Bush - Sixteen Stone (1994)

Grote mannenmuziek voor jongetjes, noem ik deze plaat tegenwoordig (ietwat pedant, ik weet het). Maar toen ik een jaar of 16 was vond ik het machtig. Hun volgende plaat (Razorblade Suitcase) trouwens nog meer dan deze.

De single 'Everything Zen' was me direct al opgevallen, en een paar maanden later kon je echt niet meer om Bush heen. Ze waren ook nog eens afsluiter op Pinkpop, al zal dat na hun 2e plaat zijn geweest (niet helemaal zeker).

Anyway, terug naar de plaat. Na de sterke opener staan er nog een paar briljantjes op, dat moet ik nog steeds toegeven. 'Comedown' is sterk, 'Machinehead' een instant classic en naar 'Glycerine' luister ik nog altijd met veel plezier.

Maar voor de rest voel ik me voor 'Sixteen Stone' toch iets te oud. Erg he?

3 sterren voorlopig dan toch maar.

Bush lifte erg slim mee op het succes van de grunge. Vaak is Bush weggezet als goedkope imitatieact, maar dat vind ik toch echt onterecht. ”Sixteen Stone” is een debuut dat qua geluid perfect past in dat tijdsbeeld en het is daarnaast nog eens prima uitgevoerd. ”Sixteen Stone” bevat uitstekende rocksongs als ”Everything Zen”, ”Comedown”, ”Body”, ”Machinehead” en het geweldige ”Glycerine”. Niet alle andere nummers zijn even sterk, maar het album als geheel is wat mij betreft gewoon prima. De ietwat zeurende stem van Gavin Rossdale heeft een meeslepend karakter en de gitaarriffs zijn log en zwaar, maar toch melodieus. Met ”Sixteen Stone” heeft Bush mijn inziens een zeer verdienstelijk debuut afgeleverd.

Ik lees de commentaren hier ook en ik begrijp de discussie over wel of geen grunge. Pre-, tijdens of postgrunge, het zal de band weinig hebben kunnen schelen.

In die zin vind ik wel dat Sixteen Stone op een érg goed moment in de tijd is gekomen. Begin 1995, toen hun eerste singles de hitlijsten bestookten, was het op dat gebied (grunge dus) juist wat stiller aan het worden.

Dat kan allemaal nog toeval zijn, maar als je het combineert met vlotte, heerlijke songs die, dan toch in ieder geval voor je gevoel, klinken naar grunge, ben je als band op dat moment spekkoper. Juiste tijd, plaats en muziek.
Ongetwijfeld zal Nirvana's Nevermind bij menig bandlid een paar jaar eerder meermalen voorbij zijn gekomen op hun geluidsinstallatie.

Dergelijke invloeden gelden uiteraard voor vrijwel elke nieuwe band die zich aandient. Dat is alleen nog geen garantie dat ze dan zelf ook goede albums kunnen maken. Maar zonder blikken of blozen heeft Bush zo'n sterk album wél gemaakt. Dat staat los van wat er dan nog later in hun carrière voorbij gaat komen. Sixteen stone staat in ieder geval als een huis.