Perry Blake - Still Life (1999)

Toen ik dit album indertijd voor het eerst hoorde moest ik meteen aan David Sylvian denken vanwege de introverte composities, de warme arrangementen en de zachte zang, en dat was dus nog vóórdat ik bij de credits zag dat Steve Jansen hier de percussie verzorgt. Ik was er toen ook behoorlijk enthousiast over, maar dat is in de loop der jaren een beetje weggeëbd, want voor mijn huidige oren zit het grootste deel van de plaat iets teveel in hetzelfde onderkoelde emotionele idioom, en bovendien kan ik Blake's stem niet altijd goed hebben: met zijn normale timbre lijkt hij af en toe wel binnensmonds te zingen, en wanneer hij de hoogte in gaat doet dat soms pijn aan mijn oren. De liefde voor dit album als totaalpakketje is dus een beetje voorbij, en dat is jammer, want nummers als Leave it all behind, Friend (you've been whispering again) en bovenal het openingsnummer blijven prachtig.