John Coltrane & Don Cherry - The Avant-Garde (1966)

Coltrane en Cherry op een plaat. Dat moet wel vuurwerk geven, toch? Zelfs Charlie Haden speelt mee! Met een titel als "The Avant-garde" verwachte ik ronduit vuurwerk. Wat ik kreeg was een vrij futloze plaat die verre van indicatief is voor het kunnen van elk van de betrokken muzikanten. Dit voelt aan als een plaat die is geboren uit contractuele verplichtingen. 2.5*

Vuurwerk krijgen we inderdaad niet te horen, terwijl je dat toch verwacht van de combinatie Coltrane-Cherry. Ik moet er wel bij vermelden dat deze nummers, waarvan er 3 gecomponeerd werden door Ornette Coleman (dit is dan ook een soort eerbetuiging richting Coleman - Coltrane, Coleman en Cherry kenden elkaar goed en hadden veel onderlinge bewondering), reeds in 1960 werden opgenomen. Dat zou er dus wel op kunnen duiden dat dit een "contract-dingetje" was.

Nu ja, wordt er dan slecht gespeeld? Neen, natuurlijk niet, met zulke klasbakken aan boord. Het wordt echter nooit echt spannend of intens, zoals dat op de beste platen van zowel Trane als Cherry wel het geval is. Ik blijf een beetje met een lege maag zitten, na deze karige maaltijd.

3 sterren

Uiterst sympathiek experiment dit natuurlijk. Coltrane was mateloos geïnteresseerd in wat er om hem heen gebeurde in 'the New Thing'. Of het nou ging om Ornette Coleman, Cecil Taylor of Albert Ayler: Coltrane was vaak in het publiek te vinden en vice versa. Vervolgens integreerde hij delen in zijn eigen spel. Toch heb ik altijd het idee dat Coltrane in directe zin nooit sterk door hen is beïnvloed. Zijn stijl is zo volledig van zichzelf: hij blijft onderscheidend van al die andere grote innovatoren.

En misschien merk je dat gewoon iets teveel op deze plaat. Waar Coleman's stijl naadloos aansluit op het spel van zijn ritmesecties lijkt het hier vaak net niet te passen. Coltrane is lyrischer en harmonieuzer en minder nerveus. Haden lijkt daar toch minder raad mee te weten en Don Cherry's spel lijkt er gewoon minder goed op aan te sluiten. Je mist een zeker spanning op deze plaat en hoewel zowel Trane als Cherry uitstekend spelen lijkt de ritmesectie aan creatieve vonk te missen. Het is als een trein die maar voortkabbelt zonder eindbestemming. Enige uitzondering voor mij is Monk's Bemsha Swing. Daar lijkt de band elkaar beter te begrijpen.

Slecht is het zeker niet en vanuit historisch perspectief rete interessant. Maar het was logisch dat dit een eenmalig uitstapje was voor Coltrane. Toegegeven: ik ben niet zo'n hele grote Ornette Coleman fan. Leuke plaat maar deze draai ik niet heel vaak.