Simple Minds - New Gold Dream (81-82-83-84) (1982)

Nee, volgens mij gewoon omdat New Gold Dream, Big Sleep, Someone Somewhere In Summertime en Glittering Price betere songs zijn. Maar verder klopt alles aan de plaat. Opvolger Sparkle In The Rain heeft zelfs nog mooiere singles, maar komt als plaat net wat minder sterk over.

Ik vind dat geen slecht nummer. Maar hier wel de minste. Dit heeft niks te maken met hitgevoeligheid ( ik had die single eerder gekocht als het album destijds). Maar waar het bij mij een beetje ontbreekt is de sfeergevoeligheid die ik bij de andere 9 nummers wel heb. 2de single Glittering Prize, heeft wel de sfeer die dit album uitademt.

Maar zoals zo vaak smaken. ......

Ik kan er wel inkomen, in bovenstaande redenering. Ook ik kocht de single (met het ook al fantastische Theme for great cities op de B-kant) eerder dan het album en vond destijds als hitparadeliefhebber dat de hit 'natuurlijk' het beste nummer van het album moest zijn. Maar ook toen al vond ik kort daarna de tweede single Glittering prize (die in Nederland slechts de tipparade haalde) een sterkere song.

En later, toen ik het album kocht, sprongen ook Someone somewhere in summertime en de titeltrack er bovenuit. Inderdaad, meer sfeer, meer grandeur. Maar dat is bovenal wat het album als geheel zo sterk maakt: die eenduidige sfeer. En met de kennis van nu zeg ik: eigenlijk past Promised... daar van alle nummers het minst in. Maar een slecht nummer is het zeker niet. En omdat het, waarschijnlijk net als bij vele anderen, voor mij de introductie was tot een band die ik nadien nog jaren met veel plezier ben blijven volgen, zal ik er altijd een warm gevoel voor blijven koesteren.

Speeshawl om een onderbouwde mening te kunnen geven heb ik deze lp (incl. enkele spetters) nog eens in zijn geheel gedraaid - al jaren niet meer gedaan.

Toen ik net was aangetreden als lid heb ik dit album ooit getypeerd als het perfecte huwelijk tussen wave en rock - dit album was nl minder 'experimenteel' dan de meeste van zijn voorgangers. En zoals dat wel vaker gebeurt - wanneer singles veel airplay krijgen - gaan bepaalde nummers je echt de keel uithangen. Promised You ... is er zo een; Glittering Prize heb ik nooit kunnen waarderen (meer daarover later) en Someone Somewhere ... is voor mij altijd overeind blijven staan. Ik ben zeer gecharmeerd van Colours Fly ... en Hunter ... - in die songs komt de destijds uitmuntende ritmesectie van MInds prima tot hun recht.

Waarom dan niet Glittering Prize? Tja, composities schrijven was niet echt de 'forte' van de Minds - denk maar aan de lang uitgesponnen tracks op live-concerten: veel nummers leken op dezelfde manier te beginnen. A propos Glittering Prize, een ietwat 'technische' uitleg: er zijn hele stukken in GP die tegen het vals aanzitten - dat kan ik bijna niet horen; dat komt omdat een keyboard (orgel, hammondorgel) lang na-ijlt terwijl de andere instrumenten alweer iets anders aan het spelen zijn.

Zoiets is ook goed te horen als Jimmy Smith (jazz) op zijn albums solo's speelt die je van andere instrumenten kent: de puntigheid en de hooks verdwijnen; de song flowt meer, maar juist de puntigheid (denk ook aan het gitaarspelen van de Furious Flames bij James Brown) geeft de muziek kracht en afwisseling. Andere vergelijking: probeer Blue Monday maar eens "strummend" te spelen, hou je weinig over

Diezelfde 'mismatch' denk ik ook hier en daar te horen in Promised You... - maar daar had ik toch al steeds minder mee.

Als je beelden van de huidige Minds ziet, valt naast het feit dat de oorspronkelijke leden 'meer vlees' op de botten hebben gekregen en dat de eye-catchers nu worden gevormd door de vrouwelijke leden: keyboard/keytar bespelen, (hard hitting) drums en een (ocasional lead) vocaliste; Kerr niet meer zo soepel in zijn moves heeft duidelijk wat van zijn vocale kracht verloren.

Alles overziend zou ik nu - ik heb ooit m'n waardering van destijds weggehaald - het album nu op 3,5 - 3,75* zetten, omdat de goede nummers (die ik noemde) echt goed zijn. Het album mag blijven

Toch gek, ik ben een grote new wave en synth-pop fan maar SM heb ik altijd niet super bijzonder gevonden. Toen ik dit album zo hoog zag staan verbaaste het me ook.
Misschien als ik wat ouder zou zijn dat ik hem in de tijdsgeest beter had begrepen, en invloedrijk is dit album zeker.

Ach dat 'je moet het meegemaakt hebben' argument is zelden houtsnijdend om iets te waarderen. Niemand heeft ooit een uitvoering van Bach meegemaakt maar we weten er toch heel veel van en velen gaan er ongelooflijk hard op.

New Gold Dream past in het genre waar ik mee opgroeide en dus zijdelings in geïnteresseerd ben, maar heeft mij nooit kunnen pakken. Ik mis de mystieke sfeer die vele stijlgenoten wél hebben en dingen als Glittering Prize en Miracle vind ik zelfs bloedirritant. Ik ben dan ook gestopt met proberen.

Dat laatste is een zinvolle daad: life's too short to listen to bad music. Verder "mystiek" is iets wat in je eigen hoofd zit (of ontstaat), al bestaat daar soms wel enige overeenstemmig over: menigeen zal IJsland een land vol mystiek vinden.

Content, ook muziek is zowel synchroon (aan een tijd gebonden, nu-perspectief) als diachroon (kan ook in retrospectief worden gewaardeerd, toen-perspectief). Eenzijdig leunen op een van beide invalshoeken is - imo - weinig lonend.

"Je moet het meegemaakt hebben" is eigenlijk het primair stellen van de receptiecontext - toen was de lucht nog schoon, stikstof geen issue, seks vies en we hadden geen internet (geen MuMe), zelfs MTV moest nog beginnen), weinig afleiding dus.

Het diachrone aspect komt tot uiting in het feit dat mensen - ook na jaren (eeuwen) - bepaalde werken, van Bach, Shakespeare, Elvis Presley nog steeds kunnen waarderen, al hoeft dat niet een constant gegeven te zijn.

Ik was op een gegeven moment ook wel "klaar" met dit album, maar een recente beluistering eerder deze maand deed me milder stemmen. In één opzicht lijken tijd en inzicht dan identiek: beide schrijden voort

In mijn beleving kan ergens 'bij geweest zijn' (in de betekenis hierboven, of slechts een band live gezien hebben, of slechts in goed gezelschap naar de muziek geluisterd hebben) de muziek wel een treetje hoger in de waardering zetten, maar een noodzakelijke voorwaarde is het niet (gelukkig maar, want er zou bij mij weinig muziek overblijven) en iets wat je echt niet ligt wordt er ook niet ineens geweldig van.Deze afsluiter komt er dan wel erg stellig uit

Erbij zijn geweest, geeft een nostalgische waarde. Maar is idd niet noodzakelijk.

Tegen de paal, m'n waarde! Strikt genomen is de mens ook niet noodzakelijk. Als "noodzakelijk" the choice of life moet zijn , is er weinig an.

En qua waarde is het niet alleen nostalgisch - dat is een te simplistische reductie. Iedereen die live optredens heeft gezien van (bekende of minder bekende) bands zal dat beamen. Menigeen zal tot de eeuwwende zo'n beetje gedacht hebben dat bands gingen toeren om albums te verkopen en erna dat bands gingen toeren om geld te verdienen (omdat hun albums steeds minder verkochten), feit blijft dat de platenopname er kwam om meer mensen deelgenoot te kunnen maken van die muziek - met het album als een soort van subsitituut.

Live optredens bijwonen is nog steeds een belevenis, en je zal raar staat te kijken voor hoeveel mensen een belevenis dient als "anker" (je mag ook zeggen referentiepunt). Ik kan me goed voorstellen dat het synchrone perspectief, dwz intens de muziek belevenis van het decennium/de decennia waarin je opgroeit/ontwikkelt een boost geeft aan je ontwikkeling - dat is veel meer dan nostalgisch.
Vanuit de gedachte - grab it while it's hot - wil ik bij millenials ook wel aandringen om zeker muziek uit de 10s en 20s te beluisteren - nu heb je het synchrone perspectief, over 10 - 15 jaar niet meer. Nostalgie: dat zijn - niet persoonlijk bedoeld - OL die niet loskomen van de 70s of 80s en blijven beweren dat er sinds de eeuwwisseling geen goede muziek meer wordt gemaakt.

Niet de paal. Maar gewoon 'kratje van het latje', mijn beste.

Want dat is een nogal starre weergave van wat nostalgie precies is. Het lijkt wel het meningenpalette van twitter of X waar je uit móet kiezen.

Alsof het één het ander uitsluit. Je kunt prima in het 'nu' staan en daarnaast heel nostalgisch oude platen opzetten. En je kunt daarnaast ook platen opleggen uit het verleden van gasten die je nog nooit gezien hebt. En ja, optredens meemaken is altijd een belevenis. Bij mij werkt het in ieder geval wel zo. Zo raakte ik ooit verzeild bij een show van Janet Jackson. Daar zou ik nooit ene opgenomen noot van kopen. Maar ik heb wel genoten. Oke, oke, wel met een biertje erbij, maar toch.

Janet Jackson is nog geen Simple Mind(s). We dwalen dus af.

Kunnen we het weer over NGD hebben ?

Geef dan het voorbeeld als newbie en schrijf er iets zinnigs over ipv te zwampelen over de gewaardeerde OG (Oude Garde)

Bovendien heb ik net 3 weken terug, op 5/7, mijn herziene licht hierover laten schijnen

Tjonge, dat is niet zo aardig. Zeker omdat ik al mijn bijdrage enige weken geleden geleverd heb. Ik probeer alleen maar het gesprek on track te krijgen. Dus laten we weer lief tegen elkaar zijn

Ach, hij bedoelt het meestal niet zo kwaad hoor . Ik ben al lang blij dat hij NGD weer de kans geeft die het album verdient.

Maar........door wie wordt de OG dan gewaardeerd ?...Omdat je oud bent weet je het niet altijd beter en bovendien is muziekbeleving gewoon subjectief.....ligt de OG juist niet vaker in the Big Sleep ?....M.a.w......is iemand van de OG niet eerder de Hunted en iemand van de JG de Hunter ?

Ondanks deze smiley - - is de humor blijkbaar niet overgekomen. Eerlijk gezegd kon het er op de diverse wave-topics - waarvan ik meerdere mee heb gerund en één heb opgezet - ook vrij heftig aan toegaan. Ik kom er al ca 10 jaar niet meer, maar daar vind je veel info, over bands en albums Type in de zoekbalk midden boven het scherm maar eens "new wave" of "wave, post-punk" en in het ene, specifieke, geval "MOOWS".

Dit album is imo net effe wat minder wave dan Simple Minds - Empires and Dance (1980) - MusicMeter.nl, Simple Minds - Sister Feelings Call (1981) - MusicMeter.nl of Simple Minds - Sons and Fascination (1981) - MusicMeter.nl - al vinnik die een tikkie minder wave dan de twee eerstgenoemden; gewoon persoonlijke mening, niets meer

Zand er over Mjuman.

Idd NGD is wel echt anders dan zn voorgangers. Het is lastig om te kiezen welke beste is, maar toch ga ik voor NGD. Dat heeft te maken met dat elk nummer raak is, voor mij dan he. Sister Feelings Call is een goede tweede (fotofinish). De andere twee die je noemt, ook geen kwaad woord hierover. Ook al staan er op Empires and Dance wel wat bijzondere nummers, bijv kant-kino en twist/run/repulsion.

New Gold Dream is wat mij betreft het definitieve Simple Minds-album: spiritueel, avontuurlijk, sfeervol en dromerig. Elk nummer is raak. Nadien werd het steeds minder.

Wat mij betreft ook. Ik ben alleen nieuwsgierig wat je onder 'spiritueel' verstaat. Dat is voor mij een ondefinieerbaar begrip. Alle overige kenmerken ben ik met je eens.

Ik geef het maar op – al 40 jaar probeer ik te horen wat hier zó speciaal aan is dat dit album bijvoorbeeld op nummer 31 van de MusicMeter-top-250 staat. En misschien hóór ik dat ook wel, maar ik denk dat ik het gewoon niet zo speciaal vind. Keyboards waarvan ik nooit precies kan horen wat ze nou eigenlijk doen, een gitaar die ergens op de achtergrond aan het werk is, een (capabele) ritmesectie die dan maar de hoofdrol opeist en een zanger die vaak meer praatzingt dan dat hij een melodie uitvent, en dat alles bij elkaar gegoten in een geluidsbeeld dat, toegegeven, vrij uniek is, maar ook wel een beetje nondescript. Mijn grootste probleem ligt echter op een ander vlak: "composities schrijven was niet echt de 'forte' van de Minds" zoals Mjuman op 5 juli jongstleden schreef – ik heb bij deze plaat (maar ook bij Sons and fascination / Sister feelings call) altijd het idee gehad dat, als je de naald van je platenspeler zonder te kijken ergens op een plaatkant laat zakken, je niet weet of het desbetreffende nummer nou pas 1 of al 3 of 5 minuten bezig is. Tamelijk amorfe en monochrome composities in mijn optiek, met melodieën die nog in de grondverf lijken te staan, en zelfs bij nummers die ik bij hun aanvang erg leuk vind (met name de twee plaatkant-openers die bij de favorieten huizenhoog bovenaan staan) heb ik er na twee minuten al weer genoeg van. Alleen bij het meer solide Hunter and the hunted ga ik rechtop zitten, gek genoeg is dat dan nummer 3 bij die favorieten. Ik hoor dus wel wat andere mensen hier denkelijk de kwaliteiten van vinden, maar het doet me niets.

Joh BoyOnHeavenHill, als je het niets doet, dan is dat wat het is. Zo doet de nr 1 op de lijst OK computer mij niet veel, vele malen geprobeerd maar hij komt niet aan. Volgens mij noemen ze dat smaak. En ja, Hunter and the hunted is ook wat mij betreft het beste nummer

Ik begrijp nooit zo goed waarom je een album ook moet waarderen naar zijn 'status' ? Niemand kan jouw beleving afkeuren....Als jet "niks" vindt , dan ist dat zo.

Het heeft vooral met iemands smaak te maken/waar je van houdt.

Over smaak valt niet te twisten, New Gold Dream vind ik een prima plaat en Hunter and the Hunted vind ik zelfs magistraal. Typisch een voorbeeld waarbij de synthesizers voor een fraaie ondersteuning zorgen en ook een bepalende rol hebben. OK Computer vind ik een draak van een plaat maar het overgrote deel van de liefhebbers zal het niet met mij eens zijn. Ik heb het geprobeerd maar ik kan er niets mee. Bij New Gold Dream viel het kwartje al heel snel.

Ik heb bij deze eindelijk de tijden van al die bonustracks toegevoegd – geen dank .

Hoe kan Colours Fly and Catherine Wheel nou onderaan staan met zo'n onweerstaanbaar basloopje?

Geen idee, mijn favoriet op dit album!

En hier ook. Staat denk ik in mijn top 3 beste Minds nummers.

De reden (wat mij betreft) is dat hele album vol staat met pareltjes. En daarmee is de onderste in de ranking nog steeds een klassieker. Hoe mooi Colours Fly ook is, bij mij gaat ie nie boven Big sleep, Hunter en King is white komen.

Vandaag dan toch maar eens de stoute schoenen aangetrokken en de nieuwe koptelefoon opgezet om dit album dan maar eens integraal te gaan beluisteren. De titeltrack hield me altijd tegen. Begreep maar niet wat men daar zo speciaal aan vond, zeker gezien de waardering hier. En waarom het geweldige Glittering Prize zo laag stond, vatte ik ook niet.

Someone Somewhere in Summertime, Promised You a Miracle en Glittering Prize waren de "bekende namen" en blijven kwalitatief goede nummers. Colours Fly and Catherine Wheel en het instrumentale Somebody Up There Likes You mogen er ook zijn. Zelfs de titeltrack vond ik na herbeluistering niet eens zo verkeerd. Zit tegen de 4* aan. Big Sleep vind ik de enige echt tegenvallende track en die staat zelfs boven de glinsterende prijs!!! Hoe dan? Maar de twee groeibriljantjes zijn toch echt het afsluitende duo Hunter and the Hunted en King Is White and in the Crowd. Daar heb ik zo een aantal keer echt van genoten. Mooi begin van deze vrije dag.

Briljante plaat. En al die extra tracks.. Ach. Als je een middagje vrij hebt een keer.