Fleetwood Mac - Live in Boston (2004)

Voor wie de laatste concerten in Nederland en België in oktober heeft gezien: Live in Boston is daar een hele aardige eerdere weergave van.

In 2003 is Fleetwood mac naar aanleiding van het Say you will album niet in Europa geweest. We moeten het voor deze periode daarom doen met dit album en twee bijbehorende live dvd's.

Die ik hier verder niet zal bespreken, behalve dan de mededeling dat de dvd's uiteraard veel meer nummers bevatten, juist ook van Say you will.

Behalve de prachtige springerige opener Eyes of the world (van Mirage) en Come (Say you will) zijn alle andere 8 nummers wél live gespeeld in België en Nederland.

En eigenlijk op heel bijzondere wijze. Want ik vind dat de band een hele positieve evolutie heeft meegemaakt die zijn weerslag vind in deze concerten.

Want, met alle respect voor oud-gediende en jarenlang bandlid Christine McVie, deze concerten hadden op deze wijze niet met haar plaats kunnen vinden.

Fleetwood mac speelt creatief, vol overgave, vol zelfvertrouwen en vooral: van deze tijd. Wat je niet nog van veel bands kunt zeggen, die zo opgericht zijn rond 1967.

De band heeft alle tijd nodig voor het opvullen van de ruimte van twee super ego's, Stevie Nicks en vooral Lindsey Buckingham. De laatste is volledig verantwoordelijk voor de creatieve opleving van Fleetwood mac en neemt Stevie Nicks in zijn kielzog mee.

Een aantal belangrijke oorzaken speelt een rol hierin (ook weer net zo ervaren bij de documentaire Don't stop bij de BBC). Ze zitten weer goed in hun vel, hebben vrede met het verleden, zijn (inmiddels al weer een groot aantal jaren) van de verdovende middelen af. Lindsey Buckingham is van zijn angsten af, onder andere doordat hij op latere leeftijd weer (gelukkig) is getrouwd; voor het eerst kinderen heeft en ook gemakkelijker benaderbaar is.

Hij heeft dus echt gezegd dat hij niet op toernee wilde met Fleetwood mac na Tango in the night omdat hij dat gewoon niet aankon. 17 jaar later speelt hij gitaar als een jonge god in een band van wie de leden allemaal de 6 kruisjes inmiddels zijn gepasseerd.

Zijn vertrek na Tango in the night markeerde welliswaar het einde van een tijdperk maar leidde tegelijkertijd een nieuwe in. Een aanloop naar een nieuw Fleetwood mac, alleen wist niemand dat nog.

In 1992, vijf jaar na Tango, kwam hij met het toegankelijke Out of the cradle. Verdwenen was de blikken productie van Tango. Verdwenen was voor een belangrijk deel ook de neurotische inslag die eerdere solo albums (Law & Order en Go insane) nog hadden gekenmerkt.

Out of the cradle was Lindsey's album waarop hij voor het eerst een nieuw, maar toch ook duidelijk Fleetwood mac geluid liet horen. De cd kreeg een sterk hoor-mij-eens-lekker-Fleetwood-mac-in mijn-eentje-spelen gehalte. Nog net geen uitnodiging voor een gesprek voor een reünie.

Die kwam er toch, maar vooral vanwege de dreigende ondergang van Fleetwood mac. Time dreigde het einde van de band te worden. Nieuw bloed na het vertrek van Stevie Nicks had niet geholpen, Christine McVie kon het niet in haar eentje. Ze had er zelf ook al genoeg van.

Maar de reünie bracht in eerste instantie niet wat het moest. De concerten met The Dance als resultaat waren steriel en werden ook maar matigjes beoordeeld.

Lindsey Buckingham ging wel door met schrijven, Christine McVie verliet de band. Stevie Nicks kwam nog eenmaal met een fantastische solo-cd, Trouble in Shangri-la.

Say you will is in creatieve zin, gitaartechnisch en qua songwriting en geluid in mijn optiek Fleetwood mac's beste cd sinds Rumours. De prima concerten zijn daarvan een direkt en logisch vervolg.

De uitvoeringen die op Live in Boston staan, zijn eigenlijk op geen enkel ander live-document van Fleetwood mac zo goed terug te vinden. Wij hebben het een aantal weken geleden ongeveer ook zo meegemaakt. Nog beter zou ik eigenlijk willen zeggen.

Na Say you will kwam Lindsey Buckingham met twee prachtige solo cd's, Under the skin en Gift of screws. Gevolgd door zijn live cd Live at the Bass performance hall. Allemaal van een zelfde, hoogstaande kwaliteit.

Hoewel alle live tracks een geweldig 'boost' mee hebben gekregen ten opzichte van het origineel of eerdere live uitvoeringen, kies ik ditmaal voor Come en I'm so afraid als beste tracks.

Ben oprecht benieuwd naar de komende jaren (inclusief nieuwe cd) van deze opzienbarende band.

Veel nieuwe jaren zal deze band niet meer hebben, de meeste leden benaderen of hebben de pensioengerechtigde leeftijd al bereikt. Fleetwood mac kan toch vooral terugkijken op een hele bijzondere carriere, maar dat FM heel veel verleden heeft en heel weinig toekomst lijkt mij logisch. Wel is het knap dat deze band na al die jaren zo knalt, de passie en felheid zit er nog. Dat hoor je op deze live plaat, die veel beter is als The Dance.

Zelfs leeftijd heeft op het lidmaatschap van de band Fleetwood mac geen invloed. Al ten tijde van de opnames van Rumours en ex echtelieden die elkaar de hersens insloegen, verliet niemand de band. "Hij of zij gaat maar" was de algehele opinie, "ik blijf".

En waar veel andere bands langdurig en veelvuldig aankondigen te stoppen, met opnemen, met touren, afscheidsconcerten, niet Fleetwood mac. Mick Fleetwood (67) sterft eerder in het harnas dan achter de geraniums.

"See you next time" was ook de boodschap na het laatste concert. En gelijk hebben ze.

Gelijk heb je ook inzake The Dance en Boston. Dat komt omdat de band (het klinkt misschien gek) anno nu veel beter in z'n vel zit dat toen. Haast beter dan ooit. Ook één van de redenen waarom men lustig door blijft gaan.

Volkomen eens met musician . Ik denk ook inderdaad dat de groep nog wel even doorgaat . Natuurlijk op gepaste tijden , want mevrouw Nicks en Mijneer Buckingham hebben ''solo'' ook nog wat te vertellen natuurlijk .

Ter zake ; Deze registratie heb ik op Dvd en die raad ik ook iedereen aan , omdat deze veel uitgebereider is . Daarbij is het nooit een straf om de band aan het werk te zien . Buckingham springt nog als een jonge hond rond en is spontaner en relaxter dan op The Dance .
Mick Fleetwood is nog immer de dorpsgek van de rock 'n roll en het is een feest om te zien hoe deze veteraan nog zoveel plezier heeft in het live peformen . Stevie Nicks zingt welliswaar wat lager , maar ook krachtiger en rijper . En John Mcvie is nog altijd de onverstoorbare plukker .

Muzikaal prima . Het lijkt wat rauwer en er is genoeg plaats voor een flink portie rock , om ook weer gepast gas terug te nemen .

Tja , de afwezigheid van Christine Mcvie . Ik mis haar wel . Voor het contrast in de liedjes , haar stem . Maar het is geen regelrechte ramp .
Ik had meer moeite gehad met de absentie van Nicks of Buckinham .
Toch 2 sterke persoonlijkheden met front capiciteiten . Christine was een type die de voorgrond een beetje op afstand hield .

Kortom uitstekend concert die nogmaals op dvd de voorkeur geniet .
Hier heb je namelijk zo goed als het hele optreden op beeld .

Deze zat bij mijn dvd in, en prefer de dvd eigenlijk.

top kan het niet anders zeggen

En last but not least.....

Een nieuwe (wereld?) tour wordt verwacht vanaf april 2013. In februari 2013 starten de 'rehearsels'.
Bovendien werkt, dus in de tegenwoordige tijd, de band ook aan nieuw materiaal.

Dat mocht diva Stevie Nicks vandaag vandaag bekend maken.
Nu is de ene mond nog niet de andere bij Fleetwood Mac. Maar volgens mij mag ik Stevie hier graag gelijk geven

Fleetwood Mac- I'm So afraid (Live from Boston) - YouTube

Briljante versie van I'm So Afraid!

Het is voluit genieten van het volledige (naar ik vermoed) concert hier op film.

Live in Boston deel 1 - 50 minuten en Live in Boston deel 2 - 90 minuten

Zo komt dit concert ( dit album is echt veels te kort) beter tot haar recht.

Bijzondere is dat voor mij Fleetwood Mac - Live (1980) altijd 'HET' live album was van de band. Enorm indrukwekkend in 1980. Als 13-jarig ventje een ware ontdekking maar ook wel een beetje vreemd live album. En pas zo'n 40 jaar later wilde ik weleens iets anders live horen van de band. Live in Boston bevalt zeker goed maar 'Live' is gewoon een monument voor mij.

Bijzonder blijft de verstandhouding tussen Nicks & Buckingham op zowel het podium als in de media. Een enorm, op alle fronten, diepgaande haat-macht-liefde verhouding tussen deze twee mega-ego's. Maar dat heeft veel mooie muziek aan ons gegeven. Juist de performance van 'Landslide' laat dat goed zien (of is het een act ?).

Ach...

Well, I've been afraid of changin'
'Cause I've built my life around you
But time makes you bolder
Even children get older
And I'm getting older too

Het knettert nog regelmatig tussen die twee hier op het podium. De teksten staan ook regelmatig bol van de onderhuidse aanwezige liefde. Helaas zijn het alleen hun nummers die hun 'babies' zijn geworden..

De film laat ook de muzikanten in de schaduw van de band zien. Een hoop back-up zangeressen, toetsenist, gitarist, drummers (2 ?). Het is ergens goed (en knap van ze) dat deze mensen op de achtergrond blijven maar ze verdienen ook absoluut het applaus.

Toch is de kern van de band hier zo sterk ! Ik heb er van genoten. Inmiddels is de band alweer 17 jaar verder (nog ouder ??). Ziektes, psychische problemen en zelfs een hartaanval zijn overleefd (en er zal nog wel veel meer zijn, niet musician).

Ik ben geen trouwe die-hard fan maar de band speelt absoluut een rol in mijn muzikale leven. Ze hebben zo veel moois gemaakt, beleefd en gegeven.

Mcvie is onmisbaar , sorry.

Leonidas55, zeg vooral geen sorry! Ik hoor Christine McVie liever zingen dan mevrouw Nicks. Hoe zal ik het zeggen, de stem van Christine is liever, zachter, aangenamer voor het gehoor dan de stem van Stevie.

Klopt Hans ben dat zeker met je eens. Het is dat Nicks meer effort heeft gestoken in haar solo carrière dan Mcvie, maar puur vocaal vind ik Mcvie ook een mooiere stem hebben. Grappig trouwens dat Mcvie over Nicks haar songwriting' zei in de documentaire over Rumours, dat ze de helft van de tijd geen idee had waarover Nicks het nou precies had in haar songs ,maar dat de woorden zo goed klonken in de songs.

Leonidas55, kunnen we dan samen voorzichtig concluderen dat Christine McVie onmisbaar was voor Fleetwood Mac maar als Stevie Nicks geen onderdeel (meer) uit zou maken van Fleedwood Mac dat we dan zouden zeggen: "dat geeft helemaal niks?" Of ga ik nu tekort door de bocht.

Wat Big Mac zo geweldig goed en uniek maakte was dat er 3 songwriters van grote klasse in zaten, Mcvie Buckingham en Nicks. Dus die 3 zijn in feite onmisbaar, ook al vanwege de nodige variatie, Mcvie verzorgde vaak de meer up tempo nummers en een of twee prachtige ballades terwijl Nicks met haar songs en stem altijd een mystiek element toevoegde aan het geheel. Maar zoals deze live uitgave bewijst , alleen Nicks is te weinig of teveel van het goede.

I'm So Afraid is wel redelijk focking briljant!