Marillion - The Thieving Magpie (1988)

Een fantastisch live album dat inderdaad in de geremasterde vorm nog veel beter tot zijn recht komt dan het origineel.
Marillion met Fish heb ik helaas nooit live kunnen meemaken maar gelukkig zijn er albums, zoals Recital of the Script, Live from Loreley en deze om dat gemis te verzachten.
Een paar jaar geleden deze remaster bij een CD uitverkoop voor een spotprijsje (1 €) op de kop kunnen tikken, heel goed dat veel CD's tegenwoordig in de uitverkoop worden gedaan, dat mag nog wel even zo blijven wat mij betreft.

Ik heb deze plaat heel vroeg in mijn leven ontdekt en het altijd een erg gave plaat gevonden. Al had ik een paar kanttekeningen, die ik de plaat uiteindelijk vergaf, maar nu toch weer de kop opsteken.

Ik vind het geluid hier en daar zo vol dat de nuances tussen bas, gitaar en toetsen niet echt goed hoorbaar is. Dit is met name in de drukke songs als 'Freaks' en 'Communicado'. Ik vind het publiek soms net een voetbalpubliek (zoals het intro van 'Script for a Jester's Tear', wat er toen en ook nu snel voor zorgt dat ik toch liever een studioplaat op zet. Marillion was rond deze tijd echt een arenarockband geworden, maar ik heb liever publiek dat gewoon stil is. Reden ook waarom ik Queen live helemaal niet zo leuk vind als studio. Maar het is wel gewoon mijn smaak hoor.

En de laatste kanttekening is dat Fish niet altijd mooi zingt. Soms knijpt hij erg met zijn stem, alsof hij de noten niet goed haalt. Nu zijn het ook moeilijke zanglijnen uithalen en moet hij (vooral toen nog) boven de rest van de band uitkomen. Tegenwoordig met in-ear monitors en een drummer veilig in plexiglas kooi, hoeven zangers niet meer te schreeuwen. Op 'Punch en Judy' is het erg, merk ik.

Dat bij elkaar maakt dat ik deze plaat geen volle score kan geven. De rustigere songs komen veel mooier uit de verf en daar hoor je ook het fraaie basspel van Pete en zingt Fish ook veel fijner en mooier. Voorbeeld is de versie van 'Sugarmice' die hierop staat. Erg goed uitgevoerd en een mooie open sound.

Wat een geweldige live-opname is dit! Super geluid!

Ja, leuk album inderdaad. Ik heb de dubbelceedee al best lang. Een hele grote Marillionfan ben ik niet, maar voor de Fishperiode mag je me af en toe wel wakker maken. The Thieving Magpie biedt een mooi live-overzicht van die periode. Marillion klonk toen sfeervol en een beetje weg van de grond. Escapistisch zou ik willen zeggen. Dingen als Jigsaw en Chelsea Monday vind ik hier beter dan op de studioalbums. Terwijl ik Fugazi weer wat afgeraffeld vind klinken. Dat alleen maar in vergelijk met de studiovariant dus wat zit ik dan ook te mopperen?
Erg jammer dat ze in de periode daarna op een enkel uitzonderingetje na van die saaie 'voetjesopdegrondprog' zijn gaan maken. Maar dit pakken ze me niet af.

Ik heb nog nooit een live-uitvoering van Fugazi gehoord die in de buurt komt bij de impact van het origineel. Heel dat nummer bouwt op naar die finale en die valt live zonder alle extra tracks altijd plat.