Jan Akkerman - Profile (1972)

Een van zijn betere werken.

Goede plaat! Fresh air is vanuit gitaristisch oogpunt absoluut indrukwekkend. Jan doet hier in het kwadraat wat ie bij Brainbox in "Dark Rose" en "Summertime" al liet horen.

Fresh air is nog een heel werkstuk. Het klinkt ruig, onmelodieus en is laagafgestemd. Echt zo'n nr. waarin hij zijn grillen kon uitleven. Er zit een korte, onnavolgbare scheursolo in de midden. De tweede helft van de cd bevat veel akoestische stukken, en wat eigen composities. Stick is een bluessong. Één van de beste platen van Jan Akkerman. 4,5ster.

De liefhebbers van Talent for Sale kunnen deze ook blind aanschaffen. Ook een toegankelijk, bluesy werkje.

Alleen die hoes is wel erg slecht.

Goede plaat, waar vooral het nummer fresh air eruit steekt. Het gitaar werk is helemaal te gek en de nummers op de luit zijn ook mooi. Ik heb hem gister nog gezien en die oude man kan nog steeds rocken!

De titel van deze plaat is goed gekozen: het is een soort dwarsdoorsnede van het kunnen van deze gitarist. Op profile vinden we een progrocknummer met veel jazztonen, wat akoestisch gitaarwerk en om af te sluiten een lekkere bluescompositie. Jan kan nog beter, maar de muziek luistert heerlijk weg.

Fresh Air is toch wel uiterst fraai stukje uitdagende jazzprogrock.

Dit heeft alles van middeleeuwse luit tot far out fusion.
'Fresh Air' neigt naar vroege Mahavishnu of elektrische Miles Davis, alleen komen Mclaughlin, Ponty of Davis er niet tussen. Het samenspel tussen Jan en Pierre is groots op dit album, dat ik in vele opzichten nog meer waardeer dan de Focus-albums. Het is zeker een van zijn beste albums. Alleen 'Stick' valt tegen en is wat gewoontjes. Zit dicht tegen 4,5* aan.

Inmiddels ligt dit album al voor een tweede draaibeurt achtereenvolgens in de cd speler. Ik meen dat dit het eerste solo album was van Jan Akkerman. Het eerste nummer Fresh air het intro doet me denken aan No quarter van Led Zeppelin even verder doet het me denken aan het intro Speed king van Deep purple, maar het is 19:53 minuten lang genieten van dit meedogenloze en meeslepende muziekstuk. Met zijn Focus maten Pierre van der Linden op drum en Bert Ruiter op bas. Dit waanzinnige muziekstuk kan je aan deze top muzikanten wel toe vertrouwen. Wat mij betreft mag Fresh Air direct de top 2000 in, in de top 5 De overige nummers is meer ingetogen maar mogen er zeker zijn. Het afsluitende blues nummer stick, een heel mooi nummer. Maar toen ik zag wie die pianist is fronste ik mijn wenkbrauwen : HE, Ferry Maat op de piano, maar die was toch DJ destijds????? anyway!!!!! hij deed het niet onverdienstelijk. Maar als ik aan 1 blues pianist denk dan is het wel Herman Brood en Stick daar had Herman Brood ook mee uit de voeten gekund. Wil er wel nogmaals expliciet erbij vermelden niets ten nadele van Ferry Maat, hij deed het voortreffelijk. Profile!!!! de maximale score 5.0 dik en dik verdient!! op rock gebied een mijlpaal in de Nederpop.

Herman Brood zal in 1972 van de muzikale radar verdwenen zijn als gewezen pianist van Cuby & The Blizzards, eerst moest Vitesse nog van de grond komen en daarna was het juist Jan Akkerman die 'Romanza Di Cavalli' inspeelt op het Brood-album 'Street'. 'Stick' was anders inderdaad iets voor Herman geweest, daar niet om.

Haha, wat een grappige ontdekking. Als DJ was Ferry Maat altijd een lichtend voorbeeld voor me. Ik wist dat hij klassiek geschoold was op het conservatorium, maar heb altijd gedacht dat hij daar, in elk geval op geluidsdragers, nooit wat mee gedaan heeft, afgezien van jingles. Leuk om te zien dat hij toch ergens op meegespeeld heeft. Het lijkt, als we Discogs mogen geloven, ook zijn enige 'credit' als muzikant te zijn.

Het verhoogt mijn interesse in deze plaat, want ik ken 'm helemaal niet. Uit jullie reacties leid ik af dat het een van de betere albums van Jan Akkerman moet zijn. Natuurlijk was hij rond deze tijd vooral de stergotarist van Focus, maar ik kan me voorstellen dat dit solo-album ook wel enige invloed gehad zal hebben op zijn uitverkiezing in 1973 tot 'beste gitarist ter wereld' in het Engelse vakblad Melody Maker. Nog vóór Eric Clapton, Jimmy Page en al die andere klasbakken uit die tijd. Best bijzonder voor een Nederlandse instrumentalist, die internationaal gezien toch al gauw met 1-0 achter staat.

Ferry heeft ook nog een blauwe maandag in The Free gespeeld (de Nederlandse band, niet die van All Right Now ). Ik weet echter niet zeker of ie op één van hun singles te horen is.