Beach House - Teen Dream (2010)

Dat was het eerste dat ik dacht toen ik richting myspace ging om Beach House eens te gaan beluisteren. Ik had nog nooit van de band gehoord en de vorige albums zijn dan ook aan mij voorbij gegaan.
Het was een vluchtige beluistering en het deed me weinig, wat opvallend is omdat ik Elizabeth Fraser waardeer.
Ook de opmerkingen die hier geplaatst werden wisten me niet te overtuigen. Toch kreeg ik een beetje een The xx deja-vu. Was dat ook niet een album die ik bij eerste vluchtige beluistering helemaal niks vond omdat de zang me zo tegenstond en de muziek zo kabbelend?

En hier hebben we hem te pakken: exact hetzelfde als bij the xx dus merkte ik na wat betere beluistering (verbazingwekkend dat juist herman hier dus niet warm voor kan lopen.....).

Dit is typisch een album dat net als bij genoemde The xx moet rijpen (let wel: ik zie die band niet als vergelijking als het om de muziek gaat!).
Het dromerige spreekt me aan en eigenlijk vind ik dit dan weer minder zweverig dan b.v. Cocteau Twins. En juist dit gegeven zorgt ervoor dat de plaat spannend blijft: er zit wel degelijk een scherp randje aan!
Alsof je je eerste stappen in zee zet, je een eind het water inloopt, om vervolgens te merken dat je voeten de bodem niet meer raken en je als het ware even zweeft. Dat gevoel roept Teen Dream bij mij op. Er straalt tegelijkertijd ook iets berustends van uit.
Het lijken op het eerste gehoor misschien wel wat saaie droompop-achtige nummers, maar wanneer je er dieper op in gaat ontvouwen zich kleine pareltjes die zich in alle eenvoud langzaam aan gaan prijsgeven.
Je moet alleen wel even moeite doen om die pareltjes op te duiken: voor niets gaat de zon op

Ik ben heel erg benieuwd hoe dit album gaat uitpakken bij mij: het zou me niet verbazen als mijn waardering alleen maar blijft groeien en eigenlijk vind ik dat vaak de fijnste albums. Tot nu toe zijn er al een aantal zeer leuke albums die op uitkomen staan de komende weken, maar bij allen was ik gelijk laaiend enthousiast. Het zou leuk zijn als Teen Dream een constante factor gaat worden dit jaar. Zo'n album waar je maar verliefd op blijft en wat telkens een stukje groeit (waar het bij die andere albums alleen maar een beetje minder kan gaan worden).

Ik lees dat tot mijn verbazing bij meer mensen hier. Ik las een hele positieve recensie in Q-Magazine, zag dat hier op Musicmeter tot mijn verbazing al meer dan 70 stemmers waren en ging 'm daarom eens proberen. Bij mij sloeg dit album in als een bom. Ik vond het gelijk waanzinnig mooi en vind de sfeer die het oproept geweldig.
Saai kan ik dit al helemaal niet noemen: er zitten echt veel nuances in de muziek. Verrassend zou ik juist eerder zeggen. En bovenal vind ik de melodieën heel fraai. Ze worden uitgevoerd met betoverend mooie instrumenten, het heerlijke orgeltje voorop. De zeurderige zang past hier prachtig bij.

Ik vind het moeilijk om favorieten te kiezen, want veel nummers zijn (zeer) de moeite waard. Zebra, Silver Soul, Walk In The Park bijvoorbeeld. Maar ook het nog weinig genoemde Lover of Mine of Better Times: in beide nummers zit een heel lekker 'loopje'. En wat te denken van die oh zo mooie piano en geweldige zang op Real Love?

Ik lees ook vergelijkingen met the XX, maar dit vind ik nog mooier. U begrijpt het wel inmiddels: dit neigt naar 5,0* voor mij. Zo betoverend mooi is dit.

Het dromende Frans-Amerikaanse duo van Beach House is weer terug. Voor de eerste keer hebben ze een album bij het label Sub Pop uit Seattle, jawel waar ook Nirvana zat en tegenwoordig o.a. The Shins en Fleet Foxes. Direct is te horen dat het samenspel wel goed zit bij Victoria Legrand en Alex Scally. De mooie opbouw met een repeterende gitaar en het mooie geneurie op de achtergrond in het intro van het nummer Zebra bepaald gelijk de sfeer, een dromerige sfeer die goed vast wordt gehouden in het iets donkere Silver Soul waar Legrand het nummer compleet maakt met Kate Bush-achtige zang. Norway is een zeer gedurfd nummer, met terugkerende achtergrondzang en geluiden die door de pitch bend alle kanten op schommelen, waardoor het vals kan klinken, maar in dit geval maakt het het tot briljant nummer. Walk In The Park gaat over het vergeten van iemand die je verloren bent, een mooi nummer, maar het gaat het op het eind toch een beetje vervelen.

Wat mij vaker opvalt bij hun derde album is dat het allemaal wat vlotter loopt, waardoor het toegankelijker is voor het grote publiek. Used To Be is daar een voorbeeld van. Lover Of Mine brengt nieuw leven op het album, de stem van Legrand wordt hier harder en ook de achtergrondzang is minder dromeriger, minder, want de syntheziser geluiden en de typische uithalen maken wel dat de sfeer blijft. Het donkere Better Times komt meer in de buurt van hun vorige albums. 10 Mile Stereo begint rustig, maar wordt langzaam opgebouwd tot een geluidsexplosie, die dan weer langzaam verdwijnt.

In Real Love toont Legrand zangcapaciteiten het meest. Het begint de piano en op de achtergrond het geluid van bestek en borden die worden opgeruimd en dan met alleen de piano als ondersteuning. Heel anders dan de voorgaande nummers. Een zeer gevoelige stem begint, maar later toont ze ook hoeveel kracht ze in haar stem kan leggen. Take Care Of You is een mooi dromerig slotnummer dat langzaam wegsterft.

Teen Dream is Beach House’s beste album tot nu toe. Het is toegankelijker dan hun vorige albums, zonder dat dit ten koste van de muziek of de teksten. Hoewel meer dan de helft van de nummers rond de vijf minuten duurt vervelen deze nauwelijks. Dat komt ook door de variatie, die op hun vorige albums veel minder aanwezig was. De angst dat ze hetzelfde trucje blijven herhalen is bij mij verdwenen, met dit album heeft het duo aangetoond niet bang te zijn voor vernieuwingen binnen hun muziek.

For Music Only

Ik vind het echt een heerlijk plaatje. Consistent niveau, geen skipper te bekennen en een lekkere ontspannen sfeer. Een beetje zomer in deze gure tijden. Favorieten? Doe eerst maar Silver Soul en 10 Mile Stereo dan...

4*.

Het verbaast me dat deze muziek mij zo goed bevalt, in eerste instantie vond ik hem saai en vervelend, maar naar nadere beluistering druiven de nodige pareltjes naar boven, en luisterd deze plaat erg goed (zelf betoverend weg).
Luister hem en je weet exact wat er wordt bedoeld met dream-pop!

Heelijke cd

Een grote teleurstelling i.v.m. ander recent indie werk

Nummers met een iets te aanwezig en drukkend ritme, elke maat een andere toon, maar oh zo vermoeiend. Het kabbelt verder en verder, haast nergens valt er een accentje of dynamiek te bespeuren. In bijvoorbeeld Walk in The Park is het het orgeltje dat me in slaap sust met het repetitieve gegalm. Verder mis ik gewoon boeiende (zang)melodieën. De zangstem zelf vind ik overigens best prettig om naar te luisteren.

10 Mile stereo is nog enig. En Real Love voorkomt hier een 1/1.5 sterren- waardering. Mooie opeenvolging van piano akkoorden en een pakkende zanglijn. Een schitterend lied. En tot mijn onbegrip bungelt het hier op musicmeter onderaan de lijst

Zwak en slaapverwekkend

- Highlight: Real Love

Ik heb dit nog eens beluisterd, omdat ik eigenlijk iets te veel naar dezelfde nummers van Beach House luister en dus eigenlijk het oeuvre ondanks 2000 scrobbles niet te super ken, omdat niet vers genoeg in het geheugen, omdat het ook best wel al lang geleden was. Teen Dream luisterde ik bijvoorbeeld heel veel op de trein op weg naar een examen, of op de weg terug omdat ik het het ideale album vond daarvoor door de erg relaxte sound, en dus vrij goed was in stress onder controle te houden [een grote reden waarom ik muziek in het algemeen luister, en bij stressmomenten neig ik altijd naar etherische en dromerige muziek waarin ik kan wegdromen en "ontsnappen" als het ware].

Teen Dream is gewoon - ja - een erg goed album, maar ik vind het soms lastig om een soort hierarchie in het oeuvre van Beach House te maken, omdat ik eigenlijk wel alle nummers en albums goed vind. Ik denk dat Teen Dream één v/d meer rustigere albums is, maar Beach House gaat toch erg lang op hetzelfde élan door, met minieme verschillen tussen de albums heen. Teen Dream is waarschijnlijk iets rustiger en misschien het meest toegankelijke / herkenbare album, deels ook omdat het soms als achtergrondmuziek wordt gebruikt voor TV-programma's, vroeger dan toch.

Lover of Mine heb ik belachelijk veel beluisterd (300 keer), de rest hoogstens 30 keer. Lover of Mine vind ik bij het herbeluisteren nog altijd het beste nummer, maar de andere nummers zijn ook erg goed, en daar heb ik te weinig naar geluisterd. Deels ook wel veel naar Lover of Mine zoveel geluisterd door het vervelend YouTube algoritme. Maar naast Lover of Mine, vind ik Norway, Walk in the Park, Better Times, Take Care en 10 Mile Stereo erg goed.



Zeker en vast, erg veel zelfs. Maar misschien is het niet altijd even consistent bij andere groepen, en het is ook wat moeilijk in te schatten welke sound je ligt.

Volgens last.fm zijn de "similar artists" Alvvays, Slowdive, Melody's Echo Chamber, Mazzy Star, Cocteau Twins en Wild Nothing. Er zijn er nog veel, maar ik zou daarmee beginnen. Meest lijkend op Beach House is Alvvays en Wild Nothing, terwijl ik vind dat de stem van Hope Sandoval (Mazzy Star en minder bekend Mojave 3) het meest lijkt op Victoria Legrand. Slowdive's reünie-album doet me qua sfeer erg denken aan Teen Dream, dus ik vermoed dat die je ook zou liggen.

Andere soortgelijke groepen: The Radio Dept. , Tamaryn, Fazerdaze, Still Corners, Washed Out, Cults, Japanese Breakfast, You'll Never Get To Heaven, Twin Sister, A Sunny Day in Glasgow, Men I Trust misschien ook wel I Break Horses. Er zijn er nog erg veel, maar het is een beetje zoeken wat voor type sound je ligt.

Ik ken wel redelijk veel van dit soort muziek, en dat zal in de toekomst beter worden, dus als iemand op dit vlak aanraders wilt of op zoek wilt naar nieuwe muziek, kan die bij mij altijd terecht.

Naar aanleiding van dit topic heb ik dit album beluisterd.

Rustige muziek, heel rustig. Het is bijna dromerig te noemen wat ze maken. Vocaal wat lui gezongen vanuit beide kanten. Zelf weet ik nog niet zo goed wat ik met de klankkleur van de stemmen moet. Vooral op kopstem gaan ze beide het minder prettige gedeelte van de vocalen in. Als album verder helemaal niet onprettig om naar te luisteren, al vraag ik me wel af of het allemaal wel genoeg van beklijven. Of ik het allemaal wel bijzonder genoeg vind om nog vaker aan te zetten. Dat ligt dan enerzijds aan de niet altijd prettige vocalen en anderzijds aan het feit dat ik er niet altijd m’n volle aandacht bij kan houden. Als ik mijn favoriete songs moet noemen dan kom ik bij Walk in the Park en Better Times uit.