Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84) (1982)

40 jaar sinds Promised You a Miracle werd uitgebracht en wat dat volgens Gijsbert Kamer betekende. Herkenbaar artikel.

Dank om een link naar dit artikel te bezorgen.
Het is een half herkenbaar artikel voor mij.
Herkenbaar: de ode aan één van de mooiste albums ooit gemaakt.
Niet herkenbaar: te negatief over de albums die ervoor en erna kwamen. Te zwart-wit.
En het zinnetje over 40 jaar hits en 'wie denken ze wel dat ze zijn' om daarna U2 te noemen, doet me helemaal steigeren.

Ondertussen is dit album naar plaatsje 35 gestegen in de top 250 van MuMe. Ik herinner me dat het ooit zo'n 30 plaatsen lager stond.
Nu, veel betekent dat niet, want de top 250 is op zich waardeloos en totaal irrelevant.

Haha, ja hoor, zo kennen we jou weer.
Volgens mij ruk je de zin uit het artikel uit zijn verband. Bedoelt wordt dat Simple Minds maar over een periode van 1982-1991 hits heeft gehad, geen 40 jaar. U2 langer en veel meer hits, de waarheid kan hard zijn

Tja, 'She's a River', 'Hypnotised', 'Home' en 'Honest Town' waren in Vlaanderen ook nog wel hits om er een paar te noemen.
Dat U2 een grotere naam is en nog steeds stadions vult, is een feit. Voor mij betekent dat echter niks. Clouseau trekt in Vlaanderen veel grotere zalen dan Yevgueni. Yevgueni vind ik nochtans vele malen beter.

'Bedoeld wordt' is trouwens met een 'd'.

Half mee eens,het is niet alleen de top 250
Lijsten zijn maar gewoon lijsten en ik hecht er ook maar weinig waarde aan
De inhoud is meestal wel goed , maar de volgorde en de rangen en standen zijn
I.m.o heel irrelevant

Als een lijst start met albums van Radiohead op 1 en 2 weet je al genoeg en moet je niet verder kijken. Gewoon sluiten en eens diep zuchten.

Conclusie: de beste albumlijst is die van jezelf...

Zo’n lijst (en elke poll overal en waar dan ook) gaat enkel over de meest populaire albums. Het zegt niets over de beste albums. Daar gaat niemand over want dat is volledig smaak afhankelijk.

Dit is de volmaakte en de beste SM album. De beste bezetting, prachtige nummers en perfect uitgevoerd.

Wat een band, wat een line-up, wat een nummers, wat een productie, wat een artwork, etc... Magnifieke wonderschone plaat.

Nog meer leuks hier: Recording New Gold Dream: An Interview With Peter Walsh

Dat artikel over Peter Walsh heb ik een pagina eerder als eens gelinkd bij dit album, toen we aan het discussiëren waren over de productie.

Als tiener opgegroeid in de jaren 80, maar nooit echt wat gehad met Simple Minds.

Een paar maanden eens een keer via Spotify dit album beluisterd en tot mijn verrassing is het een geweldig album, waar geen zwak nummer op staat.

Opgegroeid met Don't You en Once Upon a Time? Dan gaat er nog een wereld voor jou open als je ook de albums van vóór New Gold Dream gaat beluisteren....

Uiteraard kende ik wel de hits van Simple Minds, maar nooit de volledige albums beluisterd.
Maar dank voor de tip en ga binnenkort beginnen met de voorlopers van New Gold Dream

Dat is wel een heel ander kopje thee....denk aan 'King Is White' van dit album, maar dan wat stappen verder.

Blijft hun beste, meest prachtige en pastorale album. Ik draai het titelnummer en Hunter and the Hunted de laatste weken grijs. Lekker op mn fietsje op weg naar zee via de mobiel over de straten schallend zodat iedereen fijn mee kan genieten

'Empires' is de beste en de meest vernieuwende. Nog steeds na al die jaren...

Zeker ook een fijn album waar ik graag naar luister

Fijn dat er altijd wel iemand, ergens, ‘s zomers zo rondfietst

Ja die gaat ook luid

New Gold Dream (81-82-83-84) (1982)

Niet voor niets in mijn top 5 albums allertijden! Soms zelfs top 3! Je hebt van die albums die zijn zo zalig en zo'n perfect geheel dat je niet stoppen kunt ze te draaien. Meestal door een bepaalde samenhangende vibe of sound, maar zeker ook door killersongs. Mijn eerste kennismaking met songs van dit album was via de verzamelaar Glittering Prize (81/92) als 14 jarige jongen. Helemaal grijsgedraaid. Daar stonden de opener van dit album, Promised You a Miracle en het titelnummer van de verzamelaar op. Met m'n ouders gingen we vaak naar Leiden om te winkelen. En ik probeerde te route te herinneren, zodat ik op m'n vrije zaterdagen de weg wist om van ons huis in Wassenaar naar het centrum van Leiden te fietsen voor de platenzaken. Dit omdat het aanbod in de plaatselijke platenzaak nogal karig was. Ik ging alle zaakjes als 14/15 jarige af op zoek naar singles en albums van Simple Minds, U2, Depeche Mode en INXS weet ik nog. Dat waren mijn 4 bands toentertijd. Zo kwam ik aan hele vroege en wat latere albums en singles en compilaties van SM bijvoorbeeld. Maar al die jaren dat ik er kwam bleef een zogenoemd album New Gold Dream (81-82-83-84) altijd maar dezelfde prijs: 40 gulden. En dat liet mijn budget dat destijds slechts bestond uit zakgeld totaal niet toe. Doodzonde, want ik was helemaal verliefd op de hoes ervan ook, wat mij betreft nog steeds hun mooiste hoes. Maar ja, liever 2 of 3 albums voor 40 gulden dan 1 he. Later in mijn studententijd verloor ik een beetje de interesse in mijn jeugdbands en zodoende hoorde ik het volledige NGD album op m'n 29e pas. Maar toen was ik ook in 1 keer stapelverliefd. De eerste ervaring maakte een onuitwisbare indruk.

Someone, Somewhere in Summertime kende ik natuurlijk al van de verzamelaar en die song maakte als jonge jongen al een verpletternde indruk op me. Het pastorale, het magische in de synths, de melodie en de klanken als een zacht tapijt. Sprankelend als een prachtige indian summer komt deze song over je heen rollen. Uiteraard heeft de song een prachtig klinkend refrein, maar de verzen zijn al zo idyllisch mooi. Zo prachtig understated ook, geheimzinnig met dat zalige ritme in de lage synths. En de ijle synths daar hebben de Cocteau Twins vast naar geluisterd voor hun Heaven or Las Vegas album. Zalige soundscapes! Over Jim Kerr's stem hoeven we t eigenlijk niet te hebben. Zeker in hun begintijd maakte hij schitterend gebruik van zijn stem en manier van zingen in elke song van hen. Bezwerend mooi vaak, zo ook hier. Vanuit een bepaalte diepte gezongen met uitschieters naar boven, met veel benadrukking, maar voor mijn gevoel nooit overdreven. In mijn jeugd veruit een van mijn faves van ze, maar nog altijd in mijn top 10 SM songs te vinden. Ik kijk altijd erg uit naar deze song.

Colours Fly and Catherine Wheel, toen ik deze voor het eerst hoorde vond ik 'm vooral erg grappig en moest er een beetje om lachen en niet echt een supergoede song. Maar dat verdween al snel. Wat een toptrack toch ook, zo heerlijk de percussie en wendingen daarin. Zalig dansbaar ook. Wel de song die ik het minst op het album vind passen. Voor zover je dat kunt zeggen, want ben dolblij dat ie erop staat. Als song 2 op het album wel perfect gepositioneerd vind ik. Naar het einde toe komt er wat meer magie in de song en denk je, ja past toch wel perfect bij de sound en sfeer van het album.

Promised You a Miracle was volgens mij de eerste SM song die ik hoorde via de radio. Ik vond 'm meteen grandioos, magisch ook wel. Even was ik mijn interesse in deze song kwijtgeraakt, maar dat is gelukkig weer helemaal terug. Megadansbaar ook weer en zo groovy ook, de bas helemaal. Zo uitgelaten en vrolijk ook. Zalige toetsenpartijen ook weer hier. Alsof lucht door orgelpijpen wordt geperst. En naar het einde toe ook weer zo'n prachtig mysterieus outro. En verder natuurlijk een geweldige hit van jewelste.

Big Sleep is voor mij een van de prijsnummers van het album. Een tijdje mijn fave song van het album geweest ook. Op het gehoor misschien een kleine song, maar toch ook zo groots en meeslepend. Mag ook wel met de dood als onderwerp. Prachtig muzikaal verwoord. En ook gewoon weer een dansbaar ritme in de song. Zo heerlijk hoe in deze song alles over elkaar heen tuimelt. En met die zalige huilende synths als een soort mist over de duinen. Doe er nog een smekende Jim Kerr bij en je ligt plat. Deze song gaat totaal door je wezen heen en ontroert ontzettend. Helemaal naar het einde toe met de 'Only if you could see me' en we verder het outro inzakken met de synths en een wegstervende Jim. Stilmakend!

Somebody Up There Likes Me. Ik weet niet hoeveel instrumentals SM gemaakt heeft, ik ken nog steeds niet hun hele oeuvre, zeker de latere albums niet. Maar degene die ik ken vind ik tamelijk briljant, zo ook deze. Eigenlijk een beetje een combi van alles wat we tot nu toe op het album gehoord hebben. Met weer een heerlijk Cocteau sfeertje op de achtergrond hebben. De Cocteaus die hun naam hebben van een vroege SM song btw. Ook hier hoor ik echo's van hun nog mooiere en eerdere instrumental Theme From Great Cities. Zalig om hier op weg te viben op de etherische klanken en de heerlijke ritmes. Perfect gepositioneerd na Big Sleep waarvan we hierin ook nog klanken horen en het straks naderende titelnummer.

New Gold Dream (81-82-83-84) Ok, deze kan ik dus letterlijk 100 keer achter elkaar horen. Een song als eindeloos over elkaar heen brekende golven. En dan in alles. Het klinkt ook gewoon als de zee. Ms wel hun meest epic song. Zalig al die verschillende synths, waarbij die leadsynth die als een sirene klinkt het meest prachtig is. Verplicht op luid volume altijd, voor maximaal effect. Ex aequo op nummer 1 voor mij van dat album. We worden helemaal zalig schoongewassen door de heldere klanken van deze toptrack! Ook weer een song die steeds geweldiger wordt als het einde nadert. Jim ook weer in topvorm met z'n New Gold Dreammmmm op verschillende manieren. En de song lijkt ook gewoon eindeloos te duren.

Glittering Prize, wat een heerlijke clip btw. En zeker wel een van mijn favorieten van de gelijknamige verzamelaar destijds. Nu ik er zo over nadenk heeft deze track ook wel een The Breakfast Club sfeertje. Niet zo gek ms dat de band enkele jaren later daadwerkelijk voor de film werd gevraagd een track op te nemen. Tot op de dag van vandaag nog altijd hun grootste hit. Maar terug naar deze track. Ja, weer een beetje die indian summer sfeer net als de opener en verder gewoon zo ontzettend vrolijk, met name door Jim's zang. Heerlijk ontwapenend en ook hier naarmate de song vordert wordt ie alleen maar mooier en mooier. Altijd blij om deze te horen, als een fijn zomers ademend briesje.

Hunter and the Hunted en dan zijn we alweer aangekomen bij de laatste 2 tracks. De 2 tracks waar ik in het begin de meeste moeite mee had als je dat zo kunt zeggen. Ms omdat ik ze wat duisterder qua vibe vind, vergeleken met de rest. Maar blij dat ik volgehouden heb, want met Hunted hebben we mijn meest favoriete SM te pakken. Niet in de laatste plaats door het wat meer duistere, wat meteen ook ontzettend magisch maakt. Wat een zalig, ietwat beklemmende sfeer en een heerlijke percussie als zevenmijlsstappen, de zalige klaterende synths in het refrein en die bas ook, man die bas, hemels, wat mag die schitteren ook. Prachttrack en dan nog eens een van de mooiste outro's erbij met Herbie Hancock's solo erbij met zijn out of this world klanken, ongelooflijk. Icm met de muziek van SM in de song en Jim's understated performance toe naar het einde echt onweerstaanbaar. Zucht! Niet voor niets in mijn top 10 songs allertijden!

King Is White and in the Crowd is dan echt de laatste track. De titel verraadt het natuurlijk al, maar qua klanken vind ik de song ook echt als een schaakspel klinken. Ijzig, tegendraadse ritmes die doen denken aan al die ingewikkelde moves in het schaken en de koning die zich maar een weg weet te zoeken uit de aanvallen van de overige schaakstukken. De meest kille track van het album ergens, maar wel een epic closer vind ik ook. De song die nog t meest doet denken aan hun 2 albums hiervoor. Geheimzinnig, gewichtig, Jim weer in topvorm, maar ja wanneer niet he. En ook hier weer wordt de song steeds beter en mooier naar het einde toe met die heerlijk rake klappen. Ms een van de minst favoriete tracks van het album voor mij, maar desalniettemin ben ik blij dat ie erop staat. Een perfecte closer wat mij betreft. Heerlijk om zo uitgeleide gedaan te worden in al zijn mysterieuze en pastorale, wat het hele verdere album natuurlijk ook zo goed als is. 

Heel mooie recensie, Luigifort!

Ik kan weken de loftrompet steken over dit album en de albums hiervoor. Het is onvoorstelbaar op wat voor niveau deze band heeft gezeten en hoe dat niveau als sneeuw voor de zon is verdwenen na dit album. Sparkle In The Rain is nog wel aardig maar daarna wordt het toch wel bedenkelijk met af en toe een zonnetje tussen de druilerige dagen. Nou ben ik ook niet meer de knapperd van vroeger maar inhoudelijk heb ik toch wel wat meer te melden dan in de jaren 80 (ahum) en dat kan ik van de Simple Minds toch niet meer zeggen.

Leuk om te lezen dit en zeer herkenbaar inderdaad. Mooie tijden!

Voor mij hét ultieme meesterwerk.
Was ook altijd het referentiepunt voor al het andere werk. En dat maakte het ook voor al hun andere en vooral latere werk uiteraard niet gemakkelijk.

Ik weet nog dat ik in de platenzaak stond in '82 en deze plaat kocht. Het zijn van die momenten die je altijd bij blijven. Aanbevolen door een vriend van mn broer, wist ik eigenlijk niet wat ik ging kopen. En dat van mijn zakgeld dat als 14-jarige mn enige inkomen was. Dat moest dus goed besteed worden. "goeie plaat hoor" zei de verkoper nog. Nou, ik waagde de gok. Eenmaal thuis boven op de platenspeler gelegd. De eerste keer dat ik m luisterde was ik nog niet onder de indruk. Maar ja, ik had er 25 gulden voor betaald en dus moest ie gedraaid worden. En gelukkig maar want na een paar keer luisteren ontluikte een schoonheid die ik tot op de dag van vandaag niet kan omschrijven. ik kon er geen genoeg van krijgen. Het opzwepende titel nummer, de betovering van Someone somewhere, de politieke baggage van King is white en het hoogtepunt (voor mij) in Hunter and the Hunter, waarin de synth-solo van Herbie Hancock me nog nog altijd kippevel oplevert.
Hoe vaak ik deze plaat heb g draaid, geen idee. Er zijn platen, daar moet je voor in de stemming zijn. Voor NGD is elke steeming goed, elk moment, altijd. De beste plaat ooit gemaakt..

Heerlijke plaat, cd was net uit, mijn eerste van de collectie. Verveelt nooit, ondanks jaren 80 feeling. Songs zijn ge-wel-dig. Niveau dat bij latere platen nooit meer is gehaald.

Blijft een geweldige plaat. Big Sleep, Hunter and the Hunted, King is White, fantastisch.
Alleen Promised you a Miracle skip ik tegenwoordig. Heb ik altijd al de minste van het album gevonden, maar trek het nu echt niet meer.
Moet overigens wel zeggen dat ik , toen ik het nummer laatst op een jaren '80 feestje hoorde, en iedereen spontaan begon te dansen, het wel weer grappig en aandoenlijk vond dat het nog zoveel losmaakte.

Promised you a miracle..... ik heb het hier meer gelezen dat het een minder of zwakke track zo zijn
Smaken verschillen maar toch begrijp ik het niet dat het een minder nr zou zijn t o v van de andere tracks?
maar...wss omdat je hier op MM een hitsingle niet zo hoog mag aanslaan...is te bekend....staat natuurlijk ook een beetje interessant hier