Foreigner - 4 (1981)

Laatst gekocht op vinyl. Kende tot dan alleen hun hits vanwege een greatest hits cd die ik al jaren heb. Die hits zijn op dit album prima (met name Juke box hero!) maar juist het overige verraste me in zeer positieve zin! Het begint gelijk al prima met Night life. Heerlijke opener. Ook Break it up, I'm gonna win, Luanne, Girl on the moon en Woman in black als minder bekende nummers kunnen me zeer bekoren. Tel daarbij dan die 3 hits en je hebt een kneiter van een album! Ik snap wel waarom dit destijds met miljoenen tegelijk de winkels uit vloog.

Woman in black en Girl on the moon vind ik de zwakste schakels op dit verdere prima rock album. De singles steken er toch wat gemakkelijk bovenuit en zijn samen met I'm gonna win en Break it up voor mij de prijspakkers. De rest van de songs zijn wel lekker in het gehoor liggend maar missen de opbouw en spanning die Lou Gramm aan een song op geheel eigen wijze mee kan geven. Van die kwaliteit zou hij later nog meer gebruik maken, maar dat gaat dan ten kostte van het gitaarwerk en zal niet iedereen bekoren.

I vote for Juke Box Heroe!

Prima Amerikaanse plaatje met spierballenrock. Soms gaat het over de top maar ze weten de schade beperkt te houden . Mooie open productie waarin alle ruimte is voor de grootste troef van het album . De stem van Gramm . Ook de gitaar van Jones doet hier prima werk. Waiting for a Girl Like You ben ik wat beu , maar de rest en dan zeker Urgent mag er zeker wezen. Ik peer in op 4 want dat is hij zeker waard .

Ik heb een persoonlijke voorkeur voor het debuut, maar het is duidelijk dat Foreigner op dit album de perfecte AOR-sound gevonden heeft. De hardrock zit er nog goed in, maar op het moment dat de sound gladder wordt (Waiting For A Girl Like You en Girl On The Moon), zijn de composities alsnog sterk te noemen. Een niet heel stevig nummer als Urgent (met fantastische saxofoonsolo), rockt toch nog steeds behoorlijk goed door Gramm's felle zang en het scherpe musiceren en is daarmee een terechte hit.

Het beste nummer dat op de plaat te vinden is, blijft echter wel Jukebox Hero. Spannende opbouw en een ijzersterke ontknoping met stevige gitaarriff en machtig refrein. Het koor op de achtergrond ('got stars in his eyes') geeft het een magistrale, bijna Queen-achtige, vibe die in mooi contrast staat met Gramm's machtige voordracht. Jones geeft hier ook op solovlak een erg sterke prestatie: lekker rauw en niet te technisch.

Niet alles is even sterk. Luanne vind ik te simpel en Don't Let Go is verre van een spectaculaire afsluiter. Gelukkig zijn I'm Gonna Win (mooie opbouw naar de solo) en Woman In Black weer erg lekkere rockers en houdt Jones wijselijk zijn mond op dit album. Een krappe 4.5, maar alsnog een 4.5 omdat ik hier echt met gemak achter elkaar naar kan blijven luisteren.

Tussenstand:
1. Foreigner
2. 4
3. Head Games
4. Double Vision

Ik vroeg me al af waarom dit het populairste album van Foreigner is. Puur naar de titels kijkende, herkende ik niets. Toen ik het eenmaal hoorde, herkende ik Waiting For A Girl Like You en Urgent al aan de openingstunes. Twee mooie hits. Niet dat ik een groot liefhebber ben van eighties pop, maar ik kan het wel prima hebben. Eerlijk is eerlijk, Foreigner kan ze prima schrijven. Alleen vind ook ik Jukebox Hero het absolute prijsnummer. De popjas past Foreigner op zich prima, maar ik het debuut blijft wel echt een klasse beter.


Tussenstand:
1. Foreigner
2. 4
3. Double Vision
4. Head Games

Na Agent Provocateur had ik eigenlijk weinig zin meer in nog meer Foreigner, maar dit album bevalt mij beduidend beter dan haar aalgladde opvolger. Hier hoor ik door de hele plaat nog een rocksound die me best bevalt. Alsnog wel aan de veilige kant allemaal en daarom heb ik het waarschijnlijk na een paar luisterbeurten wel weer gehoord. De lelijke jaren 80 drumsound helpt ook niet mee overigens.

In de jaren '80 werden we overrompeld met Adult Oriented Rock (AOR), radiovriendelijke rock voor een groot publiek. Vertegenwoordigers als Boston, Journey, Styx, Survivor en REO Speedwagon hadden veel succes en verkochten (vooral in de USA!) miljoenen albums. Met name de ballads deden het goed en daar was Foreigner weer heel sterk in.

In 1981 verscheen 4, dus je kunt wel raden de hoeveelste album dit van Foreigner is. Geproduceerd door Mick Jones samen met John "Mutt" Lange, de Midas man. Alles wat hij aanraakt verandert in goud. En Foreigner scoorde zeer goed met 4. Waiting For A Girl Like You was de ijzersterke hit, de rest van de nummers mag er ook zijn. Zoals Night Life, Juke Box Hero (lekkere riff!) en Urgent.

Mick Jones is geen groot gitarist, weet dat zelf ook want meestal beperkt hij zich tot de slagpartijen. De drumsound is ronduit saai, de koortjes zijn af. Lou Gramm is een fantastische zanger die af en toe iets teveel van zijn stembanden vraagt.

Ik heb 4 onlangs voor 4 euro gekocht. En 4 sterren is ruim gewaardeerd. Het debuut en Agent Provocateur schat ik hoger in.

De eigen stijl van Foreigner doet het weer goed in dit album. In feite wordt de lijn doorgetrokken van de LP "Head Games". Niettemin vind ik de balans iets minder dan in vorige albums. Zeer sterke nummers als "Urgent", "Juke Box Hero", "Waiting for a Girl like you" worden afgewisseld met ietwat gezochte en gekunstelde nummers zoals "I'm gonna win" en "Luanne".
Leuk trouwens om de scheurende saxofoon van Junior Walker te horen in "Urgent". Dat verwacht je niet zo gauw in een bijtend hardrock-nummer.

Geluidskwaliteit van de LP tenslotte is zeer goed te noemen. Met enige moeite toch een '4' voor dit album uit 1981.

Had me nooit gerealiseerd dat de albumtitel 4 niet alleen op Foreigners vierde album slaat, maar ook op het feit dat toetsenisten Al Greenwood en Ian McDonald (de laatste tevens tweede gitarist) de band hadden verlaten, daarmee de band tot een kwartet reducerend. Dit omdat bandleider Mick Jones het schrijven van de liedjes slechts met zanger Lou Gramm wilde delen, aldus Wikipedia.
Het leidde ertoe dat toetsenist Thomas Dolby "vanuit de coulissen" is te horen op dit album, iemand van de volgende generatie met nieuwe synthesizers en programma’s. Het jaar erop startte hij een succesvolle solocarrière en scoorde een hitje met de computerbliepjes van She Blinded me with Science. Het illustreert dat de opmerkingen van Casartelli bij Foreigners vorige album Head Games terecht waren, in tegenstelling tot wat anderen vervolgens stelden. Foreigner liep voorop in de vernieuwing van adult oriented rock.

Op 4 klinken namelijk opnieuw de nieuwste mogelijkheden op het gebied van productie en techniek. Het album klinkt daardoor voller en digitaler, wat toen enorm opviel. Met Jones en producer Mutt Lange achter de knoppen was goed nagedacht over een eigentijdse brug tussen (hard)rock en pop.
De plaat opent conventioneel met aangenaam rockertje Night Life, waarna Thomas Dolby het eerste deel van Juke Box Hero bepaalt: een “analoge rocker” wordt voorafgegaan door zijn nieuwe klanken anno 1981. Break it Up is een fijne compositie die op de vorige albums had kunnen staan, Waiting for a Girl Like You vind ik echter nog steeds te glad. Bovendien indertijd veel te vaak op de radio en elders gehoord: menig tiener zwijmelde erbij. Bewijst echter wel dat het een sterk popliedje is en ik een knorrige man ben. De A-kant sluit af met de melodieuze rock van Luanne.

De saxofoon in Urgent beviel mij maar matig, maar de compositie en productie zijn wederom helemaal raak. Na het slome I’m Gonna Win (het lijkt Def Leppard in die dagen wel, gaap) volgt het iets sterkere Woman in Black.
Enthousiaster word ik op deze tweede helft pas bij Girl on the Moon, waar toetsen en gitaar fraai samengaan. In afsluiter Don’t Let Go klinkt in de beste aor-traditie naast een stevige gitaar een pakkend koortje.

Het album was niet alleen een immens verkoopsucces, de invloed van de band op andere hardrock- en symfobands was eveneens enorm. De meesten gingen vroeg of laat voor kortere liedjes die meezingbaar waren.
Dat gold niet alleen voor “oudjes” als Genesis, Kansas, Ozzy Osbourne, Rainbow, Uriah Heep en Yes. Ook jonge gitaarvreters als Def Leppard (waar dezelfde Mutt Lange produceerde), Saxon en Tygers of Pan Tang wilden/moesten onder druk van tijdgeest en platenmaatschappij toegankelijker klinken.
Voeg daarbij de nieuwe zenders Sky Channel en MTV: de videoclip werd bepalend en de transitie was compleet. Later dat decennium verscheen hair-/glammetal, waar het uiterlijk belangrijker werd dan de liedjes en ik steeds vaker aftaaide als fan van scheurende gitaren. Gelukkig voor mij was er een tegenbeweging op komst met thrashmetal.

Maar dat alles wist ik in februari 1982 nog niet, toen Waiting for a Girl like You #13 in de Nationale Hitparade haalde en de jaren erna regelmatig vanuit de kamers van mijn broertje en zusje schalde…

Simpelweg perfecte AOR plaat. 5 sterren

4 krijgt in oktober een uitgebreide uitgave, zie syracuse.com.