Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84) (1982)

NEW GOLD DREAM: zaaaalige plaat!!!!

5 september: nieuwe single HOME
12 september: nieuw album BLACK & WHITE 050505

nog even langer wachten voor het album dus, dream!


Meer simple minds nieuws op www.sparkle.be

Simple minds heb ik al lang geleden leren kennen via de verzamelaar Glittering prize (was een van m'n eerste cd's). Losse albums kwamen veel later: vanaf Good news from the next world naar achteren.

Overzie ik het nu dan vind ik van dit album de 'hitjes' de flauwste (vooral Glittering prize en Promised you a miracle). SSIS is altijd mooi gebleven en verder houd ik vooral van de atmosferischer stukken (Big sleep, New gold dream, King is white and in the crowd).

't Is een brugplaat tussen hun donkere new wave en hun jaren '80 pop. Soms zijn brugplaten de beste, soms brengen de overbrugde perioden mooiere albums voort. Voor mij geldt ditmaal het laatste. Empires and dance vind ik beter dan deze, terwijl ik uit hun populaire periode Sparkle in the rain de beste vind (en Street fighting years gelijkwaardig met deze, Real life zelfs niet ver erachter... Once upon a time, dát is de mindere...)

Al met al... toch nog 4*

Ben er eindelijk nog eens aan toe gekomen om deze prachtplaat van de Simple Minds op te zetten, het was eeuwen geleden dat ik hem nog geluisterd had..
Ben ook net tot de ontdekking gekomen dat ik hier nog geen berichtje had bijgezet..

Een woordje uitleg dan maar..

New Gold Dream is voor mij een heel belangrijk album geweest.
In een vroeger tijdperk waar ik luisterde naar Will Smith, Madonna en Michael Jackson (ik was toen 11 jaar ofzo) en mij vooral bezighield met het verzamelen van "best-of's" en "greatest hits-en". Maar ik was vooral geïnteresseerd in de muziek van de jaren 80 (nu nog trouwens), band als 'Duran Duran' en 'A-ha' kregen een dagelijkse rotatiebeurt in mijn cdspeler. Ik had ook een album van Simple Minds(wat toen mijn favoriete 'oude' band was), namelijk de verzamelaar 'Glittering Prize'. Het enige wat ik van hen kende waren dus de hits. Ik had toen niet de behoefte om reguliere albums aan te schaffen omdat ik dacht dat ik het 'beste' toch had..

Tot ik op een dag het nummer 'New Gold Dream' op de radio hoorde! Onmiddellijk herkende ik Jim's stemgeluid en heb meteen een cassettebandje genomen en de rest van het nummer opgenomen van de radio. Ik was helemaal overdonderd door het nummer, vooral de laatste 2 minuten ervan. Ik heb het daarna ook ontelbare keren terug opnieuw afgespeeld op mijn radio. Vanaf toen wist ik dat ik mij eens moest verdiepen in de Simple Minds.

New Gold Dream is het eerste reguliere album wat ik ooit van een 'oude' band heb gekocht en dat is me uitstekend bevallen. Daarna volgden Sons & Fascination en Empires & Dance. En zo ben ik vervolgens ook bij bands als The Cure en Siouxsie and The Banshees terecht gekomen en werd mijn cd collectie langzaam maar zeker wat groter.

New Gold Dream is jarenlang mijn favoriete album geweest, net als Empires and Dance, maar hebben nu een beetje plaats moeten maken voor andere mooie albums.
Uiteraard toch 5 sterren!

Ja laat ik ook maar eens wat zeggen. Altijd lastig om van een van je absolute favorieten te gaan melden waarom het zo mooi is. Toch word ik daar toe dan wel uitgedaagd als ik termen lees als poppy, gemakkelijk, muffe jaren 80 sfeer,coupletjes refreintjes enzovoort. Iemand die dit album al 25 jaar om diverse redenen, tot zijn favorieten rekent, wordt daar even mee geraakt zeg maar (en bij deze excuus, mocht enige emotie meespelen in de rest van mijn betoog ). Dat iemand het niet mooi vindt...prima..maar evenals Casartelli ben ik van mening dat dergelijke kwalificaties dicht tegen het objectief onjuiste aanzitten en me eerlijk gezegd nogal badinerend overkomen.

New Gold Dream laat zich wegluisteren als warm bad. De plaat klopt werkelijk van a tot z en is zo rijk aan productionele details dat hij mij, 25 jaar na dato, nog steeds weet te boeien en, net in het bezit van de remaster, zelfs na al die honderden draaibeurten, zo nu en dan nog weet te verrassen. Productionele details die je natuurlijk mist als je het album op mp3 over pc kutboxjes voorbij laat komen.

Daarnaast denk ik dat alle nummers zeer knap en inventief in elkaar zitten en tevens kop en een staart hebben. Dat is niet alleen heel wat anders dan richtingloos gepiel maar ook bepaald niet perse synoniem voor simpel popdeuntje. Ik zou het eerder patent songschrijversschap willen noemen wat de Minds op NGD aan de dag leggen. Binnen enigszins als muziek herkenbare structuren toch iets unieks wegzetten, is in mijn beleving een flink stukje knapper dan een paar vuilnisbakken in elkaar rossen en roem en glorie scoren omdat je toevallig de eerste bent die dat op de plaat zet (ik noem maar wat). Of het geluid dat daarmee wordt voortgebracht een beroep doet op inlevingsvermogen van de luisteraar of niet.

Voor mij helpt natuurlijk mee dat Simple Minds de allereerste band is geweest die ik ooit live heb gezien. Altijd goed voor een melancholisch bonuspuntje waarvan het weggeven een voorrecht is dat slechts de oudere muziekliefhebber tot zijn beschikking heeft . En dat nohg wel op het hoogtepunt van hun artistieke kunnen. Want daar zijn de meeste kenners het dan wel over eens: dat is de periode van New Gold Dream.

De laatste van The Simple Minds die er nog een beetje toe deed. Bij de opvolger van deze ben ik afgehaakt wegens een balansprobleempje tussen pathos en prestaties.

Verdwenen is nu de dwingende wijze waarop de Minds in hun begindagen electronica op de luisteraar loslieten, en daarvoor in de plaats kregen we een kristalheldere productie en een poging tot songschrijven die meestal redelijk uitpakt (het titelnummer) , maar soms ook niet (Colours fly & Catherine Wheel, Glittering Prize) Erger zijn de eerste trekjes van megalomanie, die het eens fel brandende Minds-vuur snel liet doven (zoals ik persoonlijk in Ahoy heb gezien tijdens een afgrijselijk slecht concert voor een uitzinnig publiek). De afsluitende draak King is White is wat dat betreft een voorbode van de gezollen performances op plaat en podia die erna kwamen.

Het zwaartepunt van dit album ligt zonder enige twijfel in het midden. Eerst het bezwerende Somebody Up There Like's You en dan het frivole titelnummer. Hiermee laat Simple Minds in nog geen tien minuten zien wat hun oeuvre vermag.

Grasveldplaatje.

New Gold Dream is de regenboog achter de donkere wolken van de jaren 80. Een heerlijke toegankelijke overgangsplaat van experimenteel naar mainstream.
Vanwege mijn leeftijd heb ik dit album pas gekocht toen ik zestien jaar was.
Zeven jaar te laat.
Ik ontdekte dus pas na de bloeiperiode de New Wave, en wilde die in 2 jaar tijd herbeleven
Natuurlijk al langer bekend met Promised You A Miracle, maar pas aan deze begonnen in de periode dat ik in de grote stad met een vervolgopleiding begon.

De New Wave was dan wel op zijn retour, maar daar liepen nog genoeg zwarte raven rond.
De treurnis die Someone, Somewhere in Summertime uitstraalt, doet me denken aan de nadagen van de zomer.
Daar in Nijmegen lag voor het schoolgebouw een grasveldje, waar we ons in de pauze opstelden.
De geur van het onaangetast gras zit nog steeds ergens diep van binnen.
Ik kleedde me zelfs als Jim Kerr.
Hij was een soort van idool.
Al kwam ik er snel achter dat de leren riem vlekken achter liet op mijn witte bloes.
Die droeg ik dus net als Jim over de mijn kleren heen.
Liggend in een soort van Big Sleep werd gedacht aan hoe het eerste schooljaar verder zou verlopen.
Zou het een New Gold Dream worden of een grote teleurstelling.
Op het schoolplein werden al snel TDK en BASF cassettebandjes uit gewisseld onder de groep jongeren.
Ik was in het bezit van werk van Simple Minds, Joy Division, The Cure en The Mission.

De muzikale voorkeur bepaalde al snel je plek.
Deze waren voor velen belangrijker dan de schoolresultaten.
Het gras verkleurde, en werd valer.
Herfst deed zijn intrede.
Simple Minds bleef.
Dankzij hun al snel mijn plekje daar veroverd.
Hoewel ik muzikaal veel breder was ingesteld, zou ik altijd die jongen van New Gold Dream blijven.
Blijkt weer hoe belangrijk de eerste indruk is.
Mijn grasveldplaatje doet me terug verlangen naar die tijd.

NEW GOLD DREAM 1982

Vandaag hak ik de knoop door betreffende dit op handen gedragen
Simple Minds album. Laat ik eerst vertellen dat ik nooit een groot fan
geweest ben van de grote gebaren van Jim Kerr. Belangrijk om weten.

Someone, Somewhere in Summertime is een prachtig nummer.
Het heeft iets van een sfeervol en ingetogen anthem van de vroege jaren 80.
Dat is wellicht ook min of meer de bedoeling van dit album.

De toevoeging 81-82-83-84 lijkt te suggereren
dat dit album tegelijk terugblikt en vooruitblikt.

De manier waarop Simple Minds synthesizers inzetten,
heeft me altijd kunnen bekoren. Spaarzaam, nooit opdringerig
en voldoende zuurstof gevend aan bas, gitaren en drums.

De bas op Someone, Somewhere in Summertime
heeft de souplesse van het postpunk tijdperk.

Daarna gaat diezelfde bas de funky toer op
in Colours Fly and Catherine Wheel. En daar begint mijn probleem.
Die bas pulkt er wel aardig op los, probeert de wat magere song
op te kloppen tot iets groots ... maar ik voel niet meteen wat ...

Promised You a Miracle staat opnieuw buiten kijf.
Een stuiterende new wave klassieker die behoorlijk
wat liters zweet kon kosten op de dansvloer.

De vocalen zijn fris en gevarieerd.
Simple Minds klinkt hier als de oude Spandau Ballet,
maar dan alleen veel vlotter en zelfs hitpotenter.

Dat laatste, een eigenschap die hen later dikke hits zou opleveren.

Big Sleep vind ik een erg matig nummer.
Met dezelfde, sterke ingrediënten waarmee het album is opgebouwd,
slaagt de groep er niet in om een volwaardige song neer te zetten.

De grootste verdienste van dit album lijkt me
het ontwikkelen van een heel typisch Simple Minds geluid.
Maar niet alle songs staan als een huis.

De instrumental Somebody Up There Likes You
kan mij opnieuw niet overtuigen. De sfeerzetting zit goed.
Alhoewel ... flarden Japan en OMD ... glijdende bas.
We bevinden ons wel erg hoog in de wolken.

Op Big Sleep na, heb ik niet echt een slecht nummer gehoord.
Maar enkel de twee singles onthoud ik als 5* composities.

En als ik 6* mocht uitdelen dan deed ik dat meteen
aan de onvolprezen titeltrack New Gold Dream (81-82-83-84).
In Vlaanderen misschien wel het populairste Simple Minds nummer
naast Don't You (Forget about Me) en Alive and Kicking.

Ik zit altijd naar de hoes van het album te staren.
En dan denk ik aan de alchemisten die uit metaal goud trachtten te winnen.

Simple Minds slaagt erin om op dit album een paar goudstaven
van songs te serveren. Maar evenzo tref ik ook oud ijzer aan in de tracklijst.

Het is niet al goud wat blinkt ...

Glittering Prize (opnieuw één van de singles) is het wel.
Het lied dat nog het meest de latere hitsound van SM uitstraalt.
Opnieuw een heerlijk jeukende baslijn en hemelse synths.

Hier gekomen tijdens een luisterbeurt denk ik altijd ...
nu wil ik nog twee topsongs horen en dan overweeg ik vijf sterren.

Maar Hunter and the Hunted bezorgt me meteen een pruillip.
Opnieuw zo'n gezwollen lied dat veel suggereert, maar me niet
weet te raken zoals die andere, reeds beschreven songs.

Dokter, wat is er mis met me?

Dat fluisterend zingen van Kerr helpt ook niet echt.
Daarmee kan je enkel geheimzinnigheid suggereren, meer niet.

King Is White and in the Crowd heeft een groeimarge.
Best een puike albumtrack, met de nodige spanningsbogen.
Lekker lang uitdeinend (en uitdijend af en toe).

De drie singles en de titeltrack zijn van 5* klasse.
Tracks 2, 5 en 9 zijn goed voor een 4* nominatie.

Big Sleep en Hunter and the Hunted zijn de twee nummers die mij niet
kunnen overtuigen om dit anders mooi ingekleurde album boven de 4* uit te tillen.

Een sterk 80s new wave album dat absoluut in mijn platenkast thuishoort.
Maar voor mij als echte klassieker net iets te licht bevonden ... het zij zo.

Alea jacta est ... deze recensie is klaar.

Je hebt van die albums die maar niet weten te boeien. Gezien de Top 250 notering en pagina's vol reacties kon ik dit album niet bij Free Record Shop laten liggen.

Maar hoeveel kansen ik Simple Minds ook geef, de muziek weet mij gewoon niet te raken. De opener en 'Promised You a Miracle' zijn mijn favorieten. Voor de rest hoor ik voortdurend een vergelijkbare sound, verpakt in mindere songs.

Nee, het gaat niet lukken met New Gold Dream. Afzichtelijke hoes trouwens. Borduurwerk van de plaatselijke vrouwenbond? 3,5*

M'n eerste bericht hier en dat plaats ik dan maar meteen bij dit fantastische album. Er staat geen slecht of zelfs middelmatig nummer op deze klassieker. Toppers zijn voor mij Someone, somewhere in summertime, Hunter and the hunted, Glittering prize en Promised you a miracle, maar zoals eerder gezegd, de rest doet er eigenlijk niet voor onder. De live versie van Hunter and the hunted opgenomen in Newcastle in 1982 is trouwens de moeite waard om ff te checken op YouTube, wat een verschrikkelijk goede uitvoering is dat....
In every heaven had er voor mij trouwens ook op mogen staan, ben benieuwd hoe de nieuwe versie daarvan gaat klinken........

Muziek uit de jaren 80 heeft nu niet direct mijn voorkeur. Voornamelijk omdat ik geen liefhebber ben van synthesizers. Op de een of andere manier komt dat geluid nogal afstandelijk en klinisch op me over. "New Gold Dream" is (samen met nog wat andere albums) hierop een prettige uitzondering. Het gebruik van de synthesizers is erg gedoseerd en bijzonder functioneel. De synthesizers hebben een dienende rol. Het mooie aan "New Gold Dream" vind ik, naast het feit dat de composities gewoon goed in elkaar zitten, het mooie baswerk van Derek Forbes. In mijn beleving zijn de rollende baslijnen de kapstok van "New Gold Dream", het is als een rode draad door de liedjes heen. Ook gitarist Charlie Burchill levert wat mij betreft een topprestatie. Het is sowieso al een prestatie om je te onderscheiden op gitaar in een door toetsen gedomineerd tijdperk, maar Burchill doet het met verve. Zijn gitaarpartijen klinken als mooie klanktapijten en daarnaast verzorgd hij op smaakvolle wijze het gebruik van effecten. Ik vind het moeilijk om een favoriet liedje aan te wijzen. Luisterend naar "New Gold Dream" kom ik dan ook tot de conclusie dat je dit als een album moet luisteren en niet zozeer naar de liedjes apart. De stem van Jim Kerr draagt bij aan die beleving. Hij zingt met een bepaalde intensiteit, zodat je in de liedjes wordt gezogen. "New Gold Dream" is vermoedelijk een van mijn favoriete albums uit de jaren 80. Ik vind het met name een intrigerende luisterervaring, waarbij je telkens kleine nieuwe details ontdekt. De muziek zit gewoon goed in elkaar, zonder dat het de passie verliest. Kortom "New Gold Dream" is een bijzonder album met een sfeervol geluidspalet wat resulteert in een spannende muzikale ontdekkingsreis.

Omdat ik recent heb ontdekt dat het nog oudere Simple Mindswerk wel aardig in mijn straatje past, heb ik deze ook maar weer eens in de herkansing gegooid. Maar ik krijg dan juist bij het veelgeprezen titelnummer toch weer het idee naar een vervelende stadionact te luisteren. Promised You a Miracle heb ik altijd wel een leuke hit gevonden, maar verder vind ik het allemaal maar wat vlakjes. Ik hoor liever de gekte en de dansbaarheid van nummers als I Travel, Kaleidoscope en Changeling. Een halfje erbij is wel op zijn plaats, maar veel meer dan een ster of drie gaat dit toch echt niet worden denk ik.

Deze de afgelopen week veel op de koptelefoon beluisterd. Het is niet (meer) mijn favoriete SM-album, maar nog steeds zijn 5* waard. Het is imo het perfecte popwave album, mooie synthese tussen gitaar en synths, voort gedreven door inventieve basloopjes en afwisselend subtiel (Ogletree) en stuwend (Gaynor) drumwerk. Met koptelefoon hoor je hoe sterk de composities zijn en hoe alle instrumenten zich onderscheiden en waar nodig bijna achteloos samenvloeien, met daartussen door de kenmerkende stem van Kerr, die precies weet waar hij zich krachtig dan wel subtiel moet laten horen of zich helemaal afzijdig moet houden.
Na dit album had SM eigenlijk moeten stoppen. De perfectie was bereikt, er was niets meer te wensen artistiek gezien. Helaas was de muziek niet meer de drijfveer, maar succes.....

Simple Minds op hun hoogtepunt. Waren Empires and dance, Sons and fascination en Sister Feelings call al hele sterke albums, deze gaat er nog net overheen omdat hij praktisch alleen maar hele goede nummers kent, met als uitschieters Big sleep en Hunter and the hunted.
King is white is ook schitterend, de rest ijzersterk (alleen voor het irritante Promised you a miracle gaat er 'n half puntje af)
Daarna ging het helaas snel bergafwaarts. Sparkle in the rain was nog net te pruimen, maar verder was het wat mij betreft huilen met de pet op, met hier en daar nog 'n klein oplevingkje.

"Sons"overdonderde mij meer.
Net even meer dramatiek en essentie in mijn beleving.
Dit is prachtig hoor, maar een stukje netter.
Geeft niets, luistert heerlijk weg, maar de spanningsboog op "Sons" is mij dierbaarder.

Voor mij begon Simple Minds bij Don't You en Alive and Kicking, twee nummers die voor de die hard fans van de groep het begin van het commerciële en minder experimentele tijdperk inluidden, en dus minder worden geapprecieerd.
Misschien terecht, want New Gold Dream, dat ik pas jaren later ontdekte, is zonder twijfel puurder en baanbrekender dan de opvolgers en zeker dan Once Upon a Time uit 85.
Ook na 30 jaar nog even schitterende nummers als tracks 1,6 en 7 tillen het album naar eenzame hoogten.
Een meesterwerk.

Nog altijd geniet ik - net als in de jaren '80 - ontzettend van dit album.
Wat hem voor mij uniek maakt is de 'stuwing' in de muziek.
De trein gaat met 'Someone, Somewhere in Summertime' als een geweldige rijden om daarna niet meer te stoppen... De baslijnen, de synth- en gitaar-klanktapijten... Hoe hebben ze dit ooit zo voor elkaar gekregen?
Altijd jammer als dit album afgelopen is; het laat een leegte na.

Ik kan weken de loftrompet steken over dit album en de albums hiervoor. Het is onvoorstelbaar op wat voor niveau deze band heeft gezeten en hoe dat niveau als sneeuw voor de zon is verdwenen na dit album. Sparkle In The Rain is nog wel aardig maar daarna wordt het toch wel bedenkelijk met af en toe een zonnetje tussen de druilerige dagen. Nou ben ik ook niet meer de knapperd van vroeger maar inhoudelijk heb ik toch wel wat meer te melden dan in de jaren 80 (ahum) en dat kan ik van de Simple Minds toch niet meer zeggen.

Voor mij hét ultieme meesterwerk.
Was ook altijd het referentiepunt voor al het andere werk. En dat maakte het ook voor al hun andere en vooral latere werk uiteraard niet gemakkelijk.

Ik weet nog dat ik in de platenzaak stond in '82 en deze plaat kocht. Het zijn van die momenten die je altijd bij blijven. Aanbevolen door een vriend van mn broer, wist ik eigenlijk niet wat ik ging kopen. En dat van mijn zakgeld dat als 14-jarige mn enige inkomen was. Dat moest dus goed besteed worden. "goeie plaat hoor" zei de verkoper nog. Nou, ik waagde de gok. Eenmaal thuis boven op de platenspeler gelegd. De eerste keer dat ik m luisterde was ik nog niet onder de indruk. Maar ja, ik had er 25 gulden voor betaald en dus moest ie gedraaid worden. En gelukkig maar want na een paar keer luisteren ontluikte een schoonheid die ik tot op de dag van vandaag niet kan omschrijven. ik kon er geen genoeg van krijgen. Het opzwepende titel nummer, de betovering van Someone somewhere, de politieke baggage van King is white en het hoogtepunt (voor mij) in Hunter and the Hunter, waarin de synth-solo van Herbie Hancock me nog nog altijd kippevel oplevert.
Hoe vaak ik deze plaat heb g draaid, geen idee. Er zijn platen, daar moet je voor in de stemming zijn. Voor NGD is elke steeming goed, elk moment, altijd. De beste plaat ooit gemaakt..

Heerlijke plaat, cd was net uit, mijn eerste van de collectie. Verveelt nooit, ondanks jaren 80 feeling. Songs zijn ge-wel-dig. Niveau dat bij latere platen nooit meer is gehaald.

Ik geef het maar op – al 40 jaar probeer ik te horen wat hier zó speciaal aan is dat dit album bijvoorbeeld op nummer 31 van de MusicMeter-top-250 staat. En misschien hóór ik dat ook wel, maar ik denk dat ik het gewoon niet zo speciaal vind. Keyboards waarvan ik nooit precies kan horen wat ze nou eigenlijk doen, een gitaar die ergens op de achtergrond aan het werk is, een (capabele) ritmesectie die dan maar de hoofdrol opeist en een zanger die vaak meer praatzingt dan dat hij een melodie uitvent, en dat alles bij elkaar gegoten in een geluidsbeeld dat, toegegeven, vrij uniek is, maar ook wel een beetje nondescript. Mijn grootste probleem ligt echter op een ander vlak: "composities schrijven was niet echt de 'forte' van de Minds" zoals Mjuman op 5 juli jongstleden schreef – ik heb bij deze plaat (maar ook bij Sons and fascination / Sister feelings call) altijd het idee gehad dat, als je de naald van je platenspeler zonder te kijken ergens op een plaatkant laat zakken, je niet weet of het desbetreffende nummer nou pas 1 of al 3 of 5 minuten bezig is. Tamelijk amorfe en monochrome composities in mijn optiek, met melodieën die nog in de grondverf lijken te staan, en zelfs bij nummers die ik bij hun aanvang erg leuk vind (met name de twee plaatkant-openers die bij de favorieten huizenhoog bovenaan staan) heb ik er na twee minuten al weer genoeg van. Alleen bij het meer solide Hunter and the hunted ga ik rechtop zitten, gek genoeg is dat dan nummer 3 bij die favorieten. Ik hoor dus wel wat andere mensen hier denkelijk de kwaliteiten van vinden, maar het doet me niets.