Asaf Avidan & the Mojos - Poor Boy / Lucky Man (2009)

Van dit album zijn twee covers te verkrijgen: eentje met Poor Man en eentje met Lucky Man. En op de achterkant van de cd-cover komt dit terug in track 2 (de titeltrack past zich aan aan de hoes). Merkwaardig is het wel.
Voor zover de zakelijke info

Last.fm-maatje (zo noem je ze daar toch?!) Lowlander kwam met deze tip. Een Youtube clipje die ik slechts enkele seconden zag was voldoende om dit blind uit te proberen.
Ik heb een zwak voor muziek uit Israel en dan vooral in het hebreeuws dus het was een lichte teleurstellig dat het hier om een engelstalig album betreft.
Bij de eerste tonen van Brickman ben ik er eens lekker voor gaan zitten: een lieflijk melodietje trok mijn aandacht totdat de zang ingezet werd. Vertwijfeld ging ik eens wat dingen controleren. Klopte dit wel? Is dit geen vrouw die zingt? Asaf Avidan is toch een jonge kerel? Hier hoor ik een oude soulzangeres of zo.
Ik moest gelijk denken aan de band Pavlov's Dog waar ik de zanger verdacht van het inademen van helium. Asaf Avidan zou zich er zomaar ook schuldig aan gemaakt kunnen hebben alleen in iets mindere mate dan David Surkamp van Pavlov's Dog.
Op de tweede track Poor Boy / Lucky Man (tja, afhankelijk van welke hoes je in handen hebt) overheerst de cello op zeer aangename wijze en krijgt het een folky/bluesy sfeer waar de stem wonderwel mooi in past. Blind Melon begon opeens bij me op te borrelen.
Got It Right ademt een Woodstock sfeertje uit: hippies weet je wel en laat ik dan gelijk Janis Joplin er maar bij trekken. Qua sfeer doet het er niet voor onder en ook de stem van Asaf toont aan dit aan te kunnen. Die man kan er een hoop mee.
Ik denk dat ik deze band er best eer mee aan doe als ik zeg dat My Favorite Clown me terug doet mijmeren naar de oude folkalbums van Joni Mitchell. Niet dat dit er nu zo op lijkt maar qua sfeer drijf ik langzaam terug de tijd in en kom ik in die hoek uit. De sfeer van het nummer is uiterst aangenaam: tokkelende gitaren, rustgevende cello en het aparte stemgeluid stoort eigenlijk helemaal niet; het breekt de boel een beetje. De diamant wordt als het ware wat ruwer en daardoor fascinerender.
Op Small Change Girl zet Avidan zijn helium-Janis Joplin geluid weer goed aan maar dat boeit me inmiddels al lang niet meer: het gebodene is goed: meeslepende late-night muziek geschikt voor een rokerige bar maar zeker ook voor mijn huiskamer op klaarlichte dag. Zou het komen door die heerlijke pianoklanken die halverwege een solo mogen weggeven gevolgd door mondharmonica beiden in een innige dans met de cello?!
Het nachtclub gevoel gaan we pas goed voelen aan het begin The Ghost of a Thousand Little Lies. En dan komt Janis Joplin het podium op, krijst de longen uit haar lijf en zet het hem op het rocken. Wat een twist. Wow! Als Avidan de demonen nu niet uit zijn fragiele lijf heeft weten te zingen dan weet ik het ook niet meer.... het moest haast wel, want alsof er niks aan de hand is gaat het nummer op broeierige wijze gewoon weer verder om vervolgens met een fris outro te eindigen. En dat allemaal in één nummer!
Dan gooit Asaf Avidan het over een andere boeg. Laten we trouwens The Mojos niet vergeten want ik denk dat hun aandeel groot is; Wasting My Time is een lekkere rockstamper waar een band als Wolfmother ook wel raad mee had geweten. Op Jet Plane blijven de vonken er nog even afspatten want ook dit nummer rockt lekker door.
Ze hebben er zin in want Little Stallion is ook ongecompliceerde rock and roll. Het grappige is dat ondanks de verschillende stijlen alles toch één geheel weet te blijven. Wie had kunnen denken bij dit soort rocknummers uit te komen als je de opener Brickman hoort met al z'n franje. Hier schreeuwen we het gewoon lekker uit.
Alsof ze zelf beseffen dat dit genoeg is qua rock wordt er op Your Anchor weer wat gas teruggenomen. Het is een rustig nummer maar door de vocalen heeft het toch iets onrustigs. Niet dat dat erg is, maar het wel termen als 'lieflijk liedje' te vermijden hierdoor.
Het kabbelt heerlijk door en door de opdringerige manier van zingen blijf je toch aandachtig luisteren.
Losing Hand doet me toch weer wat terugdenken aan de band Blind Melon: een aangenaam, ietwat onopvallend nummer dat toch aan kracht wint door de stortvloed aan rock die we halverwege het album konden ervaren. Ook hier moet de stem van Avidan het soms aardig verduren lijkt het wel. En dan opeens blijk je het mis te hebben: na 3 minuten ontspoort het nummer heel even in een wervelwind aan gitaren om vervolgens wederom net te doen of er niets aan de hand is. Een truukje dat we eerder al gehoord hebben op deze cd en daardoor misschien iets minder verrassend, maar apart blijft het wel.
Bij Painting on the Past dacht ik toch echt even bij het intro dat er Staying Alive gezongen zou worden (u kent de Bee Gees discostamper vast wel). Die groove.... ik ben toch niet gek zeker?! Hoe dan ook werkt het wel want het geeft het nummer iets broeierigs mee. Halverwege krijg ik zelfs even een western-gevoel alsof je eenzaam ronddoolt over de prairie.
Out in the Cold is een ietwat triestigs liedje en die oude zangeres doemde onvermijdelijk weer op. Maar wat een bezwerend nummer is dit zich: het zuigt je langzaam op en weet je 3,41 minuten lang tot op het bot te boeien (misschien door die lonkende zeemeermin die op de achtergrond mee mag sirenen).
My Latest Sin is het slotstuk dat heel klein begint. Alsof we niet een uur lang zijn getrakteerd op van alles en nog wat. Heel relaxed, haast eenzaam, gaat het nummer van start. De samenzang geeft het een extra tintje mee. Die 9 minuten zijn zoals wel vaker misleidend want dit nummer duurt 4 minuten en ja hoor dan is het even wachten voor een 'geheime bonustrack' die eigenlijk net zo voortkabbelt.

Het moge duidelijk zijn dat dit een zeer verrassende schijf is. Het voldoet niet aan mijn voorkeuren qua Israelische muziek (alleen al vanwege het engels) maar dat boeit geenszins. Ik was verrast over de veelzijdigheid en ok, nog een keer, die zang.
Kun je je daar overheen zetten dan is dit toch echt wel een zeer bijzonder album. In Israel al sinds september op de markt en internationaal ergens in november. Ik zou het niet voorbij laten gaan!

Nette review Aero!

In grote lijnen ben ik het met je eens. Dit is gewoon een heerlijk verrassend album met een lekkere stem. De eerste 7 tracks zijn van een dergelijk hoog niveau dat ik dacht dat dit zomaar mijn plaat van het jaar zou kunnen worden. Daarna zakt het iets in. Gelukkig maar, want 2009 is in mijn ogen een erg goed muziekjaar tot nu toe, nog een plaat v/h jaar kandidaat zou niet goed zijn
4* met kans op een tikkie meer....

Ik ben inmiddels zo enthousiast dat ik dit album gewoon besteld heb (en het debuut volgt snel). Het grappige is dat het via de site kan en dat wanneer je via paypal bestelt je dat doet aan ene Roie Avidan. Family business?!

ha en ik ben ook verkocht!! Ben zowiezo voorstander van zangers met vrouwelijke trekjes of gekke klankleuren, helaas zitten die meestal alleen in de hardrockhoek, wat ik dan ook soms wel lekker vind.

The Ghost of Thousand Lies gevolgd door het heerlijk rockende Wasting My Time.. beter kan het bijna niet

Vandaag de cd binnen gekregen uit Israël. Raar hoesje (ik heb de Poror Boy versie): aan de zijkant bovenop heb je zo'n strip die je moet losscheuren waardoor de hoes opengaat. Uiteraard kun je dit maar eenmalig doen.
Leuk bedacht natuurlijk, maar wel erg lelijk. Ik snap die ontwerpers van hoesjes soms niet en ik word onderhand erg moe van al die laternatieve verpakking. Gelukkig heb ik het voor deze geweldige cd over zullen we maar zeggen.

Mooie review aERo, en een prachtige plaat ! Wat een verassing !

Zoek ook zijn debuut op en de EP: ook die zijn niet versmaden.
Ja, dit gezelschap is voor mij dé verrassing van dit jaar.

Berichten verplaatst naar Asaf Avidan & The Mojos

Bedankt aERo, had nog nooit van deze band gehoord maar de kennismaking was voor mij ontzettend aangenaam. Een ontdekking die ik zal koesteren.

Goed te horen: dit gezelschap verdient de aandacht en mochten ze ooit weer naar Nederland komen.... gaan!!!
Live misschien nog wel overtuigender. Wat een strot heeft die gast toch.

En dan lees je weer zo'n lekkere fout in je eigen review die je niet meer kan aanpassen...zucht.... niet goed opgelet in het enthousiasme zal ik maar zeggen maar ik erger me er wel aan.

Mijn enthousiasme over dit album blijft. Zeker met alle belangstelling rondom de Wankelmut remix en de nieuwe singles zonder The Mojos is bij mij de Avidan koorts weer op komen zetten.
Het lijkt er op dat hij een wat nieuwe richting opgaat dus ik ben benieuwd hoe de waardering daarvoor gaat uitpakken.

Live in Utrecht:

Small Change Girl

My Latest Sin

Mooi album, met verrassend veel afwisseling. Ik denk dat ik deze op termijn nog wat beter ga waarderen dan de nieuwste, waarmee ik deze artiest echt heb ontdekt.

De mengelmoes van zachte liedjes en stevig gekletter doet het goed bij mij.

The Reckoning is mogelijk nog beter Maar goed, het blijft uiteraard een kwestie van smaak

Die had ik enkele dagen daarvoor al beluisterd, maar die maakte een iets mindere eerste indruk op mij. Maar dat wil niets zeggen, natuurlijk.