Zijn debuutalbum Tussen Licht en Lucht was te gevarieerd om in een paar woorden samen te vatten, maar de algehele teneur van het album was behoorlijk kritisch; op meerdere nummers probeerde Ty niet alleen zichzelf maar ook de Westerse samenleving een spiegel voor te houden, een opzet waar hij bijzonder sterk in slaagde. "Meer licht dan lucht" - met die woorden omschreef Typhoon het album in het interview dat wij onlangs met hem en Benjamin Herman hadden. Reden om het over een andere, vrolijkere boeg te gooien. En welke muzikanten lenen zich daar beter voor dan die van New Cool Collective?
Het achtkoppige jazzcollectief levert zoals verwacht een aanstekelijke en zomerse sound. Ritmisch percussiewerk en continu aanzwellende blazers vormen in ieder nummer de ondergrond voor Typhoons raps, terwijl gitaarrifjes en pianoklanken voor het nodige raffinement zorgen. Dat NCC een muzikaal boeiend geheel is, mag als bekend verondersteld worden, maar dat Herman en zijn mannen hun vitale, rijke sound hebben kunnen waarborgen en het tegelijkertijd zo moeiteloos passend hebben gemaakt voor Typhoons raps: dat is behoorlijk imponerend.
Dat ligt natuurlijk ook aan Typhoon, wiens optimistische, enthousiasmerende stem uitstekend past bij de instrumentaties. Zelfs bij de meer serieuze noten blijft het geluid opzwepend en staat het plezier centraal. Fijn ook hoe Fakkelbrigade-collega's Sticks en Rico met hun raps naadloos op de titeltrack aansluiten: zo klinkt het alsof het feest uren door zou kunnen gaan en iedereen kan delen in de vreugde.
Helaas is dat niet het geval. Na ruim een half uur komt er tamelijk abrupt een eind aan Chocolade. Ja, dat was de bedoeling ook van de mannen, om in korte tijd het plezier van hun liveshows vast te leggen, maar allicht hadden ze dit ook in een week in plaats van in twee dagen kunnen opnemen? Een nieuw nummer als Licht uit, waarin een werkelijk prachtige opbouw zit die uitmondt in een fraaie climax, laat zien dat dit een team is om niet snel te vergeten, maar Chocolade is als geheel juist iets wat niet uitermate lang zal bijblijven; het bevat weliswaar een prettige, vreugdevolle sound, maar een half uur nieuwe muziek dat deels ook nog bestaat uit nieuwe versies van oud materiaal: dat is toch net te weinig echt onderscheidends. Typhoon - die dit jaar niet alleen een album met Fakkelbrigade dropte, maar ook nog tamelijk terloops een Zilveren Harp in de wacht sleepte - laat zien een stap verder te zijn dan voorheen, en NCC onderstreept op Chocolade haar muzikale kwaliteiten eens te meer. En die samenwerking verdient, het klinkt allicht wat paradoxaal, meer dan deze EP.
Bron