand kort nadat hij was geopereerd aan een poliep op zijn stembanden).
In de band spelen verder Kenny Clarke (die in Parijs zou blijven hangen), de destijds populaire maar wat vergeten saxofonist James Moody (precies nul stemmen voor hem op Musicmeter) en de geheel vergeten bassist Barney Spieler (Davis beweert in zijn boek zelfs dat Pierre Michelot de bassist was, maar alle andere bronnen spreken dit tegen).
Alleen de twee blazers zijn echt goed te horen. Die klinken bij vlagen lekker, maar met de luxe van het kunnen herbeoordelen in 2021 is het allemaal niet héél bijzonder. Davis zou pas terug in Amerika echt stappen gaan zetten richting zijn toekomstige sterrenstatus. Tadd Dameron was wellicht wel op de top van zijn kunnen hier, maar is zo slecht te horen dat geïnteresseerde luisteraars het beter kunnen houden bij zijn eerder opnames met trompettist 'Fats' Navarro, destijds toch wel de meerdere van Miles Davis.
Bijeengeraapt uit radio-uitzendingen van shows die de band tussen 8 en 15 mei gaf in concertzaal Salle Pleyel in Parijs. Het was Miles Davis' eerste reis naar Europa, en vooral de Parijse kunstwereld lijkt hem te zijn bijgebleven (in het bijzonder zangeres/actrice Juliette Gréco, met wie hij een verhouding begint). Wel herinnert Davis zich dat hun optredens op het 'Festival International de Jazz' een succes waren.
Aan het enthousiasme van het applaus te horen had hij gelijk, maar deze release maakt me niet echt aan het juichen. Daarvoor is de opnamekwaliteit gewoon al te 'meh'. En dan heb je ook nog een Franse radiopresentator die zichzelf blijkbaar graag hoort praten, en meerdere keren dwars door de muziek heen babbelt (in alle eerlijkheid, hij had niet kunnen voorzien dat hij daar ruim zeventig jaar later voor zou worden bekritiseerd op een muziekforum, natuurlijk).
De muziek is vooral historisch interessant. Van de samenwerkingen tussen Dameron en Davis zijn mij verder geen opnames bekend (al ben ik geen expert). Davis doet wat aankondigingen tussen de nummers, nog in zijn 'normale stem' die nog niet de bekende rasp was geworden (omdat hij schreeuwende ruzie maakte met iemand kort nadat hij was geopereerd aan een poliep op zijn stembanden).
In de band spelen verder Kenny Clarke (die in Parijs zou blijven hangen), de destijds populaire maar wat vergeten saxofonist James Moody (precies nul stemmen voor hem op Musicmeter) en de geheel vergeten bassist Barney Spieler (Davis beweert in zijn boek zelfs dat Pierre Michelot de bassist was, maar alle andere bronnen spreken dit tegen).
Alleen de twee blazers zijn echt goed te horen. Die klinken bij vlagen lekker, maar met de luxe van het kunnen herbeoordelen in 2021 is het allemaal niet héél bijzonder. Davis zou pas terug in Amerika echt stappen gaan zetten richting zijn toekomstige sterrenstatus. Tadd Dameron was wellicht wel op de top van zijn kunnen hier, maar is zo slecht te horen dat geïnteresseerde luisteraars het beter kunnen houden bij zijn eerder opnames met trompettist 'Fats' Navarro, destijds toch wel de meerdere van Miles Davis.
* denotes required fields.
* denotes required fields.