Marillion - The Thieving Magpie (1988)

Fish nog zeer goed in vorm. Zijn zang en emotie is intens en van hem weet je gewoon dat elk woord gemeend is.
Muzikaal ook zeer sterk.
Steve Hogarth heeft hard moeten knokken voor de acceptatie van de die-hard fans, maar is daar goed in geslaagd wat mij betreft.
Fish als peformer heb ik wat hoger zitten, maar H is uiteindelijk beter uit de strijd gekomen als vocalist.
Fish heeft jammer genoeg een hoop moeten inleveren vocaal.

Goed album, maar ik kom maar niet van het Genesis-light gevoel af. En de over-acting zang van Fish stoort (b.v. Waterhole...pffffff). En Childhood's end is te veel een kopie van Genesis/Follow you, follow me. Ach, ik houd erover op, ben met m'n verkeerde been uit bed gestapt.

Sterker nog, ik vind bijna alle live versies op The Thieving Magpie beter dan de studio versies. Bij Rush heb ik dat bijvoorbeeld ook, laat ik de studio albums links liggen omdat ik weet dat er binnen no time wel weer een puik livealbum verschijnt.

Het klinkt net even wat organischer dan veel studioversies.
De Songs van "Script" krijgen hier ook betere drumpartijen mee.
Fijn livedocument en de remaster is meer dan ok.

Dat komt omdat op de nummers op "Script" gedrumd wordt door Mick Pointer. Deze had een nogal statische stijl van drummen.
Ten tijde van "Magpie" was Mick Pointer vervangen door Ian Mosley. Nu nog steeds de drummer overigens.

Dat was mij bekend ATZ.
Mosely zit al vanaf 1984 in de band inmiddels.
Zeker een betere drummer.
Mede door zijn stijl krijgen de Script nummers een betere uitvoering.
Creatiever vooral.

Ik heb dit album al vanaf 1988 in huis maar draai het bijna nooit. Vandaag weer eens opgezet, verrassend goed! Vaker doen dus!

Ik heb uiteindelijk de remaster gekocht.
Fijn liveoverzicht met Fish nog in de gelederen.
Ook de Clutching uitvoeringen krijgen een enorme boost.
White Russian is verpletterend op Magpie.

Het lukt me maar zelden om White Russian zonder brok in mijn keel te luisteren (racing the clouds home).

Mee eens hoor. Wat een lading en felheid.
Fish wist het ook wel over te brengen.
Uiteindelijk een frontman die mij boeit.
Fish verkoopt nooit onzin.

Zeker, ik ben Marillion met H uiteindelijk, min of meer uit het oog verloren. Hoewel ze met H ook een paar monumentale albums hebben gemaakt.

Absoluut. Maar H speelt nu al veel langer in de band dan Fish. Niet alles met H is memorabel.

Voor mij het begin van de echte liefde voor Marillion. Alles hiervoor was kalverliefde, een beetje flirten en wat rotzooien. Niks serieus. Na het horen van 'White Russian' op dit fantastische live album was ik definitief om. Top. Net nog even geluisterd en een 0,5* erbij. Heerlijk.

Klopt. Maar wat Fish solo heeft laten horen ook niet eerlijk gezegd.

Ook mee eens.

Ik ben dankzij lennert en RuudC weer intensief naar Marillion aan het luisteren. Aangezien aan Marillion voor mij wat mindere herinneringen hingen (muziek van mijn ex), had ik de band het laatste decennium een beetje links laten liggen (op een luisterbeurt bij de progladder na). Maar nu ik weer lees wat anderen van de eerste albums vinden, realiseer ik me plots dat Marillion eigenlijk eerst gewoon mijn band was. Dat ik het was, die klasgenoten op de middelbare school hoorde discussiëren over wat het beste nummer was (Chelsea Monday was hun mening destijds) en nieuwsgierig geworden (ik was/ben een Genesis fan) naar de bibliotheek in Amersfoort fietste om de albums te huren en op te nemen op cassettes. Dat ik de tv afzocht naar de clips van Kayleigh en Incommunicado. Dat ik kapot was van het vertrek van Fish en H een enorme eikel vond. Dus vandaag de hele dag keihard dit album, Fugazi en Misplaced childhood in een vrijwel lege school gedraaid. Dan is werken terwijl vrijwel alle collega's al vakantie vieren niet eens erg. Wat lekker toch weer en wat hebben ze toch een hoop prima muziek gemaakt. Misschien de rest van de week toch ook nog eens kijken of ik na meer dan tien jaar ook weer zonder negatieve gevoelens naar Marillion uit het H- tijdperk kan luisteren......

Halve punt omhoog, what was I thinking? Goede herinneringen aan dit concert (ahoy?), blij de zwanenzang van Fish bij Marillion nog mee gemaakt te hebben.

Deze ook maar weer eens onder het stof vandaan gepulkt. Eigenlijk nooit echt op waarde geschat toendertijd. Ik vond de hoes altijd al verschrikkelijk en op 1 of andere manier kon ik me er nooit toe zetten het uit te luisteren. Hij stond mooi in de kast. In de loop der jaren heb ik hem toch vrij regelmatig opgezet en is het wel wat gaan groeien bij mij. Nu sinds een jaar of zo weer eens gedraaid en hij is gevallen bij me. 4 sterren en dan voornamelijk voor de voordracht van Fish . Powerfrontman zoals er maar weinige zijn of waren. En wat blijft White Russian toch een parel .

Enigste minpunt is eigenlijk het ontbreken van Forgotten Sons. Die staat wel op Recital of the Script in een meesterlijke uitvoering. Alleen op dvd hier, maar de 2-cd komt er ook nog wel.

Forgotten Sons staat natuurlijk ook op Real to Reel. Daarom staat deze bewust net als de overige nummers van laatstgenoemde cd niet op dit album. Bewuste keuze zo heb ik gelezen toendertijd. Mede daarom ook het opvallende knip en plakwerk uit verschillende touropnamen / tijdperken waarmee schijf 1 gevuld is.

Deze plaat hadden ze beter Greatest Hits Live kunnen noemen.

Het zijn namelijk allemaal nummers van verschillende concerten.
Drukt dat de pret? Nee!

Wat wel de pret drukte, was dat Misplaced Childhood maar voor de helft op de dubbel-lp stond. Wat een deceptie was dat zeg. Ook Freaks was voor de vinyldraaiers weggelaten. Gelukkig was het het cd-tijdperk, dus iedereen kocht gewoon de dubbelcd: probleem opgelost.

Samen met Brief Encounter en Real to Reel had je dan wel alles live in huis van de band toentertijd. Maar Brief Encounter en Real to Reel waren nog niet op cd verschenen.

Wat waren de jaren 80 moeilijke tijden. Pas eind jaren 90 werden dit soort dingen opgelost, door Brief Encounter en Real to Reel ook als dubbelcd uit te geven.

Terug naar The Thieving Magpie. Wat knalt Slainthe Mhath er lekker in en wat laat Ian Mosley horen hoor He Knows You Know moet klinken.
De songs van het debuut klinken zoveel beter hier (daar kwamen we ook al achter op Real to Reel en Brief Encounter) en de nummers van Fugazi klinken warmer.

Minpunt aan deze verzamelaar zijn de fadeouts, waardoor het livegevoel toch een beetje wegblijft. Gelukkig werd ongeveer gelijktijdig de VHS/CD-boxset Live at Loreley uitgegeven, een integraal concert met een dronken Fish, maar deze cd is dan weer los verschenen. Daar moesten de fans dan weer op wachten tot weet ik wanneer.

Terug naar deze plaat. Ik draai hem graag, vooral in de streaming-versie, want ik ben er een beetje klaar mee om EMI rijk te maken, door re-issues te blijven kopen.

Hoogtepunt is het integraal uitgevoerde Misplaced Childhood. Zo je wilt nog mooier en warmer dan de originele studioplaat. Knap hoor.

Help me even; er zijn diverse remasters van dit album uitgebracht op cd. Welke is de beste?

Dat weet vigil het beste.

Ik heb (slechts) de lp en een spotify-versie ter beschikking.

Ik heb de lp ook. En ook Spoify. En ik had ooit ook de cd. Maar die heb ik weggedaan omdat ik de lp had gekocht. En nu wil ik 'm toch eigenlijk wel weer op cd hebben. Alleen al omdat op de lp niet heel Misplaced childhood staat. En omdat ik er de laatste jaren ben achtergekomen dat ik live albums op 2lp echt ruk vind om te luisteren. De flow is er helemaal uit in mijn beleving. Ik weet dat de meeste live albums uit opnames van meerdere concerten bestaat maar luister je het op cd dan heb je het gevoel dat het één concert is. Bij een 2lp moet je veel te vaak omdraaien, wat ten koste gaat van die concert beleving vind ik.

Daarom zorg ik ook dat ik een tablet heb aangesloten op ons muzieksysteem. Op die manier kan ik een heleboel gewoon streamen, zonder platen ed om te draaien. Ik mis dan alleen de beleving van het artwork, het lezen van linernotes, lyrics etc.

Maar goed, de dubbelcd (zo'n ouderwetse jaren 80 dikke cdbox) had ik ook ooit. Ik denk niet dat ik ooit fysiek een remaster van deze plaat heb gehad.

de 2009 remaster, 5099969562921

https://www.sounds.nl/search/marillion+-+thieving/1/rel/0/

Al is die ook wel goedkoper te vinden denk ik

Thanks!
Ik ga eens opzoek naar een exemplaar voor een vriendelijk prijsje

Mijn zoon zat gisteravond een tekenfilmserie te kijken waarin plotsklaps La Gazza Ladra van Rossini voorkwam. Flash forward naar vandaag waarin ik dit fantastische live album op de rotatielijst heb gezet. Niet in de minste plaats omdat ik hele levendige, goede herinneringen aan dit concert heb.

Absoluut. De 2009 remaster is echt stukken beter. Al vond ik de eerste CD destijds toen die is uitbracht al niet slecht.
Het klinkt nu veel warmer en heeft meer dynamiek.