Grateful Dead - View from the Vault II Soundtrack (2001)

Het jaar 1991 wordt wel vaker eens een gezegend jaar voor de Grateful Dead genoemd en met hun concert van 17 juni in het Giants Stadium kan ik begrijpen waarom. Het was een heuse opgave om Brent Mydland te vervangen na diens overlijden in 1990 maar de combinatie Bruce Hornsby/Vince Welnick bleek een begenadigd duo te zijn. Voor de zoveelste keer in hun carrière kregen de Dead een nieuwe adem & stijl en ik was benieuwd wat dit concert in RFK Stadium ging brengen. Een venue dat hun wel lag aangezien ze daar maar liefst 15x speelden waardoor ze de koploper werden qua aantal optredens.

Deze keer geen meerdere avonds achter elkaar zoals ze een paar dagen later in het Giants Stadium zouden doen, maar wat een heerlijk concert is dit! Ik kan me niet voorstellen dat ik nog iets beter ga vinden in het jaar 1991 (toevallig ook mijn geboortejaar) en dat is voor een stuk toch aan de setlist te wijten. Waar materiaal van Blues for Allah meestal redelijk beperkt blijft, krijgen we hier maar liefst 4 nummers (!) uit Blues for Allah voorgeschoteld - Help on the Way en Slipknot kan ik persoonlijk niet echt apart van elkaar zien, hoewel Slipknot zijn live debuut al in in Winterland op 20 oktober 1974 kreeg terwijl Help on the Way pas een jaartje later debuteerde in diezelfde Winterland op 17 juni 1975 - en laat dat nu net mijn favoriete Grateful Dead studioalbum zijn. Het is in ieder geval een concert dat heerlijk swingt en ik kan me echt niet voorstellen dat je bij de eerste set lang kunt stilzitten. Hornsby haalt al meteen zijn accordeon boven voor Cold Rain and Snow en Welnick is werkelijk on fire tijdens Maggie's Farm. Geen idee waarom ook maar ik vind dit soort nummers waar ze allemaal een couplet voor hun rekening nemen altijd wel leuk, zeker ook omdat ik dat Welnick nog niet eerder heb weten doen. Bij de encore op 17 juni was het namelijk enkel maar Phil Lesh, Jerry Garcia, Bob Weir en Bruce Hornsby die een couplet zongen.

Veel Blues for Allah spul dus (en het publiek gaat - net zoals ik - werkelijk wild wanneer ze de eerste tonen horen van Franklin's Tower) maar we krijgen ook nog een Dark Star voorgeschoteld! Weliswaar een redelijk korte waar enkel maar het eerste couplet wordt gezongen maar ook dat was een erg aangename verrassing. Schitterend ook hoe Welnick in de aanloop van de Dark Star jam gewoon eventjes een sigaret opsteekt. Verder valt vooral toch het samenspel weer erg op. Het oogt soms een beetje rommelig, zeker met Estimated Prophet lijken ze niet helemaal op dezelfde lijn te zitten, maar juist dat geeft net dat beetje extra charme aan hun optredens. Hornsby lijkt zich nog altijd af te vragen hoe hij hier in godsnaam beland is en kijkt rond als een klein kind in een snoepwinkel terwijl Garcia's haar in de wind wappert en Welnick de ziel uit zijn lijf speelt. De eerste keer dat ik hem zo aanwezig heb geweten, dat mocht hij meer doen. Verder nog een aantal persoonlijke favorietjes zoals Turn on Your Lovelight, hoewel dat in mijn hart toch altijd een Pigpen nummer zal blijven, en een fijne It's All over Now Baby Blue cover van (uiteraard) Bob Dylan.

De jaren '90 heb ik niet zo hoog zitten en ik dacht altijd dat 17 juni een eenzame uitschieter was, maar niets is minder waar. Ik zou deze show in RFK nog net iets hoger willen waarderen zelfs, al was het maar om die geweldige setlist. 17 juni zal ook altijd wel een speciale plaats krijgen, het was mijn eerste Grateful Dead at the Movies, maar het Blues for Allah spul en een geweldige Welnick trekt me hier over de streep. De laatste 3 nummers zijn trouwens van een andere show, namelijk van July 12 1990