John Coltrane - Fearless Leader (2006)
mijn stem
2 stemmen
Verenigde Staten
Jazz
Label: Prestige
-
Straight Street (6:19)
-
While My Lady Sleeps (4:44)
-
Chronic Blues (8:14)
-
Bakai (8:42)
-
Violets for Your Furs (6:17)
-
Time Was (7:29)
-
I Hear a Rhapsody (6:03)
-
Trane's Slo Blues (6:06)
-
Slowtrane (7:20)
-
Like Someone in Love (5:00)
-
I Love You (5:31)
-
You Leave Me Breathless (7:25)
-
Bass Blues (7:48)
-
Soft Lights and Sweet Music (4:44)
-
Traneing In (12:36)
-
Slow Dance (5:29)
-
Lush Life (14:03)
-
The Believer (13:50)
-
Nakatini Serenade (11:01)
-
Come Rain Or Come Shine (8:47)
-
Lover (7:58)
-
Russian Lullaby (5:36)
-
Theme for Ernie (4:59)
-
You Say You Care (6:17)
-
Good Bait (12:10)
-
I Want to Talk About You (10:57)
-
Rise 'N Shine (7:16)
-
See Your Face Before Me (9:56)
-
If There Is Someone Lovelier Than You (9:22)
-
Little Melonae (14:06)
-
By the Numbers (12:02)
-
Black Pearls (13:13)
-
Lover Come Back to Me (7:28)
-
Sweet Sapphire Blues (18:13)
-
Spring Is Here (6:56)
-
Invitation (10:23)
-
I'm a Dreamer, Aren't We All (7:04)
-
Love Thy Neighbor (9:24)
-
Don't Take Your Love from Me (9:16)
-
Stardust (10:43)
-
My Ideal (7:36)
-
I'll Get By (8:09)
-
Do I Love You Because You're Beautiful? (5:14)
-
Then I'll Be Tired of You (9:30)
-
Something I Dreamed Last Night (10:51)
-
Bahia (6:17)
-
Goldsboro Express (4:46)
-
Time After Time (7:43)
0
geplaatst: 31 oktober 2009, 16:45 uur
Amazon.com schreef:
Younger fans may think John Coltrane can't possibly have recorded everything on this six-box Prestige collection in only a year and a half--the first session being in May 1957, the last in December 1958. These days, even the most prolific artists are lucky if they get to record once a year. But these chronologically ordered standards and bop-school exercises, a good chunk of which was released years after the fact, flowed at a time when albums were only beginning to become artful Albums and spending time in the studio was how artists developed. Recorded during the same period as Thelonious Monk Quartet with John Coltrane: Live at Carnegie Hall, one of a pair of 2005 discoveries that repolished Coltrane's legend, the music has its inconsistencies and misfires. In the company of such players as pianist Red Garland, bassist Paul Chambers, trumpeters Wilbur Harden and Freddie Hubbard and drummer Arthur Taylor, Coltrane was still working out his own sound on tenor saxophone--the revolutionary chord progressions of "Giant Steps" and incantatory preachings of "A Love Supreme" were still to come. But even the subpar performances are lifted by his remarkable streams of invention, sustained urgency and surpassing blend of power and beauty. The settings are mostly straight-ahead quartets and quintets, but there are also memorable trio performances such as "Trane's Slo Blues" and an invigorating sextet with baritone saxophonist Sahib Shihab. Marking what would have been Coltrane's 80th birthday, Fearless Leader is the first of three planned box sets to document his Prestige recordings, on which he also was featured as a sideman and all-star group stalwart. For those who care, the packaging and liner coverage is subpar.
Lloyd Sachs
Younger fans may think John Coltrane can't possibly have recorded everything on this six-box Prestige collection in only a year and a half--the first session being in May 1957, the last in December 1958. These days, even the most prolific artists are lucky if they get to record once a year. But these chronologically ordered standards and bop-school exercises, a good chunk of which was released years after the fact, flowed at a time when albums were only beginning to become artful Albums and spending time in the studio was how artists developed. Recorded during the same period as Thelonious Monk Quartet with John Coltrane: Live at Carnegie Hall, one of a pair of 2005 discoveries that repolished Coltrane's legend, the music has its inconsistencies and misfires. In the company of such players as pianist Red Garland, bassist Paul Chambers, trumpeters Wilbur Harden and Freddie Hubbard and drummer Arthur Taylor, Coltrane was still working out his own sound on tenor saxophone--the revolutionary chord progressions of "Giant Steps" and incantatory preachings of "A Love Supreme" were still to come. But even the subpar performances are lifted by his remarkable streams of invention, sustained urgency and surpassing blend of power and beauty. The settings are mostly straight-ahead quartets and quintets, but there are also memorable trio performances such as "Trane's Slo Blues" and an invigorating sextet with baritone saxophonist Sahib Shihab. Marking what would have been Coltrane's 80th birthday, Fearless Leader is the first of three planned box sets to document his Prestige recordings, on which he also was featured as a sideman and all-star group stalwart. For those who care, the packaging and liner coverage is subpar.
Lloyd Sachs
0
geplaatst: 4 februari 2010, 22:52 uur
Bijzonder mooie, verzorgde uitgave die in alle bescheidenheid een inkijk biedt in de beginnende Prestige-jaren van Coltrane. Geen wereldschokkende muziek, maar wie het begeleidende boekje erbij neemt en de moeite doet om de "uitleg" bij de muziek door te lezen, hoort inderdaad dat er al bepaalde fundamenten van het genie Coltrane aanwezig zijn...
De box bevat de volledige originele liner notes bij elke release, naast bijkomende uitleg voor het leeuwendeel van de tracks. Zeker en vast de moeite, al was het maar eens huren in de plaatselijke bib...
De box bevat de volledige originele liner notes bij elke release, naast bijkomende uitleg voor het leeuwendeel van de tracks. Zeker en vast de moeite, al was het maar eens huren in de plaatselijke bib...
2
Soledad
geplaatst: 27 augustus 2017, 22:17 uur
Inmiddels is het 50 jaar geleden dat Coltrane stierf. Tijd voor een eerbetoon aan de man. John Coltrane een Fearless Leader? Hier nog niet echt hoor. Niettemin, wat een fantastische boxset van Prestige. Hiervoor waren al de opnames van Coltrane op dit label ofwel los verkrijgbaar of in de gigantische 16cd box: The Complete Prestige Records. Prestige heeft al het werk van Coltrane voor prestige nu dus apart uitgebracht in 3 boxen: deze, Interplay en Side Steps. Fearless Leader bevat al zijn werk als bandleider voor Prestige, Interplay zijn werk met All-Star groepen en Side Steps zijn werk waarop hij als sideman speelt.
Dit maakt het geheel een stuk overzichtelijker maar bijkomend voordeel: de boxen zijn allen prachtig uitgegeven met uitgebreide booklets (met interviews, foto's, biografieën, beschrijvingen van de muziek, uitgebreide sessie informatie en alle originele liner notes. De muziek zelf is nog eens geremasterd en de geluidskwaliteit is ook echt subliem te noemen. Daarnaast vind je ze online makkelijk voor een euro of 30 en dat is echt geen geld voor deze sets! Anyway, nu over de muziek. Laat ik het per oorspronkelijk album beschrijven die deze box omvat:
Coltrane (1957)
Met: Sahib Shihab (Bariton Sax) Johnny Splawn (Trompet) Red Garland en Mal Waldron (Piano) Paul Chambers (Bass) Albert Heath ( Drums)
De eerste opname van Coltrane als leider was niet bepaald wereldschokkend te noemen. Het is een beetje een doorsnee Prestige sessie te noemen. Het werd destijds gepresenteerd met een sticker op de cover: The New Saxophone Star. Daarmee hadden ze wel een vooruitziende blik bij Prestige. Trane had zich dan ook al bewezen in zijn samenwerkingen met Miles Davis en Thelonious Monk natuurlijk. Hoewel vrij doorsnee bevat de plaat wel degelijk een aantal pareltjes: eigenlijk zijn dit vooral de nummers in kwartet formaat. De bijdragen van Sahib Shihab en Johnny Splawn zijn niet zo interessant hoewel Sahib nog een aardige solo heeft op Straight Street. In de kwartetten komt Coltrane het best uit de verf en is in de verte al het talent te horen dat hij toen al in zich droeg. Hij speelde hier echter nog wel wat meer met zijn hersens en wat minder met zijn hart. De ballad 'Violets for your Furs' is het mooist en Time Was swingt de pan uit. Red Garland heb ik altijd een wat saaie pianist gevonden, Mal Waldron was hier nog niet wat hij later zou worden (helaas had hij daar een zenuwinzinking voor nodig in 1963). Wel is te horen dat Red een echte sessie pianist is, en hoe Mal Waldron al met stilte en ruimte speelt. Mal was hier nog de huispianist van Prestige en hij komt met alleen begeleiding niet als bijzonder uit de verf, zoals later (één van mijn grote favorieten). De begeleiding van het geheel door Paul Chambers en Albert Heath is gewoon kakstrak: niets op aan te merken. Al met al een doorsneeplaat die wel heel interessant is en een aantal zeer lekkere nummers bevat. De moeite waard dus.
Beste nummers: 'Violets for your Furs' en 'Time Was'.
Eindwaardering: 3,5 sterren
Lush Life (1961)
Met: Donald Byrd (trompet op alleen het titelnummer) Red Garland (piano) Earl May en Paul Chambers (bas) Albert Heath en Art Taylor (drums)
Lush Life is één van de populairste opnames voor Prestige en niet geheel onterecht. Het titelnummer zelf is een prachtige ballad (hoewel zijn latere versie met zanger Johnny Hartman naar mijn mening nog mooier is). Als je Trane's solo hier even naast die uit 1963 legt... man, wat heeft hij zich dan ontwikkeld zeg! Trane speelt hier veel met de blues en die beheerst hij als geen ander. Blues bleef ook later een grote invloed in zijn muziek. De twee blueses op dit album geven hem goed de ruimte om te improviseren en hier schemert een nieuwe Trane al wat meer door. Hij maakt veel gebruik van multifonische noten en speelt complexe solo's. Red Garland speelt maar op twee nummers mee. Voor de andere sessie kwam hij niet opdagen, achteraf bleek omdat hij autopech had. Onbedoeld dus maar het komt de muziek ten goede. In trio met alleen bas en drums krijgt Trane meer vrijheid maar vooral ook meer ruimte. Één van de betere opnames voor het label.
Beste nummers: 'Lush Life' en 'Trane's Slow Blues'.
Eindwaardering: 4 sterren
Traneing In (1957)
Met: Red Garland (piano), Paul Chambers (bass), Art Taylor (drums)
Tsja, Red Garland... het was niet bepaald iemand die grenzen verlegde. Nee, het was geen Monk, Bud Powell, Elmo Hope, Herbie Nichols of Phineas Newborn Jr... die waren echt wel wat spannender. Ik heb Garland vooral hoog zitten als sessie-pianist, want hij kon begeleiden als geen ander en hij kon vooral luisteren naar de anderen. En dat is essentieel in jazz. Op die wijze levert hij ook hier weer zijn diensten. Het hele album op zichzelf bestaat uit een aantal ballads en een paar stevigere nummers. Stevig betekent in dit geval swingend. 'You Leave Me Breathless' is een prachtige ballad: en wat kan Trane toch ballads spelen. 'Soft Lights and Sweet Music' daarentegen knalt werkelijk uit de speakers: pittig up-tempo nummer. Hier hoor je duidelijk dat Coltrane soms wel 9 uur per dag repeteerde: razendsnelle techniek en nergens op een foutje te betrappen. Dat is ook gelijk wat hem zo grandioos maakt: snel of langzaam, hard of zacht: Coltrane weet altijd originaliteit te bewaren en het precies goed te verwoorden. Paul Chambers vormt met Art Taylor een uitstekende begeleiding. Trane heeft met beide heren behoorlijk wat opnames gemaakt, met Paul Chambers misschien nog wel de meeste. M.R. PC was een geniaal en terecht eerbetoon aan de jonge bassist. Jammer genoeg verliet Chambers veel te jong de (jazz)wereld door overmatig drugsgebruik. Trane was tijdens alle opnames voor Prestige clean en bleef dat tot zijn dood in 1967.
Beste nummers: 'You Leave Me Breathless' en 'Soft Lights and Sweet Music'
Eindwaardering: 4 sterren
The Believer (1964)
Met: Donald Byrd (trompet op 2 van de 3), Freddie Hubbard (trompet op het andere nummer), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor & Louis Hayes (drums)
De plaat bestaat uit twee sessies: één met Donald Byrd en Louis Hayes op drums, de ander met Freddie Hubbard en Art Taylor op drums. We hebben hier onze eerste link met McCoy Tyner te pakken: het titelnummer werd door hem gecomponeerd! Hij was 19 toen dit werd opgenomen en eerlijk gezegd: in de compositie is niet veel van Tyner te vinden. Alles bij elkaar best een leuk plaatje maar niet wereldschokkend. Donald Byrd speelt wat ongeïnspireerd al moet ik zeggen dat ik sowieso nooit zo'n fan van hem ben geweest. Hubbard is sterker maar ook hij komt niet volledig uit de verf op deze plaat. 'Nakatini Serenade' klinkt dan nog het meest spannend, met uitstekend drumwerk van Louis Hayes. Op dit nummer gaat Coltrane ook behoorlijk los en dat klinkt dan weer erg lekker. Hij had zich ten tijde van deze opnames trouwens net voor de 2e keer aangesloten bij Miles Davis, waarmee hij ondermeer 'Round About Midnight', 'Milestones' en natuurlijk 'Kind of Blue' ging opnemen.
Beste nummer: 'Nakatini Serenade'
Eindwaardering: 3,5 ster
Soultrane (1958)
Met: Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Soultrane is tevens één van de bekendere werken van Trane voor Prestige. Het bevat wederom zowel ballads als pittigere nummers. 'Russian Lullaby': een stevig uptempo nummer waarop Trane alle ruimte krijgt om zijn ontwikkelingen te laten horen. Hier hoor je de 'Sheets of Sound' voor het eerst echt behoorlijk doorklinken. Trane deed dat ook op tour met Davis waarbij sommige mensen verontwaardigd het publiek uitliepen. Dit was volgens de normen toen niet hoe jazz gespeeld diende te worden, nu klinkt het allemaal best braaf. Sowieso heeft elke vernieuwer met dat fenomeen te maken gehad: Monk, Charlie Parker en zeker Ornette Coleman. Pas later wordt er besloten dat het genieën waren. Anyway Trane's solo is geniaal en neemt ware volwassen vormen aan: Garland kan het nog maar net bijhouden. Wat vooral opvalt is hoezeer Trane inmiddels is ingespeeld op de ritmesectie waarmee hij zoveel opnames heeft gemaakt, niet alleen zelf maar ook met Davis (-Art Taylor in dat geval). De ballad 'I Want to Talk About You' is werkelijk smullen geblazen. Trane zou later op Birdland en op Newport dit nummer nog eens ten gehore brengen. Die versies zijn beter en spannender, maar Coltrane was daar verder en zijn band ook beter (McCoy Tyner, Jimmy Garisson en Elvin Jones). Niettemin is ook deze versie prachtig! De gehele plaat zelf is mooi in balans qua tempo's en afwisseling en dat heeft deze plaat waarschijnlijk ook de bekendheid gegeven die het nu heeft. Heel onderhoudend!
Beste nummers: 'Russian Lullaby' en 'I Want to Talk About You'.
Eindwaardering: 4 sterren.
Settin' the Pace (1961)
Met: Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Settin' The Pace is minder bekend dat Soultrane maar wel met dezelfde groep opgenomen. Het album kent ook eenzelfde afwisseling tussen bop en ballads. 'See Your Face Before Me' klinkt echter wat slijmeriger en minder oprecht dan 'I Want To Talk About You' en de solo's op Rise 'N Shine zijn minder van kwaliteit dan die op 'Russian Lullaby'. En dat is bijzonder want dit was toch wel dezelfde sessie op dezelfde dag. Misschien heeft een pauze roet in het eten gegooid. Slecht is het allemaal zeker niet en het luistert prima weg maar het klinkt als een veel in één dozijn opname. Grote plus is de piano-solo van Garland op 'See Your Face Before Me': mooi om te horen dat je met enkel wat akkoorden genoeg kunt zeggen.
Beste nummer: 'Little Melonae'
Eindwaardering: 3 sterren
Black Pearls (1964)
Met: Donald Byrd (trompet), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Black Pearls is een waar bop-album met lange nummers. Niet zo lang als dat ze later werden tijdens concerten waar Trane makkelijk een uur kon doorgaan met één nummer maar voor 1958 toch best wel lang. De band staat stevig in elkaar en Donald Byrd weet zowaar geïnspireerd uit de hoek te komen, vooral op titelnummer. Prima bijdragen op dit album! Mooiste is het verhaal achter 'Sweet Sapphire Blues'. De Prestige producer destijds, Bob Weinstock, had te weinig materiaal voor een heel album. Trane stelde voor een lange blues op te nemen. Hij improviseerde wat met de band en zei achteraf: dat was 'Sweet Sapphire Blues' en jij hebt het geschreven Bob. Weinstock weigerde in eerste instantie de credits op zich te nemen maar Trane stond er op. Vandaar dat het nummer nu nog steeds aan Bob Weinstock wordt toegewezen. Het vormt tevens een hele aangename afsluiter met uitstekend spel van Garland. Een heel fijn plaatje!
Beste nummer: 'Black Pearls'
Eindwaardering: 4 sterren
Standard Coltrane (1962)
Met: Wilbur Harden (trompet), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Jimmy Cobb (drums)
De titel is redelijk veelzeggend over het album. Redelijk... het is allemaal wat standaard maar man wat een heerlijke plaat! Trane's solo's worden hier echt wat geavanceerder: fantastisch hoe hij over de begeleiding heen blaast: soms razendsnel en soms ook weer heel bedachtzaam. Maar een waar compliment moet ook naar de rest de band uit gaan. Wilbur Harden is een uitstekende trompettist die het op deze opnames zeker van Donald Byrd wint. Vanwege veel gezondheidsproblemen moest hij in ditzelfde jaar al stoppen met spelen en in 1968 overleed hij als een totaal onbekende. Wie weet wat hij in zijn mars had gehad als hij door had kunnen spelen. Daarnaast is Jimmy Cobb een welkome afwisseling na Art Taylor. Cobb swingt hard namelijk! 'Spring is Here' knalt werkelijk uit de speakers en Trane's solo is geniaal. Maar de parel van deze plaat is 'Invitation'. Een ballad waar ik Trane voor het eerst hoor soleren met het gevoel dat hij later altijd had tijdens zijn Impulse! periode. Subliem! Luister even op YouTube of je begrijpt wat ik bedoel.
Beste nummers: 'Spring is Here' en 'Invitation'.
Eindwaardering: 4,5
Bahia (1964)
Met: Wilbur Harden of Freddie Hubbard (trompet) Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor of Jimmy Cobb (drums)
Oef Bahia is is dan weer een misser. Het Latijns-Amerikaans getinte nummer komt wat slap en gedwongen over, al moet ik sowieso bekennen een allergie te hebben voor calypso's en salsa als dat wordt vermengd met traditionele jazz. Toen ik Bird het hoorde doen heb ik snel de cd uitgezet. Maar ook de rest van de nummers komt niet uit de verf. Hubbard is hier nog heel jong en dit is zijn 2e opname. Je kunt je werkelijk niet voorstellen dat dit de Hubbard is die slechts een jaar later het geniale Hub-Tones zou opnemen (en veel meer, ik hou van Freddie). Hij klinkt hier niet al te best, soms zelfs bijna vals. 'My Ideal' is gewoon slappe hap. Jammer maar helaas!
Beste nummer: 'Something I Dreamed Last Night'
Eindwaardering: 2,5 sterren
Stardust (1963)
Met: Wilbur Harden of Freddie Hubbard (trompet) Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor of Jimmy Cobb (drums)
Stardust omvat dezelfde bezetting als Bahia maar is beter! Niet heel overdreven spannend maar gewoon een fijn plaatje. Wederom ben ik onder de indruk van Wilbur Harden. Echt een no-nonsense trompettist die zorgvuldig noten kiest maar wel altijd raak slaat. Heel goed. 'Time After Time' is bijzonder fraai. Het geheel is een prima samenstelling van nummers waarop duidelijk te horen is dat Coltrane hier op het punt stond te vertrekken naar Atlantic. Binnen Prestige viel voor Coltrane niet meer zo heel veel te halen. Zij wilden vooral dat hij door zou gaan met eindeloos standards blijven spelen. Gelukkig was er 'Netushi Ertugun' van Atlantic die Coltrane wist weg te kapen. Bob Weinstock was boos dat zijn paradepaardje hem verliet, ik ben echter wel blij dat het is gebeurd. Bij Atlantic kreeg Trane meer ruimte, bij Impulse! nog meer.
Beste nummers: 'Stardust' en 'Time After Time'
Eindwaardering: 4 sterren
The Last Trane (1966)
Met: Donald Byrd (2 nummers), Red Garland (piano), Paul Chambers of Earl May (bas), Art Taylor (drums)
Dit is de laatste en ook de minste uit de leader opnames voor Prestige. Het was gelukkig niet de laatste release van John Coltrane. De hele band klinkt wat inspiratieloos en ongeïnteresseerd. Het geheel is ook uit meerdere sessies in elkaar geflanst. De solo van Garland op 'By The Numbers' is ronduit bedroevend te noemen. Het klinkt bijna alsof de rest in slaap is gevallen. Donald Byrd stelt mij wederom stevig teleur. Alleen Trane weet deze plaat nog wat omhoog te trekken. Echt slecht wordt het nooit met hem. Afijn dit was gewoon een melkkoetje van meneer Weinstock. Je moet haast lachen als je bedenkt dat dit in hetzelfde jaar werd uitgebracht als 'Ascension'.
Beste nummer: 'Come Rain Or Come Shine'
Eindwaardering: 2,5 sterren
Een simpel rekensommetje laat het gemiddelde van deze box dan niet op 4,5 komen. Dat klopt als een bus maar het geheel op zichzelf tikt daar toch makkelijk tegenaan. De combinatie van meerdere uitstekende platen, de historische waarde, het mogen luisteren naar de ontwikkelingen van één van 's werelds beste artiesten, de prachtige vorm waarin het wordt uitgegeven en de uitstekende geluidskwaliteit maken toch echt dat het eindcijfer voor deze box een 4,5 is. Oh en voor een dertig euro mag je die echt niet laten liggen. Je hebt 7 uur aan historische muziek in huis ofwel 11 originele LP's. Fantastisch!
Beste album: verrassend 'Standard Coltrane'
Beste nummer: Invitation
Dit maakt het geheel een stuk overzichtelijker maar bijkomend voordeel: de boxen zijn allen prachtig uitgegeven met uitgebreide booklets (met interviews, foto's, biografieën, beschrijvingen van de muziek, uitgebreide sessie informatie en alle originele liner notes. De muziek zelf is nog eens geremasterd en de geluidskwaliteit is ook echt subliem te noemen. Daarnaast vind je ze online makkelijk voor een euro of 30 en dat is echt geen geld voor deze sets! Anyway, nu over de muziek. Laat ik het per oorspronkelijk album beschrijven die deze box omvat:
Coltrane (1957)
Met: Sahib Shihab (Bariton Sax) Johnny Splawn (Trompet) Red Garland en Mal Waldron (Piano) Paul Chambers (Bass) Albert Heath ( Drums)
De eerste opname van Coltrane als leider was niet bepaald wereldschokkend te noemen. Het is een beetje een doorsnee Prestige sessie te noemen. Het werd destijds gepresenteerd met een sticker op de cover: The New Saxophone Star. Daarmee hadden ze wel een vooruitziende blik bij Prestige. Trane had zich dan ook al bewezen in zijn samenwerkingen met Miles Davis en Thelonious Monk natuurlijk. Hoewel vrij doorsnee bevat de plaat wel degelijk een aantal pareltjes: eigenlijk zijn dit vooral de nummers in kwartet formaat. De bijdragen van Sahib Shihab en Johnny Splawn zijn niet zo interessant hoewel Sahib nog een aardige solo heeft op Straight Street. In de kwartetten komt Coltrane het best uit de verf en is in de verte al het talent te horen dat hij toen al in zich droeg. Hij speelde hier echter nog wel wat meer met zijn hersens en wat minder met zijn hart. De ballad 'Violets for your Furs' is het mooist en Time Was swingt de pan uit. Red Garland heb ik altijd een wat saaie pianist gevonden, Mal Waldron was hier nog niet wat hij later zou worden (helaas had hij daar een zenuwinzinking voor nodig in 1963). Wel is te horen dat Red een echte sessie pianist is, en hoe Mal Waldron al met stilte en ruimte speelt. Mal was hier nog de huispianist van Prestige en hij komt met alleen begeleiding niet als bijzonder uit de verf, zoals later (één van mijn grote favorieten). De begeleiding van het geheel door Paul Chambers en Albert Heath is gewoon kakstrak: niets op aan te merken. Al met al een doorsneeplaat die wel heel interessant is en een aantal zeer lekkere nummers bevat. De moeite waard dus.
Beste nummers: 'Violets for your Furs' en 'Time Was'.
Eindwaardering: 3,5 sterren
Lush Life (1961)
Met: Donald Byrd (trompet op alleen het titelnummer) Red Garland (piano) Earl May en Paul Chambers (bas) Albert Heath en Art Taylor (drums)
Lush Life is één van de populairste opnames voor Prestige en niet geheel onterecht. Het titelnummer zelf is een prachtige ballad (hoewel zijn latere versie met zanger Johnny Hartman naar mijn mening nog mooier is). Als je Trane's solo hier even naast die uit 1963 legt... man, wat heeft hij zich dan ontwikkeld zeg! Trane speelt hier veel met de blues en die beheerst hij als geen ander. Blues bleef ook later een grote invloed in zijn muziek. De twee blueses op dit album geven hem goed de ruimte om te improviseren en hier schemert een nieuwe Trane al wat meer door. Hij maakt veel gebruik van multifonische noten en speelt complexe solo's. Red Garland speelt maar op twee nummers mee. Voor de andere sessie kwam hij niet opdagen, achteraf bleek omdat hij autopech had. Onbedoeld dus maar het komt de muziek ten goede. In trio met alleen bas en drums krijgt Trane meer vrijheid maar vooral ook meer ruimte. Één van de betere opnames voor het label.
Beste nummers: 'Lush Life' en 'Trane's Slow Blues'.
Eindwaardering: 4 sterren
Traneing In (1957)
Met: Red Garland (piano), Paul Chambers (bass), Art Taylor (drums)
Tsja, Red Garland... het was niet bepaald iemand die grenzen verlegde. Nee, het was geen Monk, Bud Powell, Elmo Hope, Herbie Nichols of Phineas Newborn Jr... die waren echt wel wat spannender. Ik heb Garland vooral hoog zitten als sessie-pianist, want hij kon begeleiden als geen ander en hij kon vooral luisteren naar de anderen. En dat is essentieel in jazz. Op die wijze levert hij ook hier weer zijn diensten. Het hele album op zichzelf bestaat uit een aantal ballads en een paar stevigere nummers. Stevig betekent in dit geval swingend. 'You Leave Me Breathless' is een prachtige ballad: en wat kan Trane toch ballads spelen. 'Soft Lights and Sweet Music' daarentegen knalt werkelijk uit de speakers: pittig up-tempo nummer. Hier hoor je duidelijk dat Coltrane soms wel 9 uur per dag repeteerde: razendsnelle techniek en nergens op een foutje te betrappen. Dat is ook gelijk wat hem zo grandioos maakt: snel of langzaam, hard of zacht: Coltrane weet altijd originaliteit te bewaren en het precies goed te verwoorden. Paul Chambers vormt met Art Taylor een uitstekende begeleiding. Trane heeft met beide heren behoorlijk wat opnames gemaakt, met Paul Chambers misschien nog wel de meeste. M.R. PC was een geniaal en terecht eerbetoon aan de jonge bassist. Jammer genoeg verliet Chambers veel te jong de (jazz)wereld door overmatig drugsgebruik. Trane was tijdens alle opnames voor Prestige clean en bleef dat tot zijn dood in 1967.
Beste nummers: 'You Leave Me Breathless' en 'Soft Lights and Sweet Music'
Eindwaardering: 4 sterren
The Believer (1964)
Met: Donald Byrd (trompet op 2 van de 3), Freddie Hubbard (trompet op het andere nummer), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor & Louis Hayes (drums)
De plaat bestaat uit twee sessies: één met Donald Byrd en Louis Hayes op drums, de ander met Freddie Hubbard en Art Taylor op drums. We hebben hier onze eerste link met McCoy Tyner te pakken: het titelnummer werd door hem gecomponeerd! Hij was 19 toen dit werd opgenomen en eerlijk gezegd: in de compositie is niet veel van Tyner te vinden. Alles bij elkaar best een leuk plaatje maar niet wereldschokkend. Donald Byrd speelt wat ongeïnspireerd al moet ik zeggen dat ik sowieso nooit zo'n fan van hem ben geweest. Hubbard is sterker maar ook hij komt niet volledig uit de verf op deze plaat. 'Nakatini Serenade' klinkt dan nog het meest spannend, met uitstekend drumwerk van Louis Hayes. Op dit nummer gaat Coltrane ook behoorlijk los en dat klinkt dan weer erg lekker. Hij had zich ten tijde van deze opnames trouwens net voor de 2e keer aangesloten bij Miles Davis, waarmee hij ondermeer 'Round About Midnight', 'Milestones' en natuurlijk 'Kind of Blue' ging opnemen.
Beste nummer: 'Nakatini Serenade'
Eindwaardering: 3,5 ster
Soultrane (1958)
Met: Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Soultrane is tevens één van de bekendere werken van Trane voor Prestige. Het bevat wederom zowel ballads als pittigere nummers. 'Russian Lullaby': een stevig uptempo nummer waarop Trane alle ruimte krijgt om zijn ontwikkelingen te laten horen. Hier hoor je de 'Sheets of Sound' voor het eerst echt behoorlijk doorklinken. Trane deed dat ook op tour met Davis waarbij sommige mensen verontwaardigd het publiek uitliepen. Dit was volgens de normen toen niet hoe jazz gespeeld diende te worden, nu klinkt het allemaal best braaf. Sowieso heeft elke vernieuwer met dat fenomeen te maken gehad: Monk, Charlie Parker en zeker Ornette Coleman. Pas later wordt er besloten dat het genieën waren. Anyway Trane's solo is geniaal en neemt ware volwassen vormen aan: Garland kan het nog maar net bijhouden. Wat vooral opvalt is hoezeer Trane inmiddels is ingespeeld op de ritmesectie waarmee hij zoveel opnames heeft gemaakt, niet alleen zelf maar ook met Davis (-Art Taylor in dat geval). De ballad 'I Want to Talk About You' is werkelijk smullen geblazen. Trane zou later op Birdland en op Newport dit nummer nog eens ten gehore brengen. Die versies zijn beter en spannender, maar Coltrane was daar verder en zijn band ook beter (McCoy Tyner, Jimmy Garisson en Elvin Jones). Niettemin is ook deze versie prachtig! De gehele plaat zelf is mooi in balans qua tempo's en afwisseling en dat heeft deze plaat waarschijnlijk ook de bekendheid gegeven die het nu heeft. Heel onderhoudend!
Beste nummers: 'Russian Lullaby' en 'I Want to Talk About You'.
Eindwaardering: 4 sterren.
Settin' the Pace (1961)
Met: Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Settin' The Pace is minder bekend dat Soultrane maar wel met dezelfde groep opgenomen. Het album kent ook eenzelfde afwisseling tussen bop en ballads. 'See Your Face Before Me' klinkt echter wat slijmeriger en minder oprecht dan 'I Want To Talk About You' en de solo's op Rise 'N Shine zijn minder van kwaliteit dan die op 'Russian Lullaby'. En dat is bijzonder want dit was toch wel dezelfde sessie op dezelfde dag. Misschien heeft een pauze roet in het eten gegooid. Slecht is het allemaal zeker niet en het luistert prima weg maar het klinkt als een veel in één dozijn opname. Grote plus is de piano-solo van Garland op 'See Your Face Before Me': mooi om te horen dat je met enkel wat akkoorden genoeg kunt zeggen.
Beste nummer: 'Little Melonae'
Eindwaardering: 3 sterren
Black Pearls (1964)
Met: Donald Byrd (trompet), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor (drums)
Black Pearls is een waar bop-album met lange nummers. Niet zo lang als dat ze later werden tijdens concerten waar Trane makkelijk een uur kon doorgaan met één nummer maar voor 1958 toch best wel lang. De band staat stevig in elkaar en Donald Byrd weet zowaar geïnspireerd uit de hoek te komen, vooral op titelnummer. Prima bijdragen op dit album! Mooiste is het verhaal achter 'Sweet Sapphire Blues'. De Prestige producer destijds, Bob Weinstock, had te weinig materiaal voor een heel album. Trane stelde voor een lange blues op te nemen. Hij improviseerde wat met de band en zei achteraf: dat was 'Sweet Sapphire Blues' en jij hebt het geschreven Bob. Weinstock weigerde in eerste instantie de credits op zich te nemen maar Trane stond er op. Vandaar dat het nummer nu nog steeds aan Bob Weinstock wordt toegewezen. Het vormt tevens een hele aangename afsluiter met uitstekend spel van Garland. Een heel fijn plaatje!
Beste nummer: 'Black Pearls'
Eindwaardering: 4 sterren
Standard Coltrane (1962)
Met: Wilbur Harden (trompet), Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Jimmy Cobb (drums)
De titel is redelijk veelzeggend over het album. Redelijk... het is allemaal wat standaard maar man wat een heerlijke plaat! Trane's solo's worden hier echt wat geavanceerder: fantastisch hoe hij over de begeleiding heen blaast: soms razendsnel en soms ook weer heel bedachtzaam. Maar een waar compliment moet ook naar de rest de band uit gaan. Wilbur Harden is een uitstekende trompettist die het op deze opnames zeker van Donald Byrd wint. Vanwege veel gezondheidsproblemen moest hij in ditzelfde jaar al stoppen met spelen en in 1968 overleed hij als een totaal onbekende. Wie weet wat hij in zijn mars had gehad als hij door had kunnen spelen. Daarnaast is Jimmy Cobb een welkome afwisseling na Art Taylor. Cobb swingt hard namelijk! 'Spring is Here' knalt werkelijk uit de speakers en Trane's solo is geniaal. Maar de parel van deze plaat is 'Invitation'. Een ballad waar ik Trane voor het eerst hoor soleren met het gevoel dat hij later altijd had tijdens zijn Impulse! periode. Subliem! Luister even op YouTube of je begrijpt wat ik bedoel.
Beste nummers: 'Spring is Here' en 'Invitation'.
Eindwaardering: 4,5
Bahia (1964)
Met: Wilbur Harden of Freddie Hubbard (trompet) Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor of Jimmy Cobb (drums)
Oef Bahia is is dan weer een misser. Het Latijns-Amerikaans getinte nummer komt wat slap en gedwongen over, al moet ik sowieso bekennen een allergie te hebben voor calypso's en salsa als dat wordt vermengd met traditionele jazz. Toen ik Bird het hoorde doen heb ik snel de cd uitgezet. Maar ook de rest van de nummers komt niet uit de verf. Hubbard is hier nog heel jong en dit is zijn 2e opname. Je kunt je werkelijk niet voorstellen dat dit de Hubbard is die slechts een jaar later het geniale Hub-Tones zou opnemen (en veel meer, ik hou van Freddie). Hij klinkt hier niet al te best, soms zelfs bijna vals. 'My Ideal' is gewoon slappe hap. Jammer maar helaas!
Beste nummer: 'Something I Dreamed Last Night'
Eindwaardering: 2,5 sterren
Stardust (1963)
Met: Wilbur Harden of Freddie Hubbard (trompet) Red Garland (piano), Paul Chambers (bas), Art Taylor of Jimmy Cobb (drums)
Stardust omvat dezelfde bezetting als Bahia maar is beter! Niet heel overdreven spannend maar gewoon een fijn plaatje. Wederom ben ik onder de indruk van Wilbur Harden. Echt een no-nonsense trompettist die zorgvuldig noten kiest maar wel altijd raak slaat. Heel goed. 'Time After Time' is bijzonder fraai. Het geheel is een prima samenstelling van nummers waarop duidelijk te horen is dat Coltrane hier op het punt stond te vertrekken naar Atlantic. Binnen Prestige viel voor Coltrane niet meer zo heel veel te halen. Zij wilden vooral dat hij door zou gaan met eindeloos standards blijven spelen. Gelukkig was er 'Netushi Ertugun' van Atlantic die Coltrane wist weg te kapen. Bob Weinstock was boos dat zijn paradepaardje hem verliet, ik ben echter wel blij dat het is gebeurd. Bij Atlantic kreeg Trane meer ruimte, bij Impulse! nog meer.
Beste nummers: 'Stardust' en 'Time After Time'
Eindwaardering: 4 sterren
The Last Trane (1966)
Met: Donald Byrd (2 nummers), Red Garland (piano), Paul Chambers of Earl May (bas), Art Taylor (drums)
Dit is de laatste en ook de minste uit de leader opnames voor Prestige. Het was gelukkig niet de laatste release van John Coltrane. De hele band klinkt wat inspiratieloos en ongeïnteresseerd. Het geheel is ook uit meerdere sessies in elkaar geflanst. De solo van Garland op 'By The Numbers' is ronduit bedroevend te noemen. Het klinkt bijna alsof de rest in slaap is gevallen. Donald Byrd stelt mij wederom stevig teleur. Alleen Trane weet deze plaat nog wat omhoog te trekken. Echt slecht wordt het nooit met hem. Afijn dit was gewoon een melkkoetje van meneer Weinstock. Je moet haast lachen als je bedenkt dat dit in hetzelfde jaar werd uitgebracht als 'Ascension'.
Beste nummer: 'Come Rain Or Come Shine'
Eindwaardering: 2,5 sterren
Een simpel rekensommetje laat het gemiddelde van deze box dan niet op 4,5 komen. Dat klopt als een bus maar het geheel op zichzelf tikt daar toch makkelijk tegenaan. De combinatie van meerdere uitstekende platen, de historische waarde, het mogen luisteren naar de ontwikkelingen van één van 's werelds beste artiesten, de prachtige vorm waarin het wordt uitgegeven en de uitstekende geluidskwaliteit maken toch echt dat het eindcijfer voor deze box een 4,5 is. Oh en voor een dertig euro mag je die echt niet laten liggen. Je hebt 7 uur aan historische muziek in huis ofwel 11 originele LP's. Fantastisch!
Beste album: verrassend 'Standard Coltrane'
Beste nummer: Invitation
1
geplaatst: 28 augustus 2017, 19:31 uur
Wow, mooie post Soledad. Heb geen enkel van genoemde albums, ben n Impulse addict he, maar ik ga die boxsets zeker eens checken. Bedankt man!
0
Soledad
geplaatst: 28 augustus 2017, 19:54 uur
Tony schreef:
Wow, mooie post Soledad. Heb geen enkel van genoemde albums, ben n Impulse addict he, maar ik ga die boxsets zeker eens checken. Bedankt man!
Wow, mooie post Soledad. Heb geen enkel van genoemde albums, ben n Impulse addict he, maar ik ga die boxsets zeker eens checken. Bedankt man!
Thanks Tony! Ja het zijn aanraders, vooral ook omdat de losse releases wat betreft uitgave niet zo interessant zijn. 'Fearless Leader' is dan een hele mooie start.
* denotes required fields.
* denotes required fields.