Soundgarden - Superunknown (1994)

Soundgarden !!! Voor mij de absoluter nummero uno van de "Seattle sound", ook wel "grunge" genoemd later... en als je het mij vraagt gaat de eer van grondlegger van Grunge of hoet je dat ook noemen wil veeleer naar Soundgarden dan naar Nirvana of Pearl Jam. Van de drie heb ik altijd het meest van Soundgarden & Pearl Jam gehouden. Maar Soundgarden was altijd "mijn band". Volg ze al van '88 met hun E.P.'s "Screaming Lfe" en "Fopp". Toen al maakte ze lichtelijk fantastische muziek. Toen nog minder toegankelijker muziek. Maar alles was er al: knappe songs, het schitterende stemgeluid van Chris Cornell!

Mijn favoriet van Soundgarden zal altijd wel "Badmotorfinger" blijven, maar "Superunknown" is een goede nummer twee in mijn lijstje!

Nummers als "The Day I Tried To Live", "Fell On Black Days", "Head Down" of "Black Hole Sun" zijn ronduit magistraal... en dan mag ik vooral "Spoonman" en "Kickstand" niet vergeten !!!

Topband. Topplaat...

Hun voorlaatste release voor de zwanezang... helaas vond ik hun laatste album die de zwanezang inluidde, "Down On The Upside", een heel stuk minder...

Ik ben de laatste weken weer wat oude albums uit mijn platenkast aan het beluisteren. En gisteren viel mijn oog op dit album. Misschien wel één van de beste keuzes die ik kon maken. Ik vond dit album al altijd wel goed, maar gisteren wist dit album mij gewoon 73 minuten lang te boeien...en dat is erg knap.
Dan over het album. Bij de favoriete tracks staat Black Hole Sun als nummer 1 en wordt door sommigen users hier ook als enige goede nummer van de plaat beschouwd. Daar doe je dit album vreselijk tekort mee. Sterker nog ik kan geen enkel zwak nummer vinden. Mijn favoriete nummers zijn Fell On Black Days, Superunknown, The Day I Tried To Live en Like Suicide. Ook 4th of July, een bijna doom-achtig nummer, is een prachtig nummer die uitstekend in de donkere sferen past. Want hoe zwaarmoedig Superunknown dan ook mag zijn, kan ik niet anders concluderen dat ik hier erg vrolijk van wordt omdat ik er weer een 5* album bij heb.

Soundgarden - Superunknown (1994)

Superunknown is het 5de studio-album van Soundgarden, en hun derde op het label A&M Records. SuperUknown was het grote succes van Soundgarden, en misschien het laatste succes wat de Grunge heeft gekent.

Black hole sun, Spoonman, Fell On black days, haalde top 10 plaatsten in Amerikaanse lijsten, en Black hole sun 1 als singel.

De bands geeft altijd als invloeden: Led zeppelin en Black Sabbath, al moet ik eerlijk zijn ik herken niks van die twee bands in de muziek.

4.0, geweldige CD!

Soundgarden was de oudste groep van de Seattle four, maar wel de laatste die echt doorbrak bij het grote publiek. Dat gebeurde in 1994 met Superunknown, een luttele maand vooraleer Cobain een einde maakte aan zijn leven en de grunge hype. In het spectrum van dat genre liggen ze aan het donkere eind, en met hun laag gestemde gitaren, expressieve zang en wisselende maatsoorten neigen ze soms naar de alternatieve metal die in de tweede helft van de jaren '90 zo populair zou worden. Hoewel sommige nummers nogal inwisselbaar zijn, staat deze plaat nog steeds als een huis.

Muzikaal is Superunknown een pareltje. De zware chugga-chugga gitaarlijnen van Kim Thayil gecombineerd met de felle uithalen van zanger Chris Cornell geven de muziek de metalen glans. Het drumwerk van Matt Cameron is relatief rustig. Geen dubbele bas, veelal simpele ritmische begeleiding met enkele serieuze fills. Uitzondering hierop is het majestueuze Head Down, grotendeels instrumentaal, geschreven en gezongen door bassist Ben Shepherd. De percussie hierop is op zijn zachts uitgedrukt atypisch, als een soort constante drumsolo die af en toe onderbroken wordt voor het refrein. Het gitaarwerk voelt Oosters aan, wat bijdraagt aan het hoge Tool karakter van het nummer. Wat mij betreft het hoogtepunt van dit album.

In tegenstelling tot bijvoorbeeld voorganger Badmotorfinger staan er op Superunknown enkele echte singles. Superhit Black Hole Sun met zijn Beatlesque gitaarriff en het prachtige Fell On Black Days zijn de twee meest voor de hand liggende voorbeelden. De energieke uitspattingen van een Jesus Christ Pose zijn niet meer te vinden, in plaats daarvan komen er meer doom-geïnspireerde zware nummers zoals 4th Of July. Zoals al gezegd staan er ook wat mindere nummers op Superunknown. Kickstand is kort en krachtig, maar heeft eigenlijk niets te bieden. Ook My Wave en het fillertje Half hadden er voor mij niet echt opgehoeven.

De onderwerpen die Cornell bezingt zijn - in traditie van het genre - depressie, drugs en zelfmoord. Niet veel vrolijks, maar wel in de lijn van de muziek. Neem nu het broeierige Limo Wreck, waarin Cornell zijn onvermogen tot empathie met een ineenstortende maatschappij bezingt. "Swallowing rivers belongs to the sea/When the whole thing washes away/Don't run to me". Als aan het eind Cornell zijn keelgat nog eens openspert druipt de emotie er af. Door de zwaarmoedige sfeer en de wat slome aard van de muziek zet ik deze plaat niet zo vaak op, maar als hij passeert is het wel genieten.

Puur jeugd sentiment voor mij dit album. Na de aanschaf in '94 is deze CD voor weken de discman (of had ik het op een casette gezet?) niet uit geweest.

Na het lezen van de recensies hier heb ik besloten vanaf morgen de CD maar eens een vaste plaats in de auto te geven: eens kijken of dat verslavende gevoel weer terug kan komen!

Affijn.....dan de nummers. Naast veel hoogtepunten (Fell On Black Days, Head Down, Black Hole Sun, Spoonman, The Day I Tried To Live, Like Suicide) staan er ook wat mindere nummers op (Mailman, Kickstand, Fresh Tendrils). Die laatste 3 zorgen ervoor dat ik het geen 5 sterren geef.

The day I tried to live
I wallowed in the blood and mud with
All the other pigs

And I learned that I was a liar
Just like you

Was het maar alvast morgen...of zal ik straks de mp3-speler alvast aanzetten?

Dit is een geweldig album. Mijn persoonlijke favoriet van Soundgarden. Voorganger ”Badmotorfinger” vond ik best aardig, maar ik vind ”Superunknown” veel beter, melodieuzer en meeslepender. De stem van Cornell komt perfect tot zijn recht en dit album is een van de redenen, samen met ”Temple of the Dog” waarom ik Chris Cornell reken tot mijn favoriete zangers. Opener ”Let Me Drown” knalt er meteen lekker in met die heerlijke riff. Overigens komen er op ”Superunknown” riffs voorbij om U tegen te zeggen. Soundgarden wisselt hard en zacht mooi af op ”Superunknown” en het is een dynamische en gevarieerde plaat geworden. Rustpuntje ”Fell on Black Days” is een wereldliedje, net als het geweldige ”Black Hole Sun”. Ook ”Spoonman” is geweldig net als het intense ”Like Suicide”. Het tempo gaat geregeld naar beneden en die lome groove is zo lekker. Cornell’s stem deint mooi op de zware riffs. Het doet me bij tijd en wijle denken aan Black Sabbath, vooral op een nummer als ”Mailman”. Ik vind ”Kickstand” en ”Half” de mindere broeders, maar daar staat zoveel moois tegenover. ”Superunknown” is ruim 70 minuten intens genieten, en dat is op zich al ontzettend knap. Geweldig album dat met gemak thuishoort in het rijtje ”Ten” van Pearl Jam, ”Temple of the Dog” van Temple of the Dog, ”Dirt” van Alice in Chains en ”Nevermind” van Nirvana.

Vlak nadat het was uitgekomen, kreeg ik het debuutalbum van Audioslave in handen gedrukt door een liefhebber van dat album met de boodschap dat ik het vast ook een goed album zou vinden. Met dezelfde mededeling kreeg ik een jaar geleden, wellicht is het twee jaar intussen, een usb-stick waarop dit album stond.
In beide gevallen was mijn conclusie uiteindelijk: nee, ik vind er niks aan. Bij beide albums is Chris Cornell daarvoor deels verantwoordelijk. Ik vind zijn stem soms irritant klinken, zelden overtuigend, maar het grootste deel van de tijd doet het me niks. Mochten de teksten van Superunknown emoties willen overbrengen, Cornell’s stem zorgt ervoor dat daarvan niks terecht komt.
Daar komt nog bij dat er op Superunknown eigenlijk geen gitaarlijnen of melodiën voorbij komen die me grijpen of die zijn blijven hangen (heb het album deze week, als zijnde laatste kans, elke dag minstens één keer gehoord), met uitzondering van Black Hole Sun en Like Suicide. Maar bij het eerstgenoemde nummer zal ook meespelen dat dat nummer vroeger via de radio in mijn geheugen is geslepen.
Op zich vind ik een handjevol nummers van Superunknown aanhoren geen probleem. Na die paar nummers heb ik het dan ook wel weer gehoord...dan is een album van zeventig minuten een hele zit.

Geprobeerd, maar niks voor mij. Als het dan toch uit Seattle, begin jaren ´90 moet komen, geef ik de voorkeur aan Dirt.

2.0*

Een geweldig album! Is trouwens wel een hele poos geleden dat ik deze beluisterd heb (word weer 'ns tijd!) Was er destijds erg van onder de indruk, album met veel goede nummers.

Het commerciële en artistieke hoogtepunt van de band, dat helaas niet meer overtroffen zou worden. Vrijwel uitsluitend ijzersterke songs, uiteenlopend van toegankelijke, hitgevoelige tracks als Fell On Black Days en Black Hole Sun, tot loodzware, slepende nummers als Limo Wreck en 4th Of July. Voor een ieder wat wils dus, tot in de puntjes verzorgd en met overgave gebracht. Chris Cornell is hier ook uitzonderlijk goed bij stem. Met vijftien tracks en een speelduur van ruim zeventig minuten een hele kluif, maar het album boeit moeiteloos van begin tot eind.

Soundgarden is nooit een van mijn favoriete bands geweest. Destijds (rond '91/'92) luisterde ik naar Nirvana, Pearl Jam, Temple of the Dog, RHCP. Alice in Chains heb ik pas veel later ontdekt.
De stem van Chris Cornell op TotD vond ik goed, maar het heeft er niet toe geleid me in z'n andere band(s) te verdiepen. Er was ook nog genoeg andere muziek te ontdekken..

Wat Superunknown betreft, er staan een paar hele fijne nummers op, zoals Fell on Black Days, The Day I Tried to Live en Like Suicide. Gaandeweg verlies ik echter mijn interesse. Tussen de nummers die me aanspreken, zitten er teveel die me weinig doen. Ik denk ook dat ik mede daardoor het album gewoon net iets te lang vind. Het had veel meer impact gehad als er een stuk of 10 nummers op hadden gestaan.
Deze staat wel al een tijdje op mijn verlanglijst en ik ga hem ook zeker nog een keer aanschaffen. Wie weet, als ik dit album een paar keer via mijn installatie heb gehoord, i.p.v. de speakers die op mijn laptop zijn aangesloten, dat mijn mening nog wijzigt.

Vrij duister album, alleen zag ik dat in die tijd anders.
Op Pinkpop keek ik van gepaste afstand toe naar wat er op het podium plaats vond, durfde eigenlijk niet dichterbij te komen.
Het zware geluid werd nogmaals ondersteund door de weergoden; regen, donder en bliksem tot gevolg.
Mijn eerste ervaring met Badmotorfinger was de live uitvoering.
Spoonman was de eerste single, en niet representatief voor de rest van Superunknown.
Chris Cornell oogt zelfverzekerd, en meer met de voeten op aarde dan Kurt Cobain.
Totdat een paar weken geleden mij pijnlijk duidelijk werd dat ook hij worstelde met het leven.
Of zijn zelfdoding een gevolg was door het verkeerd gebruik van anti depressiva, of een bewuste keuze was, doet er niet toe.
De schrik was minder groot dan bij het overlijden van Corbain; het onbegrip des te groter.
Soundgarden die de zware grunge periode overleefde, en voor mij overkwam als een sterke stabiele factor.
Superunknown is zwarter dan de nacht, maar daar legde je dan bij neer.
Seattle is een van de meest treurige steden van de wereld; met het meest deprimerende klimaat; een hoog zelfdodingspercentage, en bekend met een hoog drug gebruik.
In een band spelen is niet een soort van escapesisme, maar het uitstellen van een uitzichtloos bestaan.
Soundgarden hield zich samen met Pearl Jam staande.
Temple Of The Dog was een ode, een samenwerking om een soort van verbond te sluiten.
Wat Andrew Wood is overkomen zal ons niet gebeuren; gearmd zullen wij dit bestrijden, om dit op deze manier nooit te vergeten.
Zo kwam het tot mij over….
Maar als je reëel bent dan hoor je in Fell on Black Days, The Day I Tried to Live en zeker ook Black Hole Sun hetzelfde trieste sfeertje terug als in Heart Shape Box van Nirvana.
Alleen wilde ik dat toen niet zien.
Ademde het album van Temple Of The Dog nog een sprankje hoop uit, op Superunknown is dit ver te zoeken.
De versnellingsbak van Badmotorfinger is totaal naar de vernieling geholpen, met de handrem er op baant Superunknown een weg door de Dirt, waar ook Alice In Chains in is weggezakt.
Helaas is het mij tijdens het leven van Chris Cornell niet gelukt om dit album een waardige plek te geven, maar nu valt alles pas samen.

Waar ze bij Badmotorfinger vooral nog de beste plaat met hun oude stijl wisten te produceren, slaan ze met Superunknown al een wat andere weg in. Je merkt ook dat er genoeg discussie op gang komt over welke van de 2 nu de betere is, en ik snap dit vergelijk ook wel. Mijn voorkeur gaat ieder geval toch uit naar Superunknown, het album kent gewoonweg naar mijn idee meer variatie. Nu is meer variatie niet altijd een goed iets, maar op dit album wel door de hoge kwaliteit - Fell On Black Days, Black Hole Sun, Spoonman, 4th of July, Limo Wreck, Like Suicide. De ballades passen goed bij de stem van Cornell, met 4th of July schurken ze tegen doom metal aan, en Spoonman kenmerkt de stijl van Badmotorfinger. Op deze plaat is er dus iets te vinden voor ieder soort muziekliefhebber. Ik had het vooraf niet verwacht, maar na aandachtig te luisteren naar deze verzameling nummers, concludeer ik dat het vanaf begin tot einde boeit ondanks de speellengte. Om die reden verhoog ik de waardering van 4,5 naar 5 sterren, voor mij het beste wat ze ooit hebben uitgebracht.

1. Superunknown
2. Badmotorfinger
3. Louder Than Love
4. Ultramega OK
5. Screaming Life/Fopp