Vooruit, de setlist is meer dan prima, spel en zang door de bank genomen degelijk, maar wat dit concert nou zo bijzonder maakt dat het een officiële release rechtvaardigt is mij niet duidelijk (in 2004 waren Sunshine Daydream noch Barton Hall uitgebracht). De mix is de eerste paar nummers niet fantastisch, alleen Bob Weir en de toetsen zijn echt goed te horen en daarna blijft er erg veel galm en echo op de zang over. Her en der klinkt het ook wat futloos en gehaast. Man Smart/Woman Smarter is een leuke novelty tune, maar veel meer dan 3,5 sterren kan ik dit niet geven.