The Cure - Japanese Whispers (1983)

Dit is toch wel een lekker album. Draai 't de laatste tijd best veel. Ben ook even Pornomoe.
Het zijn ingenieuze nummers, poppy met een scherp randje. Ook leuk om 7.30 uur in de auto, een tijdstip dat ik nog niet toe ben aan "Does it matter if we all die"

The Walk is hiervan een hele geslaagde single, maar de beste nummers hiervan staan toch wel op Join The Dots. Vooral de flexi-disc versie van Lament is daarop een prachtnummer!

Dit vind ik nou zo geniaal...leuke clips, leuke deuntjes tussendoor (zo af en toe best grappig) en daarnaast geweldige albums als bijvoorbeeld
"Pornography" etc etc. Afwisselend, toch? Daarom hou ik van The Cure.
En van Robert. Naast serieuze zaken toch even een dikke

Typisch, de fans van Pornography/Faith en 17 seconds vinden deze plaat waardeloos.
Smith had ook even genoeg van zijn eigen doom en gloom (ikzelf kan er nooit genoeg van krijgen, maar goed)
Het mooie van dit album is waarschijnlijk ook de diversiteit van de de verschillende sessie die voor dit (verzamel) album zijn gehouden. Klinkt voor 1983 heel fris. 1 keer de Smith/Tolhurst/Goulding sessies onder begeleiding van Chris Parry: "Let's go to Bed/ Just One Kiss". Japan's "Tin Drum" producer Steve Nye stond achter het mengpaneel voor: "The Dream/The Upstairs Room/The Walk/Lament" sessies waar alleen het duo Tolhurst/Smith aan deelnamen. En om het af te ronden de Smith/Tolhurst/Anderson/Thornally sessie, waar "Pornography" producent Phil Thornally weer achter de knoppen kroop en nu ook "achter" de bass.
Anyway...


Let's Go To Bed - VRESELIJK NUMMER, echt waar en dat is ook het enige nummer die ik NIET kan uitstaan. (Ik begin al goed heh?) SNap niet dat RObert Smith zich liet overhalen door Chris PArry om dit nummer uit te brengen. Ik snap ook niet van de Parry dat-ie dit boven "Just One Kiss" wou uitbrengen als single.

The Dream - Je kan horen dat Japan's "Tin Drum" studio producer hier zijn hand in had. Luister maar het album van Japan, en je zult snel de conclusie trekken dat Smith bewust voor Nye koos als producer toen hij "The Walk"uitgaf. Lekker nummer, voelt goed de tijdgeest van 1983 eraan.

Just One Kiss - Prachtig diep nummer van Smith. De music is ZZZOOO anders dan op "Pornography" en draagt toch ook weer typische elementen van dat album in zich (Vooral de manier van zingen die Smith hanteerd), Muzikaal draagt het ergens het melancholische van het "Disintegration" album in zich. Een zeer vroege "Disintegration" dan.

The Upstairs Room - Zet dit nummer naast andere hits uit 1983, en deze staat commerciël goed erin, en ook nog eens ZEER catchy. Dit nummer zat eens een HELE dag in mijn hoofd.

The Walk - Goede hit, goede tekst, klassieker... ook hier druipt weer de handtekening van Nye af, in de vorm van het Aziatisch klinkende synth riedeltje.

Speak my Language - Donwtuned jazzy song. Je moet er van houden eigenlijk, maar in combinatie met Smith z'n stem en tekst zeker niet slecht.

Lament - Beste nummer van de cd. Daar is alles mee gezecht. (Heb ooit de felxipop versie gehoort, daar scheiten en je sokken van uit zo ERG)

The Lovecats - Klassieker. Breekt met de doom and anger van "Pornography" definitief

Mr. Pink Eyes - STAAT NIET OP DE CD WAT IK NIET BEGRIJP. Kijk voor dit nummer op de "Join the dots" boxset. Dit is smane met Lament 1 van de beste nummers van The Cure rond 1983, en het staat NIET op de cd.

Laat ik die nou juist beter vinden....


Tja, dat is nou net weer dat 'weglaat'-gedoe van de platenmaatschappij. Ik weet wel zeker dat er toen ook al een boxset in de verre toekomst in het verschiet lag.... Marketing-technisch worden altijd dat soort truukjes toegepast om de fans 2 keer hetzelfde materiaal te laten kopen. Ik heb er inmiddels behoorlijk schijt aan gekregen, dus noem ik me een mazzelaar dat ik deze niet, maar wel de box heb en Staring At The Sea.

Echt waar ? Ik vondt de Flexipop versie altijd klinken alsof Smith een ontzettende haast had om die versie op te nemen. Het arrangement op Japanese whispers zit stukken beter in elkaar. Zelfde noten, andere "instrumenten".


Typisch, en dat terwijl het nummer Mr. Pink Eyes, beter aanvoelt dan "The Lovecats". Het neigt meer naar de stijl van "The Top".

Ik ben graag de uitzondering op de regel. Pornography, 17 seconds en Faith zijn mijn 3 favoriete Cure albums, maar deze korte verzamelaar, die er qua sfeer inderdaad haaks op staat, heeft me toch altijd veel voldoening gegeven. In tegenstelling tot jou vind ik Let's Go To Bed een geweldig nummer, net als The Walk en The Upstairs Room is het muzikaal gezien luchtig en poppy. Lament is natuurlijk ook prachtig. Het doet me om de een of andere reden altijd aan The Drowning Man denken en had zo op Faith kunnen staan. Het enige minpuntje dat ik kan bedenken is dat Speak My Language bij vlagen iets te rommelig klinkt.

Heerlijk album. Stiekem heb ik altijd gewenst dat The Cure nog eens een keer een echt elektropop album zou maken, in de stijl van nummers zoals The Upstairs Room en The Walk.

Een van de mooiste nummers hier, en dit is al eerder gezegd, is zeker Lament. Een prachtige mystieke sfeerschets waarin verhaald wordt over een lijk dat stilletjes in het water drijft (one more ice cream river body / flowed underneath the bridge). Luguber.

Wel zonde dat juist de geweldige b-side, het hysterische op veel teveel drugstrippende Mister Pink Eyes niet mee mocht doen op dit album. En Ariel (een solonummer van Smith in de stijl van Lament) was ook wel erg mooi geweest. Met deze nummers erbij zou dit album zelfs nog wel eens een status als Cure klassieker hebben kunnen behalen. Nou ja, dat is het voor mij evengoed.

Zeer luchtige Cure plaat, met als uitschieter Lament,
Beter dan Wild Mood Swings, & minder de de rest van the Cure platen.

3 topnummers hier: Just One Kiss, Lament en The Upstairs Room. De rest is bijna de moeite van het vermelden niet waard.

Flauwekul. Afgezien van Speak My Language staan er geen zwakke nummers op deze cd.

Inderdaad flauwekul. De poppy kant van deze band moet absoluut niet onderschat worden. Ook daarin zijn ze meesters. Nummers als Lovecats en Let's Go To Bed zijn klassiekers en zitten retegoed in elkaar, of je er nu van houdt of niet.

Robert Smith zat na Pornography op een dood spoor.
Hoe moest het verder na de "zondvloed"?

De drie singels na dit album lijken dan ook vingeroefeningen.
Let's go to Bed en The Walk liggen wat dat betreft in elkaars verlengde.
Smith zocht naar de balans tussen doem en pop.

The Lovecats is een meer gedurfde koerswijziging
die Robert Smith uiteindelijk bij de folkwave van The Top
en de popwave van The Head on the Door zal brengen.

De Japanese Whispers mini-verzamelaar
heb ik altijd net iets te fragmentarisch gevonden.
Het is in mijn ogen dan ook geen volwaardige Cure elpee.
The Lovecats sluit veel beter aan bij The Top.
En daarom verbind ik de twee andere singels met Pornography.
Ook omdat dat album op zich mij net iets minder aanspreekt.

Ik heb een vinylversie van het album en daarop tref ik
de extended versie (een minuutje langer) van The Lovecats aan.
Op CD staat echter de gewone singel versie.

Jammer trouwens dat Mr. Pink Eyes ontbreekt.

heerlijk speels en toch donker.
een aparte sfeer die doorgaans het hele album aan blijft houden.
het is niet een van mijn favoriete cure platen,
maar toch af en toe heerlijk om naar te luisteren.
vooral the walk en just one kiss zijn van die lieve wegdroom nummers waar ik me helemaal bij thuis voel.
lament is gewoon haunting.. zo mooi.
alleen hadden ze the lovecats ( dit had een soundtrack voor Walt Disney's Arisstokatten kunnen zijn) en lets go to bed er van mij af mogen laten. voor mijn gevoel iets TE vrolijk voor de rest van de plaat. voor mij voelt het dan ook alsof deze twee nummers de rest van de sfeer een beetje verpesten.
al moet ik stiekem bekennen dat ik soms nog weleens met deze twee nummers mee blehr ...
maar dat is dan meer omdat ze dan misschien eerder afgelopen zijn

Ik ken dit album niet, maar ik vraag me af waarom het niet tussen de andere albums staat maar bij de verzamelaars.

Omdat het drie eerder verschenen singles
en sommige van hun b-kanten samenbrengt op 1 plaat.

Deze drie singles werden uitgebracht toen The Cure
(lees: Robert Smith) vraagtekens plaatste bij de toekomst
van de band ... maar het Britse hitsucces van The Lovecats
deed de kassa rinkelen en men besloot een aantal nummers
die tussen Pornography (1982) en The Top (1984) verschenen
te bundelen zodat ze ook voor de nieuwe (Lovecat) fans
weer beschikbaar werden ... maar eigenlijk staat hier
geen enkele nummer op dat nog niet op album
was verschenen ... dus theoretisch gesproken
zou het misschien ook bij de albums mogen.

Bedankt!

The Cure kent eigenlijk 4 fases in de 80's. Eerst is er de "Joy Division"-fase met de doemalbums Seventeen Seconds, Faith & Pornography. Toen kwam deze korte fase, de "Depeche Mode"-fase waar The Cure synthesizers meer naar de voorgrond brengt en uiteindelijk na een tijdje met Siouxsie & The Banshees te hebben vertoeft, de gelijknamige fase met de albums The Top en The Head on the Door. Waarop ze meer exotische sounds( Arabische en Japanse sferen) tot ons brengen. (The Love Cats kan ook wel eens als zo'n vroeg voorbeeld gezien worden, maar dan meer geflirt met folk en jazz). En uiteindelijk vindt Smithy zijn eigen ding, vanaf Kiss Me Kiss Me Kiss Me. Conclusie de singles (op dit album) waren van cruciaal belang voor The Cure op weg naar hun eigen geluid.

Zeker mee eens; en het zijn zelfs ook nog mooie singles.

Hier staan best een paar aardige dingen op maar ik hoor toch liever Pornography of Disintegration.

Ik kocht deze gisteren op een platenbeurs.
Nederlandse persing met tot mijn verrassing extended versies
van zowel The Love Cats als Let's Go to Bed ...

De CD heeft duidelijk de 7" versies.
Ik vroeg me nu af of alle vinyl releases de extended versies hebben.

Trouwens toch maar net een sterretje bijgegeven.

Lekker dansbare singletjes als The Walk en Let's Go to Bed zijn gewoon erg goed in hun soort. Dit is eighties hitparademuziek, die mij kan bekoren. The Cure is luchtig ook prima.

Ik ken geen andere artiest die zo'n mooie EP kan uitbrengen, want dat is dit eigenlijk wel.
Liever dit kleine juweeltje dan die laatste 3 albums.

Mr Pink Eyes staat op de 12 inch van The Lovecats. Op die 12 inch staat op het label (op mijn versie in elk geval) 'EP'. Dus, misschien mag The Lovecats 12 inch ook wel op de site als EP. Geldt trouwens ook voor The Caterpilar 12 inch, staat ook 'EP' op bij mij en Happy the Man en Throw Your Foot vind ik ook best leuke nummers.

The Love Cats mag er natuurlijk op: 3 non album tracks.
Want Japanese Whispers is een verzamelaar.

The Caterpillar niet ... die EP notering stond op elke 12" van dat label in die tijd.

Athans, zo denk ik er over.

Polydor... ja is dat zo? Ik heb verder nauwelijks maxi's dus weet dat niet. Ik was de preciese regels even vergeten, maar Happy the Man en Throw Your Foot zijn wat mij betreft EP-waardig. Jammer dat The Caterpillar er dus niet op mag.

Het is bij mij vreemd gesteld met "The Cure". Na het fantastische "17 Seconds" heeft geen enkel album van "The Cure" mij nog echt weten te treffen. Ook dit album niet dat voor mij slechts twee goede én een fantastisch nummer kent. Die goede nummers zijn 'Just One Kiss' en 'The Lovecats' en dat fantastische nummer is 'Lament'. In dat laatst genoemde nummer herken ik weer "The Cure" van hun meesterwerk '17 Seconds'. Pure Klasse.

3,5* dankzij 'Lament'.

zo vreemd is dat niet, ik beleef het op dezelfde manier dat ik seventeen seconds hun meesterwerk vindt en dat alles daarna langzaam wegdrijft van The Cure die ik het liefst hoor.

Jammer mannen, ik kan jullie verzekeren dat je dan hun echte hoogtepunten mist, en daarnaast vind ik Faith wel degelijk erg in het verlengde liggen van 17 seconds..