Marillion - The Thieving Magpie (1988)

Over Marillion live 1988 gesproken, ik kwam deze tegen op discogs ( Marillion - In Concert (Vinyl, LP, Album) at Discogs ).

Zit deze in de boxset, zonder dat ik het weet. De tracklist is geweldig!

Weet je dat ik nooit heb kunnen ontcijferen, wat Fish in het intro van Fugazi precies zegt.
Iets met 'title track' en 'anxiety', maar ik kan er geen chocolade van maken.

This next track is the last track of 'euh' the full set, it's the title track of the new album, the anxiety attack, the domino's (onverstaanbaar), this is simply called: Fugazi.

Volgens mij is het dit.

Zo ver was ik ook... Maar wat is dat gebazel over 'dominoes'?

Dat 'euh, the full set' zou best kunnen, dat had ik er nog niet van gemaakt

Geen idee. Ik denk iets met een accent en drank ...

Een live album had ik nog niet van Marillion, maar ben wel helemaal weg van de Genesis muziek in een moderner en stuk steviger jasje.

Ze hebben wel zo inmens veel live albums uitgebracht dat je door de bomen het bos niet meer zag, maar deze heb ik eigenlijk altijd een beetje in mijn achterhoofd gehouden omdat hier de meeste stemmen bijstaan zal deze wellicht hun bekendste live album zijn. Gister zag ik hem gebruikt liggen, helemaal compleet met poster en boekje, kon hem niet laten liggen.

Ben hem nu aan het beluisteren en klinkt erg strak gespeeld, en ook het geluid klinkt erg goed. Het nadeel vind ik dat het mij wat te strak en te studio achtig klinkt allemaal, weinig improvisatie zeg maar en nummers worden gewoon letterlijk nagespeeld. Wel mooi is de integrale versie van Misplaced Childhood op cd 2, en op cd 1 de beste nummers van hun andere 3 studio albums tot dan toe.

Nu las ik overal dat live At The lorery nog beter dan deze schijnt te zijn, maar in welk opzicht dan?

Qua geluidskwaliteit hoef ik niet beter, want vind hem prima klinken, maar van een creative band als Marillion had ik op een live album wel wat meer improvisatie en interactie met het publiek verwacht.

En ik vind deze integrale live versie van Misplaced Childhood eigenlijk niets extra,s toevoegen aan hun studio album.

Cd 1 bevalt mij beter vanwege de willekeur van nummers doorelkaar heen, en dat geeft toch een beetje een live gevoel nog mee.

Dat grote aanbod aan live albums is pas van de laatste tijd. Marillion zorgt wel voor haar fans.

Tot 1989 waren er maar 2 liveplaten. Deze en Real to Reel. Live in Loreley was eigenlijk een videoband met cd erbij, die heel schaars was. Nu dus uit opnieuw uitgebracht.

De kracht van Loreley is dat het 1 optreden betreft. Thievin'Magpie is een live-verzamelaar.

Maar als je cd 2 hebt is een integraal optreden van Misplaced Childhood, zijn de nummers daarvan ook van verschillende concerten dan?

En had ook al van jou gelezen dat aan het live album reel To real hun EP uit 1986 gekoppeld zat als je de geremasterde cd hebt tenminste.

Misschien die ook maar eens proberen.

Die is wel leuker en geimproviseerder. Forgotten Sons duurt daar 10 minuten en er staat ook een gerse liveversie op van Cinderella Search.

Een volledige live-uitvoering van Misplaced Childhood is natuurlijk te gek. En er zijn onwijs veel verschillen met het origineel te vinden. Deze versie is veel mooier, en nee CD2 is van één concert.


Bedenk ook dat oorspronkelijk de dubbel-lp niet eens de volledige versie had, maar alleen het eerste deel. Dus de Marillion -fan is altijd erg blij geweest met de dubbel-cd uitgave.

Deze, Live at Loreley, Reel to real en Recital of the script kun je alle 4 blindelings aanschaffen! Dan heb je zo'n beetje al het moois uit het Fish tijdperk in een live uitvoering. Althans, zo ervaar ik het.

Remaster is echt een behoorlijke vooruitgang. Gelukkig maar want de oorspronkelijke versie was gewoon niet meer van deze tijd. Remaster heeft eindelijk de dynamiek, de passie en de punch die het live ook zou hebben en de solo's van Rothery klinken nu zoveel beter. Nu is het eindelijk om aan te horen. Het was destijds mijn eerste Marillion album maar heb em door het slechte geluid al jaren niet meer gedraaid. Gelukkig gaat daar nu verandering in komen.

Mooi document samen met Recital en Loreley, waarvan gezegd moet worden dat bepaalde nummers als bijvoorbeeld Fugazi hier wel wat strakker worden gespeeld.

Overigens, degenen die willen weten waar de opnames zijn gedaan. Ze staan allemaal vermeld in het hoesje, als je de cd openklapt. Alle opnames komen uit de UK, Veelal Sheffield, en Edinburgh. Misplaced Childhood is in zijn geheel opgenomen in Hammersmith. Jammere is wel dat er wel locaties bijstaan, maar geen data, weer lekker handig. Maar ja, in vergelijking tot de eerdere uitgave is iets beter dan niets.

Ah, da's goed nieuws inderdaad. Het barre geluid van de dubbel CD was een live registratie van Marillion onwaardig. Ben benieuwd hoe die klinkt, ik ga er zeker achteraan.

Ja daar heeft Daniel helemaal gelijk in, als je hem al hebt moet je eigenlijk gewoon opnieuw kopen. Vele malen beter.

Is de remaster niet al een paar jaar uit?

Ja, dat klopt. Is over het algemeen ook voor een schijtprijsje te koop. iets van 7 a 8 euro voor de geremasterde dubbel cd (nu in een smal doosje ipv die dikke)

Had er eigenlijk lang tegenaan gehikt. Ik dacht, geen extra nummers (was nog steeds een gemiste kans blijft, alhoewel er met Early Stages, Recital, Loreley en Curtain Call genoeg van het vroege Marillion valt te genieten, en is denk ik wel zo ongeveer ieder nummer, met uitzondering van She Chameleon, Torch Song en Just For The Record, voor zover ik weet, ook live uitgebracht, en sommigen zelfs in verschillende versies, dus oude Marillion fans hebben niets te klagen in vergelijking tot jaren geleden, toen het aanbod echt veel te karig was. Maar het verbetering in geluid maakt ook hier een hoop goed. Ik had de oude versie vorige week opstaan en dacht. Ga me hier ook niet langer aan ergeren. Zoals voor vele anderen wat dit mijn ingang met Marillion en wellicht Progressieve Rock in het algemeen, dus alleen al voor de nostalgie zou ik het moeten aanschaffen.

Had ik eerder moeten doen. Met zoveel andere remasters heb ik geen moment getwijfeld, hele collectie van Genesis opnieuw aangeschaft op DVD-Audio zonder ook maar een moment te twijfellen (nog steeds de mooiste opnames die ik ooit heb gehoord), en van Pink Floyd heb ik inmiddels ook verschillende versies (ook hier zijn de laatste remaster van subliejme kwaliteit), op LP, CD, DVD en wat dan ook. Dus afgaande op andere bands en eerdere remasters van Marillion (de 24/96 bits remasters van de eerste 8 studio albums zijn ook van sublieme kwaliteit. En Loreley, Recital en Real to Reel ook. Dus......The Thieving Magpie past in dat rijtje, en zelfs de rug van het hoesje is in dezelfde stijl vormgegeven....zo wordt het een mooi rijtje in de kast.

Als je fan bent, en dit album ook grijs hebt gedraaid, net als ik, dan ben je dit aan jezelf verplicht als fan. Je zult zien, dat je em weer veel vaker gaat opzetten. Ook al ben ik behoorlijk weg van het latere Marillion, ik heb dit album ontzettend gemist.

Ik ontdenkte dit album in mei 1991. Terwijl iedereen om mij heen bezig was met Automatic For The People van REM, Joyride van Roxette, Mama Said van Lenny Kravitz en Queens Innuendo, besloot ik off the grid te gaan en als tweede uit mijn vriendenkring de gok te wagen. We hadden destijds een videotheek waar je ook cd's kon huren voor 2 gulden 50 per dag. Dus nadat ik al het populaire wel zo ongeveer had gehad, en alleen nog huurde wat nieuw uitkwam was ik toe aan nw wegen om te verkennen. Een andere vriend had het vaak over Incommunicado en Slainth Math en deels daar op afgaande besloot ik het een kans te geven. Ik kopieerde de cd en zo begon mijn lange reis die mij uiteindelijk diep in het centrum van de Progressieve Rock bracht en realiseerde mij dat er eigenlijk nog veel betere nummers opstaan dan die twee nummers. Tape draaide ik stuk, kocht de orginele tape, nadat die ook stuk was, kocht ik de cd, en die heb ik nog steeds. Na Magpie, ontdenkte ik Script For A Jester's Tear omdat ik Forgotten Sons had gehoord, en daar achteraan Grendel (zonder twijfel nog steeds het mooiste nummer van het vroege Marillion) van B-Sides, Reel To Real (met het fenomenale Cinderella Search), Fugazi, omdat het nummer Fugazi mijn favoriete nummer was en nu nog steeds, Season's End, Cluthching At Straws en Holidays In Eden. Misplaced Childhood kocht ik pas toen het remasterd als dubbel cd werd uitgegeven, imdat ik het immers al had op cd, live.

Echter haakte ik wel af omdat ik na Holidays in Eden een beetje zat begon te worden van Marillion, hetgeen alles te maken had met H. en zijn arrogante manier (of thans zo dacht ik toen). Ik heb daarom Brave overgeslagen en bleef met name rondzwerven in het oude werk. Dit veranderde overnacht toen ik in 1995, Afraid Of Sunlight hoorde. Pas toen besloot ik ook naar concerten te gaan en Marillion weer te volgen en werd The Thieving Magpie een van de meest gedraaide soundstracks van mijn jeugd.

Nostalgie !!!!

vind ik ook, ook de uithaal in MC is schitterend mooi, stukken mooier en met een 'wee' gezongen als op MP-studio zelf, heb wel de 'oude' dubbelaar van TM-LGL, met aanslag van nicotine op de 2 'schuim-inlays' gaat dus nooit meer weg, ik wil wel de remastered proberen, gewoon omdat het een mooi stukje Marillion-Fish nostalgie is.

Wow, al die afkortingen. MP = Misplaced Childhood. TM = Thieving Magpie. Maar de rest kan ik zo snel niet plaatsen

Heerlijk live album. Ik vind een aantal nummers die op de reguliere studio albums staan
hierop vele malen beter.

Goed opgemerkt Brutus. Scheelt ook dat Ian Mosely hier al de drumpartijen verzorgd.
Op Script Of A Jesters Tear is het drumwerk van Mick Pointer niet geweldig. Mosely stuwt dat echt omhoog. Dragender en soepeler.
Maar ook stukken van Clutching At Straws lijken hier wat beter uit de verf te komen.
White Russian....... wauw !

Een fantastische band die mij al vele jaren weet te overtuigen. Live altijd top. Dit live album is een mooi document om te horen hoe de band zich door de jaren heen heeft ontwikkeld. Toen spatte de professionaliteit er ook al af. Marillion-Fish nostalgie is een mooie uitdrukking. En dat is het.

Geweldig album! Dit is voor mij een herontdekking van een band die ik al heel erg lang ken.
Na Fish werd het toch wat minder helaas.

Remaster aangeschaft. Inderdaad geluidstechnisch beter in verhouding.
Stuk ruimtelijker ook.
Blijft een geweldig document uit de Fishperiode.
Halfje er bjj.

Die remaster was wel eentje waar ik lang op zat te wachten.
Maar hij klinkt inderdaad fenomenaal.

Heerlijke live registratie die hoog.
CD 1 is misschien wat klinisch, maar wel met een aantal hele mooie uitvoeringen en de integrale Misplaced Childhood vertolking op CD 2 is fantastisch. Alle bandleden zijn in topvorm, wat het een genot voor de oortjes maakt.

Ik heb het idee dat ik iets mis in deze zin

Ik ook.
Ik wilde zeggen die hoog in mijn live albums Top xxx staat.

In de re-master en expanded versie een top live album van de band, in misschien wel hun beste bezetting. Ik heb ze in de Fish tijd aardig wat keren mogen aanschouwen, en de concerten waren altijd top of the bill, zelfs in het begin al.