Mari Hamada - Lunatic Doll (1983)
mijn stem
1 stem
0
geplaatst: 20 augustus 2011, 15:15 uur
Even voorstellen, Mari Hamada maakte sinds 1983 al 20 albums waarvan de eerste 2 werkelijk je speakers uitknallen want die bevatten pure heavy metal.
Waar Europa en de VS nauwlijks indruk konden maken met metal zangeressen daar had Japan behalve Mari ook nog Misako Honjoh en Carmen Maki, zangeressen die op albums zongen die niet of nauwlijks onderdeden voor de gevestigde metal-orde.
Wat dat betreft waren een Lita Ford, Lee Aaron, Girlschool of Rock Goddes toch wel klasses minder als bovengenoemde zangeressen.
Inspirator hierin was Loudness drummer Munetaka Higuchi die zijn toenmalige vriendin als zangeres naar voren schoof en de plaat produceerde en drums inspeelde.
Hij verzamelde andere enigzins bekende japanse muzikanten om zich heen en onder de naam Munetaka Higuchi Project Team vormden zij dus de begeleidingsband van Mari Hamada.
De felle opener "Noah" zet de toon, veel breaks gedicteerd door de beste metal-drummer die er ooit was met korte snelle gitaarsolos.
Mari Hamada's zang komt niet echt bovenuit de instrumenten, haar zang is even belangrijk als de rest.
Het swingende "Tokio Makin' Love" kent een traditionelere opbouw en klinkt wat vriendelijker.
De mooie power-ballad "Runaway from Yesterday" is ook al op plaat gezet dor de melodieuze Japanse hardrockers Make-Up en is ere een zoals uit het boekje (rustig begin, opbouwend harder met gitaarsolo op het eind) zoals ze die alleen in de jaren '80 konden maken.
Op het korte sfeervolle instrumentale "Love Maker" zou ik het wel kunnen doen, toepasselijke titel.
Mooie melodieuze stukken op het beukende "Black Hole" en "All Night Party" is meer poprock wat voor de afwisseling wel aardig is.
Op de gehele plaat is ook vrij ingetogen begeleidende keyboards te horen van Yuki Nakajima.
Het korte instrumentale "Mistress" is een voorbode van het speed metal-achtige "Spacer", a-la de opener weer heerlijk fel met puntige solos.
Nu wel overheersend keyboards in het bombastische begin van "Lights", spacey geluidjes ook in de solos.
De afsluiter "Bottom Energy" klinkt in aanleg wat gewoontjes en ontstijgt dat ook niet oftewel het minste nummer voor het laatst bewaard.
Moeilijk te verkrijgen deze CD, nog in 2008 uitgegeven in Japan maar nu al weer out of print.
Echt een aanrader, de volle 4 sterren waard en misschien via ebay nog eens te pakken te krijgen.
Waar Europa en de VS nauwlijks indruk konden maken met metal zangeressen daar had Japan behalve Mari ook nog Misako Honjoh en Carmen Maki, zangeressen die op albums zongen die niet of nauwlijks onderdeden voor de gevestigde metal-orde.
Wat dat betreft waren een Lita Ford, Lee Aaron, Girlschool of Rock Goddes toch wel klasses minder als bovengenoemde zangeressen.
Inspirator hierin was Loudness drummer Munetaka Higuchi die zijn toenmalige vriendin als zangeres naar voren schoof en de plaat produceerde en drums inspeelde.
Hij verzamelde andere enigzins bekende japanse muzikanten om zich heen en onder de naam Munetaka Higuchi Project Team vormden zij dus de begeleidingsband van Mari Hamada.
De felle opener "Noah" zet de toon, veel breaks gedicteerd door de beste metal-drummer die er ooit was met korte snelle gitaarsolos.
Mari Hamada's zang komt niet echt bovenuit de instrumenten, haar zang is even belangrijk als de rest.
Het swingende "Tokio Makin' Love" kent een traditionelere opbouw en klinkt wat vriendelijker.
De mooie power-ballad "Runaway from Yesterday" is ook al op plaat gezet dor de melodieuze Japanse hardrockers Make-Up en is ere een zoals uit het boekje (rustig begin, opbouwend harder met gitaarsolo op het eind) zoals ze die alleen in de jaren '80 konden maken.
Op het korte sfeervolle instrumentale "Love Maker" zou ik het wel kunnen doen, toepasselijke titel.
Mooie melodieuze stukken op het beukende "Black Hole" en "All Night Party" is meer poprock wat voor de afwisseling wel aardig is.
Op de gehele plaat is ook vrij ingetogen begeleidende keyboards te horen van Yuki Nakajima.
Het korte instrumentale "Mistress" is een voorbode van het speed metal-achtige "Spacer", a-la de opener weer heerlijk fel met puntige solos.
Nu wel overheersend keyboards in het bombastische begin van "Lights", spacey geluidjes ook in de solos.
De afsluiter "Bottom Energy" klinkt in aanleg wat gewoontjes en ontstijgt dat ook niet oftewel het minste nummer voor het laatst bewaard.
Moeilijk te verkrijgen deze CD, nog in 2008 uitgegeven in Japan maar nu al weer out of print.
Echt een aanrader, de volle 4 sterren waard en misschien via ebay nog eens te pakken te krijgen.
* denotes required fields.
* denotes required fields.